‏«به او بیندیشید که .‏ .‏ .‏ تحمل کرد»‏

۱-‏۳.‏ الف)‏ فشار روحی عیسی در باغ جِتْسیمانی تا چه حد بود و دلیل آن چه بود؟‏ ب)‏ در خصوص تحمّل و پایداری عیسی چه می‌توان گفت؟‏ پ)‏ چه سؤالاتی در مورد تحمّل عیسی مطرح می‌شود؟‏

عیسی ساعات آخر زندگی بر روی زمین را تحت فشار روحی و عاطفی فوق‌العاده شدید سپری نمود؛‏ فشاری که مانند آن را هرگز حس نکرده بود.‏ به همراه رسولانش به باغ جِتْسیمانی رفت؛‏ باغی که اغلب در آنجا دور هم جمع می‌شدند.‏ اما عیسی در آن شب نیاز داشت کمی تنها باشد.‏ از رسولانش جدا شد و به مکانی خلوت در باغ رفت،‏ زانو زد و به دعا پرداخت.‏ او تحت آن فشار روحی شدید چنان با حرارت دعا کرد که عرقش «همچون قطرات خون بر زمین می‌چکید.‏»—‏لوقا ۲۲:‏۳۹-‏۴۴‏.‏

^۲ چه چیز عیسی را چنین رنج می‌داد؟‏ آیا فکر شکنجه و آزار شدیدی که در انتظارش بود،‏ او را رنج می‌داد؟‏ خیر،‏ آنچه بیش از همه او را عذاب می‌داد،‏ مسئولیت سنگینی بود که بر دوش داشت.‏ آری،‏ عیسی در درجهٔ اول،‏ نگران حرمت و اعتبار نام پدرش بود و می‌دانست که آیندهٔ نوع بشر در گرو وفاداری اوست.‏ عیسی می‌دانست که پایداری و تحمّل او در این آزمون تا چه حد اهمیت دارد.‏ می‌دانست که شکست او ننگی بزرگ بر نام پدرش خواهد آورد.‏ عیسی از این آزمون سربلند بیرون آمد.‏ ساعاتی بعد،‏ عیسی،‏ این بهترین نمونهٔ تحمّل و پایداری،‏ با آخرین نفس‌هایش با پیروزی فریاد برآورد:‏ «به انجام رسید!‏»—‏یوحنا ۱۹:‏۳۰‏.‏

^۳ کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند که در مورد عیسی،‏  کسی که  سختی‌ها را «تحمل کرد» بیندیشیم.‏ (‏عبرانیان ۱۲:‏۳‏)‏ پس بجاست در این خصوص به بررسی این سؤالات بپردازیم:‏ عیسی با چه سختی‌هایی روبرو شد؟‏ چگونه قدرت تحمّل و استقامت یافت؟‏ ما چگونه می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم؟‏ پیش از پاسخ به این سؤالات،‏ نخست بجاست مفهوم «تحمّل» را بررسی کنیم.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ «تحمل» به چه معناست؟‏ ب)‏ چگونه می‌توان با تشبیهی توضیح داد که «تحمل» صرفاً پشت‌سر گذاشتن سختی نیست؟‏

^۴ همهٔ ما گاه به اشکال مختلف با آزمایش‌هایی روبرو می‌شویم.‏ (‏۱پِطرُس ۱:‏۶‏)‏ اما،‏ آیا صرفاً پشت‌سر گذاشتن موقعیتی سخت،‏ به مفهوم «تحمل» سختی است؟‏ خیر،‏ واژهٔ یونانی‌ای که اغلب «تحمل» ترجمه می‌شود به این مفهوم است:‏ «قدرت استقامت و پایداری در سختی‌ها.‏» در خصوص تحمّلی که نویسندگان کتاب مقدّس در مورد آن صحبت می‌کنند،‏ یکی از محققین کتاب مقدّس چنین می‌گوید:‏ «خصوصیتی که به شخص این توان را می‌بخشد که در شرایط سخت نه فقط تسلیم نگردد،‏ بلکه با اشتیاق و امید در برابر آن تاب آورد.‏ .‏ .‏ .‏ این خصوصیت شخص را در مقابل طوفان ناملایمات استوار می‌دارد.‏ فردی با این خصوصیت از دشوارترین آزمون‌ها پیروزمندانه بیرون می‌آید؛‏ زیرا در ورای رنج‌ها،‏ هدف خود را می‌بیند.‏»‏

^۵ پس کسی که صرفاً سختی‌ای را پشت‌سر می‌گذارد،‏ نمی‌تواند بگوید آن سختی را متحمّل شده است.‏ در کتاب مقدّس «تحمل» به این مفهوم است که شخص در کنار پایداری در شرایط سخت،‏ نگرش صحیح خود را حفظ کند و ناامید و سرخورده نشود.‏ به این مثال توجه کنید:‏ دو نفر به دو دلیل کاملاً متفاوت در زندانی به سر می‌برند.‏ یکی به دلیل جنایتی که مرتکب شده،‏ با نارضایتی محکومیت خود را می‌گذراند.‏ دیگری به دلیل وفاداری‌اش به یَهُوَه با پایداری دوران حبس خود را سپری می‌کند.‏ او در واقع موقعیت خود را فرصتی برای ابراز ایمانش می‌بیند و نگرش صحیح خود را حفظ می‌کند.‏ واضح است که فرد جنایتکار را نمی‌توان نمونهٔ تحمّل و پایداری به شمار آورد،‏ در حالی که می‌توان گفت فرد مسیحی نمونهٔ زندهٔ این خصوصیت فوق‌العاده است.‏—‏یعقوب ۱:‏۲-‏۴‏.‏

۶.‏ چگونه می‌توانیم توان پایداری در سختی‌ها را در خود ایجاد کنیم؟‏

^۶ پایداری برای نجات ما ضروری است.‏ (‏مَتّی ۲۴:‏۱۳‏)‏ اما پایداری،‏ خصوصیتی مادرزاد نیست،‏ بلکه باید آن را در خود ایجاد و تقویت نمود.‏ چگونه؟‏ در رومیان ۵:‏۳ آمده است:‏ «سختیها بردباری به‌بار می‌آورد.‏» اگر واقعاً می‌خواهیم بردباری و قدرت تحمّل خود را بیشتر کنیم،‏ نباید از آزمایش‌های ایمان بهراسیم یا از آن‌ها بگریزیم؛‏ بلکه باید با چنین آزمون‌هایی روبرو شویم.‏ قدرت تحمّل زمانی در ما تقویت می‌شود که هر روزه در میدان نبرد ایمان،‏ به آزمون‌های بزرگ و کوچک تن دهیم و از آن‌ها پیروزمند بیرون آییم.‏ هر آزمون ایمان،‏ ما را برای آزمون بعدی قوی‌تر می‌سازد.‏ البته برای گذشتن از این آزمون‌ها نباید به قدرت خود اکتفا کنیم،‏ بلکه به «قدرتی که خدا می‌بخشد» نیاز داریم.‏ (‏۱پِطرُس ۴:‏۱۱‏)‏ یَهُوَه می‌خواهد که ما استوار و پایدار بمانیم و برای این منظور بهترین کمک را در اختیار ما گذاشته است؛‏ یعنی سرمشقی در پایداری که پسر عزیزش برای ما قرار داد.‏ در ادامهٔ این فصل به سابقهٔ درخشانی که عیسی در خصوص استقامت و پایداری از خود به جا گذاشت،‏ می‌پردازیم.‏

۷،‏ ۸.‏ عیسی در پایان زندگی زمینی خود چه دردهایی متحمّل شد؟‏

^۷ عیسی در پایان زندگی زمینی خود،‏ با بی‌رحمی‌ها و قساوت‌های شدید روبرو شد.‏ در شب آخر،‏ علاوه بر آن فشار روحی شدید،‏ باید دلشکستگی و تحقیر را نیز تحمّل می‌کرد.‏ یکی از نزدیک‌ترین دوستانش به او خیانت کرد،‏ دوستان دیگرش او را ترک کردند و بلندپایه‌ترین مراجع مذهبی یهود،‏ در محکمه‌ای غیرقانونی او را به باد تحقیر گرفتند،‏ بر او آب دهان انداختند و با مشت او را زدند.‏ اما عیسی همهٔ این ناملایمات را با وقار و دلیری تحمّل کرد.‏—‏مَتّی ۲۶:‏۴۶-‏۴۹،‏ ۵۶،‏ ۵۹-‏۶۸‏.‏

^۸ در ساعات آخر،‏ عیسی تحت سخت‌ترین شکنجه‌ها قرار گرفت.‏ او را چنان شلاق زدند که گفته می‌شود «پوست بدنش در اثر ضربات شلاق پاره‌پاره شد و خون فراوانی از دست داد.‏» سپس او را بر تیری چوبی به میخ کشیدند.‏ این شیوهٔ اعدام با «مرگی تدریجی و دردی فوق‌العاده شدید» همراه است.‏ درد او را زمانی که آن میخ‌های بزرگ را به دست و پایش می‌کوبیدند،‏ تصوّر کنید.‏ (‏یوحنا ۱۹:‏۱،‏ ۱۶-‏۱۸‏)‏ درد او را هنگام بلند کردن تیر چوبی،‏ زمانی که پوست پاره‌پارهٔ پشتش بر تیر چوبی ساییده شد و تمام وزن بدنش بر میخ‌ها قرار گرفت،‏ تصوّر کنید.‏ او تمام این شکنجه‌های سخت را در حالی تحمّل می‌کرد که بار مسئولیتی عظیم را که در آغاز فصل به آن اشاره شد،‏ بر دوش می‌کشید.‏

۹.‏ منظور از بر گرفتن تیر شکنجه چیست؟‏

^۹ ما پیروان عیسی چه سختی‌هایی را باید متحمّل شویم؟‏ عیسی گفت:‏ «اگر کسی بخواهد مرا پیروی کند،‏ باید .‏ .‏ .‏ صلیب [یعنی تیر شکنجهٔ] خویش برگیرد و از پی من بیاید.‏» (‏مَتّی ۱۶:‏۲۴‏)‏ مفهوم سمبولیک تیر شکنجه در این آیه رنج،‏ شرمساری و حتی مرگ است.‏ آری،‏ پیروی از عیسی آسان نیست.‏ معیارهای ما با معیارهای دنیا متفاوت است.‏ ما نمی‌خواهیم مطابق معیارهای دنیا رفتار کنیم و از این رو،‏ دنیا از ما نفرت دارد.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏۱۸-‏۲۰؛‏ ۱پِطرُس ۴:‏۴‏)‏ ما حاضریم در این دنیا هر سختی،‏ رنج و حتی مرگ را به جان بخریم،‏ یا به اصطلاح تیر شکنجهٔ خود را بر دوش کشیم،‏ ولی از پیروی از عیسی دست نکشیم.‏—‏۲تیموتائوس ۳:‏۱۲‏.‏

۱۰-‏۱۲.‏ الف)‏ چرا ناکاملی انسان‌ها تحمّل عیسی را تحت آزمایش قرار می‌داد؟‏ ب)‏ عیسی با چه موقعیت‌های سختی روبرو شد؟‏

^۱۰ عیسی در طول خدمت بر روی زمین،‏ به دلیل ناکاملی انسان‌ها با آزمون‌های دیگری نیز روبرو شد.‏ به یاد آورید که عیسی در نقش «معمار» کسی بود که یَهُوَه برای آفرینش زمین و موجودات زنده از او استفاده کرد.‏ (‏امثال ۸:‏۲۲-‏۳۱‏)‏ پس،‏ عیسی می‌دانست که مقصود یَهُوَه برای انسان‌ها این بود که خصوصیات خالق خود را منعکس کنند و در سلامتِ کامل از زندگی لذّت ببرند.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۶-‏۲۸‏)‏ اما عیسی بر روی زمین نتیجهٔ اسفبار گناه را از دریچهٔ نگاه یک انسان و با احساسات و عواطف یک انسان می‌نگریست.‏ قطعاً،‏ برایش بسیار عذاب‌آور بود که می‌دید انسان تا این اندازه از کاملیتی که آدم و حوّا از آن برخوردار بودند،‏ فاصله گرفته است.‏ در اینجا نیز بردباری عیسی مورد آزمایش قرار می‌گرفت.‏ آیا بشر ناکامل را اصلاح‌ناپذیر می‌شمرد و ناامید او را به حال خود رها می‌کرد؟‏ اجازه دهید ببینیم.‏

^۱۱ بی‌توجهی و بی‌اعتنایی یهودیان یک بار او را چنان منقلب ساخت که آشکارا گریست.‏ اما آیا این بی‌اعتنایی‌ها عیسی را از موعظه کردن دلسرد ساخت؟‏ خیر.‏ او دلسرد نشد،‏ بلکه «هر روز در معبد تعلیم می‌داد.‏» (‏لوقا ۱۹:‏۴۱-‏۴۴،‏ ۴۷‏)‏ یک بار نیز در کنیسه از سنگدلی فَریسیان «بسیار غمگین» شد؛‏ زیرا آنان او را زیر نظر داشتند که آیا در روز سَبَّت مردی علیل را شفا خواهد داد یا خیر.‏ آیا مخالفت‌های آن مردان پارسانما،‏ ترس به دل او انداخت؟‏ به هیچ وجه!‏ عیسی بی‌آن که ترسی به دل راه دهد،‏ آن مرد را در مقابل چشمان همگان شفا داد.‏—‏مَرقُس ۳:‏۱-‏۵‏.‏

^۱۲ سختی دیگری که عیسی بی‌شک باید متحمّل می‌شد،‏ تحمّل عیوب رسولانش بود.‏ چنان که در فصل ۳ آموختیم،‏ آنان شدیداً در پی جاه و مقام بودند.‏ (‏مَتّی ۲۰:‏۲۰-‏۲۴؛‏ لوقا ۹:‏۴۶‏)‏ عیسی بارها به آنان در خصوص تواضع اندرز داد.‏ (‏مَتّی ۱۸:‏۱-‏۶؛‏ ۲۰:‏۲۵-‏۲۸‏)‏ اما،‏ تواضع بکندی در دل رسولان رشد می‌کرد.‏ حتی در آخرین شبی که عیسی با آنان بود،‏ بر سر این که کدام یک بزرگ‌تر است،‏ «جدالی» میانشان در گرفت.‏ (‏لوقا ۲۲:‏۲۴‏)‏ آیا عیسی با این تصوّر که دیگر امیدی به آنان نیست،‏ از آنان قطع امید کرد؟‏ خیر.‏ او بار دیگر با صبر و بردباری و با نظر به محسنات رسولانش نسبت به آنان ابراز امیدواری کرد.‏ عیسی می‌دانست که آنان یَهُوَه را صمیمانه دوست دارند و می‌خواهند خواستش را به جا آورند.‏—‏لوقا ۲۲:‏۲۵-‏۲۷‏.‏

۱۳.‏ ممکن است ما با کدام یک از سختی‌هایی که عیسی متحمّل شد،‏ روبرو شویم؟‏

^۱۳ ما نیز ممکن است به شکلی با بعضی از سختی‌هایی که عیسی متحمّل شد،‏ روبرو شویم.‏ برای مثال،‏ ممکن است به افرادی برخورد کنیم که به پیام کتاب مقدّس بی‌اعتنا یا حتی با آن مخالفند.‏ آیا مخالفت آنان باعث می‌شود که روحیهٔ خود را از دست بدهیم؟‏ یا این که همچنان با شور و غیرت به موعظه‌مان ادامه می‌دهیم؟‏ (‏تیتوس ۲:‏۱۴‏)‏ گاه نیز ممکن است ناکاملی هم‌ایمانانمان بردباری ما را محک زند؛‏ شاید با سخن یا عملی از روی بی‌فکری احساسات ما را جریحه‌دار کنند.‏ (‏امثال ۱۲:‏۱۸‏)‏ آیا رفتار نادرست هم‌ایمانانمان باعث می‌شود که از آنان قطع‌امید کنیم؟‏ یا این که با بردباری ضعف‌های برادران خود را متحمّل می‌شویم و نظرمان را به محسناتشان معطوف می‌کنیم؟‏—‏کولُسیان ۳:‏۱۳‏.‏

۱۴.‏ دو عامل اصلی که به عیسی قدرت تحمّل بخشید کدامند؟‏

^۱۴ دو عامل اصلی که عیسی را قادر ساخت تا با وجود تمامی توهین‌ها،‏ دلشکستگی‌ها،‏ اذیت و آزارها استوار و وفادار ماند،‏ چه بود؟‏ اول این که او دست نیاز به سوی یَهُوَه،‏ خدایی که پایداری می‌بخشد،‏ دراز کرد.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۵‏)‏ دوم این که چشم به آینده و آنچه پایداری و تحمّلش به ارمغان می‌آورد،‏ دوخته بود.‏ در اینجا به بررسی این دو نکته می‌پردازیم.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ چه امری نشان می‌دهد که عیسی برای پایداری در سختی‌ها به قدرت خود اکتفا نکرد؟‏ ب)‏ عیسی چه اطمینانی به پدرش داشت و چرا؟‏

^۱۵ عیسی،‏ پسر خدا،‏ با وجود این که کامل بود برای تحمّل سختی‌ها به قدرت خود اکتفا نکرد؛‏ بلکه برای درخواست کمک به پدر آسمانی‌اش روی آورد و به او دعا کرد.‏ پولُس رسول چنین نوشت:‏ «[مسیح] با فریادهای بلند و اشکها به درگاه او که قادر به رهانیدنش از مرگ بود،‏ دعا و استغاثه کرد.‏» (‏عبرانیان ۵:‏۷‏)‏ توجه کنید که عیسی نه فقط «دعا» بلکه «استغاثه» کرد.‏ کلمهٔ «استغاثه» به استدعا و تمنایی شدید و از صمیم دل اشاره دارد؛‏ یعنی تضرّع و التماس برای کمک.‏ این واژه در آیهٔ فوق در متن یونانی به صورت جمع آمده است.‏ از این رو می‌توان نتیجه گرفت که عیسی برای درخواست کمک به کرّات،‏ به یَهُوَه خدا التماس نمود.‏ آری،‏ عیسی در باغ جِتْسیمانی به دفعات و از عمق وجودش به یَهُوَه خدا دعا کرد.‏—‏مَتّی ۲۶:‏۳۶-‏۴۴‏.‏

^۱۶ عیسی شکی نداشت که یَهُوَه التماس‌ها و تمناهای او را بی‌جواب نخواهد گذاشت؛‏ زیرا اطمینان داشت که پدرش شنوندهٔ دعاست.‏ (‏مزمور ۶۵:‏۲‏)‏ عیسی،‏ پسر ارشد خدا،‏ در آسمان دیده بود که پدرش هیچ گاه دعاهای پرستندگان وفادارش را بی‌جواب نگذاشته است.‏ برای مثال،‏ او خود در آسمان شاهد بود که یَهُوَه در جواب دعای خالصانهٔ دانیال نبی،‏ حتی پیش از این که دعای او به پایان رسد،‏ فرشته‌ای را نزد او فرستاد.‏ (‏دانیال ۹:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ حال چطور ممکن بود که یَهُوَه خدا،‏ دعای پسر یگانه‌اش را بی‌جواب بگذارد؛‏ دعایی که «با فریادهای بلند و اشکها» از دلی خالص برخاسته بود؟‏ یَهُوَه به تمناها و استدعاهای پسرش پاسخ داد و فرشته‌ای را فرستاد تا در آن ساعات سخت به او قوّت بخشد.‏—‏لوقا ۲۲:‏۴۳‏.‏

۱۷.‏ برای تحمّل سختی‌ها چرا باید به یَهُوَه روی آوریم و چگونه می‌توانیم چنین کنیم؟‏

^۱۷ ما نیز برای پایداری و تحمّل سختی‌ها باید به یَهُوَه خدا روی آوریم؛‏ خدایی که «نیرو می‌بخشد.‏» (‏فیلیپیان ۴:‏۱۳‏)‏ اگر پسر کامل خدا،‏ خود را محتاج کمک پدر آسمانی‌اش می‌دید و به او استغاثه و التماس می‌نمود،‏ چه قدر بیشتر ما باید چنین کنیم.‏ پس ما نیز مانند عیسی باید به کرّات به درگاه او التماس کنیم.‏ (‏مَتّی ۷:‏۷‏)‏ البته انتظار نداریم که یَهُوَه در جواب دعاهایمان،‏ فرشته‌ای نزد ما بفرستد.‏ اما اطمینان داریم که خدای مهربانمان به درخواست‌های مسیحیان وفاداری که ‹شب و روز را به دعا و طلب کمک از خدا می‌گذرانند،‏› پاسخ می‌دهد.‏ (‏۱تیموتائوس ۵:‏۵‏)‏ قطع نظر از هر سختی‌ای که با آن روبرو باشیم،‏ خواه ضعف و بیماری باشد،‏ خواه مرگ عزیز یا اذیت و آزار،‏ یَهُوَه به دعاهای صمیمانهٔ ما برای قدرتِ  تحمّل،‏ حکمت و شهامت پاسخ خواهد داد.‏—‏۲قُرِنتیان ۴:‏۷-‏۱۱؛‏ یعقوب ۱:‏۵‏.‏

۱۸.‏ عیسی به چه شکل در ورای سختی‌ها،‏ به آینده و امیدی که داشت،‏ چشم دوخته بود؟‏

^۱۸ عامل دومی که به عیسی قدرت تحمّل بخشید،‏ این بود که او در ورای سختی‌ها،‏ به آینده و امیدی که داشت،‏ چشم دوخته بود.‏ کتاب مقدّس در مورد عیسی می‌گوید:‏ «به‌خاطر آن خوشی که پیشِ رو داشت،‏ صلیب را تحمل کرد.‏» (‏عبرانیان ۱۲:‏۲‏)‏ زندگی عیسی،‏ گویای این امر است که چگونه امید،‏ شادی و تحمّل در کنار یکدیگر،‏ نتیجه‌بخش خواهد بود.‏ شاید بتوان این امر را چنین خلاصه کرد:‏ امید به شادی می‌انجامد و شادی به قدرت تحمّل.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۱۳؛‏ کولُسیان ۱:‏۱۱‏)‏ عیسی امیدی فوق‌العاده به آینده داشت.‏ او می‌دانست که با وفاداری خود می‌تواند در اثبات محق بودن حاکمیت پدرش نقشی اساسی ایفا کند،‏ همچنین بشر را از چنگال گناه و مرگ برهاند.‏ عیسی می‌دانست که در آینده در مقام پادشاه،‏ حکمرانی خواهد کرد و به عنوان کاهن اعظم خدمت خواهد نمود و از این طریق برکات بیشتری برای انسان‌های مطیع به ارمغان خواهد آورد.‏ (‏مَتّی ۲۰:‏۲۸؛‏ عبرانیان ۷:‏۲۳-‏۲۶‏)‏ عیسی با چشم دوختن به آینده و امیدی که پیش رو داشت،‏ شادی‌ای غیر قابل وصف کسب می‌کرد و این شادی به او قدرت تحمّل می‌بخشید.‏

۱۹.‏ هنگامی که با سختی‌ها روبرو می‌شویم چگونه امید،‏ شادی و تحمّل به ما کمک می‌کند؟‏

^۱۹ همچون عیسی ما نیز می‌توانیم با چشم دوختن به امیدمان،‏ شاد گردیم؛‏ این شادی می‌تواند ما را در تحمّل سختی‌ها یاری کند.‏ پولُس رسول گفت:‏ «در امیدْ شادمان،‏ در سختیها شکیبا» باشید.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۱۲‏)‏ آیا شما نیز اکنون با آزمایش سخت ایمان روبرو هستید؟‏ پس با تمام قوا به آینده چشم بدوزید.‏ فراموش نکنید که تحمّل و پایداری شما نام خدا را جلال خواهد داد.‏ در امیدی که پادشاهی خدا برایتان فراهم می‌آورد،‏ تمرکز کنید.‏ خود را در دنیای جدید خدا ببینید،‏ برکاتی که بهشت برایتان می‌آورد را در نظرتان مجسم کنید.‏ چشم‌به‌راه تحقق وعده‌های بی‌نظیر یَهُوَه باشید؛‏ از جمله اثبات حقانیت او،‏ نابودی شرارت از زمین و ریشه‌کن شدن بیماری و مرگ.‏ اگر چنین کنید،‏ دلتان از شادی سرشار می‌گردد و این شادی به شما قوّت می‌بخشد تا هر گونه سختی را متحمّل گردید.‏ هیچ گاه فراموش نکنید که هر سختی‌ای که در این دنیای ناپاک با آن روبرو شوید،‏ در مقایسه با برکات ابدی پادشاهی خدا،‏ به راستی «جزئی و گذرا» است.‏—‏۲قُرِنتیان ۴:‏۱۷‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ الف)‏ یَهُوَه در خصوص پایداری و تحمّل،‏ از ما چه انتظاری دارد؟‏ ب)‏ ما باید مصمم به چه کاری باشیم؟‏

^۲۰ عیسی می‌دانست که پیروی از او آسان نیست.‏ پیروان عیسی در زندگی‌شان نیاز به پایداری و تحمّل دارند.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏۲۰‏)‏ عیسی با آگاهی از این که سرمشق او به پیروانش شجاعت و قدرت می‌بخشد،‏ حاضر شد خود در تحمّل سختی‌ها پیشقدم شود.‏ (‏یوحنا ۱۶:‏۳۳‏)‏ البته سرمشقی که عیسی از تحمّل و پایداری به جا گذاشت،‏ کامل بود.‏ اما،‏ ما کامل نیستیم.‏ به راستی یَهُوَه از ما چه انتظاری دارد؟‏ پِطرُس رسول می‌گوید:‏ «مسیح برای شما رنج کشید و سرمشقی گذاشت تا بر آثار قدمهای وی پا نهید.‏» (‏۱پِطرُس ۲:‏۲۱‏)‏ عیسی در تحمّل سختی‌ها و مشکلات برای ما «سرمشقی» به جا گذاشت.‏a می‌توان گفت آنچه از پایداری و تحمّل عیسی به ثبت رسیده است،‏ همچون «آثار قدمهای» اوست.‏ ما نمی‌توانیم کاملاً روی جای پاهای او گام نهیم؛‏ اما می‌توانیم تا حد توانمان چنین کنیم.‏

^۲۱ پس مصمم باشیم که تا حد توانمان عیسی را سرمشق قرار دهیم.‏ باشد که همواره به خاطر داشته باشیم که هر چه دقیق‌تر در جای پاهای عیسی قدم نهیم،‏ بهتر قادر خواهیم بود،‏ «تا به پایان» پایدار و استوار مانیم؛‏ حال چه این پایان،‏ پایان نظام این دنیای ناپاک باشد،‏ چه پایان زندگی کنونی‌مان.‏ ما نمی‌دانیم که کدام یک زودتر خواهد آمد؛‏ اما می‌دانیم که با پایداری خود تا ابد از برکات فراوان یَهُوَه بهره‌مند خواهیم شد.‏—‏مَتّی ۲۴:‏۱۳‏.‏