فصل ۹۷
کارگران تاکستان
«بسا اوّلین که آخرین میگردند و آخرین اوّلین،» این سخنانی است که عیسی تازه بیان داشت. حال او با نقل داستانی این مطلب را بهتر توضیح می‌دهد. داستان را چنین آغاز می‌کند: ‹ملکوت آسمان صاحب خانه‌ای را ماند که بامدادان بیرون رفت تا عَمَلَه [کارگر] به جهت تاکستان خود به مزد بگیرد.›
سپس ادامه می‌دهد: ‹[صاحبخانه] پس با عَمَلَه روزی یک دینار قرار داده ایشان را به تاکستان خود فرستاد. و قریب به ساعت [سوم] بیرون رفته بعضی دیگر را در بازار بیکار ایستاده دید. ایشان را نیز گفت: «شما هم به تاکستان بروید و آنچه حقِ شما است به شما می‌دهم،» پس رفتند. باز قریب به ساعت ششم و نهم رفته همچنین کرد. و قریب به ساعت یازدهم رفته چند نفر دیگر بیکار ایستاده یافت، ایشان را گفت: «از بهر چه تمامی روز در اینجا بیکار ایستاده‌اید؟» گفتندش: «هیچکس ما را به مزد نگرفت.» بدیشان گفت: «شما نیز به تاکستان بروید.» ›
صاحبخانه، یا صاحب تاکستان، یَهُوَه خدا است، و تاکستان، قوم اسرائیل است. کارگران تاکستان کسانی هستند که به داخل عهد شریعت فرا خوانده شده‌اند؛ آنان بخصوص یهودیان معاصر رسولان هستند. فقط با کارگران تمام‌روز بر سر مزد توافق شده است. مزد آنها یک دینار برای یک روز کار است. از آنجایی که ‹ساعت سوم› برابر با ساعت نه صبح است، کسانی که در ساعات سوم، ششم، نهم و یازدهم فرا خوانده شده‌اند، به ترتیب نه، شش، سه، و یک ساعت کار می‌کنند.
کارگرانی که دوازده ساعت، یا تمام روز کار کرده‌اند نمایندهٔ رهبران یهودیی هستند که به خدمت مذهبی به طور مداوم مشغول بوده‌اند. برخلاف شاگردان عیسی که بیشتر عمرشان را به ماهیگیری یا مشاغل دیگر غیرمذهبی اشتغال داشته‌اند. در پاییز سال ۲۹ د.م. بود که ‹صاحب خانه› عیسی مسیح را برای گردآوری این افراد فرستاد تا آنها را شاگرد خود سازد. بدین ترتیب آنها «آخرین،» یا کارگران ساعت یازدهم تاکستان شدند.
سرانجام، روز کاری سمبولیک با مرگ عیسی به پایان می‌رسد، و موقع پرداخت مزد کارگران فرا می‌رسد. به نحوی غیر عادی مزد آخرین نفرات اول پرداخت می‌شود، همانطور که در اینجا توصیف شده است: ‹چون وقت شام رسید، صاحب تاکستان به ناظر خود گفت: «مزدوران را طلبیده، از آخرین گرفته تا اولین مزد ایشان را ادا کن.» پس یازده ساعتیان آمده هر نفری دیناری یافتند. و اولین آمده گمان بردند که بیشتر خواهند یافت ولی ایشان نیز هر نفری دیناری یافتند. اما چون گرفتند به صاحبخانه شکایت نموده، گفتند که این آخرین یک ساعت کار کردند و ایشان را با ما که متحمل سختی و حرارت روز گردیده‌ایم مساوی ساخته‌ای. او در جواب یکی از ایشان گفت: «ای رفیق، بر تو ظلمی نکردم مگر به دیناری با من قرار ندادی؟ حقّ خود را گرفته برو، می‌خواهم بدین آخری مثل تو دهم. آیا مرا جایز نیست که از مال خود آنچه خواهم بکنم؟ مگر چشم تو بد است از آنرو که من نیکو هستم؟» › عیسی در خاتمه نکته‌ای را که پیش از آن گفته بود تکرار کرده، می‌گوید: ‹بنابرین اولین آخرین و آخرین اولین خواهند شد.›
دریافت دینارها در هنگام مرگ عیسی انجام نشد، بلکه در پَنطیکاست سال ۳۳ د.م. صورت گرفت، یعنی هنگامی که مسیح، یا «ناظر،» روح‌القدس را بر شاگردان خود ریخت. این شاگردان عیسی مانند «آخرین» کارگران، یا کارگران ساعت یازدهم هستند. دینار مظهر، موهبت روح‌القدس نیست. بلکه چیزی است که شاگردان همین جا در روی زمین از آن استفاده می‌کنند، و به معنی هستی آنها یعنی زندگی جاودانی آنهاست. دینار امتیاز بودن در بین اسرائیلیان روحانی است، یعنی کسانی که برای موعظه دربارهٔ ملکوت خدا مسح شده‌اند.
چیزی نمی‌گذرد که کسانی که در ابتدا به کار گمارده شده بودند می‌بینند که اول به شاگردان عیسی مزد پرداخت شده است، و می‌بینند که این دینارهای مجازی را خرج می‌کنند. اما آنها تنها به روح‌القدس و موهبات دیگری که همراه با ملکوت می‌آید راضی نیستند. گله و شکایت آنها به شکل آزار و شکنجهٔ شاگردان مسیح، یعنی «آخرین» کارگران تاکستان نمود می‌کند.
آیا فقط در قرن اول بود که این مثل عیسی به وقوع پیوست؟ خیر، روحانیان جهان مسیحیت در قرن بیستم، به دلیل مقام و مسئولیت‌شان، «اولین» کسانی بودند که برای کار در تاکستان مجازی خدا به کار گمارده شدند. آنها واعظان وقف‌شده‌ای را که با انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدس وابسته هستند، جزء «آخرین» کسانی می‌دانند که حق خدمت به خدا را دارند. اما در واقع همین کسانی که مورد تنفر این روحانیان هستند، دینارها یا به عبارت دیگر افتخار خدمت در مقام سفرای مسح‌شدهٔ ملکوت آسمانی خدا را دریافت می‌کنند. متی ۱۹:۳۰–۲۰:۱۶.
▪ تاکستان مظهر چیست؟ صاحب تاکستان و کارگرانی که دوازده ساعت و یک ساعت کار کردند مظهر چه کسانی هستند؟
▪ روز کاری سمبولیک چه وقت پایان یافت، و چه وقت مزدها پرداخت شد؟
▪ پرداخت دینار مظهر چیست؟