سرانجام،‏ روز کاری سمبولیک با مرگ عیسی به پایان می‌رسد،‏ و موقع پرداخت مزد کارگران فرا می‌رسد.‏ به نحوی غیر عادی مزد آخرین نفرات اول پرداخت می‌شود،‏ همانطور که در اینجا توصیف شده است:‏ ‹چون وقت شام رسید،‏ صاحب تاکستان به ناظر خود گفت:‏ «مزدوران را طلبیده،‏ از آخرین گرفته تا اولین مزد ایشان را ادا کن.‏» پس یازده ساعتیان آمده هر نفری دیناری یافتند.‏ و اولین آمده گمان بردند که بیشتر خواهند یافت ولی ایشان نیز هر نفری دیناری یافتند.‏ اما چون گرفتند به صاحب‌خانه شکایت نموده،‏ گفتند که این آخرین یک ساعت کار کردند و ایشان را با ما که متحمل سختی و حرارت روز گردیده‌ایم مساوی ساخته‌ای.‏ او در جواب یکی از ایشان گفت:‏ «ای رفیق،‏ بر تو ظلمی نکردم مگر به دیناری با من قرار ندادی؟‏ حقّ خود را گرفته برو،‏ می‌خواهم بدین آخری مثل تو دهم.‏ آیا مرا جایز نیست که از مال خود آنچه خواهم بکنم؟‏ مگر چشم تو بد است از آنرو که من نیکو هستم؟‏» › عیسی در خاتمه نکته‌ای را که پیش از آن گفته بود تکرار کرده،‏ می‌گوید:‏ ‹بنابرین اولین آخرین و آخرین اولین خواهند شد.‏›‏

چیزی نمی‌گذرد که کسانی که در ابتدا به کار گمارده شده بودند می‌بینند که اول به شاگردان عیسی مزد پرداخت شده است،‏ و می‌بینند که این دینارهای مجازی را خرج می‌کنند.‏ اما آنها تنها به روح‌القدس و موهبات دیگری که همراه با ملکوت می‌آید راضی نیستند.‏ گله و شکایت آنها به شکل آزار و شکنجهٔ شاگردان مسیح،‏ یعنی «آخرین» کارگران تاکستان نمود می‌کند.‏

آیا فقط در قرن اول بود که این مثل عیسی به وقوع پیوست؟‏ خیر،‏ روحانیان جهان مسیحیت در قرن بیستم،‏ به دلیل مقام و مسئولیت‌شان،‏ «اولین» کسانی بودند که برای کار در تاکستان مجازی خدا به کار گمارده شدند.‏ آنها واعظان وقف‌شده‌ای را که با انجمن بین‌المللی شاگردان کتاب مقدس وابسته هستند،‏ جزء «آخرین» کسانی می‌دانند که حق خدمت به خدا را دارند.‏ اما در واقع همین کسانی که مورد تنفر این روحانیان هستند،‏ دینارها یا به عبارت دیگر افتخار خدمت در مقام سفرای مسح‌شدهٔ ملکوت آسمانی خدا را دریافت می‌کنند.‏ متی ۱۹:‏۳۰–‏۲۰:‏۱۶‏.‏