در متی ۲۸:‏۱۹‏،‏ ا ش.‏ به «نام .‏ .‏ .‏ روح‌القدس» اشاره می‌شود.‏ اما کلمهٔ «نام» همیشه به معنی اسم شخصی نیست؛‏ نه در زبان یونانی و نه در زبان فارسی.‏ وقتی می‌گوییم که «به نام قانون»،‏ ما به یک شخص اشاره نمی‌کنیم.‏ منظور ما چیزی است که نمایندهٔ قانون است،‏ قدرت و اختیار قانون.‏ رابِرتسون در کتاب صور کلام در عهد جدید می‌گوید:‏ «در ترجمهٔ هفتاد و در نسخه‌های پاپیروس،‏ این کاربرد واژهٔ نام (‏اونوما‏)‏ برای قدرت یا اختیار متداول است».‏ بنابراین تعمید ‹به نام روح‌القدس›،‏ قدرت و اختیار روح را که از طرف خداست و بر طبق اراده الهی عمل می‌کند،‏ به رسمیت می‌شناسد.‏

دایرة‌المعارف جدید کاتولیکی سه «آیهٔ اثباتی» پیشنهاد می‌کند،‏ اما همچنین اذعان می‌کند:‏ «عقیدهٔ تثلیث اقدس در عهد عتیق کتاب مقدس تعلیم داده نمی‌شود.‏ در عهد جدید کتاب مقدس قدیمی‌ترین مدرک در رساله‌های پولس مخصوصاً در ۲قرنتیان ۱۳:‏۱۳ [در بعضی ترجمه‌های کتاب مقدس آیهٔ ۱۴]،‏ و ۱قرنتیان ۱۲:‏۴-‏۶ موجود است.‏ در انجیلها،‏ فقط در فرمول تعمید متی ۲۸:‏۱۹‏،‏ به طور صریح،‏ گواهی برای تثلیث یافت می‌شود.‏»‏

در این آیات سه «شخص» به این صورت درج شده‌اند.‏ دوم قرنتیان ۱۳:‏۱۳ (‏۱۴)‏ این سه را به این طریق در کنار یکدیگر قرار می‌دهد:‏ «فیض عیسی مسیح خداوند و محبّت خدا و شرکت روح‌القدس با جمیع شما باد.‏» اول قرنتیان ۱۲:‏۴-‏۶‏،‏ می‌گوید:‏ «نعمتها انواع است ولی روح همان.‏ و خدمتها انواع است امّا خداوند همان.‏ و عملها انواع است لکن همان خدا همه را در همه عمل میکند».‏ و در متی ۲۸:‏۱۹ می‌خوانیم:‏ «پس رفته همهٔ امّتها را شاگرد سازید و ایشانرا باسم اب و ابن و روح‌القدس تعمید دهید».‏

آیا این آیات حاکی از آنند که خدا،‏ مسیح و روح‌القدس یک ذات الهی تثلیثی را تشکیل می‌دهند که هر سه در ذات،‏ قدرت و ازلیت مساوی هستند؟‏ خیر،‏ چنین نیست،‏ همانطور که ذکر اسامی سه شخص،‏ مثلاً ایرج،‏ منوچهر و سهیل،‏ به معنای آن نیست که این سه یک شخص هستند.‏

دایرة‌المعارف کتاب مقدس،‏ الهیات و نشریات کلیسایی مَ‍ک‌کْلین‌توک و سْ‍ترانگ،‏ اقرار می‌کند که این نوع اشارات «فقط ثابت می‌کند که از این سه نهاد نام برده شده است،‏ .‏ .‏ .‏ اما به خودی‌خود ثابت نمی‌کند که هر سه لزوماً به طبیعت الهی تعلق دارند و از احترام الهی یکسان برخوردارند.‏»‏

با وجود اینکه منبع مذکور طرفدار تثلیث است،‏ اما دربارهٔ ۲قرنتیان ۱۳:‏⁠۱۳ (‏۱۴)‏ می‌گوید:‏ «ما انصافاً نمی‌توانیم استنتاج کنیم که آنها دارای اختیار مساوی یا طبیعت یکسان هستند.‏» و دربارهٔ متی ۲۸:‏۱۸-‏۲۰ می‌گوید:‏ «با این وجود،‏ این متن به خودی خود،‏ به طور قاطع،‏ نه شخصیت سه نهاد مذکور را ثابت می‌کند و نه برابری و یا الوهیت آنان را.‏»‏