برزگری که شب به خواب می‌رود

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ تشبیه دوّم عیسی را در مورد برزگر به طور خلاصه شرح دهید.‏ ب)‏ منظور از برزگر و بذر چیست؟‏

^۱۳ در مَرقُس ۴:‏۲۶-‏۲۹ به تشبیهی دیگر در مورد برزگر برمی‌خوریم که بدین شرح است:‏ «ملکوت خدا مانند کسی است که تخم بر زمین بیفشاند،‏ و شب و روز بخوابد و برخیزد و تخم بروید و نموّ کند.‏ چگونه؟‏ او نداند.‏ زیرا که زمین به ذات خود [خودبه‌خود] ثمر می‌آورد،‏ اوّل علف،‏ بعد خوشه،‏ پس از آن دانهٔ کامل در خوشه.‏ و چون ثمر رسید،‏ فوراً داس را به کار می‌برد زیرا که وقت حصاد رسیده است.‏»‏

^۱۴ منظور از این برزگر چیست؟‏ در برخی کلیساها عقیده بر این است که این برزگر معرف خود عیسی است.‏ اما چگونه می‌توان گفت که عیسی در خواب است و شاهد بزرگ شدن بذر حقیقت در دل انسان‌ها نیست؟‏ خیر،‏ چنین نیست!‏ این برزگر مانند تشبیه اوّل عیسی معرف مبشّرانی است که بذر پیام ملکوت را با شور و غیرت در همه جا می‌افشانند و این بذرها کلامی است که موعظه می‌کنند.‏b

۱۵،‏ ۱۶.‏ عیسی با مقایسهٔ رشد یک دانه و پیشرفت شاگردان چه حقیقتی را آشکار نمود؟‏

^۱۵ عیسی می‌گوید که برزگر ‹شب می‌خوابد و روز برمی‌خیزد.‏› منظور عیسی کوتاهی از جانب برزگر نیست.‏ عیسی به روند عادی زندگی اغلب مردم اشاره می‌کند.‏ عباراتی که در این آیه به کار رفته روال پی‌درپی کار در روز و خواب در شب را در مقطعی از زمان نشان می‌دهد.‏ تأکید عیسی روی اتفاق خاصّی است که در این میان می‌افتد؛‏ این که ‹تخم می‌روید و نموّ می‌کند.‏› سپس اضافه می‌کند که برزگر ‹نمی‌داند› دانه چگونه رشد می‌کند.‏ تأکید عیسی در اینجا روی این نکته است که رشد «به ذات خود» یعنی خودبه‌خود صورت می‌گیرد.‏c

^۱۶ عیسی می‌خواهد روی چه نکته‌ای تأکید کند؟‏ همان طور که می‌بینیم تأکید عیسی روی رشد و تدریجی بودن روند آن است.‏ او می‌گوید:‏ «زمین به ذات خود ثمر می‌آورد،‏ اوّل علف،‏ بعد خوشه،‏ پس از آن دانهٔ کامل در خوشه.‏» (‏مَرقُس ۴:‏۲۸‏)‏ رشد به صورت تدریجی و مرحله‌ای انجام می‌شود.‏ شخص اختیاری روی روند رشد و سرعت آن ندارد.‏ پیشرفت شاگردان نیز به همین شکل است.‏ یَهُوَه بذر حقیقت را در دلی که پذیرای آن باشد مرحله به مرحله رشد می‌دهد.‏ —‏ اَعمال ۱۳:‏۴۸؛‏ عبرانیان ۶:‏۱‏.‏

۱۷.‏ چه کسانی از به ثمر رسیدن بذر ملکوت شادی می‌کنند؟‏

^۱۷ وقتی دانه ‹به ثمر رسید› برزگر چه سهمی در دروی محصول خواهد داشت؟‏ وقتی یَهُوَه دانهٔ پیام ملکوت را در دل نوآموز کتاب مقدّس رشد می‌دهد،‏ شخص به مرحله‌ای می‌رسد که محبت و قدردانی‌اش به یَهُوَه او را برآن می‌دارد که زندگی خود را به او وقف کند و به نشانهٔ وقف خود در آب تعمید بگیرد.‏ به برادرانی که به مرحله‌ای از بلوغ مسیحی می‌رسند وظایفی در جماعت داده می‌شود.‏ محصول را مبشّر اوّل که بذر را در دل نوآموز قرار داد و مبشّران دیگری که شاید مستقیماً در کاشتن آن دخالت نداشتند درو می‌کنند.‏ (‏یوحنّا ۴:‏۳۶-‏۳۸ خوانده شود.‏‏)‏ بدین شکل که ‹کارنده و دروکننده هر دو با هم خوشنود می‌گردند.‏›‏