وقتی به آن باغ فرح‌بخش با درختان زیتون رسیدند،‏ عیسی به هشت تن از رسولانش گفت:‏ «من به آن طرف می‌روم تا دعا کنم.‏ تا آن وقت شما اینجا بنشینید.‏» احتمالاً آن رسولان در کنارهٔ ورودی آن باغ منتظر عیسی ماندند.‏ سپس عیسی سه رسول دیگر،‏ یعنی پِطرُس،‏ یعقوب و یوحنا را همراه خود برد و داخل باغ شدند.‏ عیسی که اضطراب وجودش را فرا گرفته بود،‏ به آنان گفت:‏ «اندوهی عمیق تا حد مرگ،‏ جان مرا فرا گرفته است.‏ اینجا باشید و با من بیدار بمانید.‏»—‏مَتّی ۲۶:‏۳۶-‏۳۸‏.‏

عیسی از آسمان دیده بود که رومیان چگونه مردم را با درد و زجر فراوان به قتل می‌رسانند.‏ او که حال یک انسان آسیب‌پذیر بود و درد را حس می‌کرد،‏ مسلّماً از آنچه پیش رو داشت،‏ نگران بود.‏ البته او بیشتر به این دلیل عذاب می‌کشید که اگر به اسم جنایتکاری پلید کشته شود،‏ چه بسا نام پدرش بدنام شود.‏ چند ساعت دیگر او را به اتهام کفرگویی بر تیر شکنجه می‌آویختند.‏