نفرت به سبب ایمانشان

‏«بجهة اسم من جمیع مردم از شما نفرت خواهند کرد لیکن هر که تا بآ‌خر صبر کُند نجات یابد.‏»‏‏—‏متی ۱۰:‏۲۲‏.‏

۱،‏ ۲.‏ شرح‌حال شاهدانی را نقل کن که به دلیل پیروی از اعتقادات مذهبی خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته‌اند.‏

در جزیرهٔ کِرِت،‏ فروشندهٔ صادق و شریفی دهها بار دستگیر،‏ و همچنین بارها پایش به دادگاههای یونان کشیده شد.‏ وی بیش از شش سال از عمر خود را در زندان بدور از همسر و فرزندان خود سر کرد.‏ در ژاپن،‏ محصل هفده‌ساله‌ای با وجود رفتار نمونه و اینکه شاگرد ممتاز کلاس ۴۲ نفره‌شان بود،‏ از مدرسه اخراج شد.‏ شرکتی در فرانسه،‏ عذر چند کارمند ساعی و باوجدان خود را خواست و بی‌معطلی ایشان را از کار بیکار کرد.‏ آیا می‌دانی چه نکته‌ای در همهٔ این شرح‌حالها مشترک است؟‏

^۲ تمام این اشخاص جزو شاهدان یَهُوَه بودند.‏ اما فکر می‌کنی،‏ جرم ایشان چه بود؟‏ جرم ایشان،‏ اگر بتوان آن را جرم نامید،‏ این بود که پیرو اعتقادات مذهبیشان بودند.‏ برای مثال،‏ فروشندهٔ مزبور به پیروی از معلم خود،‏ عیسی مسیح،‏ مرتباً با دیگران در مورد کتاب مقدس صحبت می‌کرد.‏ (‏متی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ وی را بر اساس قانونی مهجور و کهنه در یونان که تبلیغ دینی را جرم بحساب می‌آورد،‏ محکوم کردند.‏ محصل ذکرشده نیز به این دلیل اخراج شد که وجدانش اجازه نمی‌داد در آموزش اجباری کِندو (‏شمشیربازی ژاپنی)‏ شرکت کند.‏ (‏اشعیا ۲:‏۴‏)‏ و در مورد آنچه در فرانسه رخ داد،‏ تنها جواب شرکت نام‌برده به کارمندان اخراجیش آن بود که خود را شاهد یَهُوَه معرفی کرده‌اند.‏

۳.‏ چرا اکثریت شاهدان یَهُوَه بندرت از جانب افراد دیگر دچار مشکلات حاد می‌شوند؟‏

^۳ اخیراً در بعضی از کشورها،‏ این گونه مشکلات برای شاهدان یَهُوَه،‏ دیگر اموری عادی شده‌اند.‏ البته نباید فراموش کرد که اکثریت شاهدان یَهُوَه بندرت دچار چنین مشکلات حادی می‌شوند.‏ آنها در تمام جهان به مردمی با حسن‌اخلاق معروف هستند.‏ با چنین شهرتی آیا می‌توان دلیلی را برای آزار و اذیت ایشان موجه دانست؟‏ (‏۱پطرس ۲:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ ایشان هرگز خود را در توطئه‌چینی و یا همدستی با خرابکارها درگیر نمی‌کنند.‏ (‏۱پطرس ۴:‏۱۵‏)‏ آنان حتی کوشش بسیار بخرج می‌دهند تا پند کتاب مقدس را در زمینهٔ تبعیت از خدا،‏ و پس از آن تبعیت از دولت حاکم،‏ پیروی کنند.‏ شاهدان یَهُوَه مالیاتهایی را که قانون آنها را مقرر کرده است می‌پردازند،‏ و می‌کوشند تا ‹با جمیع خلق صلح› را حفظ کنند.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۱۸؛‏ ۱۳:‏۶،‏ ۷؛‏ ۱پطرس ۲:‏۱۳-‏۱۷‏)‏ شاهدان در آموزش و تعلیمی که با استفاده از کتاب مقدس انجام می‌دهند،‏ همه را تشویق می‌کنند تا به قوانین،‏ ارزشهای خانواده،‏ و اصول اخلاقی احترام بگذارند.‏ ایشان به دلیل اجرای قوانین،‏ مورد تحسین بسیاری از دولتها هستند.‏ (‏رومیان ۱۳:‏۳‏)‏ با این حال،‏ همانطور که در بند اول مقاله نیز دیدیم مواردی پیش می‌آید که شاهدان یَهُوَه با مخالفت روبرو شده،‏ حتی در بعضی از کشورها فعالیتشان ممنوع اعلام می‌شود.‏ آیا این موضوع جای تعجب دارد؟‏

‏«خرج» شاگرد شدن

۴.‏ بر طبق سخنان عیسی،‏ کسی که شاگرد وی می‌شود ممکن است با چه مشکلاتی مواجه شود؟‏

^۴ عیسی مسیح دقیقاً مشخص کرد که شاگرد وی شدن چه خرجی خواهد داشت.‏ وی به پیروان خود چنین گفت:‏ «غلام بزرگتر از آقای خود نیست.‏ اگر مرا زحمت دادند شما را نیز زحمت خواهند داد.‏» عیسی «بی‌سبب» مورد نفرت دیگران بود.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏۱۸-‏۲۰،‏ ۲۵؛‏ مزمور ۶۹:‏۴؛‏ لوقا ۲۳:‏۲۲‏)‏ بنابراین،‏ بسیار محتمل است که چنین چیزی برای شاگردان وی نیز رخ دهد،‏ یعنی بدون دلیل موجه مورد مخالفت دیگران قرار گیرند.‏ عیسی بارها به شاگردان خود هشدار داد که «از شما نفرت خواهند کرد.‏»—‏متی ۱۰:‏۲۲؛‏ ۲۴:‏۹‏.‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ چرا عیسی شاگردان بالقوهٔ خود را تشویق کرد تا «برآورد خرج» شاگرد شدن را بنمایند؟‏ ب)‏ چرا نباید از مخالفت دیگران متعجب و حیران شویم؟‏

^۵ در نتیجه،‏ عیسی شاگردان بالقوهٔ خویش را تشویق کرد تا نخست «برآورد خرج» شاگرد شدن را بنمایند.‏ (‏لوقا ۱۴:‏۲۸‏)‏ چرا؟‏ البته،‏ نه برای اینکه تصمیم بگیرند آیا باید شاگرد وی شوند یا خیر،‏ بلکه تا مصمم شوند آنچه را از ایشان انتظار می‌رود بجا آورند.‏ ما متعاقب موهبتهایی که بدست می‌آوریم،‏ باید همواره خود را برای رویارویی با آزمایشها و سختیها آماده کنیم.‏ (‏لوقا ۱۴:‏۲۷‏)‏ کسی ما را مجبور نمی‌کند تا شاگرد مسیح شویم و یَهُوَه را خدمت نماییم.‏ این تصمیم کاملاً شخصی است،‏ و به علاوه،‏ باید بر پایهٔ معرفت و شناخت باشد.‏ البته،‏ ما پیش از آنکه مسیحی شویم می‌دانستیم که در کنار برکاتی که از رابطه‌مان با خدا و تعهدمان به وی دریافت می‌کنیم،‏ مورد «نفرت» دیگران نیز قرار خواهیم گرفت.‏ بنابراین،‏ از مخالفت دیگران متعجب و حیران نمی‌شویم.‏ در واقع،‏ ما «برآورد خرج آنرا» کرده،‏ برای پرداخت آن کاملاً آماده هستیم.‏—‏۱پطرس ۴:‏۱۲-‏۱۴‏.‏

^۶ چرا عده‌ای،‏ از جمله بعضی از صاحبان قدرت،‏ با مسیحیان حقیقی مخالفت می‌کنند؟‏ برای جواب به این سؤال،‏ بجاست به دو گروه مذهبیی که در قرن اول د.‏م.‏،‏ به دو دلیل کاملاً متفاوت،‏ مورد تنفر بودند نگاهی بیندازیم.‏

نفرت‌دارنده و مورد تنفر

۷،‏ ۸.‏ کدامیک از آموزشهای یهودیان نشان می‌داد که غیریهودیان را تحقیر می‌کردند،‏ و این آموزشها چه طرزفکری را در میان یهودیان بوجود آورده بود؟‏

^۷ در قرن اول د.‏م.‏،‏ دولت روم سرزمین اسرائیل را تحت سلطهٔ خود داشت،‏ و رهبران مذهبیی همچون کاتبان و فریسیان نیز بر یهودیت،‏ یعنی سیستم مذهبی یهودی،‏ چنگ انداخته بودند.‏ (‏متی ۲۳:‏۲-‏۴‏)‏ این رهبران مذهبیِ دُگم و متعصب قوانین موسی را مبنی بر جدایی از دیگر امتها تحریف کردند و یهودیان را ملزم ساختند تا غیریهودیان را به دیدهٔ حقارت بنگرند.‏ ایشان در واقع مذهبی را ساخته و پرداخته بودند که باعث نفرت یهودیان از غیریهودیان شده بود،‏ و همینطور بالعکس.‏

^۸ در آن زمان،‏ رهبران یهودی از تحقیر غیریهودیان ابایی نداشتند،‏ زیرا که یهودیان غیریهودیان را مخلوقاتی هرزه و فرومایه می‌پنداشتند.‏ رهبران مذهبی آموزش می‌دادند که زن یهودی هرگز نباید با غیریهودیان تنها باشد،‏ زیرا «بیم شهوت‌رانی از آنان می‌رود.‏» مرد یهودی نیز نباید «با آنان تنها باشد زیرا ایشان مظنون به قتل و آدم‌کشی هستند.‏» چنانچه شیری به دست فرد غیریهودی دوشیده می‌شد نمی‌بایست به مصرف می‌رسید،‏ مگر یهودیی بر کار وی نظارت می‌داشت.‏ در نتیجه یهودیان تحت تأثیر رهبران خود رفتاری سرد و ناخوشایند با غیریهودیان داشته،‏ خود را در میان ایشان افرادی منحصربفرد می‌پنداشتند.‏—‏با یوحنا ۴:‏۹ مقایسه شود.‏

۹.‏ نتیجهٔ تعالیم رهبران یهودی در خصوص غیریهودیان چه بود؟‏

^۹ مسلماً نمی‌توان انتظار داشت که تعالیمی که یهودیان در خصوص غیریهودیان می‌دادند،‏ بهبودی در روابط این دو گروه بوجود آورده باشد.‏ از دریچهٔ نگاه غیریهودیان،‏ یهودیان مردمی بودند که از همهٔ مردم جهان نفرت داشتند.‏ تاریخدانی رومی به نام تاسیتوس،‏ (‏متولد حدود سال ۵۶ د.‏م.‏)‏ در مورد یهودیان چنین گفت:‏ «اینان،‏ دیگر مردم جهان را به چشم دشمنانی منفور می‌نگریستند.‏» تاسیتوس همچنین اظهار کرد که به غیریهودیانی که نوکیشِ یهودی می‌شدند آموخته می‌شد که کشور خود را انکار کنند،‏ و خانواده و دوستان خود را بی‌قدر و منزلت بحساب آورند.‏ رومیان عموماً به دلیل شمار کثیر یهودیان،‏ که تا حدی حتی خوف در دل ایشان می‌انداخت،‏ آنان را تحمل می‌کردند.‏ لیکن،‏ شورش یهودیان در سال ۶۶ د.‏م.‏ رومیان خشن و بی‌رحم را به تلافی واداشت،‏ و سرانجام در سال ۷۰ د.‏م.‏ اورشلیم را نابود ساختند.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ شریعت موسی چه رفتاری را با خارجیان ملزم می‌ساخت؟‏ ب)‏ از آنچه بر یهودیت گذشت چه درسی می‌توانیم بیاموزیم؟‏

^۱۰ دیدگاه این افراد نسبت به خارجیان چه تفاوتی با شیوهٔ پرستش در شریعت موسی داشت؟‏ درست است که شریعت موسوی یهودیان را تشویق می‌کرد تا از ملتهای دیگر جدا باشند،‏ لیکن این عمل تنها به دلیل محافظت از ایشان،‏ و بخصوص از پرستش پاکشان بود.‏ (‏یوشع ۲۳:‏۶-‏۸‏)‏ شریعت حتی یهودیان را ملزم می‌ساخت تا با خارجیان با عدالت و انصاف رفتار نمایند و می‌بایست با ایشان مهمان‌نواز می‌بودند—‏البته در صورتی که قوانین اسرائیل را وقیحانه زیر پا نمی‌گذاشتند.‏ (‏لاویان ۲۴:‏۲۲‏)‏ رهبران مذهبی یهودیِ زمان عیسی،‏ با فاصله گرفتن از مفاهیم معقول و آشکاری که در قوانین مربوط به خارجیان درج شده بود،‏ شکلی از مذهب را بنا نهادند که عامل نفرت در بین انسانها،‏ و مورد نفرت دیگران بود.‏ به همین دلیل سرانجام امت یهود در قرن اول لطف و عنایت یَهُوَه را از دست دادند.‏—‏متی ۲۳:‏۳۸‏.‏

^۱۱ آیا ما می‌توانیم از اینها درسی بیاموزیم؟‏ بله،‏ مسلماً!‏ شخصی که در رفتار خود خویشتن را عادل یا بالاتر از دیگران بنماید و به کسانی که در پرستش وی شریک نیستند با نگاه حقارت بنگرد،‏ نه معرف پرستش پاک یَهُوَه است،‏ و نه با این کار دل او را شاد می‌کند.‏ برای نمونه مسیحیان وفادار قرن اول را در نظر بگیریم.‏ ایشان نه از غیرمسیحیان نفرت داشتند و نه برضد دولت روم به شورش دست زدند.‏ با این حال،‏ مورد «نفرت» دیگران بودند!‏ ولی،‏ دلیل آن چه بود؟‏ و چه کسانی از ایشان نفرت داشتند؟‏

چه کسانی از مسیحیان نفرت داشتند؟‏

۱۲.‏ چگونه کتاب مقدس نشان می‌دهد که عیسی از پیروانش نگرشی معقول نسبت به غیرمسیحیان انتظار داشت؟‏

^۱۲ از تعالیم عیسی کاملاً پیداست که وی درصدد بود به شاگردان خود بیاموزد تا نسبت به غیرمسیحیان نگرشی متعادل داشته باشند.‏ البته،‏ عیسی از پیروان خود خواست که از دنیا جدا باشند—‏یعنی،‏ آنان می‌بایست از گرایشات و رفتارهایی که با راه و روش عادل یَهُوَه ناسازگار بود پرهیز می‌کردند.‏ در ضمن آنان ملزم بودند نسبت به امور مربوط به جنگ و سیاست بی‌طرف بمانند.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۱۴،‏ ۱۶‏)‏ از طرف دیگر،‏ عیسی هیچگاه سخنی در باب تحقیر غیرمسیحیان به زبان نیاورد،‏ وی حتی گفت که پیروان وی باید ‹دشمنان خود را محبّت نمایند.‏› (‏متی ۵:‏۴۴‏)‏ پولس رسول نیز مسیحیان را چنین ترغیب کرد:‏ «اگر دشمن تو گرسنه باشد او را سیر کن و اگر تشنه است سیرابش نما.‏» (‏رومیان ۱۲:‏۲۰‏)‏ او همچنین به مسیحیان گفت که ‹با جمیع مردم احسان بنمایند.‏›—‏غلاطیان ۶:‏۱۰‏.‏

۱۳.‏ چرا رهبران مذهبی یهودی مخالف شاگردان مسیح بودند؟‏

^۱۳ با این همه،‏ شاگردان مسیح از سه جبهه مورد «نفرت» واقع شدند.‏ نخست،‏ از طرف رهبران مذهبی یهودی.‏ طبیعی بود که مسیحیان خیلی زود توجه این رهبران را به خود جلب کردند.‏ مسیحیان از اصول اخلاقی والایی برخوردار بودند،‏ و پیام امیدبخش خود را با غیرت تمام به مردم می‌رساندند.‏ هزاران نفر یهودیت را ترک کرده،‏ به مسیحیت گرویدند.‏ (‏اعمال ۲:‏۴۱؛‏ ۴:‏۴؛‏ ۶:‏۷‏)‏ در نظر رهبران مذهبی یهودی شاگردان یهودی‌نژاد عیسی،‏ مرتدانی بیش نبودند!‏ (‏با اعمال ۱۳:‏۴۵ مقایسه شود.‏)‏ این رهبران خشمگین مذهبی،‏ مسیحیت را مهر باطلی بر سنن و عرف خود قلمداد می‌کردند.‏ مسیحیت حتی مخالف دیدگاه ایشان در مورد غیریهودیان بود!‏ پس از سال ۳۶ د.‏م.‏ غیریهودیان درست همچون یهودیانی که مسیحی می‌شدند می‌توانستند از موهبتها و برکات مسیحی بهره‌مند گردند.‏—‏اعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ به چه دلیل بت‌پرستان از مسیحیان نفرت داشتند؟‏ نمونه‌ای بیاور.‏ ب)‏ در جبههٔ سومِ گروهی که از مسیحیان اولیه «نفرت» داشتند چه کسانی را می‌توان یافت؟‏

^۱۴ در جبههٔ دوم کسانی که به مسیحیان نفرت می‌ورزیدند،‏ بت‌پرستان قرار داشتند.‏ برای نمونه،‏ در اَفَسُس باستان،‏ بازارِ ساختن بتکده‌های نقره برای الههٔ اَرْطامیس بسیار داغ بود.‏ اما،‏ با موعظهٔ پولس بسیاری از ساکنان اَفَسُسْ سخنان او را پذیرفتند و پرستش اَرْطامیس را کنار گذاشتند.‏ صنعتگرانی که بدینگونه تجارت خود را در خطر دیدند،‏ آشوب و بلوا به پا نمودند.‏ (‏اعمال ۱۹:‏۲۴-‏۴۱‏)‏ همچنین،‏ پس از آنکه مسیحیت تا بَطِینیا (‏شمال‌غربی ترکیهٔ فعلی)‏ گسترش پیدا کرد،‏ درست مشابه همین موضوع تکرار شد.‏ مدت کوتاهی پس از آنکه نگارش نوشته‌های مقدس یونانی پایان پذیرفت،‏ پِلینی کِهین،‏ حاکم بَطِینیا،‏ گزارش کرد که بتکده‌ها متروکه شده بودند و بازار خرید و فروش علوفه برای حیوانات قربانی بشدت از رونق افتاده بود.‏ در اینجا مسیحیان به دلیل جایز ندانستن قربانی حیوانی و بت در پرستششان،‏ مقصر شناخته شده،‏ مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۱-‏۹؛‏ ۱یوحنا ۵:‏۲۱‏)‏ گسترش مسیحیت باعث نزول عایدیهایی شد که از طریق بت‌پرستی بدست می‌آمد،‏ و البته کسانی که تجارت و سرمایهٔ خود را بدین وسیله از دست داده بودند،‏ دل خونی از مسیحیان داشتند.‏

^۱۵ در جبههٔ سوم،‏ رومیان ملی‌گرا و وطن‌پرست قرار داشتند.‏ در ابتدا،‏ رومیان به مسیحیان فقط به چشم گروهی مذهبی و افراطی می‌نگریستند.‏ ولی،‏ پس از مدتی کار به جایی رسید که حتی ادعای مسیحی بودن برای شخص جرمی مستوجب مرگ به حساب می‌آمد.‏ اما چرا این مردمان صادق و بیریا که مرام مسیحی را شیوهٔ زندگی خود قرار داده بودند،‏ می‌بایست زجر و شکنجه،‏ و حتی کشته شوند؟‏

چرا مسیحیان اولیه مورد تنفر رومیان بودند؟‏

۱۶.‏ مسیحیان به چه مفهومی خود را از دنیا جدا نگاه می‌داشتند،‏ و چرا این کار آنان را در میان رومیان انگشت‌نما کرده بود؟‏

^۱۶ دلیل عمدهٔ نفرت رومیان از مسیحیان،‏ پیروی این گروه مذهبی از عقایدشان بود.‏ برای مثال،‏ مسیحیان همواره خود را از دنیا جدا نگاه می‌داشتند.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏۱۹‏)‏ از این رو،‏ ایشان هرگز نشستن بر مسندهای قدرت را نمی‌پذیرفتند،‏ و به خدمت نظام‌وظیفه نمی‌رفتند.‏ به همین جهت،‏ آوگوستوس نِآ‌ندِر در مورد مسیحیان گفت که ایشان «مظهر مردمی بی‌علاقه به دنیا،‏ و بی‌ثمر در امور زندگی بودند.‏» از دنیا نبودن مسیحیان همچنین به مفهوم اجتناب از طرق شریرانهٔ دنیای فاسد روم بود.‏ ویل دورانتِ تاریخدان چنین اظهار کرد:‏ «جوامع کوچک مسیحی با تقوا و حسن سلوک خود می‌توانستند اسباب زحمت دنیای دیوانهٔ لذات باشند.‏» (‏۱پطرس ۴:‏۳،‏ ۴‏)‏ ظاهراً،‏ رومیان با شکنجه و اعدام مسیحیان درصدد بودند زمزمهٔ وجدان خویش را خاموش سازند.‏

۱۷.‏ چه چیزی نشان می‌دهد که کار موعظهٔ مسیحیان قرن اول بسیار مؤثر بود؟‏

^۱۷ مسیحیان قرن اول،‏ با غیرتی سازش‌ناپذیر بشارت ملکوت خدا را موعظه می‌کردند.‏ (‏متی ۲۴:‏۱۴‏)‏ حدود سال ۶۰ د.‏م.‏،‏ پولس با قاطعیت گفت که بشارت ‹بتمامئ خلقتِ زیر آسمان موعظه شده است.‏› (‏کولسیان ۱:‏۲۳‏)‏ در پایان قرن اول،‏ پیروان عیسی در تمام امپراتوری روم،‏ یعنی آسیا،‏ اروپا،‏ و آفریقا شاگردسازی کرده بودند!‏ حتی «از اهل خانهٔ قیصر» عده‌ای به مسیحیت گرویدند.‏a (‏فیلپیان ۴:‏۲۲‏)‏ البته این موعظهٔ غیورانه همه را خوشحال نمی‌کرد.‏ نِآ‌ندِر می‌گوید:‏ «مسیحیت پیوسته در بین مردمی از همهٔ اقشار جامعه در حال گسترش بود،‏ و تهدیدی برای براندازی مذهب مملکت بشمار می‌رفت.‏»‏

۱۸.‏ چرا تخصیص انحصاری مسیحیان به یَهُوَه باعث شده بود دولت روم با ایشان اختلاف‌نظر داشته باشد؟‏

^۱۸ تخصیص پیروان عیسی به یَهُوَه،‏ تخصیصی انحصاری بود.‏ (‏متی ۴:‏۸-‏۱۰‏)‏ شاید این جنبه از پرستش مسیحیان بیش از همه موجب اختلاف‌نظر با رومیان می‌شد.‏ رومیان با ادیان دیگر مدارا می‌کردند،‏ البته چنانچه طرفداران این ادیان امپراتور را نیز پرستش می‌نمودند.‏ لیکن،‏ مسیحیان اولیه به هیچ وجه به خود اجازه چنین کاری را نمی‌دادند.‏ آنان خود را در مقابل قدرتی بالاتر از دولت روم،‏ یعنی یَهُوَه خدا،‏ مسئول می‌دانستند.‏ (‏اعمال ۵:‏۲۹‏)‏ بنابراین،‏ هر چقدر هم که شهروندی مسیحی در تمام جوانب دیگر حسن‌رفتار نشان می‌داد،‏ از دید دولت،‏ دشمن بحساب می‌آمد.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ الف)‏ چه کسانی عمدتاً باعث و بانی افتراهای شریرانه‌ای بودند که در مورد مسیحیان وفادار اشائه می‌یافت؟‏ ب)‏ چه اتهام دروغی به مسیحیان نسبت داده شد؟‏

^۱۹ البته غیر از همهٔ اینها،‏ دلیل دیگری نیز موجب «نفرت» رومیان از مسیحیان می‌شد،‏ و آن دروغها و تهمتهای شریرانه‌ای بود که براحتی به باور عموم در می‌آمد،‏ و در اشائهٔ آنها رهبران مذهبی یهودی سهم عمده‌ای داشتند.‏ (‏اعمال ۱۷:‏۵-‏۸‏)‏ در حدود سال ۶۰ یا ۶۱ د.‏م.‏،‏ هنگامی که پولس در روم در انتظار دادرسی خویش به دست نرون،‏ امپراتور روم بود،‏ بزرگان یهود در مورد مسیحیان چنین می‌گفتند:‏ «ما را معلوم است که این فرقه را در هر جا بد میگویند.‏» (‏اعمال ۲۸:‏۲۲‏)‏ این گونه افتراها چگونه ممکن بود از سمع نرون دور مانده باشد.‏ در سال ۶۴ د.‏م.‏،‏ هنگامی که نرون به دلیل حریقی که در شهر رم رخ داد مسئول شناخته شد،‏ ظاهراً مسیحیان را که همه از ایشان بدگویی می‌کردند،‏ سپر بلا قرار داد.‏ وی بدین وسیله بر آتش خشونت و آزاری که برای از میان بردن مسیحیان بوجود آمده بود،‏ دامن زد.‏

^۲۰ اتهامات دروغینی که به مسیحیان نسبت داده می‌شد،‏ غالباً آمیزه‌ای بود از دروغهای تمام‌عیار،‏ و تحریف عقاید ایشان.‏ از آنجایی که مسیحیان یکتاپرست بودند و از پرستش امپراتور سربازمی‌زدند،‏ بدیشان نسبت مُلحِد و بی‌دین می‌دادند.‏ همچنین به دلیل مخالفتهایی که اعضای غیرمسیحی بعضی از خانواده‌ها با افراد مسیحی خانواده می‌کردند،‏ مسیحیان متهم به این بودند که خانواده‌ها را از هم می‌پاشند.‏ (‏متی ۱۰:‏۲۱‏)‏ پاره‌ای از گزارشات حاکی از آن است که به مسیحیان حتی وصلهٔ آدمخواری می‌چسباندند،‏ و علت آن تحریف سخنانی بود که عیسی در شام سَروَر ادا کرد.‏—‏متی ۲۶:‏۲۶-‏۲۸‏.‏

۲۱.‏ دو دلیل عمده را که مسیحیان را مورد «نفرت» دیگران قرار می‌داد برشمر.‏

^۲۱ پس نتیجه می‌گیریم که مسیحیان وفادار به دو دلیل عمده مورد «نفرت» رومیان بودند:‏ (‏۱)‏ به دلیل عمل کردن بر طبق عقایدی که از کتاب مقدس منشاء می‌گرفت،‏ و (‏۲)‏ به دلیل اتهامات دروغینی که بدیشان نسبت داده می‌شد.‏ شکی نیست که همهٔ این مخالفان تنها یک هدف داشتند—‏پایمال کردن مسیحیت.‏ بدون تردید،‏ محرک اصلی همهٔ آزار و شکنجه‌های مسیحیان مخالفانی فوق‌انسانی بودند،‏ آری،‏ قوای نادیدنی ارواح شریر.‏—‏افسسیان ۶:‏۱۲‏.‏

۲۲.‏ الف)‏ چه مثالی نشان می‌دهد که شاهدان یَهُوَه ‹با جمیع مردم احسان می‌نمایند›؟‏ (‏کادر صفحهٔ ۲۰ ملاحظه شود.‏)‏ ب)‏ در مقالهٔ بعد چه موضوعی مورد بحث قرار خواهد گرفت؟‏

^۲۲ اکنون،‏ در بسیاری از سرزمینها،‏ شاهدان یَهُوَه درست همچون مسیحیان اولیه مورد «نفرت» قرار دارند.‏ اما،‏ ایشان نه از غیرشاهدان متنفرند،‏ و نه هیچگاه عامل شورش و قیام علیه حکومتها بوده‌اند.‏ آنان در تمام دنیا به دلیل ابراز محبتی که حتی مرزهای اجتماعی،‏ نژادی،‏ و قومی را درمی‌نوردد،‏ زبانزد می‌باشند.‏ پس چرا شاهدان یَهُوَه مورد آزار و شکنجه واقع می‌شوند؟‏ و چه واکنشی در مقابل مخالفتها نشان می‌دهند؟‏ این سؤالات در مقالهٔ بعدی مورد بحث قرار خواهد گرفت.‏

‏[پاورقی]‏

چه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ چرا عیسی شاگردان بالقوه را تشویق کرد تا خرج شاگرد شدن را برآورد کنند؟‏

◻ نگرش رایج یهودیان نسبت به غیریهودیان چه تأثیری بر یهودیت داشت،‏ و ما چه چیزی از آن می‌آموزیم؟‏

◻ مسیحیان وفادار قرن اول از کدام سه جبهه مورد نفرت بودند؟‏

◻ دلایل عمده‌ای که باعث می‌شد رومیان از مسیحیان اولیه «نفرت» داشته باشند چه بود؟‏

‏[کادر در صفحهٔ ۲۰]‏

‏‹با جمیع مردم احسان بنمائید›‏

تمام سعی و کوشش شاهدان یَهُوَه در این است که این تذکر کتاب مقدس را به اجرا بگذارند و ‹با جمیع مردم احسان نمایند.‏› (‏غلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ محبت به همسایگانِ نیازمند انگیزهٔ ایشان برای یاری و کمک به افرادی با مذاهب مختلف است.‏ برای نمونه،‏ در سال ۱۹۹۴،‏ طی دوران مصیبت‌باری که بر روآندا گذشت،‏ شاهدان یَهُوَه در اروپا به منظور کمک‌رسانی،‏ داوطلبانه همراه با گروه‌های امداد راهی آفریقا شدند.‏ با کمک ایشان کمپهای مجهز و بیمارستانهای صحرایی بسرعت برپا شد.‏ آنان همچنین مقدار عظیمی مواد غذایی،‏ لباس،‏ و پتو با هواپیما به آنجا سرازیر ساختند.‏ شمار پناهندگانی که از این کمکها بهره گرفتند سه برابر شمار شاهدان بود.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

مسیحیان اولیه با غیرتی سازش‌ناپذیر بشارت را موعظه می‌کردند