به خدا نزدیک شویم
‹او از هیچ یک از ما دور نیست›
انسان در مقایسه با عالَم هستی بسیار کوچک است. شاید از خود بپرسید: ‹آیا انسانی چنین حقیر و ناچیز واقعاً می‌تواند به خدای متعال نزدیک گردد؟› آری، اگر پروردگار عالَم، یَهُوَه خدا بخواهد می‌توانیم به او نزدیک شویم. سؤال اینجاست که آیا او می‌خواهد که به او نزدیک شویم؟ پاسخ به این سؤال را می‌توان از سخنان پولُس رسول خطاب به مردان تحصیل‌کردهٔ آتن دریافت که در اَعمال ۱۷:۲۴-۲۷ ثبت شده است. در این گزارش پولُس به چهار نکته در بارهٔ یَهُوَه خدا اشاره می‌کند.
نخست، پولُس اشاره می‌کند که خدا «جهان و آنچه در آن است آفرید.» (آیهٔ ۲۴) تنوع و زیبایی در دنیای پیرامونمان مایهٔ شادی زندگی و نشان عمقِ توجه و محبت آفریدگارمان به ماست. (رومیان ۱:۲۰) آیا عاقلانه است که تصوّر کنیم خدا از یک سو به انسان‌ها محبت نشان بدهد، و از سوی دیگر از آنان دوری جوید؟
دوّم، پولُس در اشاره به خالق مهربانمان می‌گوید که او «به همگان حیات و نَفَس و جمیع چیزها می‌بخشد.» (آیهٔ ۲۵) یَهُوَه زندگی‌بخش و روزی‌رسان ماست. (مزمور ۳۶:۹) آب، غذا و هوا عناصری حیاتی برای ادامهٔ زندگی و هدایایی از طرف خالقمان می‌باشند. (یعقوب ۱:۱۷) آیا تصوّر این که خدایی چنین سخاوتمند از ما دوری جوید و به ما اجازه ندهد او را بشناسیم و به او نزدیک شویم، منطقی است؟
سوّم، پولُس اشاره می‌کند که خدا همهٔ اقوام بشری را «از یک خون [یعنی یک انسان] ساخت.» (آیهٔ ۲۶) یَهُوَه بین انسان‌ها تبعیض قائل نمی‌شود و آنان را پیشداوری نمی‌کند. (اَعمال ۱۰:۳۴) آیا توقع دیگری از آفریدگار می‌توان داشت؟ او «انسان» یعنی آدم را آفرید و تمامی ملت‌ها و قوم‌ها از نسل او پدید آمده‌اند. خدا می‌خواهد که «جمیع مردم نجات یابند.» (۱تیموتاؤس ۲:۴) پس، هر کدام از ما از هر پیشینهٔ نژادی، ملیتی و مذهبی که باشیم این فرصت را می‌یابیم تا به او نزدیک شویم.
پولُس در انتها به مهم‌ترین نکته اشاره کرد که یَهُوَه «از هیچ یکی از ما دور نیست.» (آیهٔ ۲۷) یَهُوَه خدا اگرچه بسیار والامقام و متعال است، اما هر کس بخواهد می‌تواند با او رابطه‌ای صمیمانه برقرار کند. کلام خدا به ما اطمینان می‌دهد که یَهُوَه خدا «به آنانی که او را می‌خوانند» نزدیک است. — مزمور ۱۴۵:۱۸.
سخنان پولُس به روشنی نشان می‌دهد که این خواست خداست که به او نزدیک شویم. اما فقط کسانی خدا را می‌یابند که او را ‹طلب کنند› و ‹تفحّص نمایند.› (آیهٔ ۲۷) یک مرجع کتاب مقدّس در بارهٔ مفهوم این دو فعل چنین می‌گوید: «این دو فعل به فرصت‌ها یا خواسته‌ها و آرزوهای دست‌یافتنی اشاره دارند.» برای مثال تصوّر کنید که در اتاق تاریکی که به آن آشنایید به دنبال کلید روشنایی می‌گردید و شکی ندارید که آن را خواهید یافت. همچنین اگر ما نیز از صمیم قلب در «طلب» یا به دنبال خدا باشیم و او را «تفحّص» و جستجو نماییم مطمئناً تلاش‌های ما بی‌نتیجه نخواهد بود. پولُس به ما اطمینان می‌دهد که قطعاً ‹او را خواهیم یافت.› — آیهٔ ۲۷.
آیا از صمیم قلب می‌خواهید که به خدا نزدیک شوید؟ اگر با اطمینان و ایمان کامل او را بجویید و در پی یافتن او باشید موفق و کامیاب خواهید بود. یَهُوَه را می‌توان به آسانی یافت چرا که «از هیچ یکی از ما دور نیست.»