تو نیز می‌توانی تا به انتها از خود صبر و استقامت نشان دهی

‏«با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏»‏‏—‏عبرانیان ۱۲:‏۱‏.‏

۱،‏ ۲.‏ صبر به چه معناست؟‏

پولس رسول به مسیحیان یهودی‌نژاد قرن اول گفت:‏ «شما را صبر لازم است.‏» (‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۶‏)‏ پطرس رسول نیز به منظور تأکید این ویژگی مهم،‏ مسیحیان را ترغیب نمود که ‹ در ایمان خود صبر پیدا کنند.‏› (‏ ۲پطرس ۱:‏۵،‏ ۶‏)‏ بگذار ببینیم صبر دقیقاً به چه معناست.‏

^۲ یک فرهنگ لغات (‏یونانی –‏ انگلیسی)‏ فعل یونانیی را که «صبر کردن» ترجمه شده است،‏ چنین تعریف می‌کند:‏ ‏«ماندن در عوض گریختن،‏ .‏ .‏ .‏ پابرجا بودن،‏ استقامت نشان دادن.‏»‏ در مورد «صبر» یعنی حالت اسمی آن کتابی مرجع چنین می‌گوید:‏ «روحیه‌ای است که شخص را بردبار می‌سازد،‏ نه با حالت تسلیم،‏ بلکه با حالت اشتیاق،‏ .‏ .‏ .‏ و شخص را در مقابل طوفان ناملایمات بر پاهایش استوار می‌دارد.‏ فردی با این خصوصیت از دشوارترین آزمایشها پیروزمندانه بیرون می‌آید چرا که وی در ورای رنجها،‏ هدف خود را می‌بیند.‏» پس،‏ صبر باعث می‌شود که شخص هنگام مواجه شدن با موانع و دشواریها استوار بماند،‏ بی‌آنکه مأیوس و سرخورده شود.‏ سؤال اینجاست که چه کسانی بویژه به این خصوصیت نیاز دارند؟‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ چه کسانی نیاز به صبر و استقامت دارند؟‏ ب)‏ چرا باید تا به انتها از خود صبر و استقامت نشان دهیم؟‏

^۳ همهٔ ما مسیحیان به طور سمبولیک در میدان مسابقه‌ای قرار گرفته‌ایم و به صبر و استقامت بسیار نیاز داریم.‏ پولس رسول در حدود سال ۶۵ د.‏م.‏ به همسفر وفادار خود تیموتاؤس نوشت:‏ «به جنگِ نیکو جنگ کرده‌ام و دورهٔ خود را به کمال رسانیده،‏ ایمان را محفوظ داشته‌ام.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۷‏)‏ پولس با گفتن ‹ دورهٔ خود را به کمال رساندم،‏› زندگی مسیحی خود را به مسابقه‌ای تشبیه کرد دارای خط سیری مشخص و یک خط پایان.‏ خود پولس در هنگام گفتن این سخنان،‏ پیروزمندانه به خط پایان مسابقه نزدیک می‌شد و با اطمینان تمام در انتظار گرفتن جایزه و پاداش خود بود.‏ پولس گفت:‏ «بعد از این تاج عدالت برای من حاضر شده است که خداوندِ داورِ عادل در آن روز به من خواهد داد.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۸‏)‏ پولس کاملاً اطمینان داشت که به آن جایزه دست می‌یابد،‏ زیرا که تا به انتها صبر و استقامت از خود نشان داده بود.‏ آیا ما هم از گرفتن پاداشمان مطمئنیم؟‏

^۴ پولس برای تشویق کسانی که در همان میدان با او می‌دویدند نوشت:‏ «با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱‏)‏ خط شروع دو استقامت ما مسیحیان،‏ زمان وقفمان به یَهُوَه خدا از طریق عیسی مسیح است.‏ بی‌شک شروعی خوب در این مسابقهٔ شاگرد مسیح بودن اهمیت بسیار دارد،‏ لیکن بااهمیت‌تر از آن،‏ به پایان رساندن مسابقه است.‏ عیسی در این باره چنین گفت:‏ «لیکن هر که تا به انتها صبر کند،‏ نجات یابد.‏» (‏ متی ۲۴:‏۱۳‏)‏ جایزه و پاداش کسانی که با موفقیت به خط پایان مسابقه می‌رسند زندگی ابدی است!‏ بدین ترتیب هدف اصلی ما باید این باشد که تا به آخر صبر و استقامت از خود نشان دهیم.‏ چگونه می‌توانیم به این هدف برسیم؟‏

تغذیه‌ای مناسب ضروری است

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ برای صبر و استقامت در مسابقه برای زندگی به چه چیز باید توجه کنیم؟‏ ب)‏ باید از کدامین تدارکات روحانی بهره ببریم،‏ و چرا؟‏

^۵ در یونان باستان،‏ در محلی معروف به نام برزخ قُرِنتُس،‏ مسابقات ورزشی بسیاری برگذار می‌شد.‏ بی‌شک پولس می‌دانست که مسیحیان قرنتس با آن محل و رقابتهایی که در آنجا صورت می‌گرفت آشنایی دارند.‏ از این رو،‏ در مورد مسابقهٔ خود مسیحیان برای زندگی به آنان چنین گوشزد کرد:‏ «آیا نمی‌دانید آنانی که در میدان می‌دوند،‏ همه می‌دوند لکن یک نفر انعام را می‌برد.‏ به اینطور شما بدوید.‏» در واقع،‏ تأکید پولس در اینجا بر اهمیت استقامت در دویدن و ادامهٔ مسابقه تا خط پایان آن بود.‏ مسیحیان چگونه می‌بایست چنین استقامتی از خود نشان می‌دادند؟‏ پولس در ادامه بدیشان گفت:‏ «هر که ورزش کند در هر چیز ریاضت می‌کشد.‏» ورزشکاران آن دوران برای پیروزی خود می‌بایست بدن خود را با تمرینهایی سخت،‏ رژیم غذایی دقیق،‏ و فعالیتهای بسیار کنترل‌شده آماده می‌ساختند.‏—‏۱قرنتیان ۹:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

^۶ مسابقهٔ ما مسیحیان به چه صورت است؟‏ در این خصوص یکی از پیران جماعت شاهدان یَهُوَه چنین گفت:‏ «شما نیز اگر برای زندگی می‌دوید باید به رژیم غذایی روحانی خود توجه بسیار مبذول بدارید.‏» ببینیم یَهُوَه،‏ ‹خدایی که به ما صبر و استقامت می‌دهد› چه غذاهای روحانیی را برای ما تدارک دیده است.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۵‏)‏ غذای روحانی اصلی ما کلام خود او،‏ یعنی کتاب مقدس است.‏ آیا بجا نیست که برنامهٔ مرتبی بجهت خواندن کتاب مقدس برای خود ترتیب دهیم؟‏ علاوه بر آن،‏ یَهُوَه از طریق «غلام امین و دانا» مجلات بسیار بموقع برج دیده‌بانی و «بیدار شوید!‏» (‏ انگل‍.‏)‏ و دیگر نشریات را که همگی بر پایهٔ کتاب مقدس می‌باشند،‏ برای ما تدارک دیده است.‏ (‏ متی ۲۴:‏۴۵‏)‏ پشتکار در مطالعهٔ کتاب مقدس و نشریات مذکور روحانیت ما را تقویت می‌کند.‏ ما باید برای مطالعهٔ شخصی خود ‹وقت را دریابیم،‏› یعنی هر وقتی را غنیمت بشماریم.‏—‏افسسیان ۵:‏۱۶‏.‏

۷.‏ الف)‏ چرا نباید به دانستن تعالیم ابتدایی مسیحیت اکتفا کنیم؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم ‹به سوی بلوغ روحانی سبقت بجوییم›؟‏

^۷ ما مسیحیان برای آنکه شاگرد مسیح بمانیم،‏ باید از ‹کلام ابتدایی› درگذریم و «به سوی کمال [یا بلوغ روحانی] سبقت بجوییم.‏» (‏ عبرانیان ۶:‏۱‏)‏ پس لازم است که خود را به «عرض و طول و عمق و بلندی» حقیقت علاقمند کرده،‏ خویشتن را از ‹غذای قویی که از آن بالغان است› بهره‌مند سازیم.‏ (‏ افسسیان ۳:‏۱۸؛‏ عبرانیان ۵:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ چهار گزارش معتبری که در مورد زندگی زمینی عیسی نوشته شده است یعنی،‏ انجیلهای متی،‏ مرقس،‏ لوقا،‏ و یوحنا نمونه‌ای از این غذای قوی می‌باشد.‏ با مطالعهٔ دقیق این انجیلها نه تنها به اعمال و شخصیت عیسی پی می‌بریم بلکه به درکی درست از الگوی فکری او که محرک اعمالش بود می‌رسیم.‏ و بدینسان ‹فکر مسیح را خواهیم داشت.‏›—‏۱قرنتیان ۲:‏۱۶‏.‏

۸.‏ چگونه جلسات مسیحی به ما در مسابقه برای زندگی صبر و استقامت می‌دهد؟‏

^۸ پولس مسیحیان را چنین ترغیب کرد:‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اعمال نیکو ترغیب بنماییم،‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است،‏ بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه‌ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.‏» (‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ براستی که حضور در جماعات مسیحی چقدر تشویق‌کننده است!‏ و بودن با برادران و خواهران مهربان و باتوجه‌مان که ما را یاری می‌کنند تا بتوانیم تا به آخر صبر و استقامت از خود نشان دهیم چقدر نشاط‌بخش است!‏ هرگز نباید این تدارکات پرمهر یَهُوَه را ناچیز بشماریم.‏ باشد که همهٔ ما با جدیت در مطالعهٔ شخصی،‏ و با حضور در جلسات،‏ «در فهم رشید» گردیم.‏—‏۱قرنتیان ۱۴:‏۲۰‏.‏

تماشاگران تشویق‌کننده

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ تماشاگران طی مسابقه‌ای طولانی چگونه می‌توانند باعث تشویق ورزشکاران شوند؟‏ ب)‏ منظور پولس در عبرانیان ۱۲:‏۱ از ‹ابر شاهدان که گرداگرد خود داریم› چیست؟‏

^۹ اتفاقاتی که در طول مسابقه رخ می‌دهد ممکن است باعث شود که حتی آماده‌ترین ورزشکاران با شکست مواجه شوند.‏ پولس از مسیحیان سؤال کرد:‏ «[شما] خوب می‌دویدید،‏ پس کیست که شما را از اطاعت راستی منحرف ساخته است؟‏» (‏ غلاطیان ۵:‏۷‏)‏ از قرار معلوم،‏ معاشران بد باعث شده بودند که توجه عده‌ای از مسیحیان غلاطیه از مسابقه برای زندگی منحرف گردد.‏ اما لازم به گفتن است که برعکس آن،‏ معاشران مسیحی با تشویقهای خود دشواری مسابقه را برای ما حتی قابل‌تحملتر می‌کنند.‏ تشویقهای برادران و خواهران همچون تشویقهای تماشاگران از ورزشکاران است.‏ تماشاگران عموماً با تشویقهای پرحرارت خود شور و شوق ورزشکاران را که در واقع محرک ایشان از آغاز تا پایان مسابقه است تشدید می‌کنند.‏ فریاد تشویق آنان که اغلب با صدای بلند سازهای موسیقی و کف زدن همراه است می‌تواند همان چیزی باشد که ورزشکاران برای به پایان رساندن مسابقه بدان نیاز دارند.‏ بی‌تردید تماشاگران پرشور و حرارت می‌توانند تأثیر بسیار مثبتی بر نتیجهٔ کار ورزشکاران بگذارند.‏

^۱۰ ببینیم در میدان مسابقهٔ مسیحیان،‏ تماشاگران چه کسانی هستند؟‏ پولس در باب یازدهم رسالهٔ خود به عبرانیان پس از برشمردن نمونه‌هایی چند از شاهدان پیش از مسیحیت،‏ اظهار نمود:‏ «چونکه ما نیز چنین ابر شاهدان را گرداگرد خود داریم،‏ .‏ .‏ .‏ با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱‏)‏ پولس هنگامی که ابر را مثال آورد از واژهٔ یونانیی که به معنی ابری با شکل ابعاد مشخص باشد استفاده نکرد.‏ وی واژه‌ای را به کار برد که به گفتهٔ فرهنگ‌نویسی به نام ویلیام واین،‏ «بر تودهٔ بی‌شکل ابری که آسمان را پوشانیده باشد دلالت دارد.‏» واضح است که منظور پولس توده‌ای عظیم از شاهدان بود—‏توده‌ای چنان عظیم که به ابر می‌ماند.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ شاهدانِ پیش از مسیحیت به چه شکل می‌توانند ما را برای صبر و استقامت در مسابقه برای زندگی تشویق کنند؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم از وجود «ابر شاهدان» بیشتر فایده ببریم؟‏

^۱۱ آیا شاهدانِ وفادارِ پیش از مسیحیت اکنون مشغول تماشای مسابقهٔ ما هستند؟‏ خیر،‏ نمی‌تواند چنین باشد چرا که ایشان اکنون در خواب مرگ به سر می‌برند و در انتظار رستاخیزند.‏ اما،‏ آنان نیز در زندگی خود دوندگان موفقی بوده‌اند و شرح‌حال ایشان را می‌توانیم در کتاب مقدس بخوانیم.‏ در واقع می‌توان گفت که هنگام مطالعهٔ کتاب مقدس.‏ این وفاداران در ذهن ما جان می‌گیرند و باعث تشویقمان می‌شوند،‏ تا ما نیز مسابقه را تا به انتها ادامه دهیم.‏—‏رومیان ۱۵:‏۴‏.‏a

^۱۲ به عنوان مثال،‏ هنگامی که در دنیا موقعیتهای طلایی ما را به وسوسه می‌اندازند،‏ خواندن سرگذشت موسی که شکوه و جلال مصر را بی‌ارزش و مردود شمرد تشویقمان می‌کند تا میدان مسابقه برای زندگی را خالی نکنیم.‏ یا فرضاً هنگامی که با آزمایشی سخت روبرو می‌شویم،‏ خواندن سرگذشت ابراهیم و آزمون بسیار دشوار قربانی کردن پسرش اسحاق،‏ ما را بر آن می‌دارد تا در مسابقهٔ ایمان به زانو در نیاییم.‏ پس،‏ میزان تشویق آن ‹ابر شاهدان› بستگی به وضوح ادراک ما از اعمال ایشان دارد.‏

۱۳.‏ چگونه شاهدان دوران حاضر ما را در مسابقه برای زندگی تشویق می‌کنند؟‏

^۱۳ اکنون نیز انبوهی عظیم از شاهدان یَهُوَه ما را احاطه کرده‌اند.‏ مسیحیان مسح‌شده و همچنین مردان و زنانی از «گروه عظیم» نمونه‌های فوق‌العادهٔ ایمان هستند!‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ زندگی‌نامه‌های ایشان را می‌توانیم در بعضی از شماره‌های مجلهٔ برج دیده‌بانی و نشریات دیگر انجمن بخوانیم.‏b مروری بر نقل ایمان ایشان خودبخود ما را تشویق می‌کند که تا به آخر صبر و استقامت از خود نشان دهیم.‏ علاوه بر آنها،‏ حمایت خویشان و دوستانمان نیز که با ما یَهُوَه را خدمت می‌کنند بسیار گرانقدر می‌باشد.‏ پس،‏ ما نیز در مسابقه برای زندگی تماشاگران تشویق‌کنندهٔ بسیاری داریم.‏

برای دویدن آهنگی معقول برگزین

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ چرا داشتن آهنگی معقول در دویدن حائز اهمیت است؟‏ ب)‏ چرا عاقلانه است که اهدافی واقع‌بینانه برای خود بگذاریم؟‏

^۱۴ دونده‌های مسافات طولانی و ماراتون باید آهنگی معقول برای دویدن خود برگزینند.‏ مجلهٔ نیویورک رانر (‏ انگل‍.‏)‏ نقل می‌کند:‏ «شروعی سریع برابر است با شکست.‏ نتیجهٔ آن یا تقلایی سخت در چند مایل آخر است،‏ یا از پا افتادن و خارج شدن از دور مسابقه.‏» یک دوندهٔ ماراتون چنین اظهار کرد:‏ «هنگام تمرینها مربی به ما مرتب گوشزد می‌کرد:‏ ‹ دونده‌های سریع را تعقیب نکنید.‏ با آهنگ و ریتم خودتان بدوید.‏ والا خسته و مجبور به ترک مسابقه می‌شوید.‏› به گوش گرفتن پند او به من کمک کرد تا مسابقه را تا خط پایان ادامه دهم.‏»‏

^۱۵ خادمان خدا در میدان مسابقه برای زندگی باید تلاش و کوشش فراوان به خرج دهند.‏ (‏ لوقا ۱۳:‏۲۴‏)‏ البته،‏ در این رابطه یعقوب شاگرد به نکتهٔ مهم دیگری اشاره می‌کند و می‌گوید:‏ «آن حکمت که از بالا است .‏ .‏ .‏ ملایم» و به بیان دیگر معقول است.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۱۷‏)‏ اغلب ما با دیدن نمونهٔ خوب دیگران ترغیب و تشویق می‌شویم که به خدمت خود بیفزاییم.‏ اما در اینجا باید معقول نیز بوده،‏ اهدافی واقع‌بینانه و هماهنگ با توانایی و موقعیتمان برای خود قرار دهیم.‏ کتاب مقدس به ما چنین گوشزد می‌کند:‏ «هر کس عمل خود را امتحان بکند،‏ آنگاه فخر در خود به تنهایی خواهد داشت نه در دیگری،‏ زیرا هر کس حامل بار خود خواهد شد.‏»—‏غلاطیان ۶:‏۴،‏ ۵‏.‏

۱۶.‏ فروتنی چگونه به ما کمک می‌کند تا آهنگی مناسب برای دویدن انتخاب کنیم؟‏

^۱۶ میکاه ۶:‏۸ این سؤال درخور تعمق را مطرح می‌کند:‏ «‏خداوند از تو چه چیز را می‌طلبد غیر از اینکه .‏ .‏ .‏ در حضور خدای خویش با فروتنی سلوک نمایی؟‏» شخص فروتن حد و توانایی خود را نیز باید بداند.‏ آیا کسی منکر این است که بیماری یا سالخوردگی از توانایی و خدمت ما می‌کاهد؟‏ پس بجاست که دلسرد و مأیوس نشویم.‏ تردیدی نیست که یَهُوَه تلاشها و از خود گذشتگیهای ما را ‹بحسب آنچه داریم نه بحسب آنچه نداریم› مقبول می‌دارد.‏—‏۲قرنتیان ۸:‏۱۲‏؛‏ با لوقا ۲۱:‏۱-‏۴ مقایسه شود.‏

پاداش را از نظر دور مدار

۱۷،‏ ۱۸.‏ عیسی با نظر به چه چیزی بر روی تیر شکنجه استقامت ورزید؟‏

^۱۷ پولس به مسیحیان قرنتس در اشاره به نیاز به صبر و استقامت در مسابقه برای زندگی،‏ نکتهٔ درخور توجه دیگری را راجع به ورزشهای برزخ قرنتس عنوان کرد.‏ پولس در مورد ورزشکاران نوشت:‏ ‹ایشان تاج فانی را می‌یابند لکن ما تاج غیرفانی را.‏ پس من چنین می‌دوم،‏ نه چون کسی که شک دارد؛‏ و مشت می‌زنم نه آنکه هوا را بزنم.‏› (‏ ۱قرنتیان ۹:‏۲۵،‏ ۲۶‏)‏ پاداش یا جایزهٔ مسابقات آن زمان،‏ تاجی بود که در واقع از برگهای درخت کاج یا گیاهان دیگر،‏ و یا حتی از کرفس وحشی ساخته می‌شد—‏تاجی براستی فانی و کم‌دوام.‏ اما ببینیم مسیحیانی که تا به آخر استقامت می‌ورزند چه پاداش و جایزه‌ای می‌گیرند؟‏

^۱۸ پولس در مورد عیسی مسیح،‏ یعنی نمونهٔ عالی ما مسیحیان،‏ نوشت:‏ «بجهت آن خوشی که پیش او موضوع بود،‏ بی‌حرمتی را ناچیز شمرده،‏ متحمل صلیب گردید و به دست راست تخت خدا نشسته است.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۲‏)‏ عیسی با نظر به پاداشی که در آن سوی تیر شکنجه در انتظارش بود تا به آخر،‏ یعنی تا پایان زندگی زمینی‌اش،‏ صبر و استقامت از خود نشان داد.‏ پاداش عیسی شادی او بود،‏ شادی از تجلیل نام خدا،‏ فدیه کردن خانوادهٔ بشری از مرگ،‏ و حکمرانی بر انسانهای مطیع در مقام پادشاه و کاهن اعظم تا ایشان بتوانند به حیات ابدی در بهشتی زمینی دست یابند.‏—‏متی ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲۰:‏۲۸؛‏ عبرانیان ۷:‏۲۳-‏۲۶‏.‏

۱۹.‏ همچنانکه در طریق شاگردی مسیح سلوک می‌نماییم چه چیزی را باید مد نظر داشته باشیم؟‏

^۱۹ همچنانکه در طریق شاگردی مسیح سلوک می‌نماییم باید به یاد داشته باشیم که چه شادی عظیمی در انتظار ماست.‏ یَهُوَه به ما کار بسیار رضایت‌بخش موعظهٔ بشارت ملکوت و انتقال معرفت حیات‌بخش کتاب مقدس به دیگران را محول کرده است.‏ (‏ متی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ چقدر یافتن اشخاص علاقمند به خدای حقیقی و کمک به ایشان برای وارد شدن به میدان مسابقه برای زندگی شادی‌آور است!‏ اما،‏ مردم چه علاقه نشان بدهند،‏ و چه ندهند،‏ برای ما کار موعظه که در راه قدوسیت نام یَهُوَه انجام می‌دهیم موهبتی والاست.‏ هنگامی که خدمت خود را با وجود بی‌علاقگی و مخالفت مردمِ محدودهٔ موعظه‌مان ادامه می‌دهیم،‏ دل یَهُوَه را شاد می‌کنیم و این خود باعث شادی و خرسندی ما می‌شود.‏ (‏ امثال ۲۷:‏۱۱‏)‏ پاداش بزرگی که او برای ما در نظر دارد زندگی ابدی است.‏ براستی،‏ چه پاداش عظیم و مسرت‌بخشی!‏ ما باید این برکات را همیشه مد نظر داشته،‏ در مسابقه برای زندگی از خود صبر و استقامت نشان دهیم.‏

پایان نزدیک است

۲۰.‏ مسابقه برای زندگی چگونه با نزدیک شدن به انتها احتمالاً دشوارتر خواهد شد؟‏

^۲۰ ما در مسابقه برای زندگی،‏ با دشمن اصلی خود شیطان در رقابتیم.‏ همچنانکه به خط پایان مسابقه نزدیک می‌شویم او سعی دارد پای ما را لغزش دهد یا از سرعت ما بکاهد.‏ (‏ مکاشفه ۱۲:‏۱۲،‏ ۱۷‏)‏ گواه گویای این امر وجود جنگها،‏ قحطیها،‏ بیماریها و دیگر نشانهای «زمان آخر» است که وقف وفادارانهٔ ما را برای بشارت ملکوت براستی دشوار ساخته است.‏ (‏ دانیال ۱۲:‏۴؛‏ متی ۲۴:‏۳-‏۱۴؛‏ لوقا ۲۱:‏۱۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ همچنین گهگاه شاید برای بعضی از ما،‏ بویژه آنانی که دهه‌ها پیش پا به میدان مسابقه گذاشته‌اند،‏ خط پایان دورتر از آنچه انتظارش را داشتند بنماید.‏ اما،‏ باید بدانیم که کلام خدا در مورد انقضای دنیا جای هیچگونه شک و تردیدی باقی نگذاشته است.‏ یَهُوَه خود می‌گوید که در آن درنگ نخواهد نمود.‏ آری،‏ خط پایان مسابقه بسیار نزدیک است.‏—‏حبقوق ۲:‏۳؛‏ ۲پطرس ۳:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

۲۱.‏ الف)‏ چه چیزهایی ما را برای ماندن در میدان مسابقه تقویت می‌کند؟‏ ب)‏ با نزدیک شدن به خط پایان باید مصمم به چه کاری باشیم؟‏

^۲۱ به منظور دستیابی به پیروزی در مسابقه برای زندگی،‏ می‌باید از طریق آنچه یَهُوَه از سر لطف و محبت برای تغذیهٔ روحانی ما تدارک دیده است خود را تقویت کنیم.‏ همچنین معاشرت مرتب با برادرانی که با ما در این مسابقه شرکت دارند می‌تواند بسیار موجب تشویق ما گردد.‏ هنگامی که با آزار و اذیت و مشکلات دیگر مواجه می‌شویم یَهُوَه با دادن ‹قوّتی فوق‌العاده که از آن اوست› ما را قادر می‌سازد تا صبر و استقامت از خود نشان دهیم.‏ (‏ ۲قرنتیان ۴:‏۷ د ج )‏ چقدر امیدبخش است که یَهُوَه نیز جز این نمی‌خواهد که ما پیروزمندانه به خط پایان مسابقه برسیم!‏ باشد که قاطعانه و «با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم،‏» و اطمینان داشته باشیم که «در موسم آن درو خواهیم کرد اگر ملول نشویم.‏»—‏عبرانیان ۱۲:‏۱؛‏ غلاطیان ۶:‏۹‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا به یاد داری؟‏

◻ چرا باید تا به انتها صبر و استقامت کنیم؟‏

◻ به کدامین تدارکات یَهُوَه باید توجه بسیار مبذول بداریم؟‏

◻ چرا برگزیدن آهنگی معقول برای خدمتمان حائز اهمیت است؟‏

◻ همچنانکه در میدان مسابقه می‌دویم چه شادیی در انتظار ماست؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۲]‏

جلسات مسیحی واقعاً باعث تشویق ما هستند