۹.‏ کتاب مقدس حاوی چه نمونه‌های عبرت‌انگیزی از کسانی است که برای پیشبرد اهداف خود از دیگران استفاده کردند؟‏

^۹ محبّت «نفع خود را طالب نمی‌شود.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏)‏ شخصی که محبّت داشته باشد از دیگران برای نیل به اهداف خود استفاده نمی‌کند.‏ کتاب مقدس در این زمینه حاوی نمونه‌های عبرت‌انگیزی است.‏ برای نمونه می‌توان به زنانی همچون دَلیلَه،‏ ایزابِل،‏ عَتَلْیا اشاره کرد که برای پیشبرد اهداف خود دیگران را مورد استفاده قرار می‌دادند.‏ (‏ داوران ۱۶:‏۱۶؛‏ ۱پادشاهان ۲۱:‏۲۵؛‏ ۲تواریخ ۲۲:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ نمونهٔ دیگر آن اَبشالُوم،‏ پسر داوود،‏ است.‏ وی به کسانی که برای دادخواهی به اورشلیم می‌آمدند اینچنین وانمود می‌کرد که محکمهٔ پادشاه چنانکه باید و شاید به مشکلات آنان اهمیت نمی‌دهد.‏ سپس صریح و بی‌پرده می‌گفت که آن محکمه شخصی دلسوز و رئوف همچون خود او را لازم دارد!‏ (‏ ۲سموئیل ۱۵:‏۲-‏۴‏)‏ البته،‏ اَبشالُوم ابداً به فکر مصلحت ستمدیدگان نبود،‏ او به خود می‌اندیشید.‏ اَبشالُوم با پیشنهاد کردن خود به جای پادشاه،‏ توانست دل بسیاری از مردم را بدست آورد.‏ امّا،‏ سرانجام شکستی سخت خورد و وقتی کشته شد کسی او را حتی سزاوار مراسم خاکسپاریی محترمانه ندانست.‏—‏۲سموئیل ۱۸:‏۶-‏۱۷‏.‏

۱۰.‏ به چه طریق می‌توانیم نشان دهیم که مصلحت دیگران را مدّ نظر داریم؟‏

^۱۰ این موضوع اخطاری به ما مسیحیان است.‏ بعضی از مردان و زنان مسیحی ممکن است از توانایی مجاب ساختن دیگران برخوردار باشند.‏ برای چنین اشخاصی خیلی ساده است که در میدان گفتگو گوی صحبت را از دیگران ربوده،‏ حرف خود را به کرسی بنشانند.‏ لیکن،‏ شخص بامحبّت مصلحت دیگران را مدّ نظر دارد.‏ (‏ فیلپیان ۲:‏۲-‏۴‏)‏ ما هرگز نباید تجارب و یا مسئولیتهایمان در سازمان خدا را وسیله‌ای قرار دهیم برای استفاده بردن از دیگران یا درست جلوه دادن موضوعات سؤال‌برانگیز،‏ چنانچه گویی سخن ما بر همه ارجحیّت دارد.‏ باید این مثل کتاب مقدس را به یاد آوریم:‏ «تکبّر پیش‌رُوِ هلاکت است،‏ و دل مغرور پیش‌رو خرابی.‏»—‏امثال ۱۶:‏۱۸‏.‏

۱۱.‏ الف)‏ شخص بامحبّت چگونه می‌تواند مهربانی و رفتار پسندیدهٔ خود را نشان دهد؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که از ناراستی شاد و خوشوقت نمی‌گردیم؟‏

^۱۱ پولس همچنین نوشت که شخص بامحبّت «مهربان» است و «اطوار ناپسندیده ندارد.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ محبّت مانع می‌شود که رفتارمان خشن،‏ بی‌نزاکت،‏ و اهانت‌آمیز باشد.‏ برعکس،‏ محبّت باعث می‌شود همیشه احساسات دیگران را مدّ نظر قرار دهیم.‏ برای نمونه،‏ شخص بامحبّت از کارهایی که وجدان دیگران را می‌آزارد اجتناب می‌کند.‏ (‏ با ۱قرنتیان ۸:‏۱۳ مقایسه شود.‏)‏ همچنین،‏ آمده است که محبّت «از ناراستی خوشوقت نمی‌گردد،‏ ولی با راستی شادی می‌کند.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۶‏)‏ اگر فرامین یَهُوَه را دوست بداریم،‏ هرگز فساد اخلاقی را ناچیز نمی‌پنداریم و ساعات فراغت خود را با انجام دادن آنچه مورد نفرت یَهُوَه است نمی‌گذرانیم.‏ (‏ مزمور ۱۱۹:‏۹۷‏)‏ محبّت موجب می‌شود شادی ما از چیزهای بناکننده باشد،‏ نه از چیزهای تخریب‌کننده.‏—‏رومیان ۱۵:‏۲؛‏ ۱قرنتیان ۱۰:‏۲۳،‏ ۲۴؛‏ ۱۴:‏۲۶‏.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ وقتی شخصی ما را می‌رنجاند چه باید بکنیم؟‏ ب)‏ آیا نمونه‌ای از کتاب مقدس بیاد داری که در آن خشمی موجه باعث عملی ناعاقلانه شده باشد؟‏

^۱۲ پولس نوشت که محبّت «خشم نمی‌گیرد» (‏ «زودرنج نیست،‏» ترجمهٔ تفسیری )‏.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏)‏ البته،‏ برای ما انسانهای ناکامل طبیعی است که وقتی کسی ما را می‌رنجاند برافروخته و تا حدّی خشمگین شویم.‏ امّا،‏ اینکه خشم و رنجیدگی خود را در سینه نگهداریم کاری اشتباه است.‏ (‏ مزمور ۴:‏۴؛‏ افسسیان ۴:‏۲۶‏)‏ چنانچه به موضوع رسیدگی نکنیم،‏ گرچه رنجیدگی ما موجه باشد،‏ ممکن است رفتاری ناعاقلانه از ما سر زند؛‏ و مسلّماً به دلیل رفتار خود پیش یَهُوَه مسئول خواهیم بود.‏—‏پیدایش ۳۴:‏۱-‏۳۱؛‏ ۴۹:‏۵-‏۷؛‏ اعداد ۱۲:‏۳؛‏ ۲۰:‏۱۰-‏۱۲؛‏ مزمور ۱۰۶:‏۳۲،‏ ۳۳‏.‏

^۱۳ عده‌ای با دیدن ناکاملی برادرانشان گاه تصمیم می‌گیرند به جلسات مسیحی و یا خدمت موعظه نروند.‏ در حالی که همین افراد پیش از این با وجود مخالفت اعضای خانواده،‏ تمسخر همکاران،‏ و مشکلاتی از این قبیل به هیچ‌وجه مایل به بازایستادن از جنگ ایمانشان نبودند.‏ ایشان تمام سختیها را تحمل می‌کردند،‏ زیرا آنها را براستی آزمون حفظ کمال‌اخلاقی خود بشمار می‌آوردند.‏ امّا،‏ حال اگر از طرف یکی از هم‌ایمانانشان سخن یا عملی نامهربانانه ببینند،‏ آیا این را نباید آزمایش کمال‌اخلاقی خود بشمار آورند؟‏ مسلماً این نیز نوعی آزمایش است،‏ زیرا با حفظ آتش خشم در سینه‌شان ‹ابلیس را مجال می‌دهند.‏›—‏افسسیان ۴:‏۲۷‏.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ منظور از ‹به دل گرفتن› چیست؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم در بخشودن دیگران به یَهُوَه اقتدا کنیم؟‏

^۱۴ پولس با برهانی قاطع اظهار داشت:‏ ‹محبّت کینه به دل نمی‌گیرد.‏› (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۵‏،‏ انجیل شریف‏)‏ عبارتی که پولس در اینجا بکار برد اصطلاحی مربوط به کتابداری است،‏ و احتمالاً منظور وی تشبیه رنجش و آزردگی به مطالبی است که در دفتری مخصوص به منظور فراموش نکردن آنها ثبت می‌کنند.‏ آیا واقعاً نشان محبّت است که سخنان آزارنده را در دفتر دل ثبت کنیم که گویی می‌خواهیم در آینده از آنها استفاده کنیم؟‏ چقدر باید خوشحال باشیم که یَهُوَه با چنین طرزفکر بی‌رحمانه‌ای به خطایای ما نمی‌نگرد!‏ (‏ مزمور ۱۳۰:‏۳‏)‏ و هرگاه دل توبه‌کار ما را می‌بیند آنها را پاک می‌کند.‏—‏اعمال ۳:‏۱۹‏.‏

^۱۵ ما هم باید در بخشودن دیگران به یَهُوَه اقتدا کنیم.‏ نباید حساسیّت بیش از حد به بی‌اعتنایی که ظاهراً از کسی دیده‌ایم نشان دهیم.‏ زیرا فرضاً اگر قصد شخص واقعاً رنجش ما هم بوده باشد،‏ با زودرنجی‌مان خود را بیشتر از آنچه احتمالاً مقصود او بوده است عذاب می‌دهیم.‏ (‏ جامعه ۷:‏۹،‏ ۲۲‏)‏ خوب است از یاد نبریم که محبّت «همه را باور می‌نماید.‏» (‏ ۱قرنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ البته،‏ اینجا منظور ابداً خوشباوری نیست،‏ بلکه نباید بیش از حد به انگیزهٔ برادرانمان مظنون باشیم و حتی برعکس،‏ تا آنجا که امکان دارد انگیزهٔ درست به آنان نسبت دهیم.‏—‏کولسیان ۳:‏۱۳‏.‏