آیا تو هم «فکر مسیح» را داری؟‏

‏«الآن خدای صبر و تسلّی شما را فیض عطا کناد تا موافق مسیح عیسی .‏ .‏ .‏ یکرأی باشید.‏»—‏رومیان ۱۵:‏۵‏.‏

۱.‏ عیسی در بسیاری از آثار هنری جهان مسیحیت به چه شکلی ترسیم شده است و چرا آن تصویرِ منصفانه‌ای از او نیست؟‏

‏«او را هرگز ندیده‌اند که بخندد.‏» عیسی در گزارش مستندی که بدروغ ادعا می‌شود که به دست مأموری رومی در آن زمان تهیه گردیده این چنین توصیف شده است.‏ این گزارش تقریباً از قرن یازدهم به شکل کنونی‌اش شهرت یافته و گفته می‌شود که بسیاری از هنرمندان را تحت تأثیر قرار داده است.‏a عیسی در بسیاری از آثار هنری نقاشی،‏ شخص موقری را می‌ماند که بندرت شادی و تبسم در چهره‌اش نقش می‌بندد.‏ لیکن این تصویری غیرمنصفانه از عیسی می‌باشد،‏ عیسایی که به نقل از انجیلها دلی آکنده از محبت،‏ رحمت و احساس داشت.‏

۲.‏ چگونه می‌توانیم از لحاظ طرز فکر «موافق مسیح عیسی باشیم» و به این شکل قادر به انجام چه کاری خواهیم شد؟‏

^۲ بدیهی است که برای آشنایی با عیسای واقعی باید فکر و دل خود را با شناختی دقیق در مورد شخصیت حقیقی عیسی در حینی که بر روی زمین بود مملو سازیم.‏ بنابراین،‏ بگذار چند گزارش از انجیلها را که در خصوص «فکر مسیح» یعنی عواطف و احساسات،‏ ادراک،‏ افکار و نحوهٔ استدلال عیسی بصیرت به ما می‌دهند مورد بررسی قرار دهیم.‏ (‏۱قرنتیان ۲:‏۱۶‏)‏ در ضمن،‏ اجازه بده تا مشاهده کنیم که چگونه می‌توانیم از لحاظ طرز فکر ‹موافق مسیح عیسی باشیم.‏› (‏رومیان ۱۵:‏۵‏)‏ با انجام این کار بهتر خواهیم توانست در زندگی شخصی خود و در رفتار با دیگران از سرمشق عیسی پیروی کنیم.‏—‏یوحنا ۱۳:‏۱۵‏.‏

مردم براحتی نزد او می‌آمدند

۳،‏ ۴.‏ الف)‏زمینهٔ رویداد گزارش‌شده در مرقس ۱۰:‏۱۳-‏۱۶ را شرح بده؟‏ ب)‏ وقتی شاگردان عیسی سعی کردند از آمدن کودکان به نزد او ممانعت به عمل آورند،‏ او چه واکنشی نشان داد؟‏

^۳ مردم به آسانی مجذوب عیسی می‌شدند.‏ آنان با سنین و پیشینه‌های مختلف در مواقع و به علل گوناگون بدون هیچ واهمه‌ای نزد عیسی می‌آمدند.‏ گزارش مرقس ۱۰:‏۱۳-‏۱۶ را در نظر بگیر.‏ آن واقعه در اواخر خدمت زمینی عیسی،‏ در حینی که برای آخرین بار عازم اورشلیم بود تا با مرگی عذاب‌آور روبرو شود رخ داد.‏—‏مرقس ۱۰:‏۳۲-‏۳۴‏.‏

^۴ صحنه را در ذهن خود مجسم کن.‏ مردم فرزندان،‏ از جمله نوزادان خود را نزد عیسی می‌آورند تا آنان را برکت دهد،‏ اما شاگردان سعی دارند مانع این کار ایشان شوند.‏b احتمالاً شاگردان فکر می‌کنند که در خلال این هفته‌های مهم و سرنوشت‌ساز،‏ عیسی مایل نیست که از جانب کودکان به زحمت بیفتد.‏ اما آنان در اشتباهند.‏ وقتی عیسی به عمل شاگردان خود پی می‌برد از آن ناخشنود می‌گردد و کودکان را نزد خود خوانده می‌گوید:‏ «بگذارید که بچه‌های کوچک نزد من آیند و ایشان را مانع نشوید.‏» (‏مرقس ۱۰:‏۱۴‏)‏ سپس او عملی انجام می‌دهد که نمایانگر رفتاری حقیقتاً پر مهر و توأم با محبت می‌باشد.‏ گزارش کتاب مقدس می‌گوید:‏ «پس ایشان را در آغوش کشید و دست بر ایشان نهاده،‏ برکت داد.‏» (‏مرقس ۱۰:‏۱۶‏)‏ از قرار معلوم کودکان در حالی که عیسی ایشان را در آغوش گرم خود می‌گیرد کاملاً احساس آرامش می‌کنند.‏

۵.‏ گزارش مرقس ۱۰:‏۱۳-‏۱۶ در مورد شخصیت عیسی به ما چه می‌گوید؟‏

^۵ این گزارش کوتاه مطالب زیادی در مورد شخصیت عیسی به ما می‌گوید.‏ توجه کن که مردم با خیال راحت نزد او می‌آمدند.‏ گرچه عیسی صاحب مقامی رفیع در آسمان بود،‏ نه رعب و وحشت به دل انسانهای ناکامل می‌انداخت و نه آنان را خوار می‌شمارد.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۵‏)‏ جالب توجه است که حتی کودکان در کنار او احساس راحتی می‌کردند.‏ یقیناً هیچ کودکی به سوی شخص سرد و عبوسی که نمی‌خندد جلب نمی‌شود!‏ آری،‏ پیر و جوان به عیسی نزدیک می‌شدند زیرا پی برده بودند که او شخص بامحبتی می‌باشد که به حال دیگران دل می‌سوزاند و مطمئن بودند که او هرگز آنان را از خود نمی‌راند.‏

۶.‏ پیران چه باید بکنند تا دیگران راحت‌تر بتوانند به آنان نزدیک شوند؟‏

^۶ ما می‌توانیم بر روی این گزارش تأمل کنیم و از خود بپرسیم ‹آیا من فکر مسیح را دارم؟‏ آیا دیگران براحتی به من نزدیک می‌شوند؟‏› در این زمانهٔ سخت،‏ گوسفندان خدا به شبانانی احتیاج دارند که بتوانند براحتی و بدون واهمه با مشکلات خود نزد آنان بروند،‏ مردانی که «مثل پناه‌گاهی از باد» می‌باشند.‏ (‏اشعیا ۳۲:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ پیران،‏ چنانچه شما در خود علاقه‌ای صادقانه،‏ بی‌ریا و از صمیم قلب نسبت به برادرانتان به وجود آورید و با اشتیاق فراوان خود را محض خاطر ایشان ایثار کنید،‏ آنان بی‌شک به محبت و توجه شما پی خواهند برد.‏ برادرانتان آن را از حالت سیمای شما،‏ از آهنگ صدایتان و همچنین از رفتار پرمهرتان تشخیص خواهند داد.‏ محبت و علاقهٔ واقعی شما به برادرانتان،‏ جوّ اعتماد متقابلی را ایجاد می‌کند و نتیجتاً آنان به همراه فرزندانشان به آسانی و با خیالی راحت‌تر می‌توانند نزد شما بیایند و دربارهٔ مسائل خود با شما صحبت کنند.‏ زنی مسیحی شرح می‌دهد که چگونه توانست حرف دل خود را به یک پیر بگوید:‏ «او با ملایمت و دلسوزی با من حرف می‌زد.‏ در غیر این صورت،‏ احتمالاً یک کلام هم با او صحبت نمی‌کردم.‏ من در حضور او احساس امنیت می‌کردم.‏»‏

ملاحظهٔ حال دیگران

۷.‏ الف)‏ عیسی چگونه نشان داد که ملاحظهٔ حال دیگران را می‌کند؟‏ ب)‏ چرا عیسی بینایی فرد نابینایی را به طور تدریجی به او بازگرداند؟‏

^۷ عیسی شخص باتوجهی بود و ملاحظهٔ احساسات دیگران را می‌کرد.‏ عیسی با مشاهدهٔ محنت‌زدگان بسیار متأثر می‌شد و در صدد برمی‌آمد تا آنان را از هر آنچه موجب درد و رنجشان می‌گردد رهایی بخشد.‏ (‏متی ۱۴:‏۱۴‏)‏ او همچنین محدودیتها و احتیاجات انسانها را در نظر می‌گرفت.‏ (‏یوحنا ۱۶:‏۱۲‏)‏ یک بار مرد نابینایی را نزد عیسی آوردند و به او التماس کردند که وی را شفا دهد.‏ عیسی آن نابینا را شفا داد؛‏ لیکن بتدریج.‏ ابتدا آن مرد به طور غیرواضح ‹مردمان را خرامان چون درختها دید.‏› سپس عیسی بینایی آن مرد را کاملاً به وی بازگرداند.‏ چرا عیسی آن نابینا را تدریجاً شفا داد؟‏ آن مرد به تاریکی عادت کرده بود و به احتمال قوی عیسی نمی‌خواست که بینایی فوری و نور شدید خورشید و یا تصویر پیچیدهٔ دنیای اطراف ضربه‌ای روحی به آن مرد وارد آورد.‏—‏مرقس ۸:‏۲۲-‏۲۶‏.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ اندکی بعد از ورود عیسی و شاگردانش به منطقهٔ دیکاپولِس چه اتفاقی افتاد؟‏ ب)‏ عیسی چگونه آن مرد ناشنوا را شفا داد؟‏

^۸ همچنین واقعه‌ای را که متعاقب مراسم فِصَح سال ۳۲ د.‏م.‏ رخ داد در نظر بگیر.‏ عیسی و شاگردانش وارد منطقهٔ دیکاپولِس،‏ واقع در شرق دریای جلیل شده بودند.‏ در آنجا جمعیت عظیمی بزودی آنان را پیدا کردند و بسیاری از بیماران و معلولین را نزد عیسی آوردند و عیسی همهٔ آنان را شفا داد.‏ (‏متی ۱۵:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ در آن وقت واقعهٔ جالب‌توجهی رخ داد.‏ عیسی مردی را از میان جمعیت انتخاب کرد تا عنایت خاصی به او مبذول دارد.‏ مرقس تنها کسی است که این رویداد را گزارش می‌کند.‏—‏مرقس ۷:‏۳۱-‏۳۵‏.‏

^۹ آن مرد ناشنوا بود و نمی‌توانست تکلم کند.‏ عیسی احتمالاً متوجه حالت عصبی آن مرد شده و حس کرده بود که از چیزی خجالت می‌کشد.‏ او سپس عملی غیرمعمول انجام داد و آن مرد را به گوشه‌ای بدور از جمعیت برد؛‏ به مکانی خلوت.‏ عیسی به منظور بیان و توضیح آنچه که قصد داشت انجام دهد از چند نشانه استفاده کرد.‏ او «انگشتان خود را در گوشهای او گذاشت و آب دهان انداخته،‏ زبانش را لمس نمود.‏» (‏مرقس ۷:‏۳۳‏)‏ سپس به آسمان نگریست و در حالت دعا آهی کشید.‏ عیسی با این اعمال می‌خواست به آن مرد چنین بفهماند:‏ ‹اکنون می‌خواهم توسط نیروی الهی کاری برای تو انجام دهم.‏› سرانجام عیسی گفت:‏ «باز شو.‏» (‏مرقس ۷:‏۳۴‏)‏ بلافاصله آن مرد شنوایی خود را بازیافت و توانست به طور عادی سخن بگوید.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ در جماعت چگونه می‌توانیم ملاحظهٔ حال دیگران را بکنیم؟‏ در محیط خانواده چطور؟‏

^۱۰ عیسی چه توجهی به انسانها نشان می‌داد!‏ او احساسات انسانها را درک می‌کرد و این توجه دلسوزانه وی را برمی‌انگیخت تا در اعمال خود ملاحظهٔ عواطف آنان را بکند.‏ برای ما مسیحیان بسیار پسندیده است که در این خصوص فکر مسیح را در خود پرورش دهیم و آن را در رفتار خویش نمایان سازیم.‏ کتاب مقدس به ما تذکر می‌دهد:‏ «همهٔ شما یکرای و همدرد و برادردوست و مُشفِق و فروتن باشید.‏» (‏۱پطرس ۳:‏۸‏)‏ این بدان معناست که سعی نماییم در حین سخن و در هنگام عمل ملاحظهٔ حال دیگران را بکنیم.‏

^۱۱ در جماعت می‌توانیم احساسات دیگران را در نظر گرفته به ایشان عزت و احترام بگذاریم و به نحوی که میل داریم دیگران با ما رفتار کنند با ایشان رفتار کنیم.‏ (‏متی ۷:‏۱۲‏)‏ این همچنین بدان معناست که باید مواظب باشیم چه می‌گوییم و چطور آن را بیان می‌کنیم.‏ (‏کولسیان ۴:‏۶‏)‏ به خاطر داشته باش که ‹حرفهای باطل می‌تواند همچون ضرب شمشیر باشد.‏› (‏امثال ۱۲:‏۱۸‏)‏ در محیط خانواده چطور؟‏ زن و شوهری که حقیقتاً به یکدیگر محبت دارند ملاحظهٔ احساسات یکدیگر را می‌کنند.‏ (‏افسسیان ۵:‏۳۳‏)‏ آنان از به زبان آوردن سخنان تند،‏ انتقادهای پیاپی و استفاده از طعنه‌های نیشدار خودداری می‌کنند زیرا این قبیل اعمال احساسات شخص دیگر را جریحه‌دار می‌کند،‏ جراحتی که به آسانی التیام نمی‌یابد.‏ نباید فراموش کرد که کودکان هم احساس دارند و والدین بامحبت این موضوع را در نظر می‌گیرند.‏ در صورت نیاز به اصلاح،‏ چنین والدینی هنگام تأدیب فرزندان خود رعایت عزت نفس آنان را نموده و بی‌دلیل اسباب شرمندگی ایشان را فراهم نمی‌آورند.‏c (‏کولسیان ۳:‏۲۱‏)‏ با ملاحظه نمودن حال دیگران بدین طریق نشان خواهیم داد که فکر مسیح را داریم.‏

اعتماد به دیگران

۱۲.‏ عیسی چه نظر واقعبینانه و متعادلی در مورد شاگردان خود داشت؟‏

^۱۲ عیسی نظری واقعبینانه و متعادل در مورد شاگردان خود داشت و خوب می‌دانست که آنان انسانهای کاملی نیستند.‏ به علاوه،‏ عیسی از آنچه در دل انسانها می‌گذشت آگاه بود.‏ (‏یوحنا ۲:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ با وجود این،‏ او صرفاً به ناکاملیت آنان نمی‌نگریست بلکه صفات خوب ایشان را نیز در نظر می‌گرفت.‏ یَهُوَه آن مردان را به سوی خود جلب کرده بود و عیسی از تواناییها و خصوصیات نهفته در آنان اطلاع داشت.‏ (‏یوحنا ۶:‏۴۴‏)‏ نحوهٔ برخورد و رفتار عیسی با شاگردانش نمایانگر نظر مساعد او در مورد آنان بود.‏ به عنوان مثال،‏ او به آنان اعتماد داشت.‏

۱۳.‏ عیسی چگونه نشان می‌داد که به شاگردان خود اعتماد دارد؟‏

^۱۳ عیسی چگونه اعتماد خود را به آنان نشان می‌داد؟‏ او پیش از صعود به آسمان مسئولیت خطیری را به شاگردان مسح‌شدهٔ خود محول کرد؛‏ بلی،‏ مسئولیت رسیدگی به منافع ملکوت خویش را در سطح جهان بر عهدهٔ آنان گذاشت.‏ (‏متی ۲۵:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ لوقا ۱۲:‏۴۲-‏۴۴‏)‏ عیسی طی خدمت زمینی‌اش،‏ همچنین به طرق غیرمستقیم و نامحسوس اعتماد خود را به آن شاگردان نشان می‌داد.‏ برای مثال،‏ یک بار به منظور تغذیهٔ جمعیت،‏ خوراکی را به طور معجزه‌آسا افزایش داد و سپس مسئولیت توزیع آن را به شاگردان محول کرد.‏—‏متی ۱۴:‏۱۵-‏۲۱؛‏ ۱۵:‏۳۲-‏۳۷‏.‏

۱۴.‏ خلاصهٔ گزارش مرقس ۴:‏۳۵-‏۴۱ را شرح بده؟‏

^۱۴ همچنین گزارش مرقس ۴:‏۳۵-‏۴۱ را در نظر بگیر.‏ در آنجا می‌خوانیم که عیسی و شاگردانش سوار بر قایق به سمت کنارهٔ شرقی دریای جلیل عازم گشتند.‏ دقایقی بعد از حرکت،‏ عیسی در عقب قایق دراز کشید و فوراً به خواب سنگینی فرو رفت.‏ اما چیزی نگذشت که «ناگاه طوفانی عظیم از باد پدید آمد.‏» این گونه توفان رویدادی غیرمعمول در دریای جلیل محسوب نمی‌گشت.‏ در محدودهٔ دریای جلیل به دلیل ارتفاع کم آن،‏ (‏تقریباً ۲۰۰ متر پایینتر از سطح دریا)‏،‏ هوا بسیار گرمتر از مناطق اطراف می‌باشد و این امر مولد اختلالات جوی می‌گردد.‏ همچنین بادهای قوی از سوی کوه حَرمون واقع در شمال،‏ از میان درهٔ اردن بسرعت به وزیدن درمی‌آیند.‏ به این سبب،‏ امکان دارد که در اندک زمانی توفانی سهمگین پدیدار گشته،‏ آرامش منطقه را بر هم زند.‏ در این مورد فکر کن:‏ عیسی بدون شک از وقوع این قبیل توفانهای معمول در دریای جلیل مطلع بود،‏ چرا که در آن حوالی بزرگ شده بود.‏ با وجود این،‏ از آنجایی که بعضی از شاگردانش ماهیگیر بودند،‏ به مهارت قایقرانی آنان اعتماد کرد و با خیال راحت به خواب فرو رفت.‏—‏متی ۴:‏۱۸،‏ ۱۹‏.‏

۱۵.‏ چگونه می‌توانیم از اعتماد عیسی به شاگردانش تقلید کنیم؟‏

^۱۵ آیا می‌توانیم در این خصوص از عیسی تقلید نموده،‏ به دیگران اعتماد کنیم؟‏ برای برخی اشخاص دشوار است که مسئولیتهایی را به دیگران محول نمایند و می‌خواهند همیشه به قول معروف،‏ خودشان زمام امور را در دست داشته باشند.‏ ایشان ممکن است با خود بگویند:‏ ‹اگر بخواهم کاری درست انجام بشه،‏ باید خودم آن را انجام دهم!‏› اما چنانچه قرار باشد هر کاری را خودمان انجام دهیم،‏ آنوقت در خطر فرسودگی قرار خواهیم گرفت و احتمالاً وقتی را که به خانواده‌مان تعلق دارد بی‌جهت صرف کارهای دیگر خواهیم کرد.‏ در ضمن،‏ اگر وظایف و مسئولیتهای مناسب را به دیگران محول نکنیم ممکن است ایشان را از کسب آموزش و تجربهٔ لازم محروم بداریم.‏ بنابراین،‏ عاقلانه است که یاد بگیریم به دیگران اعتماد کنیم و بعضی امور را به ایشان محول کنیم.‏ چقدر خوب است که از خود صادقانه سؤال کنیم:‏ ‹آیا در این خصوص فکر مسیح را دارم؟‏ آیا با کمال میل بعضی مسائل را به دیگران محول می‌کنم و آیا یقین دارم که ایشان هر آنچه از دستشان برآید به نحو احسن انجام خواهند داد؟‏›‏

او به شاگردان خود ابراز اطمینان می‌کرد

۱۶،‏ ۱۷.‏ عیسی در آخرین شب زندگی خود،‏ با وجود اینکه می‌دانست رسولانش وی را ترک خواهند کرد،‏ چه قوت قلبی به ایشان داد؟‏

^۱۶ عیسی نظر مساعدش را در مورد شاگردان خود به طریق مهم دیگری نیز نشان داد.‏ او اطمینان خود را نسبت به ایشان علناً ابراز نمود.‏ این موضوع از سخنان دلگرم‌کنندهٔ عیسی خطاب به رسولان در آخرین شب زندگی‌اش معلوم می‌گردد.‏ واقعه از این قرار بود.‏

^۱۷ آن شب،‏ شبی تمام‌عیار برای عیسی بود.‏ او با شستن پاهای رسولانش آموزشی عینی دربارهٔ خصوصیت تواضع به آنان داد.‏ بعد از آن عمل،‏ مراسم شام آخر را که قرار بود یادبود مرگش باشد بنیانگزاری کرد.‏ سپس،‏ رسولان مجدداً بر سر اینکه کدامیک از ایشان ظاهراً از همه بزرگتر می‌باشد با یکدیگر به جر و بحث پرداختند.‏ لیکن عیسی از آنجایی که همیشه شکیبا بود،‏ رسولان را به هیچ وجه محکوم نکرد بلکه با آنان به استدلال پرداخت.‏ او همچنین آنچه را که بزودی اتفاق می‌افتاد شرح داد و گفت:‏ «همهٔ شما امشب دربارهٔ من لغزش می‌خورید چنانکه مکتوب است که شبان را می‌زنم و گوسفندان گله پراکنده می‌شوند.‏» (‏متی ۲۶:‏۳۱؛‏ زکریا ۱۳:‏۷‏)‏ عیسی می‌دانست که نزدیکترین یارانش وی را ترک خواهند کرد؛‏ آن هم در زمانی که به آنان احتیاج خواهد داشت.‏ با وجود این،‏ رسولان را محکوم نکرد بلکه به آنان گفت:‏ «لیکن بعد از برخاستنم،‏ پیش از شما به جلیل خواهم رفت.‏» (‏متی ۲۶:‏۳۲‏)‏ بلی عیسی به رسولان خود قوت قلب داد و گفت،‏ با وجود اینکه مرا ترک خواهید کرد،‏ من شما را ترک ننموده و متعاقب آن آزمایش مخوف دگر بار شما را ملاقات خواهم کرد.‏

۱۸.‏ در جلیل عیسی چه وظیفهٔ مهمی را به شاگردان خود واگذار کرد و رسولان چگونه مطابق وظیفهٔ خود عمل نمودند؟‏

^۱۸ عیسی بر سر قول خود ایستاد و بعد از رستاخیز یافتن،‏ بر یازده رسول وفادار خویش که ظاهراً با عده‌ای دیگر در جلیل اجتماع کرده بودند ظاهر شد.‏ (‏متی ۲۸:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۱قرنتیان ۱۵:‏۶‏)‏ در آنجا،‏ عیسی وظیفهٔ مهمی را به ایشان واگذار کرد و گفت:‏ «پس رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید و ایشان را به اسمِ اب و ابن و روح‌القدس تعمید دهید.‏ و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏» (‏متی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ کتاب اعمال رسولان با استفاده از شواهد آشکار توضیح می‌دهد که رسولان مطابق وظیفهٔ خود عمل نمودند و هدایت کار موعظهٔ بشارت را در قرن اول وفادارانه به عهده گرفتند.‏—‏اعمال ۲:‏۴۱،‏ ۴۲؛‏ ۴:‏۳۳؛‏ ۵:‏۲۷-‏۳۲‏.‏

۱۹.‏ از اعمال عیسی متعاقب رستاخیزش چه مطلبی را دربارهٔ فکر مسیح می‌آموزیم؟‏

^۱۹ این گزارش چه مطلب آشکاری را دربارهٔ فکر مسیح به ما آموزش می‌دهد؟‏ عیسی بدترین وجه شخصیت رسولان خود را دیده بود،‏ با وجود این،‏ «ایشان را تا به آخر محبت نمود.‏» (‏یوحنا ۱۳:‏۱‏)‏ عیسی به رسولان خود،‏ علی‌رغم تمام قصوراتشان،‏ ابراز اطمینان کرد.‏ توجه کن که اطمینان و ایمان عیسی به رسولانش بیهوده نبود بلکه بی‌تردید آنان را تقویت کرد تا در انجام وظایفی که به ایشان محول کرده بود مصمم گردند.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ چگونه می‌توانیم نظری مثبت در مورد برادران خود داشته باشیم؟‏

^۲۰ حال،‏ چگونه می‌توانیم در این خصوص فکر مسیح را داشته باشیم؟‏ با خوشبینی در مورد هم‌ایمانانمان.‏ چنانچه در ذهن خود راجع به آنان منفی‌بافی کنیم،‏ احتمالاً این طرز فکر در سخنان و اعمالمان پدیدار خواهد شد.‏ (‏لوقا ۶:‏۴۵‏)‏ لذا،‏ کتاب مقدس به ما می‌گوید که محبت «همه را باور می‌نماید.‏» (‏۱قرنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ ثمرهٔ محبت مثبت است،‏ نه منفی.‏ محبت تخریب نمی‌کند بلکه بنا می‌کند.‏ انسانها در برابر محبت و تشویق واکنش مساعدتری نشان می‌دهند تا در برابر تهدید و ارعاب.‏ ما با ابراز اطمینان به دیگران می‌توانیم ایشان را بنا نماییم و مشوق آنان باشیم.‏ (‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۱‏)‏ چنانچه همانند مسیح نظری مثبت در مورد برادرانمان داشته باشیم،‏ با آنان به طریقی بناکننده رفتار خواهیم کرد و بدین نحو ایشان را به پیشرفت ترغیب خواهیم نمود.‏

^۲۱ پرورش فکر مسیح در خویشتن و ابراز آن صرفاً به معنی تقلید از بعضی از اعمال عیسی نمی‌باشد.‏ همانطور که در مقالهٔ قبلی ذکر شد،‏ چنانچه بخواهیم حقیقتاً همچون عیسی رفتار کنیم ابتدا باید بیاموزیم همچون او به مسائل بنگریم.‏ انجیلها به ما کمک می‌کنند تا با جنبهٔ دیگری از شخصیت عیسی و همچنین افکار و احساسات او در رابطه با کاری که به وی محول شده بود آشنایی پیدا کنیم.‏ مقالهٔ بعدی این موضوع را مورد بحث قرار خواهد داد.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

برانگیخته شده‌ای که همچون مسیح رفتار کنی؟‏

‏«گروهی بسیار دیده،‏ بر ایشان ترحّم فرمود زیرا که چون گوسفندان بی‌شبان بودند و بسیار به ایشان تعلیم دادن گرفت.‏»—‏مرقس ۶:‏۳۴‏.‏

۱.‏ چرا بعضی اشخاص دارای خصوصیاتی قابل‌تحسین می‌باشند؟‏

در طول تاریخ اشخاص بسیاری از خود خصوصیات قابل‌تحسینی نشان داده‌اند.‏ احتمالاً می‌توانی دلیل آن را تشخیص دهی.‏ یَهُوَه خدا صاحب خصوصیاتی همچون محبت،‏ مهربانی،‏ سخاوت و دیگر صفاتی است که در نظر ما بسیار ارزشمند می‌باشند.‏ از آنجایی که خدا انسانها را از این لحاظ شبیه خود خلق کرده می‌توانیم درک کنیم که چرا بسیاری از آنان تا حدی منعکس‌کنندهٔ محبت،‏ مهربانی،‏ ترحم و دیگر صفات الهی می‌باشند؛‏ همانطور که اکثر ایشان دارای وجدان هستند.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۲۶؛‏ رومیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ با وجود این،‏ احتمالاً پی برده‌ای که عده‌ای بیشتر از دیگران تمایل به ابراز این خصوصیات دارند.‏

۲.‏ بعضی از اعمال خیری را که مردم انجام می‌دهند و نتیجتاً فکر می‌کنند که در حال پیروی از مسیح می‌باشند نام ببر.‏

^۲ احتمالاً مردان و زنانی را می‌شناسی که اغلب به عیادت و کمک بیماران می‌روند،‏ برای معلولین دلسوزی نموده،‏ مستمندان را سخاوتمندانه اعانت می‌کنند.‏ همچنین به افرادی بیندیش که حس ترحم ایشان را بر آن می‌دارد تا زندگی خود را وقف کار در مجتمعهای جزامیان و یا پرورشگاهها کنند،‏ داوطلبانه در بیمارستانها یا آسایشگاهها به خدمت مشغول شده و یا در صدد کمک‌رسانی به افراد بی‌خانمان یا پناهندگان برآیند.‏ ظاهراً بعضی از این اشخاص فکر می‌کنند که در حال متابعت و دنباله‌روی از سرمشقی هستند که عیسی برای جمیع مسیحیان قرار داده است.‏ در انجیلها چنین می‌خوانیم که مسیح مریضان را شفا و گرسنگان را خوراک می‌داد.‏ (‏ مرقس ۱:‏۳۴؛‏ ۸:‏۱-‏۹؛‏ لوقا ۴:‏۴۰‏)‏ این گونه ابراز محبت،‏ مهربانی و ترحم انعکاسی از «فکر مسیح» می‌باشد و مسیح نیز از پدر آسمانی خود تقلید می‌کرد.‏—‏۱قرنتیان ۲:‏۱۶‏.‏

۳.‏ برای به دست آوردن نظری متعادل در مورد اعمال خوب عیسی چه موضوعی را باید مورد بررسی قرار دهیم؟‏

^۳ آیا متوجه شده‌ای که امروزه،‏ اکثر این گونه اشخاصی که تحت تأثیر محبت و ترحم عیسی قرار گرفته‌اند جنبهٔ مهمی از فکر مسیح را از نظر دور می‌دارند؟‏ با بررسی دقیق باب ششم از انجیل مرقس می‌توانیم به آگاهی بیشتری در این باره دست یابیم.‏ در مضمون متن این باب می‌خوانیم که مردم بیماران خود را نزد عیسی آوردند تا ایشان را شفا دهد.‏ همچنین عیسی مشاهده کرد چند هزار نفری که نزد او آمده‌اند گرسنه می‌باشند و به طریقی معجزه‌آسا به آنان غذا داد.‏ (‏ مرقس ۶:‏۳۵-‏۴۴،‏ ۵۴-‏۵۶‏)‏ شفا دادن بیماران و سیر کردن گرسنگان نمایش برجسته‌ای بود از رحمت و شفقت؛‏ لیکن آیا عیسی عمدتاً اینچنین به انسانها کمک می‌کرد؟‏ چگونه می‌توانیم به بهترین نحو از نمونهٔ کامل محبت،‏ ملاطفت و ترحم عیسی تقلید نماییم،‏ همانطور که او از یَهُوَه تقلید می‌کرد؟‏

برانگیخته شد و در برابر نیاز روحانی آنان واکنش نشان داد

۴.‏ گزارش مرقس ۶:‏۳۰-‏۳۴ از چه قرار بود؟‏

^۴ ترحم و دلسوزی عیسی برای انسانها نخست به دلیل نیازهای روحانی آنان بود،‏ چرا که بر نیازهای جسمانی ارجحیت داشت.‏ گزارش مرقس ۶:‏۳۰-‏۳۴ را در نظر بگیر.‏ واقعهٔ مذکور قریب به زمان مراسم فِصَح سال ۳۲ د.‏م.‏ در سواحل دریای جلیل اتفاق افتاد.‏ رسولان مأموریت بزرگی را در سطحی گسترده به پایان رسانیده و از این بابت هیجانزده شده بودند.‏ آنان نزد عیسی آمدند و با شوق تمام قصد داشتند هر آنچه را رخ داده بود برای عیسی تعریف کنند.‏ لیکن جمعیتی دور ایشان گرد آمد.‏ آن جمعیت به قدری بزرگ بود که عیسی و رسولانش از غذا خوردن و استراحت باز ماندند.‏ از این جهت،‏ عیسی به رسولان خود گفت:‏ «شما به خلوت،‏ به جای ویران بیایید و اندکی استراحت نمایید.‏» (‏ مرقس ۶:‏۳۱‏)‏ ایشان احتمالاً در حوالی کَفَرناحوم سوار بر قایق شدند و به مکانی آرام در طرف دیگر دریای جلیل راندند.‏ اما مردم در امتداد ساحل شروع به دویدن کردند و پیش از عیسی و رسولانش به آن مکان رسیدند.‏ عیسی با دیدن جمعیت چه واکنشی نشان داد؟‏ آیا از این بابت آزرده شد و شکایت کرد که مردم از او سلب آرامش می‌کنند؟‏ به هیچ وجه!‏

۵.‏ عیسی چه احساسی نسبت به مردمی که نزد او آمدند داشت و برای آنان چه کرد؟‏

^۵ عیسی از مشاهدهٔ آن جمعیت چند هزار نفری که به همراه مریضان خود مشتاقانه انتظار آمدن او را می‌کشیدند متأثر شد و دلش سوخت.‏ (‏ متی ۱۴:‏۱۴؛‏ مرقس ۶:‏۴۴‏)‏ مرقس راجع به علت برانگیخته شدن ترحم عیسی و نحوهٔ عکس‌العمل او می‌نویسد:‏ «عیسی .‏ .‏ .‏ گروهی بسیار دیده،‏ بر ایشان ترحّم فرمود زیرا که چون گوسفندان بی‌شبان بودند و بسیار به ایشان تعلیم دادن گرفت.‏» (‏ مرقس ۶:‏۳۴‏)‏ عیسی آن جمعیت را صرفاً به عنوان یک توده انسان نمی‌دید بلکه افرادی را می‌دید که نیازهای روحانی دارند.‏ آنان همچون گوسفندانی گمشده بودند و شبانی نداشتند که از آنان مراقبت نماید و ایشان را به مراتع سبز هدایت کند.‏ عیسی می‌دانست که رهبران مذهبی قسی‌القلب که قاعدتاً می‌بایست شبانانی مراقب و مسئول برای آن مردم عامی باشند،‏ در واقع از آنان نفرت داشتند و در امر برآورده ساختن نیاز روحانی ایشان غفلت می‌ورزیدند.‏ (‏ حزقیال ۳۴:‏۲-‏۴؛‏ یوحنا ۷:‏۴۷-‏۴۹‏)‏ او قصد داشت خلاف آن رهبران مذهبی با مردم رفتار کند و بزرگترین احسان ممکن را در حق ایشان انجام دهد.‏ بنابراین،‏ شروع به تعلیم در مورد ملکوت خدا کرد.‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ انجیلها به چه اولویتی در واکنش عیسی نسبت به نیاز مردم اشاره می‌کنند؟‏ ب)‏ انگیزهٔ عیسی برای موعظه و تعلیم چه بود؟‏

^۶ اکنون به ترتیب وقایع و اولویت آنها در گزارشی دیگر توجه کن.‏ این گزارش توسط لوقای طبیب که به سلامت جسمانی انسانها بسیار علاقمند بود به تحریر درآمده است.‏ او می‌نویسد:‏ «امّا گروهی بسیار .‏ .‏ .‏ در عقب [عیسی] شتافتند.‏ پس ایشان را پذیرفته،‏ ایشان را از ملکوت خدا اعلام می‌نمود و هر که احتیاج به معالجه می‌داشت صحّت می‌بخشید‏.‏» (‏ لوقا ۹:‏۱۱؛‏ کولسیان ۴:‏۱۴‏)‏ گرچه این روال در تمام موارد معجزات عیسی مصداق ندارد،‏ لوقا در این گزارش الهام‌شده ابتدا به چه واقعیتی اشاره کرد؟‏ به این واقعیت که عیسی نخست به تعلیم مردم پرداخت.‏

^۷ این حقیقت با مطلب مورد تأکید در مرقس ۶:‏۳۴ هماهنگی دارد.‏ این آیه بوضوح نشان می‌دهد که عیسی به چه نحو به ابراز ترحم و دلسوزی برانگیخته شد.‏ او در واکنش نسبت به نیازهای روحانی مردم شروع به تعلیم آنان نمود.‏ مدتی پیش،‏ عیسی طی خدمت موعظه گفته بود:‏ «مرا لازم است که به شهرهای دیگر نیز به ملکوت خدا بشارت دهم،‏ زیرا که برای همین کار فرستاده شده‌ام.‏» (‏ لوقا ۴:‏۴۳‏)‏ لیکن نباید اشتباهاً فکر کنیم که او به منظور انجام وظیفه و به طور سرسری پیام ملکوت را اعلام می‌کرد.‏ خیر،‏ انگیزهٔ اصلی عیسی برای موعظهٔ بشارت،‏ محبت و احساس ترحم نسبت به انسانها بود.‏ نهایت احسانی که عیسی می‌توانست به مردم—‏از جمله مریضان،‏ دیوزدگان،‏ فقرا و گرسنگان—‏نماید آن بود که به ایشان کمک کند تا با حقیقت در مورد ملکوت خدا آشنا شوند،‏ آن را بپذیرند و ارج نهند.‏ حقیقت در مورد ملکوت به دلیل نقش آن در اثبات حقانیت سلطنت یَهُوَه و تدارک برکات جاودانی برای انسانها از اهمیت فراوانی برخوردار بود.‏

۸.‏ عیسی در مورد فعالیت موعظه و تعلیم چگونه فکر می‌کرد؟‏

^۸ موعظهٔ فعالانه در خصوص ملکوت یکی از دلایل اصلی آمدن عیسی به زمین بود.‏ او در آخرین ساعات زندگی زمینی خود به پیلاطُس گفت:‏ «از این جهت من متولّد شدم و بجهت این در جهان آمدم تا به راستی شهادت دهم،‏ و هر که از راستی است سخن مرا می‌شنود.‏» (‏ یوحنا ۱۸:‏۳۷‏)‏ در دو مقالهٔ قبلی مشاهده کردیم که عیسی شخصی بود پرمهر،‏ عاطفی و باملاحظه که به دیگران اعتماد می‌کرد و انسانها براحتی به او نزدیک می‌شدند؛‏ آری،‏ شخصی بامحبت.‏ چنانچه بخواهیم حقیقتاً به فکر مسیح پی ببریم باید چنین جنبه‌هایی از شخصیت او را بخوبی درک نماییم و از آن خود کنیم.‏ معهذا،‏ فکر مسیح شامل ارزش و اولویتی می‌باشد که او برای فعالیت موعظه و تعلیم نیز قائل بود.‏

دیگران را به شهادت دادن ترغیب می‌کرد

۹.‏ موعظه و تعلیم برای چه کسانی از اولویت برخوردار بود؟‏

^۹ آیا فقط از شخص عیسی انتظار می‌رفت که برای فعالیت موعظه و تعلیم—‏به منظور ابراز محبت و ترحم—‏اولویت قائل شود؟‏ خیر.‏ او شاگردان خود را نیز ترغیب می‌کرد تا در خصوص داشتن انگیزه،‏ اعمال و قرار دادن اولویت از وی تقلید کنند.‏ برای مثال،‏ عیسی پس از انتخاب دوازده رسول خود چه وظیفه‌ای به آنان محول کرد؟‏ گزارش مرقس ۳:‏۱۴،‏ ۱۵ برای ما نقل می‌کند:‏ «و دوازده نفر را مقرّر فرمود تا همراه او باشند و تا ایشان را بجهت وعظ نمودن بفرستد،‏ و ایشان را قدرت باشد که .‏ .‏ .‏ دیوها را بیرون کنند.‏»‏ آیا متوجه اولویتی که او برای فعالیت رسولان تعیین کرد شدی؟‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏عیسی هنگام ارسال رسولان خود انجام چه کاری را به ایشان خاطرنشان کرد؟‏ ب)‏در گزارش مربوط به فرستاده شدن رسولان به چه موضوع مهمی اشاره شده است؟‏

^۱۰ سرانجام،‏ عیسی به آن دوازده رسول قدرت بخشید تا انسانها را شفا دهند و دیوها را بیرون کنند.‏ (‏ متی ۱۰:‏۱؛‏ لوقا ۹:‏۱‏)‏ سپس آنان را به مأموریتی «نزد گوسفندان گم‌شدهٔ اسرائیل» فرستاد و ایشان را راهنمایی نموده،‏ گفت:‏ «و چون می‌روید،‏ موعظه کرده گویید،‏ که ملکوت آسمان نزدیک است.‏ بیماران را شفا دهید،‏ ابرصان را طاهر سازید،‏ مردگان را زنده کنید،‏ دیوها را بیرون نمایید.‏» (‏ متی ۱۰:‏۵-‏۸؛‏ لوقا ۹:‏۲‏)‏ آنان در واقع چه کردند؟‏ «پس روانه شده،‏ [۱] موعظه کردند که توبه کنند،‏ [۲] و بسیار دیوها را بیرون کردند و مریضان کثیر را روغن مالیده،‏ شفا دادند.‏»—‏مرقس ۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

^۱۱ از آنجایی که عمل تعلیم در تمام وقایع در وهلهٔ نخست ذکر نشده است،‏ آیا ترتیب فوق تأکید بیش از حد بر اولویتهایی که رسولان برای خود قرار می‌دادند محسوب می‌گردد؟‏ (‏ لوقا ۱۰:‏۱-‏۹‏)‏ البته نباید دفعاتی را که قبل از شفا دادن انسانها به تعلیم اشاره شده است نادیده بگیریم.‏ به مضمون متن در این مورد توجه کن.‏ عیسی اندکی پیش از ارسال نمودن دوازده رسول خود،‏ وضعیت و حالت جمعیت را مشاهده کرد و متأثر شد.‏ در گزارش چنین می‌خوانیم:‏ «و عیسی در همهٔ شهرها و دهات گشته،‏ در کنایس ایشان تعلیم داده،‏ به بشارت ملکوت موعظه می‌نمود و هر مرض و رنج مردم را شفا می‌داد.‏ و چون جمع کثیر دید،‏ دلش بر ایشان بسوخت زیرا که مانند گوسفندان بی‌شبان،‏ پریشان‌حال و پراکنده بودند.‏ آنگاه به شاگردان خود گفت:‏ ‹حصاد فراوان است لیکن عَمَلَه کم.‏ پس از صاحب حصاد استدعا نمایید تا عَمَلَه در حصاد خود بفرستد.‏›»—‏متی ۹:‏۳۵-‏۳۷‏.‏

۱۲.‏ عیسی و رسولان وی علاوه بر کمک به محتاجان چه مقصود دیگری از انجام معجزات داشتند؟‏

^۱۲ رسولان در جوار عیسی می‌توانستند قدری از فکر مسیح را از آن خود سازند.‏ آنان می‌توانستند مشاهده و حس کنند که حقیقتاً ابراز محبت و ترحم نسبت به مردم مستلزم موعظه و تعلیم دربارهٔ ملکوت به آنان می‌باشد—‏به این معنی که باید جنبه‌ای اصلی از اعمال نیکوی ایشان باشد.‏ البته این گونه احسان از نوع جسمانی همچون شفای بیماران،‏ رفع حاجت نیازمندان را می‌کرد و می‌توانیم تصور کنیم که برخی انسانها را می‌توان از طریق معجزاتی همچون شفای بیماران و یا تهیهٔ خوراک جلب نمود.‏ (‏ متی ۴:‏۲۴،‏ ۲۵؛‏ ۸:‏۱۶؛‏ ۹:‏۳۲،‏ ۳۳؛‏ ۱۴:‏۳۵،‏ ۳۶؛‏ یوحنا ۶:‏۲۶‏)‏ لذا مقصود از انجام این اعمال خیر،‏ علاوه بر اعانت و یاری نیازمندان،‏ کمک به شاهدان عینی بود تا تشخیص دهند که عیسی پسر خدا و «همان نبی است» که موسی پیشگویی کرده بود.‏—‏یوحنا ۶:‏۱۴؛‏ تثنیه ۱۸:‏۱۵‏.‏

۱۳.‏ نبوت تثنیه ۱۸:‏۱۸ بر کدام وظیفهٔ آن «نبی» تأکید دارد؟‏

^۱۳ بلی،‏ عیسی «همان نبی» بود.‏ این عبارت از اهمیت بسزایی برخوردار است.‏ چرا؟‏ نخست باید پرسید،‏ مطابق پیشگویی،‏ وظیفهٔ اصلی آن «نبی» چه بود؟‏ آیا آن «نبی» می‌بایست شهرت انجام معجزاتی همچون شفای بیماران و یا تهیهٔ خوراک از روی دلسوزی برای گرسنگان را کسب می‌کرد؟‏ در تثنیه ۱۸:‏۱۸ پیشگویی شده است:‏ «نبی‌ای را برای ایشان از میان برادران ایشان مثل تو [ای موسی] مبعوث خواهم کرد،‏ و کلام خود را به دهانش خواهم گذاشت و هر آنچه به او امر فرمایم به ایشان خواهد گفت.‏» بنابراین،‏ رسولان در حینی که می‌آموختند نسبت به مردم ابراز شفقت و مهربانی نمایند،‏ پیش خود نتیجه‌گیری کردند که واجب است فکر مسیح از طریق فعالیت موعظه و تعلیم نیز آشکار گردد،‏ چرا که آن بزرگترین احسان در حق انسانها بوده،‏ منفعت آن برای بیماران و فقرا به عمر کوتاه بشری محدود و یا در یکی دو وعده غذا خلاصه نمی‌شود بلکه منفعت آن جاودانی است.‏—‏یوحنا ۶:‏۲۶-‏۳۰‏.‏

هم‌اکنون فکر مسیح را در خود پرورش بده

۱۴.‏ داشتن فکر مسیح چه ارتباطی با خدمت موعظه دارد؟‏

^۱۴ در قرن اول،‏ پولس رسول به هم‌ایمانان خود گفت:‏ «لکن ما فکر مسیح را داریم.‏» (‏ ۱قرنتیان ۲:‏۱۶‏)‏ آیا فقط از شاگردان اولیهٔ عیسی انتظار می‌رفت که فکر مسیح را داشته باشند؟‏ خیر.‏ ما همگی می‌دانیم که موظف به انجام موعظهٔ بشارت و اطاعت از امر شاگردسازی می‌باشیم.‏ (‏ متی ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ با وجود این،‏ خوب است که انگیزهٔ خود را مورد بررسی و سؤال قرار دهیم،‏ چرا که نمی‌خواهیم صرفاً به منظور انجام وظیفه مبادرت به موعظه و تعلیم بورزیم.‏ بلی،‏ دلیل اصلی شرکت ما در خدمت موعظه محبت به خدا می‌باشد و چون می‌خواهیم حقیقتاً همانند عیسی رفتار کنیم،‏ حس ترحم ما را برمی‌انگیزاند تا به انسانها موعظه کنیم و ایشان را تعلیم دهیم.‏—‏متی ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏.‏

۱۵.‏ چرا ترحم نقش واجبی را در خدمت مسیحی ایفا می‌کند؟‏

^۱۵ البته باید اذعان کرد که ترحم و دلسوزی برای کسانی که با ما هم‌عقیده نیستند همیشه آسان نیست،‏ بخصوص وقتی ایشان نسبت به اعتقادات ما بی‌اعتنایی کرده و یا با ما به مخالفت برمی‌خیزند و ما را رد می‌کنند.‏ در ضمن،‏ نباید فراموش کنیم که با از دست دادن محبت و ترحم نسبت به انسانها،‏ احتمالاً انگیزهٔ حیاتی خود را برای شرکت در خدمت مسیحی از دست خواهیم داد.‏ بنابراین،‏ سؤال اینجاست که چگونه می‌توانیم حس ترحم را در خود پرورش دهیم؟‏ ما می‌توانیم سعی کنیم همچون عیسی به انسانها بنگریم.‏ در نظر او ایشان «مانند گوسفندان بی‌شبان،‏ پریشان‌حال و پراکنده بودند.‏» (‏ متی ۹:‏۳۶‏)‏ آیا این توصیفی واقعی از وضعیت و شرایط روحی بسیاری از مردم در روزگار ما نیست؟‏ شبانان مذاهب کاذب در مورد این انسانها غفلت ورزیده،‏ حتی ایشان را از لحاظ روحانی کور نموده‌اند.‏ نتیجتاً آنان از راهنماییهای مفید کتاب مقدس و همچنین اوضاع بهشتیی که بزودی به برکت ملکوت خدا بر روی زمین برقرار خواهد شد بی‌اطلاع می‌باشند.‏ به علاوه،‏ هر روز با مشکلات زندگی —‏ همچون فقر،‏ اختلافات خانوادگی،‏ بیماری و مرگ —‏ دست به گریبان هستند و امید ملکوت را هم ندارند.‏ معهذا،‏ نیاز ایشان نزد ما یافت می‌شود:‏ بشارت زندگی‌بخش ملکوت خدا که هم‌اکنون در آسمان برقرار می‌باشد!‏

۱۶.‏ به چه دلیل باید سعی نمائیم بشارت را به دیگران اعلام کنیم؟‏

^۱۶ از این رو،‏ به نیاز روحانی اطرافیان خود بیندیش.‏ حال،‏ آیا دلت تو را بر آن نمی‌دارد که نهایت سعی خود را نموده،‏ دربارهٔ مقصود خدا که نشانگر محبت اوست با ایشان صحبت کنی؟‏ بلی،‏ وظیفهٔ ما انجام کاری توأم با ترحم و دلسوزی است.‏ چنانچه به مانند عیسی با انسانها همدردی کنیم،‏ احساسمان برای ایشان در آهنگ صدا،‏ حالت چهره و نیز طرز آموزشمان منعکس خواهد گشت و این ابراز احساسات،‏ پیام ما را برای آن دسته از افرادی که «برای حیات جاودانی مقرّر» می‌باشند گیراتر خواهد نمود.‏—‏اعمال ۱۳:‏۴۸‏.‏

۱۷.‏ الف)‏ به چه طریقهایی می‌توانیم محبت و ترحم خود را نسبت به دیگران ابراز کنیم؟‏ ب)‏آیا صرفاً انجام یکی از جنبه‌های کار خیر یعنی کمک از لحاظ جسمانی یا شرکت در خدمت موعظه برای فرد مسیحی کافی است؟‏

^۱۷ البته محبت و حس ترحم باید در تمام جوانب زندگی و لحظات عمرمان پدیدار باشد یعنی همچنین در مواقع مواجه شدن با محرومین،‏ بیماران و فقرا باید به آنان مهر ورزیده،‏ هر آنچه به طور معقولانه از دستمان برمی‌آید در جهت حل مشکلات و رفع نیازهای ایشان انجام دهیم.‏ به همین منوال،‏ باید سعی بکنیم تا با سخن و عمل،‏ کسانی را که در غم و اندوه از دست دادن عزیزان خود به سر می‌برند تسلی بخشیم.‏ (‏ لوقا ۷:‏۱۱-‏۱۵؛‏ یوحنا ۱۱:‏۳۳-‏۳۵‏)‏ با وجود این،‏ نباید همچون بعضی از انسانهای نوع‌دوست احسان خود را به این قسم اعمال محبت‌آمیز و دلسوزانه محدود کنیم.‏ چرا که همین صفات الهی یعنی محبت و ترحم،‏ باید ما را برانگیزاند تا در فعالیت موعظه و تعلیم مسیحی شرکت کنیم؛‏ سعی و تلاشی که از اهمیت بیشتری برخوردار بوده،‏ نفع درازمدت برای نوع بشر به همراه دارد.‏ آنچه را که عیسی خطاب به رهبران مذهبی یهودی گفت به یاد بیاور:‏ «وای بر شما ای کاتبان و فریسیان ریاکار که نعناع و شبت و زیره را عشر می‌دهید و اعظم احکام شریعت،‏ یعنی عدالت و رحمت و ایمان را ترک کرده‌اید!‏ می‌بایست آنها را به جا آورده،‏ اینها را نیز ترک نکرده باشید.‏» (‏ متی ۲۳:‏۲۳‏)‏ عیسی به انجام صرفاً یکی از دو جنبهٔ کار خیر قانع نبود—‏او هم نیازهای جسمانی انسانها را برآورده می‌کرد و هم موضوعات حیاتبخش روحانی را به ایشان تعلیم می‌داد.‏ بلی،‏ عیسی هر دو کار را می‌کرد.‏ با وجود این،‏ بدیهی است که عمل تعلیم وی اولویت داشت زیرا احسان او بدین شکل تا ابد خدمت و اعانتی در حق بشریت محسوب می‌گشت.‏—‏یوحنا ۲۰:‏۱۶‏.‏

۱۸.‏ بررسی فکر مسیح باید ما را به چه کاری برانگیزاند؟‏

^۱۸ چقدر باید از اینکه یَهُوَه فکر مسیح را بر ما آشکار ساخته است سپاسگزار باشیم!‏ با مطالعهٔ انجیلها می‌توانیم بیشتر با افکار،‏ احساسات،‏ خصوصیات و اعمال بزرگترین انسان همهٔ اعصار و همچنین اولویتهایی که برای خود قرار می‌داد آشنا شویم.‏ حال بستگی به ما دارد تا آنچه را که کتاب مقدس در مورد عیسی بیان می‌کند بخوانیم،‏ راجع به آن تأمل نموده،‏ آموخته‌های خویش را به اجرا بگذاریم.‏ این را به خاطر بسپار که چنانچه بخواهیم همچون عیسی رفتار کنیم،‏ باید نخست بیاموزیم که در حد خود به عنوان انسانهای ناکامل،‏ همچون عیسی فکر کنیم،‏ همچون عیسی احساس کنیم و نهایتاً همچون عیسی مسائل را مورد ارزیابی قرار دهیم.‏ بنابراین،‏ می‌خواهیم با اقدامی راسخ فکر مسیح را در خود پرورش داده،‏ در اعمال خود ابراز نماییم،‏ چرا که همانا بهترین طریق زندگی و رفتار با انسانها می‌باشد؛‏ و از همه مهمتر،‏ بهترین طریق نزدیک شدن به کسی که شخصیتش در رفتار عیسی منعکس گشته است،‏ خدای رحیم‌مان،‏ خدای محبت،‏ یَهُوَه.‏—‏۲قرنتیان ۱:‏۳؛‏ عبرانیان ۱:‏۳‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏