ملاحظهٔ یکدیگر را نماییم و همدیگر را تشویق کنیم

‏«ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم.‏»—‏عبر ۱۰:‏۲۴‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏.‏a

سؤالات مرور:‏

‏«ملاحظهٔ یکدیگر» را نمودن به چه مفهوم است؟‏

چگونه می‌توانیم ‹یکدیگر را به محبت و اعمال نیکو ترغیب کنیم›؟‏

چگونه می‌توانیم یکدیگر را تشویق کنیم؟‏

۱،‏ ۲.‏ چه چیزی به ۲۳۰ شاهد یَهُوَه کمک کرد که از راهپیمایی مرگ نجات یابند؟‏

با فروپاشی رژیم نازی در پایان جنگ جهانی دوم،‏ فرمانی داده شد تا هزاران اسیرِ اردوگاه‌ها به قتل رسند.‏ به منظور تخلیهٔ اردوگاه ساکسن‌هاوزِن،‏ اسرای آنجا را به سمت بندرگاه‌ها بردند تا سوار کشتی کنند و بعد کشتی را در دریا غرق نمایند.‏ نام این نقشه به «راهپیمایی مرگ» معروف شد.‏

^۲ سی و سه هزار اسیرِ اردوگاه ساکسن‌هاوزِن از آنجا به شهر بندری لوبِک آلمان که ۲۵۰ کیلومتر (‏۱۵۵ میل)‏ فاصله داشت،‏ پیاده برده شدند.‏ در میان آن اسرا ۲۳۰ شاهد یَهُوَه از شش سرزمین بودند که به آنان دستور داده شد راه را با هم بپیمایند.‏ همهٔ آن اسرا در اثر گرسنگی و بیماری ضعیف شده بودند.‏ برادران ما چگونه توانستند از این راهپیمایی جان سالم به در برند؟‏ یکی از برادران گفت:‏ «ما یکدیگر را مدام به ادامه دادن راه تشویق می‌کردیم.‏» علاوه بر دریافت ‹قدرت خارق‌العادهٔ› الٰهی،‏ محبت به یکدیگر به آنان کمک کرد که از آن واقعه نجات یابند.‏—‏۲قر ۴:‏۷‏.‏

۳.‏ چرا ما به تشویق یکدیگر نیازمندیم؟‏

^۳ امروزه ما با راهپیمایی مرگ روبرو نیستم ولی مشکلات بسیاری ما را احاطه کرده است.‏ پس از برقراری پادشاهی خدا در سال ۱۹۱۴،‏ شیطان از آسمان به زمین افکنده شد.‏ او بسیار خشمگین است «زیرا که می‌داند فرصت چندانی ندارد.‏» (‏مکا ۱۲:‏۷-‏۹،‏ ۱۲‏)‏ با نزدیک‌تر شدن به حارمَگِدّون،‏ شیطان هر چه بیشتر از مشکلات استفاده می‌کند تا ما را از لحاظ روحانی تضعیف سازد.‏ به علاوه،‏ تحت فشار زندگیِ روزمره نیز قرار داریم.‏ (‏ایو ۱۴:‏۱؛‏ جا ۲:‏۲۳‏)‏ گاهی اوقات این مشکلات چنان ما را ضعیف و مأیوس می‌سازد که هر چقدر هم بکوشیم قادر نیستیم به تنهایی با مشکلات مقابله کنیم.‏ برای مثال،‏ برادری برای ده‌ها سال باعث تقویت روحانی بسیاری از خواهران و برادران شده بود.‏ با این حال،‏ خود او نیز در سالخوردگی بسیار دلسرد شد زیرا او و همسرش بیمار شده بودند.‏ ما نیز مانند این برادر به ‹قدرت خارق‌العادهٔ› یَهُوَه و تشویق یکدیگر نیاز داریم.‏

۴.‏ برای تشویق دیگران به چه پندی باید عمل کنیم؟‏

^۴ برای آن که منشأ تشویق یکدیگر باشیم لازم است به توصیه‌ای که پولُس به مسیحیان عبرانی داد عمل کنیم.‏ او گفت:‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم.‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است،‏ بلکه یکدیگر را نصیحت [«تشویق،‏» دجb‏] کنیم و زیادتر به اندازه‌ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.‏» (‏عبر ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏،‏ ت‌ق‏)‏ چگونه می‌توانیم به این توصیهٔ مهم عمل کنیم؟‏

‏«ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم»‏

۵.‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را» کردن به چه مفهوم است و مستلزم چه کاری است؟‏

^۵ «ملاحظهٔ یکدیگر را» کردن یعنی «نیاز دیگران را مد نظر داشتن و به فکر آنان بودن.‏» آیا با احوال‌پرسیِ کوتاه در سالن ملکوت یا فقط با گفتگو دربارهٔ موضوعات پیش‌پاافتاده می‌توانیم از نیاز دیگران آگاه شویم؟‏ خیر.‏ البته می‌خواهیم «به کار خویش مشغول» باشیم و در کار دیگران ‹فضولی› نکنیم.‏ (‏۱تسا ۴:‏۱۱؛‏ ۱تیمو ۵:‏۱۳‏)‏ اما برای آن که برادرانمان را تشویق کنیم لازم است از وضعیت زندگی،‏ خصوصیات،‏ نقاط قدرت،‏ نقاط ضعف و دیدگاهشان نسبت به حقیقت آگاه شویم.‏ آنان به دوستی و محبت ما نیاز دارند.‏ این کار مستلزم آن است که با آنان وقت صرف کنیم؛‏ نه فقط طی مشکلات و دلسردی بلکه در مواقع دیگر نیز.‏—‏روم ۱۲:‏۱۳‏.‏

۶.‏ چه چیزی به پیر مسیحی کمک می‌کند «ملاحظهٔ» اعضای جماعت را بنماید؟‏

^۶ پیران مسیحی جماعت ترغیب شده‌اند ‹گلهٔ خدا را که به دستشان سپرده شده است› با میل و رغبت و عشق و علاقه ‹شبانی و نظارت کنند.‏› (‏۱پطر ۵:‏۱-‏۳‏)‏ برای آن که شبانی آنان مؤثر باشد لازم است که گوسفندانشان را به خوبی بشناسند.‏ ‏(‏امثال ۲۷:‏۲۳ خوانده شود.‏‏)‏ اگر پیران مسیحی آمادهٔ کمک به هم‌ایمانانشان باشند و از بودن با آنان لذّت برند،‏ اعضای جماعت به راحتی از پیران طلب کمک می‌کنند.‏ همچنین بیشتر مایل خواهند بود دربارهٔ احساسات و نگرانی‌هایشان صحبت کنند.‏ بدین گونه پیران مسیحی قادر می‌شوند «ملاحظهٔ» کسانی را بنمایند که به دستشان سپرده شده است و کمک لازم را در اختیارشان بگذارند.‏

۷.‏ نسبت به ‹سخنان بیهودهٔ› اشخاص افسرده و مأیوس چه دیدی باید داشته باشیم؟‏

^۷ پولُس به جماعت تِسالونیکیان گفت:‏ «از شما استدعا می‌کنیم که .‏ .‏ .‏ کم‌جرئتان [«افسردگان،‏» دج‏] را تشویق کنید؛‏ ضعیفان را حمایت نمایید؛‏ و با همه بردبار باشید.‏» (‏۱تسا ۵:‏۱۴‏)‏ «ضعیفان» شامل اشخاص افسرده و مأیوس می‌شود.‏ در امثال ۲۴:‏۱۰ آمده است:‏ «اگر در روز تنگی سستی نمایی [«مأیوس شوی،‏» دج‏]،‏ قوّت تو تنگ می‌شود.‏» شخص مأیوس ممکن است ‹سخنان بیهوده› به زبان آورد.‏ (‏ایو ۶:‏۲،‏ ۳‏)‏ هنگام «ملاحظهٔ» چنین اشخاصی لازم است به خاطر داشته باشیم آنچه به زبان می‌آورند از روی قصد و غرض نیست.‏ راشل که مادرش دچار افسردگی شدید شده بود به این موضوع پی برد.‏ راشل می‌گوید:‏ «بسیاری اوقات مادرم حرف‌های آزاردهنده می‌زد.‏ در چنین موقعیت‌هایی سعی می‌کردم که به شخصیت حقیقی مادرم فکر کنم؛‏ مادری با محبت،‏ مهربان و سخاوتمند.‏ فهمیدم که اشخاص افسرده سخنانی به زبان می‌آورند که منظوری ندارند.‏ در این مواقع هرگز نباید با سخنان یا اعمالمان در پی تلافی باشیم چون وضعیت را وخیم‌تر می‌سازد.‏» امثال ۱۹:‏۱۱ می‌گوید:‏ «عقل انسان خشم او را نگاه می‌دارد،‏ و گذشتن از تقصیر جلال او است.‏»‏

۸.‏ چه کسانی به خصوص نیاز دارند از محبتمان ‹مطمئن شوند›؟‏

^۸ شاید کسی با وجود آن که قدم‌هایی در راه اصلاح گناه یا خطای گذشته‌اش برداشته است،‏ هنوز دلشکسته و شرمگین باشد.‏ در این صورت،‏ چگونه می‌توان «ملاحظهٔ» او را کرد؟‏ پولُس در رابطه با خطاکاری از جماعت قُرِنتُس چنین نوشت:‏ «[شما] باید او را ببخشید و دلداری دهید،‏ مبادا اندوه بیش از حد،‏ وی را از پا درآورد.‏ بنابراین،‏ از شما استدعا دارم او را از محبت خود مطمئن سازید.‏» (‏۲قر ۲:‏۷،‏ ۸‏)‏ مطابق با دایرة‌المعارفی،‏ واژه‌ای که «مطمئن سازید» ترجمه شده است به مفهوم «تصویب کردن،‏ تأیید کردن و قانونی کردن» است.‏ زمانی شخص متوجه می‌شود که او را دوست داریم که محبت ما را در عمل و رفتار ببیند.‏

‏«به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم»‏

۹.‏ «به محبت و اَعمال نیکو ترغیب» کردن به چه مفهوم است؟‏

^۹ پولُس رسول نوشت:‏ «ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم.‏» ما باید هم‌ایمانانمان را به محبت کردن و انجام دادن اعمال نیکو ترغیب کنیم.‏ وقتی آتش در حال خاموش شدن است باید ذغال را به هم و باد زنیم تا خاموش نشود.‏ (‏۲تیمو ۱:‏۶‏)‏ به طور مشابه،‏ برای آن که محبت برادرانمان به خدا و همنوع سرد نشود لازم است آنان را مهربانانه ترغیب کنیم.‏ یک راه مهم برای ترغیب دیگران تحسین کردن آنان به اعمال نیکو است.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ چه کسانی در میان ما به تشویق و تحسین نیاز دارند؟‏ ب)‏ توضیح دهید که تحسین چگونه به شخص خطاکار کمک می‌کند.‏

^۱۰ همهٔ ما نیاز به تحسین داریم؛‏ چه دلسرد شده باشیم چه نباشیم.‏ پیری مسیحی نوشت:‏ «پدرم هرگز مرا تحسین نکرد به همین دلیل وقتی بزرگ شدم عزّت‌نفس نداشتم .‏ .‏ .‏ با آن که الآن ۵۰ سالم است وقتی دوستانم برای خدمتی که به جماعت می‌کنم مرا تحسین می‌کنند خیلی بنا می‌شوم.‏ گذشته‌ام به من آموخته است که تحسین و تمجید دیگران بسیار مهم است.‏ به همین دلیل من هم دیگران را همیشه تحسین و تشویق می‌کنم.‏» تحسین باعث ترغیب همه می‌شود منجمله پیشگامان،‏ سالمندان و اشخاصی که دلسرد شده‌اند.‏ —‏روم ۱۲:‏۱۰‏.‏

^۱۱ پیران مسیحی هنگام ‹اصلاح شخص خطاکار،‏› او را با توصیهٔ مهربانانه و تحسین بجا به انجام دادن کار درست ترغیب می‌نمایند.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏،‏ ت‌ق‏)‏ این موضوع در مورد خواهری به نام میریام صدق می‌کند.‏ او نوشت:‏ «وقتی یکی از دوستان نزدیکم حقیقت را رها کرد،‏ دوران بسیار دشواری داشتم.‏ در همان دوران پدرم به خون‌ریزی مغزی مبتلا شد.‏ خیلی افسرده شده بودم.‏ برای مبارزه با افسردگی با پسری دنیوی دوست شدم.‏» این موضوع باعث شد آن خواهر احساس کند که لیاقت یَهُوَه را ندارد و در این فکر بود که حقیقت را رها کند.‏ وقتی پیری مسیحی به یاد آن خواهر آورد که در گذشته چه خدمت وفادارانه‌ای انجام داده است و یَهُوَه او را دوست دارد،‏ آتش عشق و محبتش به یَهُوَه دوباره برافروخته شد.‏ در نتیجه،‏ دوستی‌اش را با آن پسر قطع کرد و به خدمت خود ادامه داد.‏

۱۲.‏ در رابطه با شرمنده ساختن،‏ انتقاد و ایجاد احساس گناه برای ترغیب دیگران چه می‌توان گفت؟‏

^۱۲ هرگز نباید شخص را با شرمنده ساختن،‏ انتقاد یا ایجاد احساس گناه به خدمت به خدا ترغیب کنیم.‏ برای مثال،‏ شخص را با دیگران مقایسه،‏ از این که قوانین شخصی ما را پیروی نمی‌کند انتقاد یا از این که قدمی بیشتر در خدمت بر نمی‌دارد سرزنش کنیم.‏ این اعمال شاید آنان را برای مدتی کوتاه به عمل برانگیزاند اما نتیجهٔ دائمی نخواهد داشت.‏ بهترین راه برای ترغیب شخص این است که او را تحسین کنیم و دلش را در خدمت به یَهُوَه برانگیزانیم.‏—‏فیلیپیان ۲:‏۱-‏۴ خوانده شود.‏

‏‹یکدیگر را تشویق کنیم›‏

۱۳.‏ تشویق کردن شامل چه می‌شود؟‏ (‏عکس صفحهٔ ۱۸ ملاحظه شود.‏)‏

^۱۳ لازم است یکدیگر را بیشتر تشویق کنیم،‏ به خصوص که می‌بینیم آن روز نزدیک‌تر می‌شود.‏ تشویق کردن شامل برانگیختن دیگران در پیشروی در خدمت به خداست.‏ ترغیب به محبت و اعمال نیکو مانند به هم زدن ذغال‌هایی است که در حال خاموش شدن می‌باشد.‏ تشویق دیگران نیز مانند اضافه کردن سوخت است تا آتش خاموش نشود یا حتی افزایش یابد.‏ تشویق به مفهوم تقویت و تسلّی شخص دلشکسته است.‏ وقتی چنین فرصتی نصیبمان می‌شود باید با گرمی و مهربانی با شخص سخن گوییم.‏ (‏امث ۱۲:‏۱۸‏)‏ به علاوه،‏ باید «در شنیدنْ تند» و «در گفتنْ کُند» باشیم.‏ (‏یعقو ۱:‏۱۹‏)‏ وقتی دلسوزانه به حرف هم‌ایمانی گوش دهیم،‏ ممکن است دلیل دلسردی وی را دریابیم و با سخن خود،‏ او را تقویت کنیم.‏

۱۴.‏ چگونه به برادری که دلسرد شده بود کمک شد؟‏

^۱۴ دقت کنید که پیری مسیحی چگونه به برادری که چندین سال غیرفعال بود کمک کرد.‏ آن پیر مسیحی با گوش دادن به سخنان آن برادر پی برد که او هنوز یَهُوَه را دوست دارد.‏ آن برادر هر شمارهٔ مجلّهٔ برج دیده‌بانی را مطالعه می‌کرد و می‌کوشید تا در تمام جلسات حضور یابد.‏ ولی رفتار برخی در جماعت او را مأیوس و تا حدّی تلخ‌کام ساخته بود.‏ آن پیر مسیحی بدون هیچ قضاوت و با دلسوزی به او گوش و اطمینان داد که او و خانواده‌اش بسیار عزیزند.‏ به تدریج،‏ آن برادر پی برد که اجازه داده بود اتفاقات ناگوارِ گذشته،‏ او را از خدمت به خدا باز دارد.‏ آن پیر مسیحی،‏ از برادرمان دعوت کرد تا با هم به خدمت موعظه روند.‏ سپس آن برادر به کمک پیران مسیحی دوباره خدمت موعظه را آغاز کرد و به تدریج،‏ دوباره پیر مسیحی شد.‏

۱۵.‏ در رابطه با تشویق دلشکستگان از یَهُوَه چه می‌آموزیم؟‏

^۱۵ شخص مأیوس ممکن است بلافاصله بهبود نیابد یا واکنشی سریع به کمک نشان ندهد.‏ پس لازم است که همچنان از او حمایت کنیم.‏ پولُس گفت:‏ «از ضعیفان پشتیبانی کنید و نسبت به همهٔ مردم بردبار باشید.‏» (‏۱تسا ۵:‏۱۴‏،‏ ترجمهٔ دری‏)‏ به جای آن که سریع امیدمان را نسبت به ضعیفان از دست دهیم،‏ بیایید از آنان «پشتیبانی» و حمایت کنیم.‏ در گذشته،‏ یَهُوَه خادمانی که دلسرد شده بودند،‏ صبورانه تشویق کرد.‏ برای مثال،‏ خدا با ایلیّا بسیار رئوف بود و به احساساتش توجه کرد.‏ او همچنین نیازهای ایلیّا را فراهم دید تا به خدمتش ادامه دهد.‏ (‏۱پاد ۱۹:‏۱-‏۱۸‏)‏ داود نیز چون صمیمانه توبه کرد از رحمت و بخشش الٰهی برخوردار شد.‏ (‏مز ۵۱:‏۷،‏ ۱۷‏)‏ خدا همچنین به نگارندهٔ مزمور ۷۳ که نزدیک بود از خدمتش دست بکشد کمک کرد.‏ (‏مز ۷۳:‏۱۳،‏ ۱۶،‏ ۱۷‏)‏ یَهُوَه نسبت به ما نیز رئوف و مهربان است،‏ به ویژه زمانی که دلشکسته و مأیوس شده باشیم.‏ (‏خرو ۳۴:‏۶‏)‏ رحمت‌های او «هر صبح تازه می‌شود» و «بی‌زوال است.‏» (‏مر ۳:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ یَهُوَه انتظار دارد که ما نیز از او الگو گیریم و با افسردگان رئوف و مهربان باشیم.‏

برای ماندن در راه زندگی یکدیگر را تشویق کنیم

۱۶،‏ ۱۷.‏ با نزدیک شدن به انتهای دنیای شیطان،‏ به چه کاری باید مصمم باشیم و چرا؟‏

^۱۶ از سی‌وسه هزار اسیری که اردوگاه ساکسن‌هاوزِن را ترک کردند هزاران نفر کشته شدند.‏ اما هیچ یک از ۲۳۰ شاهد یَهُوَه جان خود را از دست نداد.‏ آنان با تشویق و حمایت یکدیگر از آن راهپیمایی مرگ نجات یافتند.‏

^۱۷ امروزه ما در راهی قرار داریم که «به حیات منتهی می‌شود.‏» (‏مت ۷:‏۱۴‏)‏ به زودی تمامی شاهدان یَهُوَه در کنار یکدیگر قدم به دنیای جدید خواهند نهاد که در آن عدالت برقرار خواهد بود.‏ (‏۲پطر ۳:‏۱۳‏)‏ باشد که مصممانه یکدیگر را در راهی که به حیات ابدی منتهی می‌شود حمایت کنیم.‏

‏[پاورقی]‏

‏[پاورقی]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۸]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

با یکدیگر به خدمت موعظه روید

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

به محبت و اعمال نیکو تشویق کنید

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۱]‏

از معاشرت سالم لذّت برید

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۲]‏

صبورانه به کسی که نیاز به تشویق دارد گوش دهید (‏بندهای ۱۴ و ۱۵ ملاحظه شود)‏