پدر و پیر جماعت—‏اجرای هر دو نقش

‏«زیرا هرگاه کسی نداند که اهل خانهٔ خود را تدبیر کند چگونه کلیسای خدا را نگاهبانی مینماید؟‏»—‏۱تیموتاؤس ۳:‏۵‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ در قرن اول،‏ سرپرستان مجرد و سرپرستان متأهلی که فرزند نداشتند چگونه قادر بودند به برادران خود خدمت کنند؟‏ ب)‏ اکیلا و پرسکلا برای بسیاری از زوجهای کنونی چه سرمشقی به جای گذاشته‌اند؟‏

در جماعت اولیهٔ مسیحی،‏ سرپرستان می‌توانستند مردانی مجرد،‏ یا متأهل بدون فرزند،‏ یا دارای خانواده و فرزند باشند.‏ بی‌شک عده‌ای از آن مسیحیان توانستند به نصیحت پولس رسول که در باب ۷ اولین نامهٔ او به قرنتیان داده شده است گوش فرا داده،‏ مجرد بمانند.‏ عیسی گفته بود:‏ «خصی‌ها میباشند که بجهة ملکوت خدا خود را خصی نموده‌اند.‏» (‏متی ۱۹:‏۱۲‏)‏ اینگونه مردان مجرد،‏ مانند پولس و شاید برخی از آنانی که در سفر او را همراهی می‌کردند،‏ آزاد بودند که برای کمک به برادران خود مسافرت کنند.‏

^۲ کتاب مقدس مشخص نمی‌کند که بَرنابا،‏ مرقس،‏ سیلاس،‏ لوقا،‏ تیموتاؤس،‏ و تیطس مردان مجردی بودند یا نه.‏ اگر متأهل بودند،‏ بدون تردید به اندازهٔ کافی از قید مسئولیتهای خانوادگی آزاد بوده‌اند که بتوانند برای مأموریتهای گوناگون به مکانهای دوردست مسافرت کنند.‏ (‏اعمال ۱۳:‏۲؛‏ ۱۵:‏۳۹-‏۴۱؛‏ ۲قرنتیان ۸:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۹-‏۱۱؛‏ تیطس ۱:‏۵‏)‏ زنان آنان می‌توانستند آنها را همراهی کنند،‏ مانند پطرس و «سایر رسولان» که ظاهراً هنگامی که از نقطه‌ای به نقطهٔ دیگر می‌رفتند،‏ همسرانشان را با خود می‌بردند.‏ (‏۱قرنتیان ۹:‏۵‏)‏ اَکِیلا و پَرِسْکِلّا نمونه‌ای از زوجهایی هستند که راغب بودند خانه را ترک گفته و به همراه پولس از قُرِنتُس به اَفَسُس بروند،‏ سپس به روم نقل مکان کنند و باز به افسس برگردند.‏ کتاب مقدس در این باره که آنها فرزندی داشتند یا نه،‏ صحبتی نمی‌کند.‏ خدمت صمیمانهٔ آنها به برادرانشان سپاسگزاری «همهٔ کلیساهای امتها» را به دنبال داشت.‏ (‏رومیان ۱۶:‏۳-‏۵؛‏ اعمال ۱۸:‏۲،‏ ۱۸؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۱۹‏)‏ امروزه،‏ بدون شک زوجهای بسیاری وجود دارند که مانند اکیلا و پرسکلا،‏ می‌توانند مثلاً با انتقال به جایی که نیاز بیشتری در آنجا وجود دارد،‏ به جماعتهای دیگر خدمت کنند.‏

پدر و پیر جماعت

۳.‏ چه چیز حاکی از این است که بسیاری از پیران قرن اول،‏ مردانی متأهل و دارای خانواده بودند؟‏

^۳ به نظر می‌رسد که در قرن اول د.‏م.‏،‏ اکثر پیران مسیحی مردانی متأهل و دارای فرزند بودند.‏ پولس هنگام ذکر شرایط لازم برای کسی که «مایل به سرپرستی» باشد،‏ گفت که چنین مسیحیی باید «خانوادهٔ خود را به خوبی اداره کند و فرزندانش را طوری تربیت نماید که از او با احترام کامل اطاعت کنند.‏»—‏۱تیموتاؤس ۳:‏۱،‏ ۴‏.‏ انجیل شریف.‏

۴.‏ پیران متأهلی که دارای فرزند بودند چه شرطی را باید به جا می‌آوردند؟‏

^۴ همانطور که مشاهده کردیم،‏ یک سرپرست مجبور نبود دارای فرزند یا حتی متأهل باشد.‏ اما یک مسیحی در صورت تأهل،‏ برای اینکه به عنوان پیر یا خادم کمکی واجد شرایط باشد،‏ باید به گونه‌ای شایسته و محبت‌آمیز از زن خود سرپرستی می‌کرد و نشان می‌داد که قادر است همواره فرزندان خود را برانگیزد تا اطاعتی بجا و شایسته از خود نشان دهند.‏ (‏۱قرنتیان ۱۱:‏۳؛‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ هرگونه ضعف جدی در ادارهٔ خانواده‌اش،‏ آن برادر را برای امتیازات خاص در جماعت فاقد صلاحیت می‌کرد.‏ چرا؟‏ پولس توضیح می‌دهد:‏ «زیرا هرگاه کسی نداند که اهل خانهٔ خود را تدبیر کند چگونه کلیسای خدا را نگاهبانی مینماید؟‏» (‏۱تیموتاؤس ۳:‏۵‏)‏ اگر افراد خانوادهٔ خود او نخواهند مطیع سرپرستی وی شوند،‏ واکنش دیگران چه خواهد بود؟‏

‏‹فرزندان مؤمن داشته باشد›‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ پولس راجع به فرزندان چه شرطی را برای تیطس ذکر کرد؟‏ ب)‏ از پیرانی که دارای فرزند می‌باشند چه انتظاری می‌رود؟‏

^۵ پولس هنگامی که به تیطس امر نمود تا سرپرستانی را در جماعتهای کریت منصوب نماید،‏ این شروط را قید کرد:‏ «اگر کسی بیملامت و شوهر یک زن باشد که فرزندان مؤمن دارد،‏ بری از تهمتِ فجور و تمرّد.‏ زیرا که اُسْقُفْ میباید چون وکیل خدا بیملامت باشد.‏» اما منظور از این شرط که ‹فرزندان مؤمن داشته باشد› چیست؟‏—‏تیطس ۱:‏۶،‏ ۷‏.‏

^۶ واژهٔ «فرزندان مؤمن» به نوجوانانی که زندگی خود را به یَهُوَه وقف کرده و تعمید یافته‌اند،‏ یا نوجوانانی که به سوی وقف و تعمید پیش می‌روند اشاره می‌کند.‏ اعضای جماعت از فرزندان پیران انتظار دارند که به طور کل خوش‌رفتار و مطیع باشند.‏ این امر که یک پیر برای بنای ایمان در فرزندانش هرچه در توان دارد انجام می‌دهد،‏ باید به چشم بخورد.‏ سلیمان پادشاه نوشت:‏ «طفلرا در راهیکه باید برود تربیت نما.‏ و چون پیر هم شود از آن انحراف نخواهد ورزید.‏» (‏امثال ۲۲:‏۶‏)‏ اما اگر جوانی که از چنین تربیتی برخوردار بوده است،‏ از خدمت به یَهُوَه خودداری کند یا حتی مرتکب خطای بزرگی گردد،‏ چه می‌توان گفت؟‏

۷.‏ الف)‏ چرا واضح است که امثال ۲۲:‏۶ بیانگر قانونی خشک و انعطاف‌ناپذیر نیست؟‏ ب)‏ چرا یک پیر در صورتی که فرزندش خدمت به یَهُوَه را برنگزیند،‏ خود به خود امتیازات خود را از دست نخواهد داد؟‏

^۷ واضح است که مَثَل فوق‌الذکر قانون اکیدی نیست،‏ و اصل ارادهٔ آزاد را لغو نمی‌کند.‏ (‏تثنیه ۳۰:‏۱۵،‏ ۱۶،‏ ۱۹‏)‏ هنگامی که دختر یا پسری به سنی می‌رسد که می‌تواند عهده‌دار مسئولیت شود،‏ در مورد وقف و تعمید باید خود تصمیم بگیرد.‏ چنانچه یک پیر،‏ کمک،‏ راهنمایی و تأدیب روحانی لازم را بروشنی داده باشد و با وجود این،‏ آن جوان خدمت به یَهُوَه را برنگزیند،‏ پدر خود به خود فاقد صلاحیت خدمت به عنوان سرپرست نمی‌شود.‏ از طرف دیگر،‏ اگر پیر جماعت دارای چند فرزند خردسال باشد که در خانه هستند و یکی پس از دیگری از لحاظ روحانی بیمار شده گرفتار دردسر می‌شوند،‏ دیگر به نظر نمی‌رسد که او کسی باشد که ‹برای اهل خانهٔ خود به نیکوئی تدبیر می‌کند.‏› (‏۱تیموتاؤس ۳:‏۴‏)‏ نکته اینجاست که باید بتوان دید که سرپرست نهایت سعی خود را به عمل می‌آورد تا «فرزندان مؤمن .‏ .‏ .‏ بری از تهمتِ فجور و تمرّد» داشته باشد.‏a

اگر «زنی بی‌ایمان» داشته باشد

۸.‏ یک پیر چه رفتاری باید نسبت به زن بی‌ایمان خود داشته باشد؟‏

^۸ پولس در مورد مردان مسیحیی که زنان بی‌ایمان دارند چنین نوشت:‏ «اگر کسی از برادران زنی بی‌ایمان داشته باشد و آنزن راضی باشد که با وی بماند او را جدا نسازد .‏ .‏ .‏ زیرا .‏ .‏ .‏ زن بی‌ایمان از برادرْ مقدّس میگردد و اگر نه اولاد شما ناپاک میبودند لکن الحال مقدّسند.‏ زیرا .‏ .‏ .‏ چه دانی ایمرد که زن خود را نجات خواهی داد؟‏» (‏۱قرنتیان ۷:‏۱۲-‏۱۴،‏ ۱۶‏)‏ کلمهٔ «بی‌ایمان» در اینجا به زنی اشاره نمی‌کند که هیچگونه عقاید مذهبی نداشته باشد،‏ بلکه منظور کسی است که خود را به یَهُوَه وقف نکرده است.‏ او می‌تواند یک یهودی،‏ یا معتقد به خدایان مشرکان باشد.‏ امروزه ممکن است یک پیر با زنی ازدواج کرده باشد که بر طبق دین دیگری زندگی می‌کند،‏ ناشناخت‌گرا (‏لاادری)‏،‏ یا حتی بی‌دین است.‏ اگر او خواهان ماندن با شوهر خود باشد،‏ شوهر نباید او را صرفاً به خاطر اعتقادات متفاوت ترک کند.‏ او هنوز هم باید ‹با فطانت با وی زیست کند چون با ظروف ضعیفترِ زنانه› و این امید را داشته باشد که وی را نجات دهد.‏—‏۱پطرس ۳:‏۷؛‏ کولسیان ۳:‏۱۹‏.‏

۹.‏ در کشورهایی که قانون،‏ هم به زن و هم به شوهر حق می‌دهد که هر یک عقاید دینی خود را به فرزندانشان آموزش دهند،‏ یک پیر چگونه باید عمل کند،‏ و این چه تأثیری بر امتیازات وی خواهد داشت؟‏

^۹ اگر سرپرست دارای فرزند باشد،‏ در بزرگ کردن آنها «بتأدیب و نصیحت خداوند،‏» سرپرستی شایسته‌ای را به عنوان شوهر و پدر اعمال خواهد کرد.‏ (‏افسسیان ۶:‏۴‏)‏ در برخی از کشورها،‏ قانون هم به زن و هم به شوهر حق می‌دهد که آموزش دینی را برای فرزندان خود میسر سازند.‏ در این مورد،‏ ممکن است که زن خواهان اجرای حق خود بوده و عقاید و اعمال دینی خود را،‏ که ممکن است شامل بردن آنان به کلیسای خود شود،‏ به بچه‌ها آموزش دهد.‏b البته،‏ فرزندان باید در خصوص عدم شرکت در مراسم کاذب مذهبی از وجدان خود که بر اساس کتاب مقدس پرورش یافته است،‏ پیروی نمایند.‏ پدر به عنوان سر خانواده حق خود را به اجرا درآورده و با فرزندانش مطالعه می‌کند و هر گاه که ممکن باشد آنان را برای جلسات به تالار ملکوت می‌برد.‏ هنگامی که آنها به سنی برسند که بتوانند شخصاً تصمیم‌گیری کنند،‏ خود انتخاب خواهند کرد که در چه راهی قدم بردارند.‏ (‏یوشع ۲۴:‏۱۵‏)‏ چنانچه پیران دیگر و اعضای جماعت مشاهده کنند که او برای آموزش صحیح فرزندانش در راه حقیقت،‏ هر کاری را که قانون مجاز می‌داند انجام می‌دهد،‏ سرپرستی که فاقد صلاحیت باشد شمرده نخواهد شد.‏

‏‹برای اهل خانهٔ خود به نیکویی تدبیر کند›‏

۱۰.‏ اگر مرد خانواده پیر جماعت باشد،‏ اولین وظیفهٔ وی چیست؟‏

^۱۰ حتی برای پیری که پدر بوده و زنش یک مسیحی هم‌ایمان است،‏ کار آسانی نیست که وقت و توجه خود را به طور مناسبی بین زن خود،‏ فرزندانش،‏ و مسئولیتهایی که در جماعت دارد،‏ تقسیم کند.‏ نوشته‌های مقدس بروشنی نشان می‌دهند که یک پدر مسیحی موظف است که به زن و فرزندان خود توجه و رسیدگی نماید.‏ پولس نوشت:‏ «ولی اگر کسی برای خویشان و علی‌الخصوص اهل خانهٔ خود تدبیر نکند منکر ایمان و پست‌تر از بی‌ایمانست.‏» (‏۱تیموتاؤس ۵:‏۸‏)‏ پولس در همین نامه اظهار داشت که فقط مردان متأهلی که نشان داده‌اند شوهران و پدرانی خوب هستند باید برای خدمت به عنوان سرپرست توصیه شوند.‏—‏۱تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏.‏

۱۱.‏ الف)‏ یک پیر از چه راههایی باید ‹برای خویشان خود تدبیر کند›؟‏ ب)‏ این کار چگونه می‌تواند پیر جماعت را در اجرای مسئولیتهای مربوط به جماعت یاری دهد؟‏

^۱۱ یک پیر باید نه تنها از لحاظ مادی بلکه از لحاظ روحانی و عاطفی نیز برای اهل خانهٔ خود ‹تدبیر کند.‏› پادشاه حکیم،‏ سلیمان،‏ نوشت:‏ «کار خود را در خارج آراسته کن،‏ و آنرا در مِلْک مُهیّا ساز،‏ و بعد از آن خانهٔ خویشرا بنا نما.‏» (‏امثال ۲۴:‏۲۷‏)‏ بنابراین یک سرپرست در حالی که نیازهای مادی،‏ عاطفی و تفریحی زن و فرزندان خویش را برآورده می‌سازد،‏ باید آنها را از لحاظ روحانی نیز بنا کند.‏ این کار وقت می‌برد—‏ساعاتی که او قادر نخواهد بود به موضوعات مربوط به جماعت اختصاص دهد.‏ اما وقت است که می‌تواند برای سعادت و روحانیت خانوادگی مزایای بسیاری را به همراه آورد.‏ در صورتی که خانوادهٔ این پیر در درازمدت از لحاظ روحانی قوی شده باشد،‏ احتمالاً برای رسیدگی به مشکلات خانوادگی به وقت کمتری نیاز دارد.‏ این امر موجب می‌شود که برای رسیدگی به مسائل جماعت از فکر آزادتری برخوردار باشد.‏ سرمشقی که او به عنوان شوهری شایسته و پدری خوب به جای می‌گذارد برای جماعت منافع روحانی به همراه خواهد داشت.‏—‏۱پطرس ۵:‏۱-‏۳‏.‏

۱۲.‏ پدرانی که پیر جماعت هستند،‏ در کدام مسئلهٔ خانوادگی سرمشق شایسته‌ای به جای می‌گذارند؟‏

^۱۲ اداره کردن خانواده به شیوه‌ای پسندیده شامل این می‌شود که برای ادارهٔ مطالعهٔ خانوادگی وقت کنار گذاشته شود.‏ بویژه مهم است که پیران از این لحاظ سرمشق شایسته‌ای به جای بگذارند،‏ زیرا خانواده‌های مستحکم باعث ایجاد جماعتهای مستحکم می‌شوند.‏ وقت یک سرپرست نباید به طور دائم آنقدر با وظایف دیگر خدمت پر باشد که برای مطالعه با زن و فرزندان خود فرصت نداشته باشد.‏ اگر این مورد وجود دارد،‏ باید در برنامهٔ خود تجدید نظر کند.‏ شاید لازم باشد که دوباره برنامه‌ریزی کرده یا از ساعاتی که به مسائل دیگر اختصاص می‌دهد بکاهد،‏ و یا حتی گاهگاهی از قبول برخی وظایف خودداری نماید.‏

نظارت متعادل

۱۳،‏ ۱۴.‏ «غلام امین و دانا» به مردانی که پیر جماعت و دارای خانواده هستند چه پندی داده است؟‏

^۱۳ پند دادن برای متعادل کردن مسئولیتهای خانوادگی و مربوط به جماعت،‏ امر تازه‌ای نیست.‏ «غلام امین و دانا» طی سالها در این خصوص به پیران پند داده است.‏ (‏متی ۲۴:‏۴۵‏)‏ بیش از ۳۷ سال پیش،‏ برج دیده‌بانی ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۹،‏ صفحه‌های ۵۵۳ و ۵۵۴،‏ (‏انگل‍.‏)‏ حاوی این نصیحت بود:‏ «واقعاً آیا مهمترین نکته،‏ موضوع متعادل کردن همهٔ کارهایی که وقتمان را می‌گیرد نیست؟‏ در برقراری این تعادل،‏ به منافع خانوادهٔ خودتان به نحوی شایسته اهمیت دهید.‏ مسلم است که یَهُوَه خدا از مرد این انتظار را ندارد که تمام وقت خود را صرف فعالیت مربوط به جماعت و کمک به برادران و همنوعان خویش کند تا آنان به نجات دست یابند،‏ اما به نجات خانوادهٔ خود توجه و رسیدگی ننماید.‏ مسئولیت اصلی یک مرد در مقابل زن و فرزندانش است.‏»‏

^۱۴ برج دیده‌بانی ۱ نوامبر ۱۹۸۶،‏ صفحهٔ ۲۲،‏ (‏انگل‍.‏)‏ این پند را می‌دهد:‏ «شرکت در خدمت موعظه بصورت خانوادگی،‏ شما را به یکدیگر نزدیکتر می‌کند،‏ اما نیازهای منحصر به فرد فرزندان مستلزم تخصیص وقت شخصی و توان عاطفی شماست.‏ به این دلیل،‏ برای اینکه بتوانید تصمیم بگیرید که در حین رسیدگی به وضعیت روحانی،‏ عاطفی،‏ و مادی ‹کسانی که خویشان شما هستند،‏› چقدر از وقت خود را نیز می‌توانید صرف وظایف جماعت کنید،‏ نیاز به تعادل دارید.‏ یک فرد مسیحی ابتدا باید بیاموزد که ‹خانهٔ خود را با دینداری نگاه دارد.‏› (‏۱تیموتاؤس ۵:‏۴،‏ ۸‏)‏»‏

۱۵.‏ چرا پیری که دارای زن و فرزند می‌باشد به حکمت و فطانت نیازمند است؟‏

^۱۵ مَثَلی در کتاب مقدس می‌گوید:‏ «خانه بحکمت بنا میشود،‏ و با فطانت استوار میگردد.‏» (‏امثال ۲۴:‏۳‏)‏ آری،‏ یک سرپرست برای اینکه وظایف تئوکراتیک خویش را به انجام رساند و در عین حال خانوادهٔ خود را بنا نماید،‏ بی‌تردید به حکمت و فطانت نیازمند است.‏ او بر طبق کتاب مقدس بیش از یک محدوده برای نظارت دارد.‏ این شامل خانوادهٔ وی و مسئولیتهای جماعت می‌شود.‏ او برای برقراری و حفظ تعادل مابین این دو محدوده به فطانت یا قوهٔ درک نیاز دارد.‏ (‏فیلپیان ۱:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ یک سرپرست برای تعیین اولویت محتاج حکمت است.‏ (‏امثال ۲:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ هر قدر که برای رسیدگی به وظایفی که در جماعت به عهده دارد خود را مسئول بداند،‏ باید درک کند که نخستین مسئولیت خدادادی وی در حکم شوهر و پدر،‏ مراقبت از خانواده و نجات آنهاست.‏

پدران خوب و همچنین پیران خوب

۱۶.‏ پدر بودن پیر جماعت چه مزیتی برای وی به همراه دارد؟‏

^۱۶ پیری که فرزندانی مؤدب دارد،‏ واقعاً یک نعمت است.‏ چنانچه او آموخته باشد که از خانوادهٔ خود بخوبی مراقبت نماید،‏ قادر خواهد بود که به خانواده‌های دیگر در جماعت نیز یاری رساند.‏ او مشکلات آنان را بهتر درک می‌کند و می‌تواند پندی ارائه دهد که بازتابی است از تجربهٔ شخصی خود وی.‏ خوشبختانه،‏ هزاران تن از پیران در سراسر دنیا،‏ به عنوان شوهر،‏ پدر،‏ و سرپرست،‏ بخوبی انجام وظیفه می‌کنند.‏

۱۷.‏ الف)‏ مردی که هم پدر و هم پیر جماعت است،‏ چه چیزی را نباید هرگز فراموش کند؟‏ ب)‏ اعضای دیگر جماعت چگونه باید همدلی نشان دهند؟‏

^۱۷ برای اینکه یک مرد،‏ پیر جماعت شود باید مسیحی باتجربه‌ای باشد که در حین اینکه به زن و فرزندان خود توجه و رسیدگی می‌کند،‏ بتواند کارهای خود را طوری سازمان‌دهی نماید که برای افراد دیگر جماعت نیز وقت کنار گذاشته و به آنان توجه کند.‏ او هرگز نباید فراموش کند که کار شبانی وی در خانه شروع می‌شود.‏ اعضای جماعت با آگاهی از این امر که پیرانی که دارای زن و فرزند هستند،‏ هم مسؤلیت خانوادهٔ خود و هم مسئولیت وظایف محوله از سوی جماعت را به عهده دارند،‏ سعی خواهند کرد که بی‌دلیل وقت آنان را نگیرند.‏ برای مثال،‏ پیری که دارای فرزندانیست که روز بعد از جلسات عصر به مدرسه می‌روند،‏ نمی‌تواند همیشه پس از این جلسات مدت زیادی باقی بماند.‏ بقیهٔ اعضای جماعت باید این موضوع را درک کرده و همدلی نشان دهند.‏—‏فیلپیان ۴:‏۵‏.‏

پیران ما باید نزد ما عزیز باشند

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ بررسی ۱قرنتیان باب ۷ امکان درک چه چیزی را به ما داده است؟‏ ب)‏ چگونه باید به اینگونه مردان مسیحی بنگریم؟‏

^۱۸ بررسی باب ۷ اولین نامهٔ پولس به قرنتیان این امکان را به ما داده است که ببینیم مردان مجرد بسیاری وجود دارند که در پیروی از نصیحت پولس،‏ آزادی خود را در خدمت به منافع ملکوت به کار می‌برند.‏ همچنین هزاران برادر متأهل وجود دارند که فاقد فرزند بوده و در عین حال که توجهی بجا و شایسته نسبت به زنان خود نشان می‌دهند،‏ در ناحیه‌ها،‏ حوزه‌ها،‏ جماعتها،‏ و شعبه‌های برج دیده‌بانی به عنوان سرپرستانی نیکو خدمت می‌کنند و از همکاری زنان خود،‏ که امری قابل تحسین است،‏ برخوردارند.‏ و بالاخره،‏ در تقریباً ۰۰۰,‏۸۰ جماعت قوم یَهُوَه،‏ پدران بسیاری وجود دارند که نه تنها از زنان و فرزندان خود به گونه‌ای محبت‌آمیز مراقبت می‌کنند بلکه به صورت شبانانی دلسوز،‏ برای خدمت به برادران خود وقت صرف می‌کنند.‏—‏اعمال ۲۰:‏۲۸‏.‏

^۱۹ پولس رسول نوشت:‏ «کشیشانیکه [یا،‏ «مردان پیری که»،‏ د ج‏] نیکو پیشوائی کرده‌اند مستحقّ حرمت مضاعف میباشند علی‌الخصوص آنانیکه در کلام و تعلیم محنت میکشند.‏» (‏۱تیموتاؤس ۵:‏۱۷‏)‏ آری،‏ پیرانی که بر خانهٔ خود و جماعت به شیوه‌ای نیکو نظارت می‌کنند،‏ شایستهٔ محبت و احترام از جانب ما هستند.‏ در واقع ما باید ‹چنین کسانرا محترم بداریم.‏›—‏فیلپیان ۲:‏۲۹‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

برای مرور

◻ از کجا می‌دانیم که بسیاری از پیران قرن اول د.‏م.‏ مردانی دارای خانواده بودند؟‏

◻ پیران متأهلی که دارای فرزند هستند مستلزم انجام چه کاری می‌باشند،‏ و چرا؟‏

◻ منظور از داشتن «فرزندان مؤمن» چیست،‏ اما در صورتی که فرزند پیر جماعت،‏ خدمت به یَهُوَه را انتخاب نکند چه کار می‌توان کرد؟‏

◻ یک پیر از چه جهات باید ‹برای خویشان خود تدبیر کند›؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

خانواده‌های مستحکم باعث ایجاد جماعتهای مستحکم می‌شوند