ترویج صلح و دوری از رقابت‌طلبی

۱.‏ روحیهٔ رقابت‌طلبی چه نتیجه‌ای می‌تواند داشته باشد؟‏

خیلی از مردم دنیای امروز خودخواه هستند و می‌خواهند بهتر از دیگران باشند.‏ برای مثال،‏ یک تاجر حاضر است به بقیه ضرر بزند تا خودش بیشتر سود کند؛‏ یا یک ورزشکار عمداً حریفش را مصدوم می‌کند تا خودش برنده شود؛‏ یا یک دانش‌آموز ممکن است برای قبول شدن در کنکورِ یک دانشگاه خوب،‏ تقلّب کند.‏ اما ما خادمان خدا می‌دانیم که این کارها اشتباه و جزو «اعمال نفس» هستند.‏ (‏غلا ۵:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ اما شاید بعضی از شاهدان یَهُوَه بدون این که خودشان متوجه باشند در جماعت با دیگران رقابت کنند.‏ این موضوع خیلی مهم است،‏ چون روحیهٔ رقابت‌طلبی می‌تواند بر اتحادمان تأثیر بگذارد.‏

۲.‏ در این مقاله چه موضوعاتی را بررسی می‌کنیم؟‏

^۲ در این مقاله خصوصیاتی را بررسی می‌کنیم که می‌تواند باعث ایجاد روحیهٔ رقابت‌طلبی بشود.‏ همین طور نمونه‌هایی را از کتاب مقدّس بررسی می‌کنیم که از روحیهٔ رقابت‌طلبی دوری کردند.‏ اما اول ببینیم که چطور می‌توانیم انگیزه‌هایمان را محک بزنیم.‏

۳.‏ ما چه سؤالاتی باید از خودمان بپرسیم؟‏

^۳ خیلی مهم است که چند وقت یک بار انگیزه‌هایمان را محک بزنیم.‏ مثلاً می‌توانیم از خودمان بپرسیم:‏ ‹آیا همیشه خودم را با دیگران مقایسه می‌کنم؟‏ آیا در جماعت سخت تلاش می‌کنم تا بهتر از دیگران باشم یا هدفم این است که یَهُوَه را خشنود کنم؟‏› در ادامه می‌بینیم که چرا باید این سؤالات را از خودمان بپرسیم.‏

۴.‏ مطابق غَلاطیان ۶:‏۳،‏ ۴ چرا نباید خودمان را با دیگران مقایسه کنیم؟‏

^۴ کتاب مقدّس می‌گوید که نباید خودمان را با دیگران مقایسه کنیم.‏ ‏(‏غَلاطیان ۶:‏۳،‏ ۴ خوانده شود.‏)‏ چرا؟‏ چون در این صورت یا مغرور می‌شویم یا دلسرد.‏ بنابراین،‏ این کار معقولانه نیست.‏ (‏روم ۱۲:‏۳‏)‏ یک خواهر به نام کاتریناb از یونان می‌گوید:‏ «عادت داشتم خودم را با کسانی مقایسه کنم که از من زیباتر بودند،‏ بهتر موعظه می‌کردند و دوستان بیشتری داشتند.‏ برای همین احساس بی‌ارزشی می‌کردم.‏» باید یادمان باشد که یَهُوَه چون می‌دانست دوستش داریم و حاضریم به حرف‌های پسرش گوش بدهیم،‏ ما را به سمت خودش کشید؛‏ نه به خاطر زیبایی،‏ خوش‌صحبتی یا شهرتمان.‏—‏یو ۶:‏۴۴؛‏ ۱قر ۱:‏۲۶-‏۳۱‏.‏

۵.‏ ما از تجربهٔ هیان چه یاد می‌گیریم؟‏

^۵ سؤال دیگری که می‌توانیم از خودمان بپرسیم این است،‏ ‹آیا دیگران مرا به عنوان یک شخص صلح‌جو می‌شناسند یا همیشه با بقیه اختلاف نظر دارم؟‏› به تجربهٔ یک پیر جماعت به نام هیان از کرهٔ جنوبی توجه کنید.‏ او در گذشته بعضی از برادرانی را که در جماعت مسئولیت داشتند،‏ رقیب خودش می‌دانست.‏ هیان می‌گوید:‏ «همیشه از آن‌ها انتقاد می‌کردم و با آن‌ها مخالفت می‌کردم.‏ این کارم روی اتحاد جماعت تأثیر گذاشت.‏» بعضی از دوستان هیان به او کمک کردند تا به اشتباهش پی ببرد.‏ او خودش را اصلاح کرد و الآن به شکلی مؤثرتر به خدمتش ادامه می‌دهد.‏ اگر ما هم روحیهٔ رقابت‌طلبی داریم باید فوراً طرز فکرمان را اصلاح کنیم.‏

۶.‏ مطابق غَلاطیان ۵:‏۲۶‏،‏ چه خصوصیاتی باعث می‌شود که رقابت‌طلب بشویم؟‏

^۶ غَلاطیان ۵:‏۲۶ خوانده شود.‏ چه خصوصیاتی باعث می‌شود که ما رقابت‌طلب بشویم؟‏ خودپسندی و حسادت.‏ شخص خودپسند،‏ مغرور و خودخواه است.‏ شخص حسود نه تنها حسرت داشته‌های دیگران را می‌خورد،‏ بلکه می‌خواهد آن‌ها را از چنگشان در بیاورد.‏ پس در واقع حسادت یک نوع نفرت است.‏ ما می‌خواهیم تا جای ممکن از این خصوصیات بد دوری کنیم!‏

۷.‏ با مثالی نشان دهید که خودپسندی و حسادت چطور به ما و دیگران صدمه می‌زند؟‏

^۷ خودپسندی و حسادت را می‌توان به ناخالصی در سوخت هواپیما تشبیه کرد.‏ شاید هواپیما بتواند با این سوخت پرواز کند،‏ اما ناخالصی‌ها باعث می‌شود که سوخت به موتور هواپیما نرسد،‏ قدرت موتور کم شود و هواپیما سقوط کند.‏ به طور مشابه یک شخص خودپسند و حسود هم شاید بتواند مدتی به یَهُوَه خدمت کند،‏ اما در نهایت از لحاظ روحانی سقوط می‌کند.‏ (‏امث ۱۶:‏۱۸‏)‏ چنین شخصی به یَهُوَه پشت می‌کند و به خودش و دیگران صدمه می‌زند.‏

۸.‏ ما چطور می‌توانیم با خودپسندی مقابله کنیم؟‏

^۸ پند پولُس به مسیحیان فیلیپی،‏ به ما کمک می‌کند تا با خودپسندی مقابله کنیم.‏ او گفت:‏ «هیچ کاری را از روی ستیزه‌جویی یا خودپسندی مکنید،‏ بلکه با فروتنی دیگران را از خود بهتر بدانید.‏» (‏فیلیپ ۲:‏۳‏)‏ وقتی دیگران را از خودمان بهتر بدانیم،‏ هیچ وقت با کسانی که استعدادها یا توانایی‌های بیشتری دارند رقابت نمی‌کنیم.‏ برعکس،‏ برای آن‌ها خوشحالیم،‏ مخصوصاً اگر از استعدادها و توانایی‌هایشان برای خدمت به یَهُوَه استفاده کنند.‏ اگر آن برادران و خواهران هم این پند پولُس را به کار بگیرند،‏ می‌توانند روی خصوصیات مثبت ما تمرکز کنند.‏ در نتیجه صلح و اتحاد جماعت حفظ می‌شود.‏

۹.‏ چطور می‌توانیم با حسادت مقابله کنیم؟‏

^۹ ما با پرورش خصوصیت تواضع می‌توانیم با حسادت مقابله کنیم.‏ این خصوصیت کمکمان می‌کند که محدودیت‌هایمان را در نظر بگیریم.‏ اگر متواضع و فروتن باشیم،‏ سعی نمی‌کنیم نشان دهیم که از دیگران بهتریم.‏ بلکه از کسانی که توانایی‌های بیشتری دارند،‏ چیزهای جدیدی یاد می‌گیریم.‏ برای مثال،‏ از برادری که سخنرانی‌های خیلی خوبی می‌دهد،‏ می‌توانیم بپرسیم که چطور سخنرانی‌هایش را آماده می‌کند؛‏ یا از خواهری که خوب آشپزی می‌کند،‏ می‌توانیم ایده بگیریم؛‏ یا اگر دوست شدن با دیگران برایمان سخت است،‏ می‌توانیم از کسی که دوستان زیادی دارد کمک بگیریم.‏ به این شکل،‏ از حسادت دوری می‌کنیم و توانایی‌هایمان را بالا می‌بریم.‏

۱۰.‏ جِدعون با چه مشکلی روبرو شد؟‏

^۱۰ به اتفاقی که بین جِدعون از طایفهٔ منسی و مردان اِفرایِم افتاد فکر کنید.‏ جِدعون و ۳۰۰ سربازش با کمک یَهُوَه در یک جنگ بزرگ پیروز شدند.‏ این پیروزی می‌توانست باعث شود که آن‌ها مغرور شوند.‏ مردان اِفرایِم به جای این که از پیروزی جِدعون خوشحال شوند،‏ عصبانی شدند.‏ چون او در آن جنگ از آن‌ها کمک نگرفته بود.‏ مردان اِفرایِم به‌قدری به فکر اسم و رسم خودشان بودند که فراموش کردند جِدعون اسم یَهُوَه را جلال داده بود و از قوم او محافظت کرده بود.‏—‏داو ۸:‏۱‏.‏

۱۱.‏ جِدعون به مردان اِفرایِم چه گفت؟‏

^۱۱ جِدعون با فروتنی به مردان اِفرایِم گفت:‏ «در مقایسه با کار شما،‏ من چه کرده‌ام؟‏» بعد به آن‌ها گفت که آن‌ها هم در گذشته با کمک یَهُوَه کارهای بزرگی کرده‌اند.‏ وقتی مردان اِفرایِم این را شنیدند آرام شدند.‏ (‏داو ۸:‏۲،‏ ۳‏)‏ فروتنی جِدعون باعث شد که صلح در قوم خدا حفظ شود.‏

۱۲.‏ ما از گزارش جِدعون و مردان اِفرایِم چه یاد می‌گیریم؟‏

^۱۲ ما از این گزارش چه یاد می‌گیریم؟‏ ما از نمونهٔ مردان اِفرایِم یاد می‌گیریم که نباید به فکر اسم و رسم خودمان باشیم؛‏ بلکه باید به یَهُوَه جلال بدهیم.‏ همچنین اگر سرپرست خانواده یا پیر جماعت هستیم،‏ می‌توانیم درس خوبی از جِدعون یاد بگیریم.‏ اگر کسی از دست ما ناراحت شده باشد،‏ باید اول به دلیل ناراحتی‌اش پی ببریم.‏ همین طور می‌توانیم آن شخص را به خاطر کارهای خوبی که کرده تحسین کنیم.‏ برای این کار باید فروتن باشیم؛‏ مخصوصاً وقتی که می‌دانیم آن شخص اشتباه فکر می‌کند.‏ صلح با برادران و خواهرانمان خیلی مهم‌تر از این است که ثابت کنیم حق با ماست.‏

۱۳.‏ حَنّا چه مشکلی داشت و چطور با آن مقابله کرد؟‏

^۱۳ نمونهٔ حَنّا را در نظر بگیرید.‏ او همسر یک لاوی به نام القانَه بود.‏ اِلقانَه یک زن دیگر به نام فِنِنَّه داشت.‏ اما حَنّا را خیلی بیشتر از او دوست داشت.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «فِنِنَّه فرزندان داشت،‏ اما حَنّا را فرزندی نبود.‏» برای همین فِنِنَّه مدام حَنّا را می‌رنجاند.‏ واکنش حَنّا چه بود؟‏ او به قدری ناراحت می‌شد که مدام گریه می‌کرد و چیزی نمی‌خورد.‏ (‏۱سمو ۱:‏۲،‏ ۶،‏ ۷‏)‏ اما کتاب مقدّس نمی‌گوید که حَنّا به فکر انتقام بود.‏ او سفرهٔ دلش را پیش یَهُوَه باز کرد و همه چیز را به یَهُوَه سپرد.‏ آیا رفتار فِنِنَّه با حَنّا تغییر کرد؟‏ کتاب مقدّس چیزی در این باره نمی‌گوید.‏ اما می‌دانیم که حَنّا به آرامش رسید و «دیگر غم بر چهره نداشت.‏»—‏۱سمو ۱:‏۱۰،‏ ۱۸‏.‏

۱۴.‏ ما از نمونهٔ حَنّا چه یاد می‌گیریم؟‏

^۱۴ ما از حَنّا چه یاد می‌گیریم؟‏ اگر کسی با شما رقابت می‌کند،‏ احساساتتان را کنترل کنید و سعی نکنید با او رقابت کنید.‏ به جای این که بدی را با بدی جواب دهید،‏ سعی کنید صلح را برقرار کنید.‏ (‏روم ۱۲:‏۱۷-‏۲۱‏)‏ به این شکل،‏ حتی اگر شخص رفتارش را تغییر ندهد،‏ شما احساس آرامش و شادی می‌کنید.‏

۱۵.‏ پولُس و آپولُس از چه لحاظ شبیه هم بودند؟‏

^۱۵ در آخر،‏ نمونهٔ آپولُس و پولُس را بررسی می‌کنیم.‏ آن‌ها دانش خوبی از نوشته‌های مقدّس داشتند.‏ هر دو معلّمان ماهر و شناخته‌شده‌ای بودند و به خیلی‌ها کمک کرده بودند که با حقیقت آشنا شوند.‏ اما آن‌ها هیچ‌وقت به هم حسادت نمی‌کردند.‏

۱۶.‏ آپولُس چه شخصیتی داشت؟‏

^۱۶ آپولُس اهل اسکندریه،‏ یکی از مراکز آموزشی در قرن اول بود.‏ او سخنران خوبی بود و «از نوشته‌های مقدّس آگاهی وسیعی داشت.‏» (‏اعما ۱۸:‏۲۴‏)‏ وقتی آپولُس در قُرِنتُس خدمت می‌کرد بعضی از برادران و خواهران،‏ او را بیشتر از برادران دیگر از جمله پولُس دوست داشتند.‏ (‏۱قر ۱:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ اما آپولُس باعث این دودستگی نبود؛‏ چون وقتی قُرِنتُس را ترک کرد،‏ پولُس دوباره از او خواست که به آنجا برگردد.‏ (‏۱قر ۱۶:‏۱۲‏)‏ واضح است که آپولُس از توانایی‌هایش برای موعظهٔ خبر خوش و برای کمک به برادرانش استفاده می‌کرد.‏ او خیلی هم فروتن بود.‏ برای مثال،‏ وقتی آکیلا و پِریسکیلا «طریق خدا را دقیق‌تر به او آموزش دادند،‏» از آن‌ها دلخور نشد.‏—‏اعما ۱۸:‏۲۴-‏۲۸‏.‏

۱۷.‏ پولُس چطور صلح را ترویج می‌داد؟‏

^۱۷ پولُس می‌دانست که آپولُس کارهای مهمی انجام داده است.‏ اما هیچ‌وقت او را رقیب خودش نمی‌دانست.‏ پند پولُس به جماعت قُرِنتُس نشان می‌دهد که او فروتن و منطقی بود.‏ وقتی برادران و خواهران می‌گفتند،‏ «من به پولُس تعلّق دارم،‏» او خوشش نمی‌آمد و توجه آن‌ها را به یَهُوَه و عیسی جلب می‌کرد.‏—‏۱قر ۳:‏۳-‏۶‏.‏

۱۸.‏ طبق اول قُرِنتیان ۴:‏۶،‏ ۷‏،‏ ما از نمونهٔ آپولُس و پولُس چه یاد می‌گیریم؟‏

^۱۸ ما از آپولُس و پولُس چه یاد می‌گیریم؟‏ شاید ما هم سخت به یَهُوَه خدمت می‌کنیم و به خیلی‌ها کمک کرده‌ایم که پیشرفت کنند و تعمید بگیرند.‏ اما می‌دانیم که بدون کمک یَهُوَه،‏ این امکان‌پذیر نیست.‏ ما از نمونهٔ آپولُس و پولُس یک درس دیگر هم یاد می‌گیریم.‏ این که هر چه مسئولیت‌های بیشتری در جماعت داشته باشیم،‏ بیشتر می‌توانیم صلح را ترویج دهیم.‏ پیران و خادمان جماعت همیشه بر اساس کتاب مقدّس پند می‌دهند و به این شکل،‏ صلح و اتحاد را ترویج می‌دهند.‏ آن‌ها توجه برادران و خواهران را به خودشان جلب نمی‌کنند،‏ بلکه تشویقشان می‌کنند که از نمونهٔ عیسی سرمشق گیرند.‏—‏۱قُرِنتیان ۴:‏۶،‏ ۷ خوانده شود.‏

۱۹.‏ هر یک از ما چه نقشی دارد؟‏ (‏کادر «‏دوری از رقابت‌طلبی‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۱۹ یَهُوَه به هر یک از ما توانایی‌هایی داده است که می‌توانیم از طریق آن‌ها ‹یکدیگر را خدمت کنیم.‏› (‏۱پطر ۴:‏۱۰‏)‏ شاید فکر کنیم کاری که از دستمان بر می‌آید خیلی مهم نیست.‏ اما همان طور که دوخت‌های ریز یک لباس تکه‌های مختلف آن را به هم وصل می‌کند،‏ کارهای کوچک ما هم اتحاد کل جماعت را حفظ می‌کند.‏ همهٔ ما می‌خواهیم سخت تلاش کنیم تا روحیهٔ رقابت‌طلبی را از خودمان دور کنیم.‏ همین طور مصممیم که صلح و اتحاد را در جماعت ترویج دهیم.‏—‏افس ۴:‏۳‏.‏