امید واقعی را کجا می‌توان یافت؟
ساعت مچی‌تان خوابیده و از کار افتاده است. ساعت‌سازی‌های بسیاری می‌شناسید با تبلیغات رنگارنگ که هر یک می‌گوید دلیل از کار افتادن ساعت شما را می‌داند و می‌تواند آن را تعمیر کند. اما می‌بینید نظراتشان ضدّ و نقیض است. در این میان دستگیرتان می‌شود که در همسایگی‌تان مردی زندگی می‌کند که اصلاً آن ساعت را طراحی کرده، حتی حاضرست آن را رایگان برایتان تعمیر کند. قاعدتاً شکی باقی نمی‌ماند که ساعت را برای تعمیر به او می‌دهید.
حال این تشبیه چه ارتباطی با امید دارد؟ اوضاع و احوال این دورانِ سخت برخی را ناامید و دلسرد کرده. شما چطور؟ چه امیدی دارید؟ بسیاری تصوّر می‌کنند می‌توانند مشکلات را حل کنند، اما راه‌حل‌ها و پیشنهادها ضد و نقیضند و حتی گاه گمراه‌کننده. پس آیا بهتر نیست سراغ کسی برویم که ما را آفریده و توانایی امید داشتن را در ما نهاده است. کتاب مقدّس می‌گوید، خدا «از هیچ یک از ما دور نیست» و خواهان کمک به ماست.—اعمال ۱۷:۲۷؛ ۱پِطرُس ۵:۷.
تعریفی عمیق‌تر از امید
مفهوم امید در کتاب مقدّس عمیق‌تر و گسترده‌تر از مفهومی است که امروزه پزشکان، محققان و روان‌شناسان ارائه می‌دهند. واژهٔ عبری یا یونانی‌ای که در کتاب مقدّس «امید» ترجمه شده به این مفهوم است؛ با اشتیاق در انتظار وقوع رویدادی خوب بودن. در واقع امید دو جنبه دارد، این که شخص خواهان وقوع رویدادی خوب است و بر اساس شواهدی محکم اطمینان دارد که آن رویداد رخ خواهد داد. در واقع امیدی که کتاب مقدّس به ما می‌دهد احساس امیدواری یا خوش‌باوری نیست، بلکه بر پایهٔ واقعیت و شواهد است.
امید نیز همچون ایمان باید بر شواهد استوار باشد، نه ساده‌لوحانه و کورکورانه. (عبرانیان ۱۱:۱) در کتاب مقدّس ایمان و امید با هم تفاوت دارند.—۱قُرِنتیان ۱۳:۱۳.
برای درک مفهوم امید از دید کتاب مقدّس به این تشبیه توجه کنید. فرض کنید شما از یکی از دوستان نزدیکتان خواهشی دارید و واقعاً امید دارید که او به شما کمک می‌کند. این امید بی‌پایه و اساس نیست، چون او را خوب می‌شناسید و در گذشته بارها سخاوت و مهربانی او را دیده‌اید، در واقع به او اعتماد دارید که کمکتان می‌کند. همان طور که امید و اعتماد به دوست با هم مرتبط، اما متفاوتند، در مورد امید و ایمان نیز چنین است. حال چطور می‌توان چنین امیدی به خدا داشت؟
پایه و اساس امید
خدا سرچشمهٔ امید واقعی است. زمانی که اسرائیل قوم برگزیدهٔ خدا بود، یَهُوَه خدا ‹امید اسرائیل› خوانده شد. (اِرْمیا ۱۴:۸) قوم اسرائیل اطمینان داشتند که خدا در هر شرایطی به آنان امید می‌دهد؛ او امید آنان بود. امیدشان خوش‌باوری نبود. یَهُوَه خدا طی قرن‌ها مرتباً به آنان نشان داد که به وعده‌هایش پای‌بند است و آن‌ها را عملی می‌کند. یوشَع رهبر قوم اسرائیل به آنان چنین گفت: «خود می‌دانید که از همهٔ چیزهای نیکو که یهوه خدایتان دربارهٔ شما فرموده بود، هیچ‌یک بر زمین نیفتاد.»—یوشَع ۲۳:۱۴.
امروزه، بعد از هزاران سال این گفته به قوّت خود باقی است. خدا همیشه به وعده‌ها و قول‌هایش عمل کرده است. کتاب مقدّس به بسیاری از وعده‌های بی‌نظیر یَهُوَه و تحقق تاریخی آن‌ها اشاره می‌کند. این پیشگویی‌ها چنان بیان شده که گویا در همان زمان به تحقق رسیده بود و این به وعده‌های کتاب مقدّس اعتبار می‌بخشد.
به همین دلیل می‌توان این کتاب را کتاب «امید» خواند. اگر گزارش‌های کتاب مقدّس را در مورد رفتار خدا با انسان‌ها مطالعه کنید دلایل امیدتان محکم و قوی‌تر می‌شود. پولُس رسول در این مورد گفته است: «هر آنچه در گذشته نوشته شد، برای تعلیم ما بوده است و به ما امید می‌بخشد؛ زیرا این نوشته‌های مقدّس به ما دلگرمی می‌دهد و همچنین ما را یاری می‌کند تا پایدار بمانیم.»—رومیان ۱۵:۴.
خدا به ما چه امیدی می‌دهد؟
چه وقت بیش از هر زمان به امید نیازمندیم؟ آیا آن زمان که خود با مرگ روبرو می‌شویم یا عزیزی را از دست می‌دهیم؟ برای بسیاری درست در همین زمان یعنی وقتی عزیزی را از دست می‌دهند، امید دور و دست‌نیافتی به نظر می‌رسد. هیچ چیز بیش از مرگ ناامیدکننده نیست که بی‌رحمانه در پی هر یک از ماست. مرگ را تنها می‌توان برای مدتی کوتاه به تأخیر انداخت، اما وقتی از راه می‌رسد، در برابرش عاجز و ناتوانیم. کتاب مقدّس به حق در مورد مرگ می‌گوید که «آخرین دشمن» است.—۱قُرِنتیان ۱۵:۲۶.
حال در رویارویی با مرگ، امید چه کمکی به ما می‌کند؟ آیه‌ای که مرگ را آخرین دشمن بشر می‌خواند در مورد این دشمن می‌گوید: «از میان برداشته خواهد شد.» قدرت یَهُوَه خدا بیشتر از قدرت مرگ است. او با بازگرداندن مردگان به زندگی این را ثابت کرده است. کتاب مقدّس به نُه مورد اشاره کرده که خدا با قدرتش مرگ را مغلوب کرده و مردگان را به زندگی باز گردانده است.
یک نمونهٔ برجستهٔ آن زمانی است که یَهُوَه به عیسی مسیح، پسرش قدرت داد تا او ایلعازَر را رستاخیز دهد؛ کسی که چهار روز از مرگش می‌گذشت. عیسی در مقابل گروهی از مردم ایلعازَر را رستاخیز داد.—یوحنا ۱۱:۳۸-۴۸، ۵۳؛ ۱۲:۹، ۱۰.
شاید از خود بپرسید: ‹چرا یَهُوَه خدا در گذشته برخی را به زندگی بازگرداند؟ آنان پیر شدند و در نهایت مردند.› گزارش‌های مرگ و رستاخیز در کتاب مقدّس و به‌خصوص رستاخیز الیعازَر امیدی واقعی به ما می‌دهد. چرا؟ چون در کنار خواست و آرزوی ما برای به زندگی بازگشتن عزیزان از دست رفته‌مان، این گزارش‌ها شواهدی محکم به ما می‌دهند که خدا آن‌ها را به زندگی باز می‌گرداند. به عبارت دیگر امیدی واقعی به ما می‌بخشد.
عیسی گفت: «من رستاخیز و حیات هستم.» (یوحنا ۱۱:۲۵) او کسی است که یَهُوَه به او قدرت می‌بخشد تا در سراسر زمین مردگان را به زندگی بازگرداند. عیسی خود گفت: «زمانی می‌رسد که تمام آنانی که در قبرها هستند، صدای او را خواهند شنید و بیرون خواهند آمد.» (یوحنا ۵:۲۸، ۲۹) بله، تمام کسانی که در خواب مرگند بر زمین در بهشت به زندگی باز خواهند گشت.
اِشَعْیا نبی در مورد رستاخیز چنین گفته است: «مردگان تو زیست خواهند کرد، و بدنهایشان بر خواهد خاست. ای شما که در خاک ساکنید، برخیزید و فریاد شادمانی سر دهید. شبنم تو همچون شبنم سحرگاهان است، و زمینْ مردگان را بیرون خواهد افکند.»—اِشَعْیا ۲۶:۱۹.
آیا این پیشگویی تسلّی‌دهنده نیست؟ مردگان در امن‌ترین مکان که بتوان تصوّر کرد محفوظند، مثل نوزادی در شکم مادر. آنان که در خواب مرگند در حافظهٔ بی‌پایان خدای قادر مطلق کاملاً محفوظند. (لوقا ۲۰:۳۷، ۳۸) به زودی آنان به زندگی باز خواهند گشت و در دنیایی شاد از آنان استقبال خواهد شد، همان گونه که از به دنیا آمدن نوزادی عزیز استقبال می‌شود. پس حتی برای مردگان نیز امیدی وجود دارد. آنان به زندگی باز خواهند گشت.
امید می‌تواند چه قدرتی بدهد؟
پولُس در مورد ارزش امید تعالیم بسیاری داد. او امید را بخشی از لباس رزم روحانی خواند. امید، کلاهخود این لباس رزم خوانده شده است. (۱تِسالونیکیان ۵:۸) منظور پولُس چه بود؟ در دورانی که کتاب مقدّس نوشته شد، سربازان در نبردهایشان کلاهخود آهنی را روی کلاهی نمدی یا چرمی به سر می‌گذاشتند. کلاهخود ضرباتی که به سر وارد می‌شد برمی‌گرداند و از آسیب سخت یا مرگ جلوگیری می‌کرد. چرا پولُس از این تشبیه استفاده کرد؟ همان طور که کلاهخود از سر محافظت می‌کند، امید از قوای ذهنی ما محافظت می‌کند. داشتن امیدی استوار هماهنگ با خواست خدا، باعث می‌شود هنگام رویارویی با سختی‌ها، درمانده و وحشت‌زده نشویم و آرامشمان را حفظ کنیم. کیست که نیاز به چنین کلاهخودی نداشته باشد؟
پولُس از تشبیه روشن دیگری برای امیدی که هماهنگ با خواست خداست استفاده کرد. او گفت: «این امید برای جان ما همچون لنگری مطمئن و استوار است.» (عبرانیان ۶:۱۹) پولُس چندین بار مسافر کشتی‌هایی بود که غرق شدند. او به‌خوبی از نقش مهم لنگر برای کشتی آگاه بود. لنگر را در هوای طوفانی پایین می‌اندازند. وقتی لنگر در بستر دریا محکم گیر می‌کند، دیگر کشتی در طوفان و تلاطم دریا به صخره‌ها اصابت نمی‌کند و نجات می‌یابد.
مشابهاً، اگر وعده‌ها و قول‌های خداوند برای ما امیدی مطمئن و استوار باشد، می‌تواند ما را در طوفان‌های زندگی حفظ کند. یَهُوَه خدا قول داده است که به‌زودی زمانی می‌رسد که بشر دیگر جنگ، جنایت، درد و حتی مرگ را نخواهد دید. (کادر ملاحظه شود.) مد نظر داشتن این امید در سختی‌ها از ما محافظت می‌کند تا مضطرب و پریشان نشویم. همچنین ما را بر می‌انگیزد تا معیارهای الٰهی را حفظ کنیم و طرز فکر نادرست این دنیا بر ما چیره نشود.
امیدی که یَهُوَه خدا می‌بخشد برای تک‌تک ماست. این خواست اوست که شما نیز از زندگی‌ای برخوردار شوید که او از ابتدا برای انسان‌ها در نظر داشته است. او می‌خواهد که «همه گونه افراد نجات یابند.» چگونه؟ هر کس باید ‹به شناخت دقیق حقیقت برسد.› (۱تیموتائوس ۲:۴) ناشر این نشریه شما را ترغیب می‌کند که از کلام خدا چنین شناختی کسب کنید. امیدی که خدا از این طریق به شما می‌بخشد، بسیار برتر از هر امیدی است که در این دنیا عرضه می‌شود.
با چنین امیدی دیگر درمانده نخواهید بود، چون خدا قدرت لازم را به شما می‌دهد تا به اهدافی که مطابق با خواست اوست برسید. (۲قُرِنتیان ۴:۷؛ فیلیپیان ۴:۱۳) آیا این همان امیدی نیست که به آن نیاز دارید؟ پس اگر به دنبال امید هستید و به آن نیاز دارید، قدم لازم را بردارید. امید پیش رویتان است. می‌توانید آن را به دست آورید.
[کادر/تصویر]
دلایلی برای امید
با تأمّل بر این آیات می‌توانید امید را در خود تقویت کنید:
◼ خدا قولِ آینده‌ای شاد داده است.
خدا خود در کتابش گفته است، کل زمین بهشت می‌شود و خانوادهٔ بشری روی آن شاد و متحد خواهند بود.—مزمور ۳۷:۱۱، ۲۹؛ اِشَعْیا ۲۵:۸؛ مکاشفه ۲۱:۳، ۴.
◼ خدا دروغ نمی‌گوید.
او از دروغ به هر شکل آن بیزار و متنفر است. یَهُوَه خدا مقدّس و از هر بدی پاک است، پس غیر ممکن است دروغ بگوید.—امثال ۶:۱۶-۱۹؛ اِشَعْیا ۶:۲، ۳؛ تیتوس ۱:۲؛ عبرانیان ۶:۱۸.
◼ خدا قدرت بی‌کران دارد.
تنها خدا قادر مطلق است. هیچ چیز در عالَم نمی‌تواند مانع او شود که قول‌ها و مقاصدش را به انجام رساند. —خروج ۱۵:۱۱؛ اِشَعْیا ۴۰:۲۵، ۲۶.
◼ خدا می‌خواهد که شما تا ابد زندگی کنید.
—یوحنا ۳:۱۶؛ ۱تیموتائوس ۲:۳، ۴.
◼ خدا به تک‌تک ما امید دارد.
خداوند بر ضعف، خطا و کاستی‌های ما تمرکز نمی‌کند، او بر خصوصیات خوب ما و تلاش‌هایمان تمرکز می‌کند. (مزمور ۱۰۳:۱۲-۱۴؛ ۱۳۰:۳؛ عبرانیان ۶:۱۰) او همیشه امیدوارست که ما راه درست زندگی را پیش گیریم و او را شاد کنیم. هیچ گاه از ما قطع امید نمی‌کند.—امثال ۲۷:۱۱.
◼ خدا به ما در راه رسیدن به اهدافی که هماهنگ با خواست اوست کمک می‌کند.
آن که در راه خدا قدم برمی‌دارد هیچ گاه نباید احساس تنهایی کند. خداوند به سخاوت از روح مقدّسش، پرقدرت‌ترین نیروی عالَم به او می‌بخشد.—فیلیپیان ۴:۱۳.
◼ امید به خدا هیچ گاه اشتباه نیست.
خداوند کاملاً قابل‌اعتماد است، او هیچ گاه شما را مأیوس نمی‌کند.—مزمور ۲۵:۳.
[تصویر]
همان طور که کلاهخود از سر محافظت می‌کند، امید از ذهن محافظت می‌کند
[تصویر]
همچون لنگر، امیدی استوار ما را ثابت‌قدم نگاه می‌دارد
[صاحب امتیاز]
Courtesy René Seindal/Su concessione del Museo Archeologico Regionale A. Salinas di Palermo