‏‹ایشان را در نهایت محبت محترم دار›‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ بر طبق ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏،‏ چرا باید پیران جماعت را محترم بداریم؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که پیران جماعت حقیقتاً ‹زحمت› بسیار می‌کشند؟‏

^۱۴ ما می‌توانیم با محترم داشتن «عطایای انسانی» قدردانی و سپاس خود را به ایشان ابراز کنیم.‏ پولس در رسالهٔ خود به برادران تَسالونیکی بدیشان چنین گوشزد نمود:‏ «بشناسید آنانی را که در میان شما زحمت می‌کشند و پیشوایان شما در خداوند بوده،‏ .‏ .‏ .‏ ایشان را در نهایت محبّت،‏ به سبب عملشان محترم دارید.‏» (‏ ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ آیا «زحمت کشیدن» حقیقتاً واژهٔ مناسبی در توصیف خدمات بی‌شائبهٔ این برادران نیست؟‏ لحظه‌ای به سنگینیِ بارِ مسئولیتی که بر دوش پیران جماعت است فکر کن.‏

۱۶.‏ به چه طرقی می‌توانیم پیران را محترم بداریم؟‏

^۱۶ چگونه می‌توانیم ایشان را محترم بداریم؟‏ کتاب مقدس در این خصوص می‌گوید:‏ «سخنی که در محلّش گفته شود چه بسیار نیکو است!‏» (‏ امثال ۱۵:‏۲۳؛‏ ۲۵:‏۱۱‏)‏ با گفتن سخنی حاکی از قدردانی،‏ و تشویقی خالصانه به آنان نشان می‌دهیم که برای زحمات آنان ارزش بسیار قائل می‌باشیم.‏ همچنین،‏ در عین حال که از کمک طلبیدن از ایشان مضایقه نمی‌کنیم،‏ بجاست که حد توقعات و انتظارات خود را نیز بدانیم.‏ گهگاه ‹ دلمان در اندرونمان پیچ و تاب می‌کند› و از سوی «معلمی توانا» محتاج تشویق روحانی،‏ راهنمایی،‏ و یا توصیه‌ای مفید می‌گردیم.‏ (‏ مزمور ۵۵:‏۴؛‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۲‏،‏ انجیل شریف )‏ از سوی دیگر بجاست فراموش نکنیم که پیران جماعت تنها زمان محدودی را می‌توانند به ما اختصاص دهند،‏ چرا که نباید از نیازهای خانوادهٔ خود و دیگر اعضای جماعت غافل بمانند.‏ پس می‌توانیم به نشان ‹همدردی› با این برادرانِ زحمت‌کش در انتظارات و توقعاتمان از آنان تعادل را حفظ کنیم.‏ (‏ ۱پطرس ۳:‏۸‏)‏ در عوض،‏ برای همان وقت و توجه معقولی که به ما اختصاص می‌دهند از ایشان بسیار سپاسگزار باشیم.‏—‏فیلپیان ۴:‏۵‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ همسران پیران جماعت چه از خود گذشتگیهایی از خود نشان می‌دهند،‏ و چگونه می‌توانیم نشان دهیم که از خود گذشتگیهای آنان در نظرمان بسیار ارزشمند است؟‏

^۱۷ همسران پیران جماعت چطور؟‏ آنان را به چه صورت باید محترم بداریم؟‏ می‌دانیم که این خواهران در واقع شوهر خود را از لحاظ توجه و مراقبت با جماعت تقسیم کرده‌اند.‏ این موضوع مستلزم از خود گذشتگی بسیار از جانب آنان است.‏ گهگاه پیران باید ساعات عصر خود را که قاعدتاً می‌توانند با خانواده‌شان بگذرانند به کارهای جماعت اختصاص دهند.‏ در بسیاری از جماعات از خود گذشتگی چنین خواهرانِ وفاداری به شوهرانشان امکان می‌دهد تا به گوسفندان یَهُوَه رسیدگی کنند.‏—‏با ۲قرنتیان ۱۲:‏۱۵ مقایسه شود.‏

^۱۸ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که این از خود گذشتگی آنان در نظرمان بسیار ارزشمند است؟‏ به این طریق که از شوهرانشان انتظار بیجا نداشته باشیم.‏ در اینجا نیز نباید تأثیر عظیم سخنی حاکی از قدردانی را از یاد برد.‏ در امثال ۱۶:‏۲۴ آمده است:‏ «سخنان پسندیده مثل شان عسل است،‏ برای جانْ شیرین است و برای استخوانها شفادهنده.‏» نمونه‌ای بیاوریم.‏ پس از یکی از جلسات مسیحی،‏ زن و شوهری پیش یکی از پیران جماعت رفتند تا در مورد پسر نوجوانشان با او صحبت کنند.‏ همچنانکه پیر جماعت با آن دو صحبت می‌کرد همسر وی با بردباری منتظر نشست.‏ پس از آن،‏ مادر نوجوان پیش او رفت و گفت:‏ «واقعاً ممنونم که منتظر نشستی که شوهرت بتواند به ما کمک کند.‏» همین جملهٔ ساده و شیرینِ حاکی از قدردانی واقعاً به دل او نشست.‏