‏«حیات جاودانی»‏

یَهُوَه از همان آغاز به بشر قوت ادراک مفهوم ابدیّت را داد.‏ (‏ جامعه ۳:‏۱۱‏)‏ این توانایی از یک سو بشر را در مقابل واقعیت مرگ عاجز و ناتوان ساخته،‏ از سوی دیگر در وجودش میلی بی‌امان برای ادامهٔ حیات به وجود آورده است.‏

خدا در کلام الهام‌شده‌اش،‏ کتاب مقدس،‏ به انسان امیدی والا داده است.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶‏)‏ پس ناممکن است که یَهُوَه خدا،‏ این جوهر عشق و محبت،‏ بشر را با توانایی درک ابدیّت آفریده،‏ سپس او را به اندک صباحی زیستن و مرگ محکوم کرده باشد.‏ نمایاندن چشمهٔ حیات به انسان و سپس خشک کردن آن،‏ با شخصیت پرمحبت و رئوف آفریدگار بکلی منافات دارد.‏ خدا ما را به مثابه «حیوانات غیرناطق که برای صید و هلاکت طبعاً متولّد شده‌اند» نیافریده است.‏—‏۲پطرس ۲:‏۱۲‏.‏

آفریدگار،‏ آدم و حَوّا را به دستان صنعتگر خود «همانا بسیار نیکو» سرشت و حس ابدیّت را در ذات ایشان نهاد و به آنان توانایی زندگی ابدی داد.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۳۱‏)‏ اما افسوس که آن دو از ارادهٔ آزاد خود سوءاستفاده کرده،‏ با نافرمانی از حکم صریح آفریدگار موجب شدند کاملیت ذاتی‌شان به باد فنا رود.‏ بدینسان ناکاملی و مرگ را به نوادگان خود انتقال دادند و خود از هستی ساقط گشتند.‏—‏پیدایش ۲:‏۱۷؛‏ ۳:‏۱-‏۲۴؛‏ رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

راجع به مقصود زندگی و مفهوم مرگ در کتاب مقدس نه رمز و رازی است و نه ابهامی.‏ کتاب مقدس واضح و صریح می‌گوید که برای مردگان «نه کار و نه تدبیر و نه علم و نه حکمت است» زیرا «مردگان هیچ نمی‌دانند.‏» (‏ جامعه ۹:‏⁠۵،‏ ۱۰‏)‏ به عبارت دیگر مردگان از بین رفته‌اند.‏ عقیدهٔ بقای روح هیچ پایه و اساسی بر حقایق کتاب مقدس ندارد،‏ و برای پی بردن به وضعیت مردگان لازم نیست پرده از رازی برداشته شود.‏—‏پیدایش ۳:‏۱۹؛‏ مزمور ۱۴۶:‏۴؛‏ جامعه ۳:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ حزقیال ۱۸:‏۴‏.‏a

خدا از آفرینش زمین مقصودی داشت؛‏ او زمین را «عبث نیافرید» «بلکه به جهت سکونت» انسانهای کامل خلق نمود تا در آن در وضعیتی بهشتی زیست کنند،‏ و این مقصود خدا همچنان به قوت خود باقیست.‏ (‏ اشعیا ۴۵:‏۱۸؛‏ ملاکی ۳:‏۶‏)‏ او برای تحقق مقصود خویش پسر خود را به زمین فرستاد.‏ عیسی مسیح تا مرگ وفادار ماند و بدین وسیله فدیه‌ای فراهم کرد که انسان را از گناه و مرگ آزاد می‌ساخت.‏ در واقع،‏ عیسی خود گفت:‏ «خدا جهان را اینقدر محبّت نمود که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد هلاک نگردد بلکه حیات جاودانی یابد.‏»—‏یوحنا ۳:‏۱۶‏.‏

سالها پیش،‏ خدا وعده داد که «آسمانی جدید و زمینی جدید» می‌آفریند.‏ (‏ اشعیا ۶۵:‏۱۷؛‏ ۲پطرس ۳:‏۱۳‏)‏ این آفرینش مشتمل بود بر انتخاب گروهی کوچک از مسیحیان وفادار برای زندگی در آسمان.‏ آنان به همراه عیسی مسیح هستهٔ اصلی حکومتی را تشکیل می‌دهند که کتاب مقدس آن را «ملکوت آسمان» یا «ملکوت خدا» می‌خواند و این حکومت در آینده ‹امور زمین› را اداره خواهد کرد.‏ (‏ متی ۴:‏۱۷؛‏ ۱۲:‏۲۸؛‏ افسسیان ۱:‏۱۰؛‏ مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۱۴:‏۱،‏ ۳‏)‏ خدا پس از پاک ساختن زمین و ریشه‌کن کردن خدانشناسی از پهنهٔ آن جامعه‌ای بشری و درستکار،‏ یعنی «زمینی جدید،‏» بر آن مستقر خواهد نمود.‏ این جامعهٔ نوین متشکل خواهد بود از انسانهایی که خدا در نابودیی قریب‌الوقوع که بر این سیستم حاکم بر جهان می‌آورد،‏ حفظ خواهد کرد.‏ (‏ متی ۲۴:‏۳،‏ ۷-‏۱۴،‏ ۲۱؛‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏)‏ و سپس انسانهایی طبق وعدهٔ خدا رستاخیز یافته،‏ به حیات باز خواهند گشت و به آن گروه ملحق خواهند شد.‏—‏یوحنا ۵:‏۲۷،‏ ۲۸؛‏ اعمال ۲۴:‏۱۵‏.‏

و سپس «حیات جاودانی»‏

خدا در تصدیق توصیف شگفت‌انگیزی که در مورد زندگی در بهشت به ما ارائه می‌دهد،‏ می‌گوید:‏ «الحال همه چیز را نو می‌سازم.‏» (‏ مکاشفه ۲۱:‏۵‏)‏ تمام کارهای عظیم و حیرت‌انگیزی که خدا برای بشر خواهد کرد هنوز برای ما قابل‌تصور نیست.‏ خدا بهشتی بر اساس الگوی فردوس یا باغ عدن خلق خواهد نمود.‏ (‏ لوقا ۲۳:‏۴۳‏)‏ در آن هنگام زمین دگر بار بسان باغ عدن با رنگها و اصوات زیبا و دلپذیر پر خواهد شد.‏ فقر و قحطی دیگر نخواهد بود،‏ چرا که کتاب مقدس می‌گوید:‏ «چیزهای اول درگذشت.‏» (‏ مکاشفه ۲۱:‏۴؛‏ مزمور ۷۲:‏۱۶‏)‏ دیگر کسی نمی‌گوید «بیمار هستم» زیرا بیماریها و امراض از میان خواهند رفت.‏ (‏ اشعیا ۳۳:‏۲۴‏)‏ آری،‏ تمام علل رنج و درد بشر منجمله دشمن دیرینهٔ او مرگ نابود خواهند شد.‏ (‏ ۱قرنتیان ۱۵:‏۲۶‏)‏ یوحنای رسول در اثنای رؤیای حیرت‌انگیزی از ‹زمین جدید،‏› یعنی جامعه‌ای نوین تحت حکمرانی مسیح،‏ این سخنان را شنید:‏ «خدا هر اشکی از چشمان ایشان پاک خواهد کرد.‏ و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود.‏» چه تسلی و شادیی بالاتر از تحقق این وعدهٔ الهی؟‏

کتاب مقدس در وصف زندگی آینده بویژه بر روی برآورده شدن آرمانها و آرزوهای روحانی و اخلاقی بشر تکیه می‌کند.‏ خدا همهٔ آرمانهای بشر را که از دیرباز برای آنها چه بسیار تلاشها کرده است،‏ تمام و کمال برآورده خواهد ساخت.‏ (‏ متی ۶:‏۱۰‏)‏ در این بین عدالت برای بشر آرمانی بوده که اغلب به سبب ظلم و ستمهای همگنان سلطه‌جویش پایمال شده است.‏ (‏ جامعه ۸:‏۹‏)‏ مزمورنویس اوضاع را تحت حکمرانی مسیح چنین نبوت کرده است:‏ «در زمان او صالحان خواهند شگفت و وفور سلامتی خواهد بود.‏»—‏مزمور ۷۲:‏۷‏.‏

برابری آرمان و آرزوی دیگری است که ایثارها و فداکاریهای بسیار در راه آن شده است.‏ خدا در هنگام «معاد» یا بازآفرینی زمین تبعیض را از آن ریشه‌کن خواهد ساخت.‏ (‏ متی ۱۹:‏۲۸‏)‏ در آن هنگام همهٔ انسانها از شأن و حقوقی برابر برخوردار خواهند بود.‏ این برابری همچون برابریهایی نیست که بعضی از حکومتهای مستبد سعی در تحمیل آن دارند.‏ خیر،‏ ملکوت مسیحایی علتها و ریشه‌های این تبعیضها و نابرابریها را از میان برمی‌دارد.‏ علتها و ریشه‌هایی همچون طمع و غرور که در بشر حس سلطه‌جویی و مال‌اندوزی به وجود آورده است.‏ اِشَعْیا چنین نبوت کرد:‏ «خانه‌ها بنا کرده،‏ در آنها ساکن خواهند شد و تاکستانها غرس نموده،‏ میوهٔ آنها را خواهند خورد.‏ بنا نخواهند کرد تا دیگران سکونت نمایند و آنچه را که غرس می‌نمایند دیگران نخواهند خورد.‏»—‏اشعیا ۶۵:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

بشر از جنایتها و جنگها چه دردها که نکشیده و چه رنجها که نبرده است!‏ آغاز خونریزیها با قتل هابیل بود و تا به امروز در قالب جنگهایی کوچک و بزرگ همچنان ادامه دارد.‏ انسان در امید عملاً واهی برقراری صلح همواره دست حسرت گزیده است!‏ لیکن،‏ هنگام استقرار مجدد بهشت همهٔ انسانها صلحجو و حلیم خواهند بود؛‏ و «از فراوانیِ سلامتی [صلح] متلذذ خواهند گردید.‏»—‏مزمور ۳۷:‏۱۱‏.‏

اشعیا ۱۱:‏۹ چنین می‌گوید:‏ «جهان از معرفت خداوند پر خواهد بود مثل آبهایی که دریا را می‌پوشاند.‏» در حال حاضر درک کامل این کلام به دلیل ناکاملی موروثی و دلایلی دیگر برای ما میسر نمی‌باشد.‏ باید دید چگونه معرفت خدا ما را با او وحدت خواهد داد و چگونه از این وحدت سروری تمام و کمال حاصل می‌شود.‏ آنچه مسلم است کتاب مقدس یَهُوَه را خدایی با قدرت،‏ حکمت،‏ عدالت،‏ و محبتی فوق‌العاده معرفی می‌کند.‏ از این رو،‏ می‌توان اطمینان داشت که او دعای سکنهٔ ‹زمین جدید› را مستجاب خواهد نمود.‏

‏«حیات جاودانی» حتمی است—‏به آن تمسک جویید!‏

برای بسیاری حیات جاودان یا زندگی ابدی در دنیایی بهتر توهم و رؤیایی بیش نیست.‏ اما،‏ کسانی که به وعده‌های کتاب مقدس ایمانی راستین دارند این امید را حتمی می‌دانند.‏ در واقع،‏ امید زندگی ابدی لنگر کشتی زندگی ایشان است.‏ (‏ عبرانیان ۶:‏۱۹‏)‏ همانگونه که لنگر،‏ کشتی را ثابت نگاه می‌دارد و مانع حرکت آن می‌شود،‏ امید به زندگی ابدی به آدمی ثبات و اطمینان می‌دهد و رویارویی با مشکلات بزرگ و حتی فائق آمدن بر آنها را برای او آسان می‌سازد.‏

باید مطمئن باشیم که خدا به وعده‌های خود عمل خواهد کرد.‏ چرا که او قطعیت این وعده‌ها را با ادای سوگند تضمین نموده است.‏ پولس رسول نوشت:‏ «چون خدا خواست که عدم تغییر ارادهٔ خود را به وارثان وعده به تأکید بی‌شمار ظاهر سازد،‏ قسم در میان آورد تا به دو امر بی‌تغییر که ممکن نیست خدا در مورد آنها دروغ گوید،‏ .‏ .‏ .‏ [ما بتوانیم] به آن امیدی که در پیش ما گذارده شده است تمسّک جوییم.‏» (‏ عبرانیان ۶:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ آن «دو امر بی‌تغییر» که خدا حتماً به آنها جامهٔ عمل خواهد پوشانید،‏ و ما امیدها و آرزوهای خود را بر پایهٔ آن گذاشته‌ایم،‏ یکی وعده و دیگری سوگند اوست.‏

ایمان به وعده‌های خدا به انسان دلگرمی و روحیه‌ای قوی می‌دهد.‏ یوشع،‏ یکی از رهبران قوم اسرائیل نیز به وعده‌های خدا ایمانی قوی داشت.‏ آنچه او در آخرین سخنانش به اسرائیلیان گفت بویژه از این جهت حائز اهمیت است که می‌دانست خود واپسین روزهای زندگی‌اش را می‌گذراند.‏ قوت و وفاداری تزلزل‌ناپذیر وی در آن لحظات،‏ تنها می‌توانست به دلیل اعتقاد و ایمانش به وعده‌های خدا باشد.‏ یوشع پس از اشاره به این نکته که «به طریق اهل تمامی زمین» که همانا طریق مرگ باشد می‌رود،‏ اظهار نمود:‏ «به تمامی دل و به تمامی جان خود می‌دانید که یک چیز از تمام چیزهای نیکو که یَهُوَه،‏ خدای شما دربارهٔ شما گفته است به زمین نیفتاده،‏ بلکه همه‌اش واقع شده است،‏ و یک حرف از آن به زمین نیفتاده.‏» یوشع در این سخنان تلویحاً سه بار یادآور شد که یَهُوَه تمامی وعده‌های خود را تحقق خواهد بخشید.‏—‏یوشع ۲۳:‏۱۴‏.‏

شما نیز می‌توانید به وعده‌های خدا در خصوص دنیای جدیدی که بزودی برقرار خواهد ساخت قویاً ایمان پیدا کنید.‏ با مطالعهٔ عمیق کتاب مقدس،‏ یَهُوَه را شناخته،‏ پی خواهید برد که چرا می‌توان به او اطمینان کرد.‏ (‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏)‏ ابراهیم،‏ سارَه،‏ اسحاق،‏ یعقوب،‏ و دیگر ایمانداران دوران باستان ایمان قوی خود را مرهون کسب معرفتی عمیق از خدای حقیقی،‏ یَهُوَه،‏ بودند.‏ آنان گرچه تحقق «وعده‌ها» را به چشم ندیدند،‏ ایمان قوی خود را حفظ کردند.‏ ایشان در واقع به تحقق رسیدن آن وعده‌ها را ‹از دور دیده،‏ تحیّت و خوش‌آمد گفتند.‏›—‏عبرانیان ۱۱:‏۱۳‏.‏

درک نبوتهای کتاب مقدس بر ما روشن ساخته است که «آن روز عظیمِ خدای قادر مطلق» که در آن زمین از هر گونه شرارت پاک خواهد شد،‏ بسیار نزدیک است.‏ (‏ مکاشفه ۱۶:‏۱۴،‏ ۱۶‏)‏ باشد که ما نیز چون مردان و زنان وفادار عهد باستان که ایمان و علاقه‌شان به خدا و «حیات جاودانی» به ایشان در خصوص تحقق وقایع آینده اطمینان بخشید،‏ اعتماد و اطمینان خود را به این وعده‌ها حفظ کنیم.‏ نزدیک بودن دنیای جدید مشوقی قوی برای کسانی است که به یَهُوَه ایمان و محبت دارند.‏ البته برای آنکه لطف و حمایت خدا در آن روز عظیم و قریب‌الوقوع او شامل حال ما گردد،‏ باید این ایمان و محبت را در خود پرورش دهیم.‏—‏صفنیا ۲:‏۳؛‏ ۲تسالونیکیان ۱:‏۳؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۷-‏۳۹‏.‏

آیا شما هم زندگی و حیات را دوست می‌دارید؟‏ نظرتان در مورد «حیات جاودانی» چیست—‏یعنی زندگی خدمتگزارانه‌ای به خدا برای جلب رضایت او و برخوردار شدن از آینده‌ای پرسعادت و ابدی چنانچه دل شما نیز چنین آینده‌ای را تمنا می‌کند،‏ بجاست که به توصیهٔ پولس رسول عمل نموده ‹به ثروت و دولت ناپایدار امید نبندید،‏ بلکه به خدای زنده.‏› پولس در ادامه گفت:‏ «در اعمال صالحه دولتمند» باشید اعمالی که خدا را محترم و مفتخر می‌سازند،‏ «تا حیات جاودانی را بدست آرید.‏»—‏۱تیموتاؤس ۶:‏۱۷-‏۱۹‏.‏

با پذیرفتن پیشنهاد مطالعهٔ کتاب مقدس با شاهدان یَهُوَه،‏ شما نیز می‌توانید به معرفت و دانشی که رهگشای انسان به «حیات جاودانی» است نائل آیید.‏ (‏ یوحنا ۱۷:‏۳‏)‏ خدا،‏ از سر لطف و محبت از همگان چنین دعوت کرده است:‏ «ای پسر من،‏ تعلیم مرا فراموش مکن و دل تو اوامر مرا نگاه دارد،‏ زیرا که طول ایام و سالهای حیات و سلامتی را برای تو خواهد افزود.‏»—‏امثال ۳:‏۱،‏ ۲‏.‏

‏[پاورقی]‏