ای قوم یَهُوَه!‏ ‏‹از شرارت کناره جویید›‏

۱.‏ ما شاهدان یَهُوَه برای چه چیزی ارزشی خاصّ قائلیم؟‏

شاید تا کنون نام خدا،‏ یَهُوَه را روی بنا یا در موزه‌ای دیده‌اید.‏ مطمئناً از دیدن آن بسیار هیجان‌زده شدید.‏ این واکنش طبیعی است چون که ما شاهدان یَهُوَه برای نام خدا ارزشی خاص قائلیم.‏ در دنیا هیچ گروهی به غیر از ما،‏ نام الٰهی را بر خود ندارد.‏ با این حال،‏ داشتن نام خدا بر خود،‏ مسئولیت‌هایی به همراه دارد.‏

۲.‏ افتخار داشتن نام خدا بر خود،‏ چه مسئولیت‌هایی به همراه دارد؟‏

^۲ فقط بیان نام الٰهی نیست که یَهُوَه را خرسند می‌سازد.‏ ما باید مطابق با معیارهای اخلاقی او نیز زندگی کنیم.‏ کتاب مقدّس به ما یادآوری می‌کند که قوم یَهُوَه باید ‹از بدی اجتناب نماید.‏› (‏مز ۳۴:‏۱۴‏)‏ پولُس رسول این اصل را به روشنی بیان کرد.‏ او نوشت:‏ «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید.‏» ‏(‏۲تیموتائوس ۲:‏۱۹ خوانده شود.‏)‏ حال ما شاهدان یَهُوَه چگونه باید از شرارت کناره جوییم؟‏

۳،‏ ۴.‏ چه آیه‌ای توجه محققان کتاب مقدّس را به خود جلب کرده است؟‏

^۳ حال ببینیم که سخنان پولُس رسول در ۲تیموتائوس ۲:‏۱۹ از کجا گرفته شده است.‏ این آیه،‏ ابتدا به ‹پی مستحکم› و سپس به دو پیام اشاره دارد.‏ اولین پیام این است:‏ «خداوند کسان خود را می‌شناسد،‏» که ظاهراً از اعداد ۱۶:‏۵ نقل‌قول شده است.‏ (‏به مقالهٔ قبل رجوع شود.‏)‏ و دومین پیام این است:‏ «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید.‏» محققان کتاب مقدّس نمی‌دانستند که پولُس این عبارت را از کدام قسمت کتاب مقدّس نقل‌قول کرده است.‏

^۴ از قرار معلوم،‏ این سخن پولُس رسول از جایی دیگر نقل‌قول شده است.‏ اما به نظر نمی‌آید که هیچ عبارتی در قسمت عبری کتاب مقدّس شبیه این سخن پولُس باشد.‏ پس پولُس این سخن را از کجا گرفته است وقتی که گفت:‏ «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید»؟‏ عبارت اولِ پولُس از باب ۱۶ اعداد نقل‌قول شده است که در رابطه با سرکشی قُوْرَح است.‏ آیا احتمال دارد که عبارت دوم نیز در رابطه با همان واقعه باشد؟‏

۵-‏۷.‏ سخنان پولُس در ۲تیموتائوس ۲:‏۱۹ از کدام واقعهٔ روزگار موسی گرفته شده است؟‏ (‏تصویر اول مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۵ در کتاب مقدّس آمده است که داتان و اَبیرام،‏ پسران اَلِیآ‌ب به قُوْرَح در عصیان بر ضدّ موسی و هارون پیوستند.‏ (‏اعد ۱۶:‏۱-‏۵‏)‏ آنان آشکارا به موسی بی‌حرمتی کردند و اختیار خدادادی او را رد نمودند.‏ از آن جایی که این سرکشان در میان قوم یَهُوَه ساکن بودند،‏ وضعیت روحانی وفاداران در معرض خطر بود.‏ قبل از آن که یَهُوَه پرستندگان وفادارش را از سرکشان متمایز سازد،‏ فرمانی روشن صادر کرد.‏

^۶ در گزارش چنین می‌خوانیم:‏ ‏«خداوند موسی را خطاب کرده،‏ گفت:‏ ‹جماعت را خطاب کرده،‏ بگو از اطراف مسکن قُورَح و داتان و اَبیرام دور شوید.‏› پس موسی برخاسته،‏ نزد داتان و اَبیرام رفت و مشایخ اسرائیل در عقب وی رفتند.‏ و جماعت را خطاب کرده،‏ گفت:‏ ‹از نزد خیمه‌های این مردمان شریر دور شوید،‏ و چیزی را که از آن ایشان است لمس منمایید،‏ مبادا در همهٔ گناهان ایشان هلاک شوید.‏› پس از اطراف مسکن قُورَح و داتان و اَبیرام دور شدند.‏» (‏اعد ۱۶:‏۲۳-‏۲۷‏)‏ سپس یَهُوَه،‏ عصیانگران را نابود کرد.‏ اما پرستندگان وفادار که از شرارت کناره‌جویی کردند،‏ زنده ماندند.‏

^۷ یَهُوَه قادر است،‏ دل‌ها را ببیند!‏ پس متعلّقان خود را که به او وفادارند،‏ تشخیص می‌دهد.‏ با وجود این،‏ وفادارانش باید قاطعانه عمل کرده،‏ خود را از شریران جدا سازند.‏ از این رو،‏ سخن پولُس که گفت:‏ «هرکه به نام خداوند اقرار دارد،‏ باید از شرارت کناره جوید،‏» احتمالاً از اعداد ۱۶:‏۵،‏ ۲۳-‏۲۷ نقل‌قول شده است.‏ این نتیجه‌گیری مطابق با سخنان پولُس است که گفت:‏ «خداوند کسان خود را می‌شناسد.‏»—‏۲تیمو ۲:‏۱۹‏.‏

۸.‏ چرا خواندن نام یَهُوَه و تعلّق داشتن به جماعت مسیحی کافی نیست؟‏

^۸ پولُس با اشاره به واقعهٔ روزگار موسی به تیموتائوس یادآوری کرد که برای حفظ رابطهٔ پرارزشش با یَهُوَه،‏ لازم است قاطعانه عمل کند.‏ او نشان داد،‏ همان طور که خواندن نام یَهُوَه خدا در روزگار موسی کافی نبود،‏ برای مسیحیان نیز کافی نبود که فقط بگویند به جماعت مسیحی تعلّق دارند.‏ حیاتی بود که پرستندگان وفادار قاطعانه ‹از شرارت کناره جویند.‏› این پند برای تیموتائوس به چه مفهوم بود؟‏ و امروزه قوم یَهُوَه چه درس‌هایی از پند الهامی پولُس می‌گیرند؟‏

۹.‏ «مباحثات پوچ و بی‌خردانه» در جماعت مسیحی قرن اول چه تأثیری داشت؟‏

^۹ کلام خدا مشخصاً توصیه می‌کند که مسیحیان از چه شرارتی کناره جویند یا آن را رد کنند.‏ برای مثال،‏ در آیات حول‌وحوش ۲تیموتائوس ۲:‏۱۹‏،‏ پولُس به تیموتائوس گفت که «بر سر کلمات مجادله» نکند و «از یاوه‌گویی‌های دنیوی» بپرهیزد.‏ ‏(‏۲تیموتائوس ۲:‏۱۴،‏ ۱۶،‏ ۲۳ خوانده شود.‏)‏ برخی از اعضای جماعت،‏ تعالیم مرتدان را ترویج می‌دادند.‏ همچنین،‏ به نظر می‌آید که برخی دیگر،‏ عقایدی را بیان می‌کردند که به جرّوبحث می‌انجامید.‏ حتی اگر چنین سخنانی خلاف کلام خدا نبود،‏ باعث تفرقه می‌شد.‏ نتیجهٔ آن تفرقه،‏ مشاجره بر سر کلمات بود و جوّ جماعت را به خطر می‌انداخت.‏ از این رو،‏ پولُس لازم دید که چنین تأکید کند:‏ «از مباحثات پوچ و بی‌خردانه دوری کن.‏»‏

۱۰.‏ هنگام مواجهه با ارتداد چه باید کنیم؟‏

^۱۰ امروزه،‏ قوم یَهُوَه به ندرت در جماعت با ارتداد مواجه می‌شوند.‏ با این حال،‏ هنگام مواجهه با تعلیمی خلاف کتاب مقدّس،‏ باید آن را قاطعانه رد کرد؛‏ حال از هر منبعی که باشد.‏ بی‌خردانه است که خود را درگیر مباحثه با مرتدان کنیم؛‏ حال چه مستقیماً،‏ چه از طریق وبلاگ و چه از طرق دیگر.‏ حتی اگر نیّت ما کمک به شخص باشد،‏ چنین گفتگویی خلاف پند کلام خداست که اکنون آن را بررسی کردیم.‏ به جای آن،‏ قوم یَهُوَه باید از ارتداد کناره جویند یعنی آن را کاملاً رد کنند.‏

۱۱.‏ چه چیزی ممکن است به «مباحثات پوچ و بی‌خردانه» بینجامد و پیران مسیحی چگونه نمونه‌ای نیکو به جا می‌گذارند؟‏

^۱۱ در کنار ارتداد،‏ عوامل دیگری نیز وجود دارد که صلح و آرامش جماعت را بر هم می‌زند.‏ برای مثال،‏ اختلاف‌نظر در رابطه با تفریح و سرگرمی ممکن است به «مباحثات پوچ و بی‌خردانه» بینجامد.‏ البته وقتی کسی تفریح و سرگرمی‌ای را ترویج می‌دهد که خلاف معیار اخلاقی یَهُوَه است،‏ پیران مسیحی نباید چنین کاری را به منظور دوری از بحث‌ومشاجره روا بدارند.‏ (‏مز ۱۱:‏۵؛‏ افس ۵:‏۳-‏۵‏)‏ با این حال،‏ پیران مسیحی باید مواظب باشند که عقیدهٔ شخصی خود را ترویج ندهند.‏ سرپرستان مسیحی وفادارانه به این پند داده‌شده عمل می‌کنند که آمده است:‏ «گلهٔ خدا را که به‌دست شما سپرده شده است شبانی و نظارت کنید،‏ .‏ .‏ .‏ نه آنکه بر کسانی که به‌دست شما سپرده شده‌اند سروری کنید،‏ بلکه برای گله نمونه باشید.‏»—‏۱پطر ۵:‏۲،‏ ۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۱:‏۲۴ خوانده شود.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ موضع ما در رابطه با سرگرمی‌ها چیست و در این رابطه کدام اصول کتاب مقدّس را به کار می‌گیریم؟‏ ب)‏ اصولی که در بند ۱۲ بررسی شد در رابطه با کدام امور دیگر نیز صدق می‌کند؟‏

^۱۲ سازمان یَهُوَه تمام فیلم‌ها،‏ بازی‌های کامپیوتری،‏ کتاب‌ها یا موسیقی‌ها را بررسی نمی‌کند تا تعیین کند کدام یک جایز است و کدام نیست.‏ چرا چنین کاری نمی‌کند؟‏ کتاب مقدّس هر یک از ما را تشویق می‌کند که «قوای ذهنی» خود را پرورش دهیم تا بتوانیم «نیک و بد را از هم تشخیص» دهیم.‏ (‏عبر ۵:‏۱۴‏،‏ کتاب مقدّس به زبان دری‏)‏ کتاب مقدّس اصولی را برای انتخاب سرگرمی‌های مناسب در اختیار ما مسیحیان قرار می‌دهد.‏ ما باید در تمام جوانب زندگی ‹بسنجیم که مایهٔ خشنودی خداوند چیست.‏› (‏افس ۵:‏۱۰‏)‏ کتاب مقدّس تعلیم می‌دهد که سرپرست خانواده اختیار دارد برخی از سرگرمی‌ها را منع کند.‏—‏۱قر ۱۱:‏۳؛‏ افس ۶:‏۱-‏۴‏.‏

^۱۳ اختلاف‌نظرها نه فقط در رابطه با سرگرمی و تفریحات بلکه در رابطه با لباس و آرایش،‏ سلامت و تغذیه و دیگر امور شخصی نیز به وجود می‌آید.‏ اصولی که در بند قبل بررسی شد،‏ در رابطه با همهٔ این امور صدق می‌کند.‏ از این رو،‏ اگر اصول کتاب مقدّس نقض نشود،‏ قوم یَهُوَه نباید راجع به این امور بحث کنند؛‏ زیرا «خادم خداوند نباید نزاع کند،‏ بلکه باید با همه مهربان باشد» یعنی سنجیده رفتار کند.‏—‏۲تیمو ۲:‏۲۴‏.‏

۱۴.‏ پولُس،‏ دوری از معاشرت بد را با چه تشبیهی برجسته ساخت؟‏

^۱۴ کسی که نام یَهُوَه را می‌خواند به چه طرق دیگری «باید از شرارت کناره جوید»؟‏ با نداشتن معاشرت نزدیک با انسان‌هایی که به اعمال نادرست دست می‌زنند.‏ جالب توجه است که پولُس رسول پس از بیان تشبیه «پی مستحکمی که خدا نهاده است،‏» تشبیهی دیگر شرح داد.‏ او دربارهٔ «خانه‌ای بزرگ» نوشت که در آن فقط «ظروف طلا و نقره نیست،‏ بلکه چوبی و گلی هم هست؛‏ آنها به کار مصارف مهم می‌آیند،‏ اینها به کار مصارف پیش پا افتاده» یعنی پست.‏ (‏۲تیمو ۲:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ او سپس به مسیحیان توصیه کرد که خود را ‹پاک نگاه دارند› یعنی خود را از ظروفی که برای مصارف پست به کار می‌رود،‏ جدا نگه دارند.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ از تشبیه پولُس دربارهٔ «خانه‌ای بزرگ» چه می‌آموزیم؟‏

^۱۵ مفهوم این تشبیه چیست؟‏ پولُس جماعت مسیحی را به «خانه‌ای بزرگ» تشبیه می‌کند و اعضای آن را به ‹ظروف.‏› در خانه ممکن است برخی از ظروف به چیزی ناپاک آغشته باشد.‏ شخص این ظروف را از ظروف پاک،‏ از قبیل ظروف پخت‌وپز جدا نگه می‌دارد.‏

^۱۶ به طور مشابه،‏ امروزه قوم یَهُوَه برای داشتن زندگی‌ای پاک باید از معاشرت نزدیک با کسانی که در جماعت مرتباً اصول یَهُوَه را نادیده می‌گیرند،‏ اجتناب کنند.‏ ‏(‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۳۳ خوانده شود.‏)‏ مطابق با تشبیه پولُس،‏ اگر ضروری است که از برخی از اشخاصِ درون جماعت دوری کنیم،‏ چقدر بیشتر باید از معاشرت نزدیک با آنانی که خارج از جماعت مسیحی می‌باشند،‏ ‹اجتناب نماییم.‏› بسیاری از آنان ‹پولدوست،‏ ناسزاگو،‏ نافرمان به والدین،‏ غیبت‌گو،‏ وحشی،‏ دشمن نیکویی و خیانتکارند و لذت را بیش از خدا دوست دارند.‏›—‏۲تیمو ۳:‏۱-‏۵‏.‏

۱۷.‏ اسرائیلیان وفادار بر ضدّ شرارت چه موضعی گرفتند؟‏

^۱۷ کتاب مقدّس مشخصاً اشاره می‌کند که وقتی به اسرائیلیان گفته شد که «از اطراف مسکن قُورَح و داتان و ابیرام دور» شوند،‏ آنان قاطعانه عمل کردند.‏ گزارش کتاب مقدّس نشان می‌دهد که آنان بلافاصله ‏«دور شدند.‏»‏ (‏اعد ۱۶:‏۲۴،‏ ۲۷‏)‏ در آیه همچنین اشاره شده است که اسرائیلیان ‏«از اطراف»‏ یا هر طرف مسکن آنان «دور شدند.‏» بلی،‏ آنان دودل نبودند و بی‌درنگ اطاعت کردند.‏ آنان برای یَهُوَه و بر ضدّ شرارت موضعی قاطع گرفتند.‏ از نمونهٔ آنان چه درسی می‌گیریم؟‏

۱۸.‏ وقتی پولُس به تیموتائوس توصیه کرد که ‹از امیال جوانی بگریزد،‏› منظور او چه بود؟‏

^۱۸ برای حفظ رابطهٔ دوستی‌مان با یَهُوَه لازم است که بی‌درنگ و قاطعانه عمل کنیم.‏ این درست منظور پولُس بود وقتی که به تیموتائوس توصیه کرد:‏ «از امیال جوانی بگریز‏.‏»‏ (‏۲تیمو ۲:‏۲۲‏)‏ در آن زمان،‏ تیموتائوس مردی بالغ بود که احتمالاً بیش از ۳۰ سال داشت.‏ با این حال،‏ «امیال جوانی» همیشه به جوانان محدود نمی‌شود.‏ پس وقتی تیموتائوس با چنین امیالی مواجه می‌شد،‏ لازم بود که از آن ‹بگریزد.‏› به زبانی دیگر،‏ تیموتائوس لازم بود که «از شرارت کناره جوید.‏» منظور عیسی نیز همین بود وقتی که گفت:‏ «اگر چشمت تو را می‌لغزاند،‏ آن را به‌درآر و دور انداز.‏» (‏مت ۱۸:‏۹‏)‏ امروزه،‏ مسیحیانی که این توصیه را جدّی می‌گیرند،‏ در مواجهه با چنین خطراتی قاطعانه عمل می‌کنند.‏

۱۹.‏ برخی در مواجهه با خطرات روحانی چگونه عمل کرده‌اند؟‏

^۱۹ برخی که در گذشته در نوشیدن مشروبات الکلی زیاده‌روی می‌کردند،‏ پس از آن که شاهد یَهُوَه شدند،‏ از مشروبات الکلی کاملاً کناره گرفتند.‏ بعضی نیز از برخی تفریحات اجتناب می‌کنند تا امیال غیراخلاقی در آنان بیدار نشود.‏ (‏مز ۱۰۱:‏۳‏)‏ برای مثال،‏ برادری قبل از آن که شاهد یَهُوَه شود،‏ بارها در محیط‌های فاسد شرکت می‌کرد و از رقصیدن در آنجا لذّت می‌برد.‏ اما پس از یادگیری تعالیم کتاب مقدّس،‏ از رقصیدن کاملاً کناره گرفت،‏ حتی در مهمانی‌های شاهدان یَهُوَه،‏ تا مبادا امیال و افکار گذشته در ذهن او زنده شود.‏ البته،‏ ما مسیحیان موظف نیستیم که از نوشیدن مشروبات الکلی،‏ رقصیدن یا هر چیز دیگری که اشتباه نیست،‏ کاملاً اجتناب کنیم.‏ ولی موظفیم در مواجهه با خطراتِ روحانی قاطعانه عمل کنیم.‏

۲۰.‏ چه چیزی به آنانی که ‹از شرارت کناره می‌جویند› تسلّی می‌دهد؟‏

^۲۰ داشتن نام خدا بر خود مسئولیت به همراه دارد.‏ ما باید ‹از شرارت کناره جوییم› و «از بدی اجتناب» کنیم.‏ (‏مز ۳۴:‏۱۴‏)‏ انجام دادن چنین کاری همیشه آسان نیست.‏ با این حال،‏ تسلّی‌بخش است که بدانیم یَهُوَه متعلّقان خود را که همیشه به معیارهای پاکش می‌چسبند،‏ دوست دارد.‏—‏۲تیمو ۲:‏۱۹؛‏ ۲تواریخ ۱۶:‏۹الف خوانده شود.‏