با داشتن ایمان انسانهای صبوری شده، دعا خواهیم نمود
«صبر نمائید و دلهای خود را قویّ سازید زیرا که آمدن خداوند نزدیک است.»—یعقوب ۵:۸.
۱. چرا تأمل بر روی یعقوب ۵:۷، ۸ ضروریست؟
«آمدن» یا حضور عیسی مسیح که انسانها مدتهاست انتظار آن را کشیده‌اند، اکنون به واقعیت پیوسته است. (متی ۲۴:۳-۱۴) تمام کسانی که ادعا می‌کنند به خدا و مسیح ایمان دارند، در حال حاضر بیش از هر وقت دیگری دلیل در دست دارند تا بر روی سخنان یعقوب تأمل نمایند که گفت: «ای برادران تا هنگام آمدن خداوند صبر کنید. اینک دهقان انتظار میکشد برای محصول گرانبهای زمین و برایش صبر میکند تا باران اوّلین و آخرینرا بیابد. شما نیز صبر نمائید و دلهای خود را قویّ سازید زیرا که آمدن خداوند نزدیک است.»—یعقوب ۵:۷، ۸.
۲. خوانندگان رسالهٔ یعقوب با چه مشکلاتی مواجه بودند؟
۲ کسانی که یعقوب رسالهٔ ملهَم خود را به ایشان نوشت، می‌بایست صبر از خود نشان می‌دادند و مشکلات متعددی را رفع و رجوع می‌کردند. اعمال بسیاری از ایشان برخلاف آنچه بود که از ایمانداران به خدا انتظار می‌رفت. برای مثال، در مورد امیالی که در دل بعضی از آنان نمو کرده بود اقدامی می‌بایست صورت می‌گرفت. آرامش می‌بایست در میان مسیحیان اولیه مجدداً برقرار می‌شد. همچنین می‌بایست به آنان نصیحت می‌شد که صبور بوده، دعا نمایند. در حین بررسی سخنان یعقوب به این افراد، بگذار ببینیم چگونه می‌توانیم گفته‌های او را در زندگی خود به اجرا بگذاریم.
امیال نادرست مخرب و نابودکننده هستند
۳. دلایل منازعات درون جماعت چه بود و چه می‌توانیم از این واقعه بیاموزیم؟
۳ در میان بعضی از مدعیان مسیحیت صلح وجود نداشت و دلیل اصلی این اوضاع، امیال نادرست ایشان بود. (یعقوب ۴:۱-۳) ستیزه‌جویی باعث آشوب و اخلال شده بود و عده‌ای در مورد برادران خود نامهربانانه قضاوت می‌کردند. علت این رویدادها خواهشهای نفسانی آن افراد بود که در اعضای بدن آنان در جنگ و ستیز بود. احتمالاً خود ما نیز باید در دعا از خدا بخواهیم که به ما کمک کند تا بتوانیم با خواهشهای جسمانی همچون کسب شهرت، قدرت و دارایی مقابله کنیم و کاری نکنیم که صلح جماعت مختل شود. (رومیان ۷:۲۱-۲۵؛ ۱پطرس ۲:۱۱) حسد و طمع‌کاری در میان بعضی از مسیحیان قرن اول به حدی ازدیاد یافته بود که روحیهٔ تنفر و قتل پدیدار شده بود. از آنجایی که خدا خواسته‌های نادرست آنان را برآورده نمی‌کرد، در تلاش برای رسیدن به اهداف خود با یکدیگر به جنگ و نزاع می‌پرداختند. امکان دارد که ما هم چنین خواسته‌ها و امیال نادرستی داشته باشیم و شاید حتی برای آنها دعا کنیم لیکن چیزی دریافت نخواهیم کرد زیرا خدای قدوس‌مان این گونه دعاها را مستجاب نمیکند.—مراثی ۳:۴۴؛ ۳یوحنا ۹، ۱۰.
۴. چرا یعقوب عده‌ای را ‹زانی› می‌نامد و اظهارات او چه اثری باید بر روی ما بگذارد؟
۴ دنیاپرستی، حسد و غرور در میان بعضی از مسیحیان اولیه وجود داشت. (یعقوب ۴:۴-۶) یعقوب عده‌ای را ‹زانی› می‌خواند زیرا با دنیا دوستی برقرار کرده، مرتکب زنای روحانی شده بودند. (حزقیال ۱۶:۱۵-۱۹، ۲۵-۴۵) مسلماً ما نمی‌خواهیم رفتار، گفتار و اعمال دنیوی داشته باشیم، چرا که به این صورت دشمن خدا می‌شویم. کلام خدا نشان می‌دهد که ‹اشتیاق به غیرت [نادرست]› یا حسد، بخشی از تمایلات بد یا ‹روح› انسانهای گناهکار است. (پیدایش ۸:۲۱؛ اعداد ۱۶:۱-۳؛ مزمور ۱۰۶:۱۶، ۱۷؛ جامعه ۴:۴) بنابراین، چنانچه به این نیاز پی بردیم که باید با حسادت، غرور و تمایلات نامطلوب دیگر خویش مبارزه کنیم، بگذار از خدا مسئلت نماییم تا از طریق روح‌القدس خود ما را اعانت و یاری کند. خدا آن نیرو را از روی فیض تأمین میکند که بزرگتر از ‹اشتیاق به غیرت [نادرست]› یا حسد است. بعلاوه، در حینیکه یَهُوَه با شخص مغرور مخالفت میکند اگر با اشتیاقها و تمایلات گناهکارانه مبارزه کنیم ما را فیض خواهد بخشید.
۵. شرایط برخوردار شدن از فیض خدا چیست؟
۵ چگونه می‌توانیم فیض خدا را دریافت کنیم؟ (یعقوب ۴:۷-۱۰) به منظور برخورداری از فیض یَهُوَه باید از او اطاعت کنیم، تدارکاتش را بپذیریم و مطیع ارادهٔ او شویم. (رومیان ۸:۲۸) همچنین باید با ابلیس «مقاومت» یا ‹در مقابل او ایستادگی› کنیم. اگر حامی استوار و پا بر جای سلطنت عالمگیر یَهُوَه باقی بمانیم، ابلیس ‹از ما خواهد گریخت.› ما از کمک و یاری عیسی برخورداریم و او جلوی عوامل شریر جهان را می‌گیرد تا نتوانند آسیب و لطمه‌ای همیشگی بر ما وارد آورند. همچنین این را هرگز فراموش نکن: با دعا، اطاعت و ایمان می‌توانیم به خدا تقرب جوئیم و او نیز ثابت خواهد کرد که به ما نزدیک می‌باشد.—۲تواریخ ۱۵:۲.
۶. چرا یعقوب بعضی از مسیحیان را «گناهکاران» می‌نامد؟
۶ چرا یعقوب عبارت «گناهکاران» را در مورد بعضی از کسانی که اظهار ایمانداری به خدا می‌کردند به کار برد؟ زیرا آنان مرتکب «جنگها» و نفرت ورزیدن بحد قتل شده بودند—خصوصیاتی که برای مسیحیان قابل‌قبول نیست. (تیطس ۳:۳) آنان الزام داشتند که «دستهای» آلوده به شرارت خود را طاهر سازند. این اشخاص همچنین مجبور بودند ‹دلها› یا مَسند انگیزهٔ خود را پاک کنند. (متی ۱۵:۱۸، ۱۹) آن «دودلان» میان دوستی با جهان و برقرار کردن دوستی با خدا مردد بودند. بگذار از مثال بد آنان عبرت گرفته، همواره مترصد و هوشیار باشیم تا چنین مسائلی ایمان ما را به یأس تبدیل نکند.—رومیان ۷:۱۸-۲۰.
۷. چرا یعقوب به بعضی اشخاص می‌گوید که «ناله و گریه» کنند؟
۷ یعقوب به خوانندگان رسالهٔ خود می‌گوید: «خود را خوار سازید و ناله و گریه نمائید.» آنان با اظهار ندامت و افسردگی خداپسندانه می‌توانستند توبهٔ خود را نشان دهند. (۲قرنتیان ۷:۱۰، ۱۱) امروزه، عده‌ای هستند که می‌گویند ایمان دارند لیکن به دنبال دوستی با جهان می‌باشند. چنانچه شخصی در میان ما تاکنون به این نحو زندگی کرده باشد، آیا بجا نیست که در مورد ضعف روحانی خود ماتم گیرد و بلافاصله به تصحیح امور بپردازد؟ با ایجاد تغییرات لازم در خود، مورد عفو و بخشایش الهی قرار خواهیم گرفت و علاوه بر آن، احساس سرافرازی خواهیم کرد، به این دلیل که از وجدانی آسوده و پاک و همچنین امید مسرت‌بخش زندگی ابدی برخوردار خواهیم شد.—مزمور ۵۱:۱۰-۱۷؛ ۱یوحنا ۲:۱۵-۱۷.
در مورد یکدیگر داوری نکنید
۸، ۹. چرا نباید بر ضد یکدیگر صحبت کنیم و یا یکدیگر را داوری کنیم؟
۸ ناسزا گفتن یا صحبت کردن بر ضد هم‌ایمانان گناه است. (یعقوب ۴:۱۱، ۱۲) با وجود این، بعضی مسیحیان از هم‌ایمانان خود انتقاد می‌کنند و احتمالاً دلیل آن این است که ایشان افرادی هستند که خود را بیش از حد عادل دانسته یا اینکه می‌خواهند با تحقیر دیگران خود را بزرگ جلوه دهند. (مزمور ۵۰:۲۰؛ امثال ۳:۲۹) عبارت یونانیی که در اینجا ‹ناسزا گفتن› ترجمه شده به معنی تنفر است و بر اتهام مبالغه‌آمیز و یا دروغ دلالت دارد. به این طریق، شخص در مورد برادر خود به طور نامطلوب داوری نموده، بر او حکم میکند. حال، چگونه این عمل می‌تواند به مفهوم ‹ناسزا گفتن به شریعت خدا و حکم کردن بر آن› باشد؟ کاتبان و فریسیان ‹حکم خدا را با زیرکی باطل ساخته بودند› و بر اساس معیارهای خود قضاوت و داوری می‌کردند. (مرقس ۷:۱-۱۳) به همین نحو، چنانچه برادری را که یَهُوَه در مورد وی حکم محکومیت صادر نکرده است محکوم کنیم، با این عمل خود ‹بر شریعت خدا حکم کرده‌ایم› و مرتکب گناه شده، تلویحاً گفته‌ایم که شریعت خدا بسنده نمیکند و ایراد دارد؛ آیا اینطور نیست؟ همچنین با انتقاد ناعادلانه از برادرمان شریعت محبت را بجا نیاورده بلکه زیر پا می‌گذاریم.—رومیان ۱۳:۸-۱۰.
۹ بگذار همیشه این را به یاد داشته باشیم: «صاحب شریعتْ و داورْ یکی است»—یَهُوَه. «شریعت خداوند کامل است» و نقصی در آن یافت نمی‌شود. (مزمور ۱۹:۷؛ اشعیا ۳۳:۲۲) فقط یَهُوَه حق دارد برای نجات و رستگاری معیار و قانون وضع کند. (لوقا ۱۲:۵) بنابراین، یعقوب می‌پرسد: «تو کیستی که بر همسایهٔ خود داوری میکنی؟» ما حق داوری و محکوم کردن دیگران را نداریم. (متی ۷:۱-۵؛ رومیان ۱۴:۴، ۱۰) تأمل بر روی سلطنت و انصاف خدا و وضعیت گناهکارانهٔ خودمان باید مانع آن شود که خود را بیش از حد عادل دانسته، در مورد دیگران داوری کنیم.
از اعتماد به نفس توأم با تکبر اجتناب کن
۱۰. چرا ضروری است که در زندگی روزمرهٔ خود به یَهُوَه بیندیشیم؟
۱۰ ما همیشه باید به یَهُوَه و قوانین او بیندیشیم. (یعقوب ۴:۱۳-۱۷) شخص از خود مطمئن خدا را نادیده می‌گیرد و می‌گوید: «امروز و فردا بفلان شهر خواهیم رفت و در آنجا یکسال بسر خواهیم برد و تجارت خواهیم کرد و نفع خواهیم بُرد.» اگر اکنون ‹برای خود ذخیره کنیم و برای خدا دولتمند نباشیم،› امکان دارد فردا زندگی‌مان به آخر برسد و دیگر فرصت نخواهیم داشت که به یَهُوَه خدمت کنیم. (لوقا ۱۲:۱۶-۲۱) همانطور که یعقوب توصیف میکند ما همچون بخار یا مه صبحگاهی هستیم که «اندک زمانی ظاهر است و بعد ناپدید میشود.» (۱تواریخ ۲۹:۱۵) فقط با ایمان ورزیدن به یَهُوَه می‌توانیم به لذت و شادی پایدار و زندگی ابدی نائل آییم.
۱۱. بیان عبارت «اگر خدا بخواهد» به چه معناست؟
۱۱ در عوض بالیدن به شخص خود و بی‌اعتنایی به خدا، باید بگوییم: «اگر خدا بخواهد زنده میمانیم و چنان میکنیم.» با گفتن «اگر خدا بخواهد،» نشان می‌دهیم که سعی داریم در سازگاری کامل با خواست و ارادهٔ خدا عمل کنیم. شاید مسئولیت نگهداری از خانواده ما را ملزم به اشتغال در کار تجارت کند، شاید در رابطه با فعالیت موعظهٔ ملکوت سفر کنیم و از این قبیل کارها. لذا نباید فخر بفروشیم. «هر چنین فخر بد است» زیرا با این عمل وابستگی خود را به خدا انکار میکنیم.—مزمور ۳۷:۵؛ امثال ۲۱:۴؛ ارمیا ۹:۲۳، ۲۴.
۱۲. مفهوم یعقوب ۴:۱۷ چیست؟
۱۲ ظاهراً یعقوب در خاتمهٔ اظهارات خود در مورد اعتماد به نفس مفرط، مباهات و به خود بالیدن، می‌گوید: «پس هر که نیکوئی کردن بداند و بعمل نیاورد او را گناه است.» هر فرد مسیحی باید وابستگی خود را به خدا متواضعانه و با فروتنی اذعان کند. اگر این کار را نکند «او را گناه است.» البته این اصل و قاعده در خصوص هر نوع قصور در انجام آنچه که ایمان به خدا بر ما واجب می‌گرداند، صدق میکند.—لوقا ۱۲:۴۷، ۴۸.
هشداری به ثروتمندان
۱۳. یعقوب راجع به کسانی که از ثروت خود سوء استفاده می‌کنند چه می‌گوید؟
۱۳ از آنجایی که عده‌ای از مسیحیان اولیه طرز فکری مادی پیدا کرده بودند و اشخاص غنی را ستایش و تحسین می‌کردند، یعقوب سخنان شدیداللحنی را خطاب به بعضی ثروتمندان ایراد میکند. (یعقوب ۵:۱-۶) مردمان دنیوی از ثروت خود به طرز نادرستی استفاده می‌کنند، لذا وقتی خدا جزای اعمال ایشان را بدهد ‹بجهة مصیبتهائیکه بر ایشان وارد میآ‌ید گریه و وِلْوِلَه خواهند نمود.› در آن روزگار، ثروت مردم اکثراً شامل چیزهایی همچون لباس، غلات و شراب می‌شد. (یوئیل ۲:۱۹؛ متی ۱۱:۸) بعضی از این چیزها فاسد یا «بیدخورده میشود،» معهذا در اینجا تأکید یعقوب بر بی‌ارزش بودن ثروت است، نه از بین رفتن آن. با وجود اینکه سطح طلا و نقره را زنگار نمی‌گیرد، اگر آنها را احتکار و پنهان کنیم همچون اشیاء زنگ‌زده بی‌ارزش خواهند بود. «زنگ» نشانگر این است که از ثروت مادی استفادهٔ صحیح بعمل نیامده است. بنابراین، همهٔ ما باید به خاطر داشته باشیم، کسانی که به دارایی مادی خود توکل می‌کنند و ‹در زمان آخر خزانه می‌اندوزند› زمانی که حدت خشم خدا بر سر آنان بیاید متحمل زیان خواهند شد. از آنجایی که در «زمان آخر» زندگی میکنیم، این گونه سخنان برایمان از اهمیت خاصی برخوردار است. — دانیال ۱۲:۴؛ رومیان ۲:۵.
۱۴. ثروتمندان اغلب چگونه رفتار می‌کنند و ما باید در این خصوص چه بکنیم؟
۱۴ دولتمندان اغلب کشاورزان خود را فریب می‌دهند، و مزد عقب‌افتادهٔ آنان برای جبران «فریاد برمیآ‌ورد.» (با پیدایش ۴:۹، ۱۰ مقایسه شود.) ثروتمندان دنیوی در ‹ناز› و نعمت زندگی کرده‌اند. این اشخاص از فرط کامرانی دلهای خود را پروار کرده، سخت و ناراغب می‌سازند و حتی در «یوم» مقرر مرگشان نیز به این کار ادامه خواهند داد. آنان ‹بر مرد عادل فتوی می‌دهند و او را بقتل می‌رسانند.› یعقوب می‌پرسد: «آیا او با شما مقاومت نمیکند؟» (ترجمهٔ دنیای جدید) در ترجمهٔ فارسی کتاب مقدس آمده است، «مرد عادل . . . با شما مقاومت نمیکند.» در هر صورت، ما نباید برای ثروتمندان استثنا قائل شویم بلکه باید در زندگی به علائق روحانی اولویت دهیم.—متی ۶:۲۵-۳۳.
ایمان داشتن به ما کمک میکند که صبور باشیم
۱۵، ۱۶. چرا داشتن صبر از چنین اهمیتی برخوردار است؟
۱۵ یعقوب بعد از صحبت دربارهٔ ثروتمندان ظالم جهان، مسیحیان مظلوم و ستمدیده را تشویق میکند که صبر و شکیبایی از خود نشان دهند. (یعقوب ۵:۷، ۸) چنانچه مؤمنین با شکیبایی متحمل مشکلات شوند، در زمان حضور مسیح وقتی داوری در مورد ستمگران به اجرا درآید پاداش وفاداری خود را دریافت خواهند کرد. (متی ۲۴:۳۷-۴۱) آن مسیحیان اولیه می‌بایست همانند دهقانی می‌بودند که با شکیبایی برای اولین باران پاییزی انتظار میکشد تا بتواند کشت کند و بعد تا آخرین باران بهاری صبر میکند تا محصول به بار آید. (یوئیل ۲:۲۳) ضرورت ایجاب میکند که ما نیز صبر نماییم و دلهای خود را قوی سازیم، خصوصاً به این دلیل که «آمدن خداوند [عیسی مسیح] نزدیک است»!
۱۶ چرا باید صبور باشیم؟ (یعقوب ۵:۹-۱۲) چنانچه صبر داشته باشیم وقتی هم‌ایمانان‌مان باعث رنجش و آزردگی ما شوند از دست آنان ناله و شکایت نخواهیم کرد. اگر با روحیهٔ بدی ‹از یکدیگر شکایت کنیم› داور، عیسی مسیح، ما را محکوم خواهد کرد. (یوحنا ۵:۲۲) حال که «آمدن» و حضور او انجام گرفته و «بر در ایستاده است،» بگذار صلح و سلامتی را تعاقب نموده، با برادران خود که با تعداد زیادی از آزمایشهای ایمان مواجه هستند صبور و شکیبا باشیم. ایوب صبورانه متحمل تجربه‌ها و آزمایشها شد و به این دلیل، خدا به او اجر و پاداش داد؛ با به خاطر داشتن این موضوع می‌توانیم ایمان خود را تقویت کنیم. (ایوب ۴۲:۱۰-۱۷) اگر ایمان و صبر داشته باشیم ملاحظه خواهیم کرد که «خداوند بغایت مهربان و کریم است.»—میکاه ۷:۱۸، ۱۹.
۱۷. چرا یعقوب می‌گوید، «قسم مخورید»؟
۱۷ چنانچه صبور نباشیم، وقتی تحت فشار روحی قرار بگیریم احتمالاً از زبان خود به گونه‌ای نادرست استفاده خواهیم کرد. برای مثال، امکان دارد فوراً قسم بخوریم. یعقوب در مورد فی‌الفور و بیدرنگ سوگند یاد کردن هشدار می‌دهد و می‌گوید: «قسم مخورید.» همچنین تأیید مکرر اظهارات با استفاده از قسم، عملی ریاکارانه می‌نماید. از این رو، باید فقط حقیقت را بگوییم؛ بلیِ ما باید بلی باشد و خیرِ ما، خیر. (متی ۵:۳۳-۳۷) البته، منظور یعقوب این نیست که قسم یاد کردن برای گفتن حقیقت در دادگاه عملی اشتباه است.
ایمان و دعای ما
۱۸. در چه شرایطی باید ‹دعا نماییم› یا ‹سرود بخوانیم›؟
۱۸ در صورتی که قصد داشته باشیم بر زبان خود مسلط شویم، صبر و شکیبایی نشان دهیم و ایمان خود را به خدا حفظ کنیم، دعا باید نقش بسیار مهمی در زندگی ما داشته باشد. (یعقوب ۵:۱۳-۲۰) بخصوص وقتی تحت آزمایشات و تجربه‌ها قرار می‌گیریم باید ‹دعا بنماییم.› چنانچه شاد و خوشحال هستیم بگذار ‹سرود [مزامیر] بخوانیم،› همانطور که عیسی و رسولان او بعد از بنیان‌گذاری یادبود مرگش سرود خواندند. (مرقس ۱۴:۲۶، پاورقی ترجمهٔ دنیای جدید) گاهی اوقات امکان دارد بقدری احساس قدردانی و سپاسگزاری کنیم که حتی در دلمان شروع به سراییدن حمد و ثنای خدا نماییم. (۱قرنتیان ۱۴:۱۵؛ افسسیان ۵:۱۹) همچنین، تمجید و ستایش یَهُوَه با خواندن سرود در جلسات مسیحی چه مسرتی به همراه داد!
۱۹. چنانچه از لحاظ روحانی بیمار شدیم چه باید بکنیم و چرا؟
۱۹ اگر از لحاظ روحانی بیمار باشیم احتمالاً میل به سرود خواندن نخواهیم داشت؛ دلیل آن می‌تواند رفتار اشتباه و یا عدم تغذیهٔ مرتب از سفرهٔ یَهُوَه باشد. در چنین وضعیتی، بگذار متواضعانه پیران را طلب کنیم تا آنان ‹برایمان دعا نمایند.› (امثال ۱۵:۲۹) آنان همچنین ‹ما را بنام خداوند بروغن تدهین خواهند کرد.› سخنان آرامش‌بخش آنان و نصایح کتاب مقدس همچون روغن تسکین‌دهنده بر روی زخم، موجب تسکین و برطرف شدن افسردگی، شک و ترس ما خواهد شد. ‹دعای ایمانْ ما را شفا خواهد بخشید،› در صورتی که خودمان نیز ایمان داشته باشیم. اگر پیران پی ببرند که علت بیماری روحانی ارتکاب گناهی جدی بوده است، خطای انجام‌شده را با مهربانی تمام به ما خاطر نشان ساخته، سعی می‌کنند ما را یاری کنند. (مزمور ۱۴۱:۵) چنانچه توبه کنیم، می‌توانیم ایمان داشته باشیم که خدا دعای آنان را مستجاب کرده، ما را خواهد آمرزید.
۲۰. چرا باید به گناهان خود اعتراف و برای همدیگر دعا کنیم؟
۲۰ ‹اعتراف بگناهان خود نزدِ یکدیگر› باید مانع ادامهٔ گناه شود. این عمل، مشوق احساس ترحم و دلسوزی است، خصوصیتی که ما را برمی‌انگیزد تا ‹برای یکدیگر دعا کنیم.› می‌توانیم ایمان داشته باشیم که از چنین دعاهایی منفعت خواهیم برد زیرا دعای «مرد عادل»—شخص باایمانی که در نظر خدا درستکار است—نزد یَهُوَه بسیار ارزش دارد. (۱پطرس ۳:۱۲) ایلیای نبی همانند ما ضعفهایی داشت لیکن دعاهای وی مؤثر واقع می‌شد. یک بار او دعا کرد و به مدت سه سال و نیم باران نبارید. سپس مجدداً دعا کرد و باران بارید.—۱پادشاهان ۱۷:۱؛ ۱۸:۱، ۴۲-۴۵؛ لوقا ۴:۲۵.
۲۱. اگر هم‌ایمان مسیحی‌مان «از راستی منحرف شود،» احتمالاً چه می‌توانیم انجام دهیم؟
۲۱ اگر فردی از اعضای جماعت «از راستی منحرف شود» یعنی از تعلیم و رفتار درست روی گرداند، آنوقت چه؟ شاید بتوانیم با استفاده از نصایح کتاب مقدس، دعا و کمکهای دیگر، وی را از طریق خطا بازگردانیم. در صورت موفقیت، آن شخص تحت فدیهٔ مسیح باقی مانده، از مرگ روحانی و محکومیت به نابودی نجات می‌یابد. با کمک کردن به شخص خطاکار بسیاری از گناهان وی را می‌پوشانیم. وقتی گناهکاری مورد ملامت قرار گیرد و از طریق اشتباه خود بازگشت و توبه نموده، طلب عفو و بخشش کند، از این بابت که با عمل خود نقشی در پوشانیده شدن گناهان وی داشته‌ایم، شاد و مسرور خواهیم شد.—مزمور ۳۲:۱، ۲؛ یهودا ۲۲، ۲۳.
مطلبی برای همهٔ ما
۲۲، ۲۳. سخنان یعقوب چه تأثیری باید بر روی ما بگذارد؟
۲۲ کاملاً بدیهی است که رسالهٔ یعقوب شامل مطلبی مفید برای همهٔ ما می‌باشد. این رساله به ما نشان می‌دهد که چگونه می‌توانیم با تجربه‌ها و آزمایشها روبرو شویم، به ما نصیحت میکند که تبعیض قائل نشویم و همچنین ما را به انجام اعمال نیکو ترغیب میکند. یعقوب از ما درخواست میکند که بر زبان خود تسلط داشته باشیم، با طرز فکر دنیوی مقابله و صلح را تعاقب کنیم. سخنان او همچنین باید ما را برانگیزد تا انسانهایی صبور باشیم و همواره دعا کنیم.
۲۳ حقیقت دارد که یعقوب رسالهٔ خود را در اصل برای مسیحیان مسح‌شدهٔ اولیه نوشته است، با وجود این، همهٔ ما باید به نصایح او گوش فرا دهیم تا بتوانیم ایمان خود را حفظ کنیم. سخنان یعقوب ایمان ما را تقویت میکند و ایمان، ما را برمی‌انگیزد تا با قاطعیت به خدا خدمت کنیم. این رسالهٔ ملهم از جانب خدا همچنین ایمانی بادوام و پایدار در ما به وجود می‌آورد و در این روزگار یعنی طی «آمدن [حضور] خداوند» عیسی مسیح، داشتن چنین ایمانی ما را مبدل به شاهدان صبور یَهُوَه می‌سازد، شاهدانی که از دعا کردن به یَهُوَه باز نمی‌ایستند.
چگونه پاسخ می‌دهی؟
◻ چرا عده‌ای از مسیحیان اولیه الزام داشتند که تغییراتی در طرز فکر و رفتار خود ایجاد کنند؟
◻ یعقوب چه هشداری به ثروتمندان می‌دهد؟
◻ چرا باید صبور باشیم؟
◻ چرا باید به طور مرتب دعا کنیم؟
[صاحب امتیاز تصویر در صفحهٔ ۱۹]
.Pictorial Archive )Near Eastern History( Est