‏«محبتی بیش از این وجود ندارد»‏

۱-‏۴.‏ الف)‏ زمانی که پیلاتُس عیسی را به مردمی خشمگین که مقابل کاخ تجمّع کرده بودند نشان داد،‏ چه اتفاقی افتاد؟‏ ب)‏ عیسی در برابر تحقیر و شکنجه چه واکنشی نشان داد؟‏ پ)‏ با تأمّل بر سختی‌هایی که عیسی به جان خرید چه سؤالات مهمی مطرح می‌شود؟‏

سحرگاه روز فِصَح ۳۳ میلادی بود.‏ انبوهی از یهودیان در مقابل کاخ فرمانداری تجمّع کرده بودند.‏ پُنتیوس پیلاتُس،‏ والی رومی به عیسی اشاره کرد و خطاب به مردم گفت:‏ «اینک آن انسان!‏» (‏یوحنا ۱۹:‏۵‏)‏ فقط چند روز پیش از آن،‏ زمانی که عیسی در مقام پادشاه منصوب‌شده از طرف خدا به اورشلیم وارد شد،‏ انبوهی از مردم فریاد شادی و خوش‌آمدگویی سر داده بودند.‏ اما آن روز مردمی که مقابل کاخ تجمّع کرده بودند،‏ دشمن و بدخواه عیسی بودند.‏

^۲ سربازان ردایی ارغوانی بر تن عیسی انداختند و تاجی بر سر او نهادند.‏ آن ردا،‏ پشت خونینش را که از ضربات تازیانه پاره‌پاره شده بود،‏ می‌پوشاند و آن تاج که از خار بافته شده بود،‏ بر پوست سرش فرو رفته و آن را مجروح کرده بود.‏ در واقع با انداختن آن ردا بر تنش و گذاشتن آن تاج بر سرش،‏ مقام پادشاهی او را به تمسخر گرفته بودند.‏ سران کاهنان فریاد برآوردند:‏ «بر صلیبش کن!‏ بر صلیبش کن!‏» مردم نیز که به تحریک سران کاهنان خواهان مرگ عیسی بودند،‏ فریاد زدند:‏ «او باید بمیرد.‏»—‏یوحنا ۱۹:‏۱-‏۷‏.‏

^۳ عیسی استوار و باوقار تحقیر و رنج را بدون هیچ شکایتی به جان خرید.‏a او آمادهٔ مرگ بود.‏ در آن روز فِصَح،‏ عیسی به مرگی زجرآور بر تیر شکنجه تن داد.‏—‏یوحنا ۱۹:‏۱۷،‏ ۱۸،‏ ۳۰‏.‏

^۴ عیسی گفت:‏ «محبتی بیش از این وجود ندارد که کسی جان خود را در راه دوستانش فدا کند.‏» در واقع،‏ عیسی با گذشتن از جان خود ثابت کرد که دوست حقیقی پیروانش است.‏ (‏یوحنا ۱۵:‏۱۳‏)‏ تأمّل بر این موضوع سؤالاتی مهم را مطرح می‌کند.‏ آیا به راستی ضروری بود که عیسی چنین زجر و شکنجه‌ای را متحمّل شود و در آخر جان دهد؟‏ چرا عیسی تن به این سختی داد؟‏ ما دوستان و پیروان عیسی چگونه می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم؟‏

۵.‏ چگونه عیسی از سختی‌هایی که در انتظارش بود آگاه بود؟‏

^۵ عیسی در مقام مسیح موعود،‏ به خوبی می‌دانست که  چه سختی‌هایی در انتظارش است.‏ او کاملاً از پیشگویی‌های بسیاری که در نوشته‌های عبرانی در مورد مسیح آمده بود،‏ آگاه بود و می‌دانست که مسیح چه آزار و شکنجه و مرگی را باید متحمّل شود.‏ (‏اِشَعْیا ۵۳:‏۳-‏۷،‏ ۱۲؛‏ دانیال ۹:‏۲۶‏)‏ چندین بار در مورد مرگ زجرآوری که در انتظارش بود با شاگردانش صحبت کرد و آنان را آماده ساخت.‏ (‏مَرقُس ۸:‏۳۱؛‏ ۹:‏۳۱‏)‏ هنگامی که عیسی با رسولانش برای برگزاری آخرین مراسم فِصَح خود راهی اورشلیم بود،‏ صریحاً به آنان گفت:‏ «پسر انسان را به سران کاهنان و علمای دین تسلیم خواهند کرد.‏ آنان او را به مرگ محکوم خواهند نمود و به غیریهودیان خواهند سپرد.‏ ایشان استهزایش کرده،‏ آبِ دهان بر وی خواهند انداخت و تازیانه‌اش زده،‏ خواهند کشت.‏» (‏مَرقُس ۱۰:‏۳۳،‏ ۳۴‏)‏ این سخنان عیسی به واقعیت پیوست.‏ آری،‏ او را استهزا کردند،‏ بر او آب دهان انداختند،‏ تازیانه‌اش زدند و کشتند.‏

۶.‏ چرا ضروری بود که عیسی متحمّل آزار و شکنجه شود و در آخر جان دهد؟‏

^۶ اما،‏ چرا ضروری بود که عیسی متحمّل آزار و شکنجه شود و در آخر جان دهد؟‏ سه دلیل اساسی و بسیار مهم وجود دارد.‏ نخست این که عیسی با وفاداری خود و اطاعت کامل از یَهُوَه خدا نشان داد که او را حاکم بر حق عالَم می‌داند.‏ باید به خاطر داشت که شیطان ادعا کرد که انسان‌ها تنها به دلیل خودخواهی و نفعشان به خدا وفادار می‌مانند.‏ (‏ایّوب ۲:‏۱-‏۵‏)‏ عیسی با وفادار ماندن به یَهُوَه تا آخرین نفس و تن دادن به مرگ بر تیر شکنجه،‏ قاطعانه‌ترین پاسخ را به نادرستی این تهمت بی‌پایهٔ شیطان داد.‏ (‏فیلیپیان ۲:‏۸؛‏ امثال ۲۷:‏۱۱‏)‏ دوم این که از طریق درد و شکنجهٔ مسیح و مرگ او،‏ راه بخشش و کفّاره برای گناهان انسان‌ها فراهم شد.‏ (‏اِشَعْیا ۵۳:‏۵،‏ ۱۰؛‏ دانیال ۹:‏۲۴‏)‏ در واقع،‏ عیسی «جانش را چون بهای رهایی به عوض بسیاری» داد و از این طریق راه خشنود ساختن یَهُوَه و نزدیک شدن به او را برای انسان‌ها مهیا ساخت.‏ (‏مَتّی ۲۰:‏۲۸‏)‏ سوم،‏ عیسی با تحمّل سختی‌ها و آزارهای فراوان از هر حیث همچون انسان‌ها آزمایش و وسوسه شد.‏ از این رو،‏ او کاهن اعظمی دلسوز و با دردهای ما آشناست.‏—‏عبرانیان ۲:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۴:‏۱۵‏.‏

۷.‏ عیسی با آمدن به زمین چه ازخودگذشتگی‌ای از خود نشان داد؟‏

^۷ عیسی با میل خود حاضر شد مقام و موقعیت بی‌نظیر خود را در آسمان،‏ در درگاه پدرش ترک کند و به زمین آید.‏ برای درک ازخودگذشتگی عیسی،‏ مردی را تصوّر کنید که خانه و خانوادهٔ خود را ترک و به کشوری بیگانه سفر می‌کند.‏ به راستی چه کسی حاضر است تن به چنین کاری دهد،‏ اگر بداند اهالی آن کشور او را دشمن خود خواهند شمرد،‏ تحقیر خواهند کرد،‏ شکنجه خواهند داد و در آخر به قتل خواهند رساند؟‏ اما عیسی تن به این ازخودگذشتگی داد.‏ او با میل خود حاضر شد موقعیت خود را در آسمان ترک کند و به صورت انسان به زمین آید.‏ عیسی این قدم را برداشت در حالی که می‌دانست اکثر مردم او را رد خواهند کرد.‏ او به خوبی می‌دانست که بی‌رحمانه تحقیر و به شدّت شکنجه خواهد شد و در آخر به نحوی زجرآور جان خواهد داد.‏ (‏فیلیپیان ۲:‏۵-‏۷‏)‏ به راستی چه انگیزه‌ای عیسی را بر آن داشت که به زمین آید؟‏

۸،‏ ۹.‏ چه انگیزه‌ای عیسی را بر آن داشت که جانش را فدا کند؟‏

^۸ انگیزهٔ عیسی بیش از هر چیز محبت عمیق او به پدرش بود.‏ همین محبت،‏ به عیسی استقامت و تحمّل بخشید و همین محبت،‏ عیسی را به دفاع از نام و حیثیت پدرش برانگیخت.‏ (‏مَتّی ۶:‏۹؛‏ یوحنا ۱۷:‏۱-‏۶،‏ ۲۶‏)‏ برای عیسی مهم‌ترین وظیفه،‏ تقدّس نام خدا و رفع تهمت‌ها از آن بود.‏ برای عیسی بالاترین افتخار بود که در انجام این وظیفه شکنجه و سختی بکشد و عدالت را آشکار سازد؛‏ زیرا می‌دانست اطاعت کامل او سهم بزرگی در تقدّس نام گرانقدر پدرش خواهد داشت.‏—‏۱تواریخ ۲۹:‏۱۳‏.‏

^۹ انگیزهٔ دیگر عیسی از فدا کردن جانش،‏ محبت او به انسان‌ها بود.‏ این محبت عیسی به آغاز آفرینش انسان برمی‌گردد.‏ حتی قرن‌ها قبل از این که عیسی به زمین آید،‏ به انسان‌ها توجه و محبتی خاص داشت،‏ چنان که کتاب مقدّس از قول او می‌گوید:‏ «شادی من با بنی‌آدم می‌بود.‏» (‏امثال ۸:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ زمانی که عیسی بر زمین آمد،‏ این محبت به وضوح آشکار شد.‏ همان طور که در سه فصل قبل دیدیم،‏ عیسی محبتش را به شکل‌های مختلف به همهٔ مردم و به خصوص به پیروانش ابراز داشت.‏ اما می‌توان گفت که در ۱۴ نیسان سال ۳۳ میلادی محبت عیسی به ما به اوج خود رسید،‏ زمانی که حاضر شد،‏ برای ما انسان‌ها از جان خود بگذرد.‏ (‏یوحنا ۱۰:‏۱۱‏)‏ به راستی که عیسی با گذشتن از جان خود محبتش را به ما در حد اعلیٰ ثابت کرد.‏ آیا ما از این بابت نیز باید او را سرمشق قرار دهیم؟‏ بلی،‏ در واقع به ما چنین حکم شده  است.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ الف)‏ حکم تازه‌ای که عیسی به پیروانش داد چیست و این حکم واقعاً به چه معنی است؟‏ ب)‏ چرا عمل کردن به حکم تازهٔ عیسی برای ما مسیحیان اهمیت دارد؟‏

^۱۰ عیسی شب پیش از مرگش به صمیمی‌ترین شاگردان خود چنین گفت:‏ «حکمی تازه به شما می‌دهم،‏ و آن این که یکدیگر را محبت کنید.‏ همان‌گونه که من شما را محبت کردم،‏ شما نیز باید یکدیگر را محبت نمایید.‏ از همین محبت شما به یکدیگر،‏ همه پی خواهند برد که شاگرد من هستید.‏» (‏یوحنا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ چرا عیسی محبت به یکدیگر را «حکمی تازه» خواند؟‏ می‌دانیم که در قوانین موسی آمده بود:‏ «همسایهٔ خود را [یا همنوع خود را] مثل خویشتن محبت نما.‏» (‏لاویان ۱۹:‏۱۸‏)‏ اما ‹حکم تازه› فراتر از این محبت است؛‏ محبتی است که ما را به گذشتن از جان خود برای دیگران برمی‌انگیزد.‏ عیسی این نکته را به این شکل روشن ساخت:‏ «حکم من این است که یکدیگر را محبت کنید،‏ چنانکه من شما را محبت کرده‌ام.‏ محبتی بیش از این وجود ندارد که کسی جان خود را در راه دوستانش فدا کند.‏» (‏یوحنا ۱۵:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ در واقع ‹حکم تازه› به این معنی است که «همنوع خود را نه مثل خویشتن،‏ بلکه بیش از خویشتن محبت نما.‏» عیسی با شیوهٔ زندگی و مرگ خود برای ما سرمشق کاملی از این محبت به جا گذاشت.‏

^۱۱ چرا عمل کردن به حکم تازهٔ عیسی برای ما مسیحیان اهمیت دارد؟‏ گفتهٔ عیسی را به یاد آورید:‏ «از همین محبتِ [ایثارگرانهٔ] شما به یکدیگر،‏ همه پی خواهند برد که شاگرد من هستید.‏» آری،‏ این محبت ایثارگرانه مشخصهٔ مسیحیان حقیقی است.‏ این محبت را می‌توان از جهتی به نشان یا کارتی بر سینه تشبیه کرد.‏ شاهدان یَهُوَه هنگام شرکت در کنگره‌های سالانه کارتی بر سینه می‌زنند که نام و نام جماعتشان را مشخص می‌کند.‏ محبت ایثارگرانهٔ مسیحیان حقیقی نیز باید همچون کارتی بر سینه برای دیگران بارز باشد.‏ بجاست هر یک از ما از خود بپرسد:‏ ‹آیا این محبت ایثارگرانه در زندگی من نیز اینچنین بارز است؟‏›‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ محبت به هم‌ایمانانمان باید تا چه حد باشد؟‏ ب)‏ فداکاری و ازخودگذشتگی به چه معناست؟‏

^۱۲ ما پیروان مسیح،‏ باید همچون عیسی به هم‌ایمانانمان محبت کنیم؛‏ به این معنی که حاضر باشیم برای آنان ایثار کنیم و ازخودگذشتگی نشان دهیم.‏ اما تا چه حد؟‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «محبت را از آنجا شناخته‌ایم که او جان خود را در راه ما نهاد،‏ و ما نیز باید جان خود را در راه برادران بنهیم.‏» (‏۱یوحنا ۳:‏۱۶‏)‏ پس ما باید همچون عیسی حاضر باشیم که اگر لازم باشد،‏ برای هم‌ایمانانمان از جان خود نیز بگذریم.‏ برای نمونه،‏ هنگامی که هم‌ایمانانمان مورد اذیت و آزار قرار می‌گیرند،‏ حاضر نخواهیم بود به آنان خیانت کنیم و زندگی‌شان را در خطر اندازیم؛‏ حتی اگر به قیمت جانمان تمام شود.‏ در کشورهایی که درگیری‌های قومی و نژادی وجود دارد،‏ ما حاضریم قطع‌نظر از نژاد و قوم هم‌ایمانانمان از آنان محافظت کنیم؛‏ حتی اگر لازم باشد که زندگی خود را به خطر اندازیم.‏ هنگام جنگ حاضریم زندانی شدن و مرگ را به جان بخریم،‏ اما به روی هم‌ایمانمان یا هیچ کس دیگر اسلحه نکشیم.‏—‏یوحنا ۱۷:‏۱۴،‏ ۱۶؛‏ ۱یوحنا ۳:‏۱۰-‏۱۲‏.‏

^۱۳ آیا تنها با فدا کردن جان خود برای هم‌ایمانانمان می‌توانیم محبت ایثارگرانهٔ خود را ثابت کنیم؟‏ خیر،‏ در واقع،‏ به ندرت پیش می‌آید که لازم باشد چنین فداکاری بزرگی از خود نشان دهیم.‏ اما اگر حاضریم از روی محبت،‏ جانمان را فدای هم‌ایمانانمان کنیم،‏ آیا نباید برای کمک به هم‌ایمانانمان حاضر باشیم فداکاری‌های کوچک‌تری از خود نشان دهیم؟‏ ایثار و فداکاری به این معنی است که برای نفع و رفاه دیگران از نفع و راحتی خود بگذریم؛‏ حتی اگر برایمان مشکل باشد.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۰:‏۲۴‏)‏ چگونه در عمل می‌توانیم چنین محبتی به یکدیگر نشان دهیم؟‏

۱۴.‏ الف)‏ پیران مسیحی برای جماعت چه ازخودگذشتگی‌هایی می‌کنند؟‏ ب)‏ نسبت به پیران مسیحی که در جماعت شما زحمت فراوان می‌کشند،‏ چه احساسی دارید؟‏

^۱۴ پیران مسیحی برای ‹شبانی و نظارت گلهٔ خدا› ازخودگذشتگی بسیار می‌کنند.‏ (‏۱پِطرُس ۵:‏۲،‏ ۳‏)‏ غالباً آنان در کنار وظیفهٔ سرپرستی از خانوادهٔ خود گاه برای رسیدگی به امور جماعت باید از روزهای تعطیل و وقتِ استراحتشان بگذرند.‏ در میان فعالیت‌های آنان می‌توان به آماده کردن گفتار و سخنرانی،‏ رسیدگی به امور قضاییِ جماعت و شبانی از برادران و خواهران اشاره کرد.‏ به علاوه،‏ بسیاری از پیران جماعت با کار سخت در مجمع‌ها و کنگره‌ها،‏ عیادت از بیماران،‏ فعالیت در کمیتهٔ رابط با بیمارستان‌ها و کمیتهٔ ساختمانی منطقه فداکاری بزرگی نشان می‌دهند.‏ پیران مسیحی نباید هیچ گاه فراموش کنند که با صرف نیرو،‏ دارایی و وقتشان برای شبانی از گلهٔ خدا،‏ در واقع محبت ایثارگرانه را در عمل نشان می‌دهند.‏ (‏۲قُرِنتیان ۱۲:‏۱۵‏)‏ همچنین باید بدانند که به این تلاش و فداکاری آنان نه تنها یَهُوَه خدا،‏ بلکه جماعتی که در آن خدمت می‌کنند نیز بسیار ارج می‌نهند.‏—‏فیلیپیان ۲:‏۲۹؛‏ عبرانیان ۶:‏۱۰‏.‏

۱۵.‏ الف)‏ همسران پیران مسیحی چه فداکاری‌هایی می‌کنند؟‏ ب)‏ نسبت به همسران پیران مسیحی که از شوهرانشان حمایت می‌کنند،‏ چه احساسی دارید؟‏

^۱۵ همسران پیران مسیحی را نیز نباید فراموش کرد که با فداکاری از شوهرانشان حمایت می‌کنند تا آنان بتوانند به امور جماعت رسیدگی کنند.‏ این خواهران با ازخودگذشتگی اجازه می‌دهند اوقاتی را که شوهرشان می‌توانست با خانواده بگذراند به رسیدگی به امور ضروری جماعت بپردازد.‏ همسران سرپرستان سیّار را در نظر بگیرید که با چه ازخودگذشتگی‌ای دوشادوش شوهرانشان از یک جماعت به جماعت دیگر یا از یک حوزه به حوزهٔ دیگر می‌روند.‏ آنان از داشتن خانه‌ای برای خود چشم‌پوشی می‌کنند و شاید مجبور باشند هر هفته در مکانی متفاوت بخوابند.‏ خواهرانی که با ازخودگذشتگی به خاطر منافع جماعت خواسته‌های خود را زیر پا می‌گذارند،‏ شایستهٔ تحسینند؛‏ زیرا آنان با این کار محبت ایثارگرانهٔ خود را ابراز می‌کنند.‏—‏فیلیپیان ۲:‏۳،‏ ۴‏.‏

۱۶.‏ والدین مسیحی برای فرزندان خود چه فداکاری‌هایی می‌کنند؟‏

^۱۶ چگونه می‌توانیم در خانواده محبتی ایثارگرانه از خود نشان دهیم؟‏ بی‌تردید شما والدین برای پرورش فرزندانتان هماهنگ «با تعلیم و تربیت خداوند» و همچنین فراهم ساختن نیازهای آنان فداکاری و ازخودگذشتگی فراوانی می‌کنید.‏ (‏اِفِسُسیان ۶:‏۴‏)‏ شاید باید ساعت‌ها کار طاقت‌فرسا را به جان بخرید تا بتوانید نیازهای اولیهٔ فرزندانتان را فراهم کنید؛‏ نیازهایی مثل غذا،‏ لباس و سرپناه.‏ حتی شاید حاضرید برای رفاه و رفع احتیاجات فرزندانتان از راحتی خود بگذرید.‏ به علاوه،‏ برای نشاندن کلام خدا در دل فرزندانتان،‏ آوردن آنان به جلسات و همراهی آنان در موعظه قطعاً تلاش فراوان به خرج می‌دهید.‏ (‏تثنیه ۶:‏۶،‏ ۷‏)‏ شما با این محبت ایثارگرانه،‏ یَهُوَه خدا،‏ بنیان‌گذار خانواده را خشنود می‌سازید و همچنین راه زندگی ابدی را پیش روی فرزندانتان می‌نهید.‏—‏امثال ۲۲:‏۶؛‏ اِفِسُسیان ۳:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

۱۷.‏ شوهران مسیحی چگونه می‌توانند محبت عیسی را سرمشق قرار دهند؟‏

^۱۷ شوهران،‏ شما چگونه می‌توانید به خانواده‌تان محبتی ایثارگرانه همچون مسیح ابراز کنید؟‏ کتاب مقدّس چنین می‌گوید:‏ «ای شوهران،‏ زنان خود را محبت کنید،‏ آن‌گونه که مسیح نیز کلیسا را محبت کرد و جان خویش را فدای آن نمود.‏» (‏اِفِسُسیان ۵:‏۲۵‏)‏ همان طور که پیش از این گفتیم،‏ عیسی چنان محبتی به پیروانش داشت که حاضر شد جانش را برای آنان فدا کند.‏ شوهران مسیحی نیز این فداکاری عیسی را سرمشق خود قرار می‌دهند و همچون او «در پی خشنودی خود» نیستند.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۳‏)‏ چنین شوهرانی بیش از این که به خواسته‌های خود توجه داشته باشند با میل و رغبت نیازها و منافع همسرشان را در نظر می‌گیرند.‏ آنان هیچ گاه اصرار ندارند که همه چیز مطابق میلشان انجام شود؛‏ بلکه تا زمانی که اصلی الٰهی زیر پا گذاشته نشود،‏ از خواست خود می‌گذرند و مطابق میل همسرشان عمل می‌کنند.‏ شوهرانی که چنین محبتی از خود نشان می‌دهند،‏ نه تنها خدا را خشنود می‌سازند،‏ بلکه از عشق و احترام همسر و فرزندانشان نیز برخوردار می‌شوند.‏

۱۸.‏ تأمّل بر چه امری انگیزهٔ لازم را برای عمل کردن به حکم تازهٔ مسیح در ما ایجاد می‌کند؟‏

^۱۸ عمل کردن به حکم تازهٔ مسیح در خصوص محبت،‏ آسان نیست.‏ اما،‏ تأمّل بر گفته‌ای از پولُس رسول،‏ انگیزهٔ لازم را برای ابراز چنین محبتی در ما به وجود می‌آورد.‏ پولُس می‌گوید:‏ «زیرا محبت مسیح بر ما حکمفرماست،‏ چون یقین داریم که یک تن به‌خاطر همه مرد .‏ .‏ .‏ و به‌خاطر همه مرد تا زندگان دیگر نه برای خود،‏ بلکه برای آن کس زیست کنند که به‌خاطرشان مرد و برخاست.‏» (‏۲قُرِنتیان ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ آیا تأمّل بر این که عیسی جانش را برای ما فدا کرد،‏ ما را بر آن نمی‌دارد که برای او زیست کنیم؟‏ در واقع،‏ با سرمشق قرار دادن محبت ایثارگرانهٔ مسیح،‏ دیگر نه برای خود،‏ بلکه برای او زیست می‌کنیم.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ یَهُوَه چه هدیهٔ باارزشی به ما ارزانی داشته است و ما چگونه می‌توانیم از برکات آن بهره‌مند شویم؟‏

^۱۹ سخن عیسی اغراق‌آمیز نبود که گفت:‏ «محبتی بیش از این وجود ندارد که کسی جان خود را در راه دوستانش فدا کند.‏» (‏یوحنا ۱۵:‏۱۳‏)‏ عیسی با فدا کردن جانش برای ما،‏ در واقع محبت خود را به والاترین شکل به ما ثابت کرد.‏ اما،‏ محبت یَهُوَه حتی از آن هم والاتر بود.‏ عیسی در این خصوص چنین گفت:‏ «زیرا خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانهٔ خود را داد تا هر که به او ایمان آوَرَد هلاک نگردد،‏ بلکه حیات جاویدان یابد.‏» (‏یوحنا ۳:‏۱۶‏)‏ خدا به ما چنان محبتی دارد که حاضر شد برای آمرزش گناهان ما و رهایی ما از مرگ،‏ بهایی سنگین بپردازد و پسرش را برای ما بدهد.‏ (‏اِفِسُسیان ۱:‏۷‏)‏ پرداخت این بهای سنگین،‏ هدیه‌ای پرارزش از یَهُوَه به ماست.‏ اما در عین حال یَهُوَه خدا ما انسان‌ها را مجبور به پذیرفتن این هدیه نمی‌کند.‏

^۲۰ در واقع ما با ایمان به عیسی مسیح از برکات این هدیهٔ پرارزش بهره‌مند می‌شویم.‏ واضح است که ایمان داشتن به عیسی تنها در کلام نیست؛‏ بلکه عمل و روش زندگی شخص است که ایمان او را ثابت می‌کند.‏ (‏یعقوب ۲:‏۲۶‏)‏ اگر ما تلاش کنیم که هر روزه از عیسی پیروی کنیم،‏ ایمانمان را به او ثابت کرده‌ایم.‏ با در پیش گرفتن چنین روشی در زندگی برکات فوق‌العاده‌ای را هم امروز و هم در آینده نصیب خود خواهیم کرد.‏ در فصل بعد به بررسی این موضوع می‌پردازیم.‏