Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εκδηλώνουμε έμπρακτα αγάπη για τους αδελφούς μας «στα κρυφά», δηλαδή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, όταν είναι δυνατόν. (Ματθ. 6:1-4) Πρέπει επίσης να παίρνουμε την πρωτοβουλία στην απόδοση τιμής. (Ρωμ. 12:10) Ο Ιησούς έθεσε το υπόδειγμα στην απόδοση τιμής εκτελώντας την ταπεινότερη εργασία. (Ιωάν. 13:3-5, 12-15) Ίσως χρειάζεται σκληρή προσπάθεια για να αναπτύξουμε την αναγκαία ταπεινοφροσύνη ώστε να τιμούμε τους άλλους με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και οι απόστολοι, προτού λάβουν το άγιο πνεύμα, δεν μπορούσαν να καταλάβουν πλήρως αυτό που έκανε ο Ιησούς. (Ιωάν. 13:7) Μπορούμε να αποδίδουμε τιμή στους άλλους αν δεν έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας λόγω της μόρφωσής μας, των υλικών μας αποκτημάτων ή των προνομίων μας στην υπηρεσία του Ιεχωβά. (Ρωμ. 12:3) Επίσης, αντί να φθονούμε εκείνους που λαβαίνουν έπαινο, χαιρόμαστε μαζί τους, έστω και αν θεωρούμε ότι δικαιούμαστε εξίσου την τιμή ή κάποια αναγνώριση για αυτό που επιτεύχθηκε. w17.10 σ. 9 ¶9, 10

Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι η χρήση του Λόγου του Θεού στη διακονία μπορεί να ασκήσει βαθιά επίδραση στα άτομα στα οποία κηρύττουν. Σκεφτείτε ένα παράδειγμα. Κάποιος αδελφός έκανε επανεπίσκεψη σε έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος διάβαζε τα περιοδικά μας επί σειρά ετών. Μόνο που αυτή τη φορά, αντί απλώς να παρουσιάσει το τελευταίο τεύχος της Σκοπιάς, αποφάσισε να διαβάσει μια Γραφική περικοπή που αναφερόταν μέσα στο περιοδικό. Διάβασε τα εδάφια 2 Κορινθίους 1:3, 4, τα οποία λένε: «Ο Πατέρας του τρυφερού ελέους και ο Θεός κάθε παρηγοριάς . . . μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη». Ο οικοδεσπότης συγκινήθηκε τόσο πολύ από αυτά τα λόγια ώστε παρακάλεσε τον αδελφό να του τα ξαναδιαβάσει. Είπε ότι τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα του είχαν μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά, και έδειξε ενδιαφέρον για το άγγελμα της Γραφής. Δεν συμφωνείτε ότι ο Λόγος του Θεού ασκεί δύναμη στη διακονία μας;​—Πράξ. 19:20. w17.09 σ. 26 ¶9, 10

Αναμφίβολα, τα ουράνια πλάσματα που ήταν όσια στον Θεό ένιωσαν αγανάκτηση, θυμό και περιφρόνηση για την πρόκληση του Διαβόλου. Ωστόσο, ο Ιεχωβά δεν έκανε βιαστικές κινήσεις. Η αντίδρασή του ήταν συγκρατημένη και απολύτως αρμόζουσα. Υπήρξε μακρόθυμος και αντιμετώπισε την ανταρσία του Σατανά με δικαιοσύνη. (Έξοδ. 34:6· Ιώβ 2:2-6) Γιατί; Ο Ιεχωβά έχει επιτρέψει να περάσει καιρός επειδή δεν θέλει να καταστραφεί κανείς αλλά θέλει «όλοι να φτάσουν σε μετάνοια». (2 Πέτρ. 3:9) Η εγκράτεια του Ιεχωβά μάς διδάσκει ότι και εμείς οφείλουμε να ζυγίζουμε τα λόγια μας και να σκεφτόμαστε προσεκτικά τις ενέργειές μας. Δεν πρέπει να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. Όταν αντιμετωπίζετε ένα σοβαρό ζήτημα, δώστε στον εαυτό σας τον αναγκαίο χρόνο για να ενεργήσετε σοφά. Προσευχηθείτε για σοφία ώστε να πείτε ή να κάνετε το σωστό. (Ψαλμ. 141:3) Όταν η κατάσταση είναι τεταμένη, είναι πολύ εύκολο να αντιδράσουμε συναισθηματικά. Σε πολλούς από εμάς έχει συμβεί να μετανιώσουμε για απερίσκεπτα λόγια ή πράξεις!​—Παρ. 14:29· 15:28· 19:2. w17.09 σ. 4 ¶6, 7