Ο απόστολος Παύλος αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες. Χρειάστηκε δύναμη ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που υπέστη ξυλοδαρμό, λιθοβολισμό και φυλάκιση. (2 Κορ. 11:23-25) Ο Παύλος παραδέχτηκε με κάθε ειλικρίνεια ότι κατά καιρούς πάλευε με αρνητικά συναισθήματα. (Ρωμ. 7:18, 19, 24) Επίσης, υπέμενε κάποιο «αγκάθι στη σάρκα», και ζητούσε απεγνωσμένα από τον Θεό να το αφαιρέσει. (2 Κορ. 12:7, 8) Ο Ιεχωβά έδωσε στον Παύλο τη δύναμη για να φέρει σε πέρας τη διακονία του παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Σκεφτείτε τι επιτέλεσε ο Παύλος. Για παράδειγμα, ενόσω βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ρώμη, υπερασπιζόταν με ζήλο τα καλά νέα ενώπιον των Ιουδαίων ηγετών, ίσως δε και ενώπιον κυβερνητικών αξιωματούχων. (Πράξ. 28:17· Φιλιπ. 4:21, 22) Επίσης, κήρυξε σε πολλούς στην Πραιτωριανή Φρουρά, και έδινε μαρτυρία σε όλους όσους τον επισκέπτονταν. (Πράξ. 28:30, 31· Φιλιπ. 1:13) Το ίδιο διάστημα, έγραψε θεόπνευστες επιστολές που ωφελούν τους αληθινούς Χριστιανούς μέχρι σήμερα. w21.05 21:4-5

Η υπερηφάνεια έκανε τον βασιλιά Οζία του Ιούδα να απορρίψει τη συμβουλή που του δόθηκε και να ενεργήσει με αυθάδεια. Ο Οζίας ήταν πολύ ικανός άνθρωπος. Επιδόθηκε με επιτυχία σε στρατιωτικές εκστρατείες, σε οικοδομικά έργα και στην ανάπτυξη της γεωργίας. «Ο αληθινός Θεός τον έκανε να ευημερεί». (2 Χρον. 26:3-7, 10) «Ωστόσο, μόλις απέκτησε δύναμη, η καρδιά του έγινε υπεροπτική, κάτι που τον οδήγησε στην καταστροφή», λέει η Γραφή. Σύμφωνα με την εντολή που είχε δώσει ο Ιεχωβά, μόνο οι ιερείς επιτρεπόταν να προσφέρουν θυμίαμα στον ναό. Αλλά ο βασιλιάς Οζίας μπήκε με αυθάδεια στον ναό για να προσφέρει θυμίαμα. Ο Ιεχωβά δυσαρεστήθηκε και έπληξε εκείνον τον υπερήφανο άνθρωπο με λέπρα. (2 Χρον. 26:16-21) Θα μπορούσε η υπερηφάνεια να μας οδηγήσει σε μια παγίδα σαν αυτήν στην οποία έπεσε ο Οζίας; Ναι, θα μπορούσε, αν έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Ας θυμόμαστε πως οποιαδήποτε ταλέντα έχουμε και οποιαδήποτε προνόμια λαβαίνουμε στην εκκλησία είναι από τον Ιεχωβά. (1 Κορ. 4:7) Αν είμαστε υπερήφανοι, ο Ιεχωβά δεν θα μας χρησιμοποιεί. w21.06 24:7-8

Ο Ιησούς ήξερε ότι οι μαθητές του δεν θα είχαν πάντα εξαιρετικές εμπειρίες στη διακονία τους. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε πόσοι από εκείνους που άκουσαν αρχικά τους μαθητές πίστεψαν. Οι μαθητές έπρεπε να βρίσκουν χαρά, όχι μόνο μέσα από τα επιτεύγματά τους, αλλά, το σημαντικότερο, επειδή θα ήξεραν ότι οι επιμελείς προσπάθειές τους ευαρεστούσαν τον Ιεχωβά. Αν υπομείνουμε και εμείς στη διακονία μας, θα αποκτήσουμε αιώνια ζωή. Καθώς σπέρνουμε και καλλιεργούμε σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας ολόκαρδα, σπέρνουμε επίσης «μεριμνώντας για το πνεύμα», επιτρέποντας στο άγιο πνεύμα του Θεού να επενεργεί ελεύθερα στη ζωή μας. Αν δεν “παραιτηθούμε”, ή αλλιώς δεν “αποκάμουμε”, ο Ιεχωβά εγγυάται ότι θα θερίσουμε αιώνια ζωή, ανεξάρτητα από το αν θα βοηθήσουμε κάποιον καινούριο μαθητή να αφιερωθεί στον Θεό.​—Γαλ. 6:7-9. w21.10 43:8-9