અયૂબ

 ૩ “કાશ! જે દિવસે હું પેદા થયો એ દિવસનું નામનિશાન મટી ગયું હોત,+

જે રાતે કહેવામાં આવ્યું, ‘જુઓ, દીકરો થયો છે!’* એ રાત પણ રહી ન હોત.

એ દિવસ ઈશ્વરની યાદમાંથી ભૂંસાઈ ગયો હોત;

એ દિવસે પ્રકાશ પથરાયો ન હોત.

 ૬ કાશ! અંધકારે એ રાત પર કબજો કરી લીધો હોત;+

વર્ષનો એ દિવસ હરખાયો ન હોત,

મહિનાઓમાં એની ગણતરી ન થઈ હોત.

 ૭ કાશ! એ રાત વાંઝણી થઈ ગઈ હોત;

આનંદનો કોઈ પોકાર સંભળાયો ન હોત.

 ૮ હે દિવસોને શ્રાપ આપનારાઓ,

હે મગરમચ્છને*+ ઉઠાડનારાઓ, એ દિવસને શ્રાપ આપો.

 ૯ કાશ! પરોઢના તારાઓ અંધકારમાં ગરક થઈ ગયા હોત;

દિવસના અજવાળાની રાહ જોતાં જોતાં એ રાત થાકી ગઈ હોત,

સૂર્યનાં કિરણો માટે એ રાત ઝૂરતી હોત.

૧૦ કાશ! એણે મારી માનું ગર્ભસ્થાન બંધ કર્યું હોત;+

મારી આંખો આગળથી વેદના દૂર કરી હોત.

ગર્ભમાંથી બહાર આવતા જ મારો શ્વાસ રૂંધાઈ કેમ ન ગયો?+

૧૨ મારી માએ મને કેમ ખોળામાં લીધો?

૧૩ નહિતર હું હમણાં નિરાંતે સૂતો હોત;+

અને શાંતિથી ઊંઘતો હોત,+

૧૪ હું પૃથ્વીના એ રાજાઓ અને તેઓના સલાહકારો સાથે હોત,

જેઓએ બનાવેલી ઇમારતો હમણાં ખંડેર છે,*

૧૫ અથવા એ રાજકુમારો* સાથે હોત, જેઓ પાસે પુષ્કળ સોનું હતું,

જેઓનાં ઘરો ચાંદીથી ભરેલાં હતાં.

૧૭ કબરમાં દુષ્ટ લોકોની બેચેની દૂર થાય છે;

થાકેલા-પાકેલા લોકો ત્યાં આરામ મેળવે છે.+

૧૮ બધા કેદીઓ ત્યાં રાહત મેળવે છે;

મજૂરી કરાવનાર લોકોનો અવાજ તેઓને સંભળાતો નથી.

૧૯ નાના-મોટા* ત્યાં સમાન છે,+

ત્યાં ગુલામ પોતાના માલિકથી આઝાદ છે.

તેઓ તો દાટેલા ખજાના કરતાં મોતને વધારે ખંતથી શોધે છે,

૨૨ મોત આવે ત્યારે તેઓ આનંદથી ઝૂમી ઊઠે છે,

કબર જોતાં જ તેઓ હર્ષનાદ કરે છે.

૨૩ જેનો માર્ગ ઈશ્વરે પોતે ઘેરી લીધો છે,

એવા માર્ગથી ભટકેલા માણસને તે કેમ અજવાળું આપે છે?+

૨૪ હું નિસાસા નાખતાં નાખતાં કોળિયો ગળું છું,+

મારાં આંસુઓ ધોધની જેમ વહે છે.+

૨૫ જેનાથી હું ડરતો હતો, એ જ મારા પર આવી પડ્યું છે,

જેની મને બીક હતી, એ જ મારી સામે આવ્યું છે.

૨૬ મારી શાંતિ છીનવાઈ ગઈ છે, સુખચેન અને આરામ જતાં રહ્યાં છે,

બસ આફતો છે, જે અટકવાનું નામ જ નથી લેતી.”