એક સાંજે રિબકા પોતાની ગાગર ભરીને પાછી ફરતી હતી. એક વૃદ્ધ માણસ દોડીને તેની પાસે આવ્યા. તેમણે કહ્યું: “તારી ગાગરમાંથી થોડું પાણી કૃપા કરીને મને પીવા દે.” કેટલી નમ્ર વિનંતી! રિબકા જોઈ શકી કે એ માણસ ઘણા દૂરથી આવ્યા હતા. તેણે તરત જ પોતાના ખભેથી ગાગર ઉતારી અને ઠંડુ પાણી પીવડાવ્યું. પછી તેનું ધ્યાન એ માણસના દસ ઊંટો પર પડ્યું. તેણે જોયું કે, પાણીનો હવાડો ખાલી હતો. રિબકા બની શકે એટલી મદદ કરવા ચાહતી હતી. એ માટે તેણે કહ્યું: ‘તમારાં ઊંટો પણ પી રહે ત્યાં સુધી હું તેમને માટે પાણી ભરીશ.’—ઉત્પત્તિ ૨૪:૧૭-૧૯.

ધ્યાન આપો કે, દસ ઊંટો પાણી પી રહે ત્યાં સુધી રિબકાએ પાણી પીવડાવવાની તૈયારી બતાવી. એક તરસ્યું ઊંટ ૯૫ લિટરથી પણ વધારે પાણી પી શકે! જો દસે દસ ઊંટ તરસ્યા હોત તો રિબકાએ કલાકો સુધી પાણી ભરવું પડ્યું હોત. લાગતું નથી કે, ઊંટો એટલા બધા તરસ્યા હતા. પણ શું રિબકાને એ વાતની ખબર હતી? ના. એ તો આ વૃદ્ધ પરદેશીને મહેમાનગતિ બતાવવા આતુર હતી. એ માટે તે સખત મહેનત કરવા પણ તૈયાર હતી. તે માણસે તેની મદદ સ્વીકારી. તે નવાઈ પામીને જોતા રહ્યા કે, રિબકા પાણીનો હવાડો ભરવા દોડાદોડી કરી રહી હતી.—ઉત્પત્તિ ૨૪:૨૦, ૨૧.

સાંજ થઈ ગઈ હતી. એહવાલ જાણાવતો નથી કે રિબકાએ મોડે સુધી કુવા પાસે રોકાવું પડયું હોય. એવું પણ જોવા મળતું નથી કે તે ઘરે પહોંચી ત્યારે બધા ઘરના બધા લોકો સુઈ ગયા હતા. કે પછી, ઘરનું કોઈ શોધવા આવ્યું હોય કે તેને કેમ પાણી ભરતા આટલું મોડું થયું.