^૪ ગીતકર્તા આ શબ્દોથી શરૂઆત કરે છે: “હે પ્રભુ, પેઢી દરપેઢી તું અમારો આશ્રય થયો છે. પર્વતો ઉત્પન્‍ન થયા હતા, અને તેં પૃથ્વી તથા જગતને રચ્યાં હતાં, તે પહેલાં, એટલે અનાદિકાળથી તે અનંતકાળ સુધી, તું ઇશ્વર છે.” (આ લેખમાં ત્રાંસા અક્ષરો અમે કર્યા છે.)—ગીતશાસ્ત્ર ૯૦:૧, ૨.

^૭ પર્વતો “ઉત્પન્‍ન” થયા કે પૃથ્વીને ‘રચવામાં’ આવી એ પહેલાંથી યહોવાહ અસ્તિત્વ ધરાવે છે. મનુષ્યની દૃષ્ટિએ જોતા, આ પૃથ્વીનાં દરેક પાસાઓ, રસાયણો અને જટિલ પ્રક્રિયાઓ માટે ઘણી મહેનતની જરૂર પડે છે. પર્વતોને “ઉત્પન્‍ન” કરવામાં આવ્યા અને પૃથ્વીને ‘રચવામાં’ આવી એમ કહીને ગીતકર્તા, યહોવાહે ઉત્પન્‍ન કરેલી આ બાબતો પ્રત્યે ઊંડો આદર બતાવી રહ્યા છે. એવી જ રીતે, શું આપણે પણ યહોવાહે કરેલાં કાર્યો પ્રત્યે કદર અને ઊંડું માન બતાવવું ન જોઈએ?

યહોવાહ હંમેશા આપણી સાથે છે

^૮ ગીતકર્તાએ ગાયું, “અનાદિકાળથી તે અનંતકાળ સુધી, તું ઇશ્વર છે.” “અનાદિકાળ,” અંત હોય પણ ક્યારે એ ચોક્કસ ન હોય એને બતાવે છે. (નિર્ગમન ૩૧:૧૬, ૧૭; હેબ્રી ૯:૧૫) તેમ છતાં, ગીતશાસ્ત્ર ૯૦:૨માં અને હેબ્રી શાસ્ત્રવચનોમાં બીજી જગ્યાઓએ ‘અનાદિકાળનો’ અર્થ “સદા ટકી રહે” એમ થાય છે. (સભાશિક્ષક ૧:૪) આપણે સમજી ન શકીએ કે કઈ રીતે યહોવાહ હંમેશથી અસ્તિત્વ ધરાવે છે. તોપણ, યહોવાહને કોઈ શરૂઆત નથી અને તેમનો કદી અંત પણ આવશે નહિ. (હબાક્કૂક ૧:૧૨) તે હંમેશા જીવંત રહેશે અને આપણને મદદ કરશે.