“Indi Ini Matuod!”

“MAYO 31, 1982, katahom sang adlaw. Ang adlaw nagasilak, ang langit asul, kag nahunahuna ko nga isa ini ka maayo gid nga kahigayunan sa pagtinlo sang ugsaran. Bag-o lang namon mautod ang tigulang na nga Chi­nese elm, kag may mga lipak pa kag mga sanga nga nabilin sa ugsaran. Nian nadumduman ko nga ang amon abyan nga si ­George may mulch­er nga magapahapos sang trabaho, gani gintawgan ko sia.

“Si George isa ka eksperiensiado nga piloto, kag maluyagon sia magpalupad sing eroplano. Gani indi makapakibot sang ginsugiran niya ako nga masakay sia sa eroplano kaupod sang pila ka abyan kag ginpamangkot niya kami kon bala luyag man namon mag-upod. Ang akon asawa nga si ­Dianne kag ako namat-od nga isa ini ka matahom nga kahigayunan sa tapos makapaninlo sang ugsaran. Ginpaupod namon ang amon tres anyos nga anak nga babayi. Si Maria, isa ka matahom, maalam nga bata nga ang duag sang iya buhok kag mga mata luto nga kaki, nakunyag gid.

“Pag-abot namon sa erport, may isa pa ka abyan nga nagahulat sang iya turno sa pagsakay, gani nagsakay kami tanan sa eroplano nga may apat ka pulungkuan. Naglupad kami sa ibabaw sang linaw kag nagpakadto sa mga bukid. Katahom gid sadto. Naggawa kami kag nakita namon ang pamilyar nga mga butang. Ang iban nga mga tawo nagapiknik sa pukatod. Nalipay gid si Maria. Nian, samtang nagapaibabaw kami sa putukputukan sang pukatod, hinali nga nasugata sang eroplano ang mabaskog nga hangin. Nagdulog ang makina kag napatay, kag ang eroplano nahulog gikan sa langit!

“Ang lamang nga madumduman ko nga gintinguhaan ko nga himuon amo ang makakadto sa ulot sang akon asawa, nga nagasabak kay Maria, kag sang pulungkuan sa atubangan. Wala ko gid mahimo ini—ang eroplano nakabunggo sa kilid sang bukid.

“Nagtinguha ako sa pagtindog apang indi ako makahulag. Nabatian ko si ­Dianne nga nagahibi kag nagapangayo sing bulig, apang wala ako sing mahimo. Ang lamang nga nahimo ko amo ang pagsinggit nga nagapangayo sing tabang.

“Sang ulihi, nag-abot ang grupo sang mga medikal nga manugtabang agod kuhaon kami gikan sa bukid. Bisan pa ang emerhensya nga paghugpa namon ginsunod sa libro, si ­George kag ang isa ka abyan napatay. Ang nabilin sa amon malala nga napilasan. Si Maria nasamad sa ulo kag sa sulod sang iya lawas. Ang akon ugangan nga lalaki amo ang naghimo sang masakit nga hilikuton nga kadtuan ako sa ospital agod sugiran nga napatay sia—daw ginbuno ang akon tagipusuon. ‘Ngaa sia pa? Ngaa indi ako na lang? Indi makatarunganon nga ang isa ka bata subong niya mapatay,’ hunahuna ko sa akon kaugalingon. Kon wala ko lang kuntani pagbatuna ang pagsakay sa . . .

“Nabali ang likod ni Dianne. Tatlo ka semana sa tapos sang pagkahulog, napatay man sia. Nadula ko ang akon anak kag ang akon asawa sa isa ka aksidente. Sa hunahuna ko nadula ko ang tanan. Paano ako mabuhi?”—Gin-asoy ni Jess Romero, New Mexico, E.U.A.

“Ang akon anak nga si Jon­a­than nagkadto sa Long Is­land, agod magduaw sa iya mga abyan. Indi luyag sang akon asawa nga si Valentina nga magkadto sia didto. Ginanerbios sia pirme sa trapiko. Apang maluyagon gid sia sa elec­tron­ics, kag ang iya mga abyan may talyer nga sa diin makatigayon sia sing praktikal nga eksperiensia. Didto ako sa amon balay sa West Man­hat­tan. Ang akon asawa nagduaw sa iya pamilya sa Puerto Rico.

“Nagakadukaan ako sa atubangan sang TV. ‘Indi madugay mapauli si Jon­a­than,’ sa hunahuna ko. Nian tumunog ang door­bell. ‘Pat-od nga sia na gid ina.’ Indi gali. Kundi amo ang polis kag ang mga par­a­med­ics.

“‘Kilala mo bala ining lisensya sa pagmaneho?’ pamangkot sang polis. ‘Huo, iya ina sang anak ko, si Jon­a­than.’ ‘May malain kami nga balita para sa imo. May aksidente nga natabo, kag . . . ang imo anak, . . . ang imo anak napatay.’ Ang akon una nga reaksion amo, ‘No puede ser! No puede ser!’—indi ina matuod!

“Yadto nga bomba nagpilas gid sang amon tagipusuon nga wala pa mag-ayo, halos duha ka tuig na ang nagligad.”—Gin-asoy ni Agustín Caraballoso, Nueva York, E.U.A.

“Sang katuigan 1960, isa kami ka malipayon nga pamilya sa Espanya—walay sapayan sang relihioso nga paghingabot bangod mga Saksi kami. Yara si María, ang akon asawa, kag ang amon tatlo ka anak, si David, si Paquito, kag si Isabel, nga nagaedad sing 13, 11, kag 9.

“Isa ka adlaw sang Marso 1963, nagpauli si Paquito gikan sa eskwelahan nga nagamuno nga masakit ang iya ulo. Naglibog ang amon ulo sa kon ano ang kabangdanan—apang wala ini madugayi. Pagligad sang tatlo ka oras napatay sia. Ang cer­e­bral hem­or­rhage nagkutol sang iya kabuhi.

“Ang pagkapatay ni Paquito natabo sang nagligad nga 24 ka tuig na. Walay sapayan sina, mabatyagan pa namon tubtob karon ang daku nga kasakit sadto nga pagtaliwan. Indi mahimo nga ang mga ginikanan mamatyan sing anak kag indi magbatyag nga sila nadulaan—walay sapayan kon daw ano kadugay nga tion ang magligad ukon kon pila pa ang ila kabataan.”—Gin-asoy ni Ramón Serrano, Barcelona, Espanya.

Pila lamang ini sang minilyon ka trahedya nga nagabunal sa mga pamilya sa bilog nga kalibutan. Subong pamatud-an sang kalabanan nga ginikanan nga nagabakho, kon kuhaon sang kamatayon ang imo anak, isa gid ini ka kaaway.—1 Corinto 15:25, 26.

Apang ano ang ginhimo sining namatyan nga mga tawo sa mga kaso nga bag-o lang ginbalikwat? Mangin posible bala liwat ang isa ka normal nga pagkabuhi sa tapos sina nga pagtaliwan? May paglaum bala nga makita pa naton liwat ang aton nagtaliwan nga mga hinigugma? Kon may yara, sa diin kag paano? Ini kag ang iban pa may kaangtanan nga mga pamangkot pagabinagbinagon sa masunod nga mga artikulo.

[Ginkuhaan sang Laragway sa pahina 3]

The Daily Herald, Provo, Utah