Ginapatalupangod ni Solomon ang pagkaimportante sang pagkamatarong. Sia nagsiling: “Ang bilidhon nga mga butang sang tawo nga manggaranon amo ang iya mabakod nga banwa. Ang kalaglagan sang mga imol amo ang ila kaimulon. Ang hilikuton sang matarong nagadul-ong sa kabuhi; ang patubas sang malauton nagadul-ong sa sala.”​​—⁠Hulubaton 10:​15, 16.

Sa pihak nga bahin, may madamo man ukon diutay nga materyal nga butang ang matarong nga tawo, ang iya matadlong nga buhat nagadul-ong sa kabuhi. Paano? Ti, kontento sia sa kon ano ang ginapanag-iyahan niya. Wala niya ginatugutan nga maapektuhan sang iya pinansial nga kahimtangan ang iya kalahamut-an nga tindog sa Dios. Manggaranon man ukon imol, ang dalanon sa kabuhi sang matarong nga tawo nagahatag sa iya sing kalipay karon kag sing paglaum nga kabuhi nga walay katapusan sa palaabuton. (Job 42:10-13) Ang malaut indi magkaayuhan bisan pa may manggad sia. Sa baylo nga apresyahon ang nagaamlig nga balor sini kag magkabuhi suno sa kabubut-on sang Dios, ginagamit niya ang iya manggad sa pagkabuhi sa sala.