Հոբ

 2 «Վա՜յ, այս ինչքա՜ն օգնեցիր անզորին,

Ինչպե՜ս փրկեցիր ուժ չունեցողին:+

 3 Ի՜նչ հրաշալի խորհուրդ տվեցիր իմաստություն չունեցողին,+

Իմաստությունդ* լիուլի ցույց տվեցիր:

 4 Այդ ո՞ւմ ես ուզում ինչ-որ բան ասել,

Ո՞վ է քեզ դրդել, որ այդպիսի խոսքեր ասես:*

 5 Աստծու առաջ սարսռում են անզոր մեռելները,

Նրանք ավելի ցածր են, քան ջրերն ու դրանցում բնակվողները:

 6 Աստծու* առաջ գերեզմանը* բաց է,+

Փտության այդ վայրը* ոչնչով ծածկված չէ:

 7 Նա հյուսիսային երկինքը* դատարկ տարածության* վրա է փռել,+

Երկիրը կախել է ոչնչից:*

 8 Նա ջրերն ամպերի մեջ է ծրարում,+

Բայց ամպերը դրանց ծանրությունից չեն պատռվում:

 9 Տեսադաշտից ծածկում է իր գահը՝

Ամպը տարածելով դրա շուրջբոլորը:+

10 Ջրերի երեսին հորիզոնն* է գծագրում,+

Լույսի ու խավարի միջև սահման է դնում:

11 Երկնքի սյուները ցնցվում են,

Նրա սաստումից դողում են:

12 Իր զորությամբ նա փոթորկում է ծովը+

Եվ ջախջախում է ծովահրեշին՝*+ գործի դնելով իր հասկացողությունը:

13 Իր շնչով* երկինքը պարզկա է դարձնում,

Ճարպիկ օձին իր ձեռքով խոցում:

14 Ահա սրանք լոկ եզրերն են նրա ճանապարհների,+

Նրա մասին մեր լսածը թույլ շշուկ է ընդամենը: