Բոլոր քրիստոնյաները ձգտում են ընդօրինակել Եհովայի ողորմածությունը։ Պատճառներից մեկն այն է, որ Եհովան չի լսում նրանց աղոթքները, ովքեր ողորմած չեն ուրիշների հանդեպ։ Մեզանից ոչ ոք չի ցանկանա, որ Եհովան չլսի իր աղոթքները։ Ուստի պետք է զգույշ լինենք, որ հանկարծ անգութ չդառնանք։ Դժվարությունների մեջ եղող հավատակցի առաջ մեր ականջը փակելու փոխարեն մենք պետք է միշտ պատրաստ լինենք լսելու «խեղճի գանգատալից աղաղակը»։ Ուստի պետք է լուրջ վերաբերվենք հետևյալ աստվածաշնչյան խորհրդին. «Ով ողորմություն չի անում, առանց ողորմության էլ դատաստան կստանա» (Հակ. 2։13)։ Եթե խոնարհ լինենք և հիշենք, թե որքան շատ կարիք ունենք, որ մեր հանդեպ ողորմած լինեն, ավելի հակված կլինենք ուրիշների հանդեպ այն դրսևորելու։ Հատկապես կարևոր է ողորմածություն դրսևորել, երբ զղջացող մեղավորը վերադառնում է ժողով։ Աստվածաշնչում գրված այն մարդկանց օրինակները, ովքեր բարություն ու ողորմածություն են դրսևորել, կարող են օգնել մեզ ողորմած լինել և անխիղճ չդառնալ։ w21.10, էջ 12, պրբ. 16-17

Իր երկրային կյանքի վերջին գիշերը Հիսուսը մի հանգիստ վայր էր փնտրում, որտեղ կկարողանար խորհրդածել ու աղոթել։ Նա իր աշակերտների հետ գնաց Գեթսեմանիի պարտեզ։ Այնտեղ Հիսուսը նրանց մի կարևոր խորհուրդ տվեց աղոթքի վերաբերյալ։ Արդեն շատ ուշ էր՝ հավանաբար կեսգիշերն անց։ Հիսուսն իր առաքյալներին խնդրեց, որ արթուն մնան, իսկ ինքը գնաց աղոթելու (Մատթ. 26։37-39)։ Բայց մինչ նա աղոթում էր, նրանք քնով ընկան։ Դա տեսնելով՝ Հիսուսը կրկին հորդորեց նրանց. «Արթուն մնացեք և շարունակ աղոթք արեք» (Մատթ. 26։40, 41)։ Նա հասկանում էր, որ աշակերտները ծանր օր էին ունեցել և շատ հոգնած էին, ուստի կարեկցանք դրսևորելով՝ ասաց. «Մարմինը տկար է»։ Հետո Հիսուսը ևս երկու անգամ գնաց աղոթելու և երբ վերադարձավ, տեսավ, որ աշակերտները աղոթելու փոխարեն նորից քնել են (Մատթ. 26։42-45)։ w22.01, էջ 28, պրբ. 10-11

Հիսուսը իր հետևորդների հետ ունեցած փոխհարաբերությունները համեմատեց հովվի և ոչխարների միջև եղած կապվածության հետ (Հովհ. 10։14)։ Այս համեմատությունը տեղին է, քանի որ ոչխարները ճանաչում են իրենց հովվին և հնազանդվում են նրա ձայնին։ Նման բանի ականատես եղավ մի զբոսաշրջիկ։ Նա պատմում է. «Մենք ցանկանում էինք լուսանկարել ոչխարների և փորձում էինք այնպես անել, որ նրանք մոտ գային, բայց դա մեզ չէր հաջողվում, քանի որ նրանք չէին ճանաչում մեր ձայները։ Հետո եկավ նրանց հովիվը, ով մի փոքր տղա էր։ Հենց որ ոչխարները լսեցին նրա ձայնը, անմիջապես նրա մոտ եկան»։ Զբոսաշրջիկի պատմածը մեզ հիշեցնում է Հիսուսի խոսքերը իր գառների՝ իր աշակերտների վերաբերյալ։ Նա ասաց. «Նրանք կլսեն իմ ձայնը»։ Բայց ինչպե՞ս կարող ենք լսել Հիսուսի ձայնը. չէ՞ որ նա երկնքում է։ Մենք լսում ենք մեր Տիրոջ ձայնը, երբ կիրառում ենք նրա սովորեցրածները մեր կյանքում (Մատթ. 7։24, 25)։ w21.12, էջ 16, պրբ. 1-2