13 հունիսի, չորեքշաբթի
Եհովայի ձեռքը կարճ չէ, որ չկարողանա փրկել (Ես. 59։1)։
Կարճ ժամանակ անց այն բանից հետո, երբ իսրայելացիները հրաշքով ազատագրվեցին Եգիպտոսի ստրկությունից, ամաղեկացիները հարձակվեցին նրանց վրա։ Հետևելով Մովսեսի հրահանգներին՝ խիզախ Հեսուն իսրայելացիներին առաջնորդեց պատերազմի։ Այդ ընթացքում Մովսեսը Ահարոնի և Հուրի հետ բարձրացավ մոտակա բլրի գագաթը, որտեղից նրանք կարող էին տեսնել պատերազմի դաշտը։ Մովսեսը արեց մի բան, ինչը դարձավ նրանց հաջողության գրավականը։ Նա իր ձեռքերն ու ճշմարիտ Աստծու գավազանը բարձրացրած էր պահում դեպի երկինք։ Քանի դեռ Մովսեսն այդպես էր անում, Եհովան զորացնում էր իսրայելացիների ձեռքերը, որ հաղթեն ամաղեկացիներին։ Սակայն երբ նրա ձեռքերը ծանրանում էին, ու նա իջեցնում էր դրանք, ամաղեկացիներն էին հաղթում։ Ուստի Ահարոնն ու Հուրը վճռական քայլ ձեռնարկեցին. նրանք «մի քար վերցրին, դրեցին [Մովսեսի] տակ, և նա նստեց դրա վրա։ Ահարոնն ու Հուրը պահում էին նրա ձեռքերը՝ մեկը՝ մի կողմից, մեկն էլ մյուս կողմից, այնպես որ նրա ձեռքերը անշարժ մնացին մինչև արևի մայր մտնելը»։ Այո՛, Աստծու զորեղ ձեռքն օգնեց իսրայելացիներին հաղթելու այդ պատերազմում (Ելք 17։8–13)։ w16.09 1։5-7
14 հունիսի, հինգշաբթի
Երբ ուզում եմ անել այն, ինչը ճիշտ է, չարն ինձ մոտ է (Հռոմ. 7։21)։
Պողոսը լիովին համոզված էր, որ աղոթելով և ապավինելով Եհովային, ինչպես նաև հավատ դրսևորելով Հիսուսի քավիչ զոհի հանդեպ՝ կարող է հաղթել իր այդ ներքին պայքարում։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել մեր մասին։ Մենք կարո՛ղ ենք հաջողության հասնել մեր մարմնական թուլությունների դեմ պայքարում։ Ինչպե՞ս։ Ընդօրինակելով Պողոսին, լիովին ապավինելով Եհովային և ոչ թե մեր ուժերին, նաև հավատ դրսևորելով փրկանքի հանդեպ։ Երբեմն Աստված գուցե ցանկանա, որ ցույց տանք, թե որքան ենք մտահոգված մեզ հուզող խնդրով։ Օրինակ՝ եթե մենք (կամ մեր ընտանիքի անդամներից մեկը) ծանր հիվանդանանք կամ անարդարության բախվենք, ցույց կտանք, որ լիովին վստահում ենք Եհովային, եթե աղերսենք նրան, որ ուժ տա մեզ, որպեսզի մնանք հավատարիմ, չկորցնենք մեր ուրախությունը և հոգևոր հավասարակշռությունը (Փիլիպ. 4։13)։ Պողոսի օրերում ապրած և ժամանակակից շատ հավատարիմ մարդկանց օրինակներ փաստում են, որ աղոթքը կարող է նորոգել մեր ուժը և քաջությամբ լցնել մեզ, որ շարունակենք տոկալ։ w16.09 2։14, 15
15 հունիսի, ուրբաթ
Հունախոս հրեաների կողմից տրտունջ բարձրացավ եբրայախոս հրեաների դեմ (Գործ. 6։1)։
Մինչ քրիստոնեական ժողովը աճում էր, եղավ իրավիճակ, երբ խտրականություն դրսևորվեց։ Հունախոս հրեաները սկսեցին տրտնջալ, որ իրենց այրիների հետ անարդարացի են վարվում։ Խնդիրը լուծելու համար առաքյալները յոթ տղամարդկանց նշանակեցին, որպեսզի վստահ լինեն, որ այրիներից ոչ մեկը չի անտեսվի։ Յոթն էլ հունական անուններ ունեին։ Առաքյալները հավանաբար այս տղամարդկանց ընտրեցին, որպեսզի թուլանա առաջացած լարվածությունը (Գործ. 6։2–6)։ Անկախ նրանից, գիտակցում ենք, թե ոչ, բոլորիս վրա էլ մեր մշակույթը մեծ ազդեցություն է թողնում (Հռոմ. 12։2)։ Բացի այդ, հնարավոր է՝ լսում ենք, թե ինչ վատ բաներ են ասում մեր հարևանները, աշխատակիցները կամ դասընկերները այլերկրացիների, օտարազգիների և մաշկի այլ գույն ունեցողների մասին։ Որքանո՞վ է նրանց կանխակալ կարծիքը ազդում մեզ վրա։ Իսկ ինչպե՞ս ենք արձագանքում, երբ ինչ-որ մեկը մեզ է ծաղրում մեր ազգային պատկանելության համար՝ գուցե չափազանցնելով մեր մշակույթին բնորոշ որևէ առանձնահատկություն։ w16.10 1։7, 8