Հիսուսը ընդգծեց ամենակարևոր հատկության՝ Աստծու հանդեպ սիրո մասին, երբ պատասխանեց իրեն ուղղված հարցին. «Օրենքի մեջ ո՞րն է մեծագույն պատվիրանը» (Մատթ. 22։35–40)։ Քանի որ և՛ հավատը, և՛ սերը կարևոր են, Քրիստոնեական Հունարեն Գրությունները գրողները բազմաթիվ անգամներ այս հատկությունները իրար հետ են հիշատակել, հաճախ նույն նախադասության կամ արտահայտության մեջ։ Պողոսը հորդորեց իր հավատակիցներին «կրել հավատի ու սիրո զրահը» (1 Թեսաղ. 5։8)։ Հովհաննեսը գրեց. «Սա է [Աստծու] պատվիրանը. մենք պետք է հավատ ունենանք նրա Որդի Հիսուս Քրիստոսի անվան հանդեպ և սիրենք միմյանց» (1 Հովհ. 3։23)։ Չնայած հավատը կարևոր է, սակայն ապագայում այլևս կարիք չի լինի հավատալու նոր աշխարհի վերաբերյալ Աստծու խոստումներին, քանի որ դրանք արդեն իրականացած կլինեն։ Սակայն Աստծու և մերձավորի հանդեպ սեր դրսևորելու կարիքը երբեք չի վերջանա։ Ուստի Պողոսը գրեց. «Հիմա մնում են հավատ, հույս, սեր՝ այս երեքը. բայց սրանցից մեծագույնը սերն է» (1 Կորնթ. 13։13)։ w16.10 4։15-17

Կառավարիչ մարմնի կողմից նշանակված եղբայրները, այցելելով ժողովներ, «փոխանցում էին Երուսաղեմում գտնվող առաքյալների ու երեցների կողմից վճռված հրահանգները» (Գործ. 16։4)։ Երբ ժողովները հետևում էին այդ հրահանգներին, «շարունակում էին հաստատվել հավատի մեջ, և նրանց թիվը օրեցօր աճում էր»։ Ինչպե՞ս պետք է վերաբերվենք Աստծու կազմակերպության տված առաջնորդությանը։ Եհովան իր Գրքում յուրաքանչյուրիս պատվիրում է հնազանդվել և հպատակվել տրված առաջնորդությանը (2 Օրենք 30։16; Եբր. 13։7, 17)։ Քննադատական ու ըմբոստ ոգին տեղ չունի Աստծու կազմակերպության մեջ, քանի որ այն խաթարում է ժողովի խաղաղությունը, միասնությունը և սիրո կապը։ Ինչ խոսք, ոչ մի նվիրված քրիստոնյա չի ցանկանա դրսևորել այնպիսի անհարգալից ու անհավատարիմ ոգի, ինչպիսին ուներ Դիոտրեֆեսը (3 Հովհ. 9, 10)։ Ինքդ քեզ կարող ես հարցնել. «Նպաստո՞ւմ եմ իմ շուրջը գտնվող մարդկանց հոգևոր բարօրությանը։ Միանգամից ընդունո՞ւմ եմ նշանակված եղբայրների տված առաջնորդությունը և հետևո՞ւմ եմ դրան»։ w16.11 2։10, 11

Հրեա գերիները, ովքեր ականջ դրեցին Աստծու խոսքերին, համեմատաբար լավ կյանքով ապրեցին Բաբելոնում։ Գերիներին իրավունք էր տրվել որոշ չափով ղեկավարել իրենց առնչվող գործերը։ Նրանք նույնիսկ ազատ էին երկրի սահմաններում տեղից տեղ գնալու։ Բաբելոնը հին աշխարհում առևտրի կենտրոն էր։ Պեղված փաստաթղթերը վկայում են այն մասին, որ հրեաները այնտեղ սովորել են առևտրով զբաղվել և տարբեր արհեստներ են ձեռք բերել, իսկ ոմանք նույնիսկ հարստացել են։ Այո՛, հրեաների կյանքը Բաբելոնում բոլորովին այլ էր, քան Եգիպտոսում, որտեղ նրանք դարեր առաջ ստրուկ էին (Ելք 2։23–25)։ Արդյո՞ք իսրայելացիները նորից կկարողանային ընդունելի ձևով երկրպագել Աստծուն։ Այդ ժամանակ դա ամենաանհավանական բանն էր թվում։ Բաբելոնը երբեք ազատություն չէր տվել իր գերիներին։ Սակայն Եհովան խոստացել էր, որ իր ժողովուրդը ազատ է արձակվելու, և այդպես էլ եղավ։ Աստծու խոստումները երբեք առանց կատարվելու չեն մնում (Ես. 55։11)։ w16.11 4։3, 5