Ձկան փորում Հովնանը համոզված էր, որ Եհովան կլսի իր խոնարհ աղոթքը և կաջակցի իրեն։ Այն բանից հետո, երբ Եհովան ազատեց Հովնանին ձկան փորից, վերջինս պատրաստ էր ընդունելու և կատարելու նրա տված հանձնարարությունը (Հովն. 2։10-3։4)։ Եղե՞լ է այնպես, որ փորձության ժամանակ միտքդ այնքան անհանգիստ լինի, որ չկարողանաս աղոթել, կամ այնքան թույլ զգաս, որ ի վիճակի չլինես անձնական ուսումնասիրություն անելու։ Նման պահերի հիշիր, որ Եհովան շատ լավ է հասկանում քո իրավիճակը։ Ուստի եթե կարողանում ես ընդամենը մի պարզ աղոթք անել, համոզված եղիր, որ Եհովան կտա քեզ հենց այն, ինչի կարիքն ունես (Եփես. 3։20)։ Եթե ֆիզիկական կամ զգացական առումով այնպիսի վիճակում ես, որ չես կարողանում կարդալ կամ ուսումնասիրել, լսիր Աստվածաշնչի կամ դրա վրա հիմնված մեր հրատարակությունների ձայնագրությունները։ Կարող ես նաև jw.org կայքում լսել մեր երգերից մեկը կամ դիտել մի տեսանյութ։ Եհովան ուզում է զորացնել քեզ։ Դու կստանաս անհրաժեշտ զորությունը, եթե աղոթես նրան և աղոթքիդ պատասխանը գտնելու համար կարդաս Աստվածաշունչը և օգտվես Եհովայի տրամադրած մյուս բոլոր միջոցներից։ w23.10, էջ 13, պրբ. 6; էջ 14, պրբ. 9

Խորանը, ինչպես նաև տաճարը, որը հետագայում կառուցվեց Երուսաղեմում, նույն կառուցվածքն ունեին։ Դրանց ներսում երկու սենյակներ կային՝ «Սրբությունը» և «Սրբությունների Սրբությունը», որոնք միմյանցից բաժանված էին ասեղնագործ մի վարագույրով (Եբր. 9։2-5; Ելք 26։31-33)։ Սրբությունում կար ոսկե ճրագակալ, խունկ ծխեցնելու համար նախատեսված սեղան և մեկ այլ սեղան, որի վրա ընծայված հացերն էին դնում։ Միայն «օծված.... քահանաները» իրավունք ունեին մտնելու Սրբություն, որ կատարեին իրենց սուրբ պարտականությունները (Թվեր 3։3, 7, 10)։ Իսկ Սրբությունների Սրբությունում գտնվում էր ոսկե «ուխտի տապանակը», որը խորհրդանշում էր Եհովայի ներկայությունը (Ելք 25։21, 22)։ Միայն քահանայապետը իրավունք ուներ մտնելու վարագույրից ներս, այն էլ տարին մեկ օր՝ Քավության օրը (Ղևտ. 16։2, 17)։ Նա զոհաբերված կենդանիների արյունով մտնում էր Սրբությունների Սրբություն և քավություն անում իր և ամբողջ ազգի մեղքերի համար։ Հետագայում Եհովան հստակ ցույց տվեց, թե ինչ էին իրականում խորհրդանշում խորանի այս բաղկացուցիչ մասերը (Եբր. 9։6, 7)։ w23.10, էջ 27, պրբ. 12

Աստծու Խոսքում բազմիցս հորդոր է տրվում, որ «սիրենք իրար» (Հովհ. 15։12; Հռոմ. 13։8; 1 Թեսաղ. 4։9; 1 Պետ. 1։22; 1 Հովհ. 4։11)։ Սակայն սերը մի հատկություն է, որն առաջանում է մեր սրտում։ Այն մեր ներքին անձնավորությանն է բնորոշ և տեսանելի չէ ուրիշներին։ Այդ դեպքում ինչպե՞ս կարող են ուրիշներն իմանալ, որ սիրում ենք իրենց։ Նրանք դա կտեսնեն մեր խոսքերից ու գործերից։ Մենք կարող ենք տարբեր կերպերով արտահայտել մեր սերը հավատակիցների հանդեպ։ Ահա մի քանի օրինակ՝ «ճիշտն ասեք իրար» (Զաք. 8։16), «իրար հետ խաղաղություն պահպանեք» (Մարկ. 9։50), «իրար պատվելու հարցում առաջինը եղեք» (Հռոմ. 12։10), «ընդունեք միմյանց» (Հռոմ. 15։7), «շարունակեք.... ներել» (Կող. 3։13), «շարունակեք կրել միմյանց ծանրությունները» (Գաղ. 6։2), «շարունակ մխիթարեք միմյանց» (1 Թեսաղ. 4։18), «շարունակեք.... զորացնել միմյանց» (1 Թեսաղ. 5։11), «աղոթեք իրար համար» (Հակ. 5։16)։ w23.11, էջ 9, պրբ. 7-8