18 նոյեմբերի, կիրակի
Աստծու խոսքը.... ընդունեցիք.... ինչպես որ ճշմարտապես կա, որպես Աստծու խոսք (1 Թեսաղ. 2։13)։
Եհովայի ծառաները խորապես հարգում են Սուրբ Գիրքը՝ Աստվածաշունչը։ Քանի որ անկատար ենք, բոլորս էլ ժամանակ առ ժամանակ աստվածաշնչյան խորհուրդ ենք ստանում։ Ինչպե՞ս ենք արձագանքում տրված խորհրդին։ Քննենք առաջին դարում ապրած քրիստոնյաներից Եվոդիայի ու Սյունտիքի օրինակը։ Այս օծյալ քույրերի միջև խնդիրներ ծագեցին։ Եվոդիայի ու Սյունտիքի միջև առաջացած լարվածությունը կարող էր խաթարել ամբողջ ժողովի խաղաղությունը։ Աստվածաշունչը չի հայտնում, թե ինչ ավարտ է ունեցել այդ տարաձայնությունը, բայց հավանաբար այս քույրերը լավ են արձագանքել Պողոս առաքյալի սիրով տրված խորհրդին (Փիլիպ. 4։2, 3)։ Այսօր էլ նմանատիպ իրավիճակներ երբեմն խնդիրներ են ստեղծում ժողովներում։ Սակայն այդպիսի խնդիրները կարելի է լուծել և նույնիսկ խուսափել դրանցից, եթե կիրառենք Աստվածաշնչի խորհուրդը։ Երբ ապրում ենք Եհովայի Սուրբ Գրքի տված առաջնորդությամբ, ցույց ենք տալիս, որ խորապես հարգում ենք այն (Սաղ. 27։11)։ w16.11 3։1-3
19 նոյեմբերի, երկուշաբթի
Եթե նեղության օրը վհատվես, քո ուժը խղճուկ կլինի (Առակ. 24։10)։
Բոլորը քաջալերանքի կարիք ունեն, հատկապես երեխաները։ Մանկավարժ-հոգեբան Թիմոթի Էվենսը ասում է. «Ինչպես բույսը ջրի կարիք ունի, այնպես էլ երեխան.... քաջալերանքի։ Դրա շնորհիվ երեխան իրեն արժեքավոր ու գնահատված է զգում»։ Սակայն այս վերջին, դժվար ժամանակներում մարդիկ եսասեր են, նրանց մեջ բնական կապվածությունը քիչ է, իսկ քաջալերանքը՝ հազվագյուտ (2 Տիմոթ. 3։1–5)։ Բանսարկու Սատանան ուզում է մեզ վհատեցնել, քանի որ գիտի, որ վհատությունը կարող է թուլացնել հոգևորապես և այլ առումներով։ Սատանան մի շարք աղետների և մեղադրանքների միջոցով փորձեց վհատեցնել արդար Հոբին, բայց նրա չար մտադրությունը ձախողվեց (Հոբ 2։3; 22։3; 27։5)։ Մենք կխափանենք Սատանայի մտադրությունը՝ քաջալերելով մեր ընտանիքի և ժողովի անդամներին։ Դրա շնորհիվ տանը և Թագավորության սրահում մեզ երջանիկ և հոգևորապես ապահով կզգանք։ w16.11 1։4, 6
20 նոյեմբերի, երեքշաբթի
[Աստված] խավարից կանչեց ձեզ իր սքանչելի լույսի մեջ (1 Պետ. 2։9)։
16-րդ դարի սկզբին մի քանի տղամարդիկ որոշեցին Աստվածաշունչը թարգմանել ժողովրդին հասկանալի լեզվով։ Երբ Գիրքը մատչելի դարձավ, մարդիկ սկսեցին կարդալ այն ու հարցեր ուղղել. «Աստվածաշնչում որտե՞ղ է գրված քավարանի մասին, մահացածների համար վճարովի արարողությունների և պապերի ու կարդինալների մասին»։ Եկեղեցու տեսանկյունից՝ սա անարգանք էր իրենց հանդեպ։ Ինչպե՞ս կարող էր ժողովուրդը հարցականի տակ դնել եկեղեցու առաջնորդներին։ Ուստի եկեղեցին սկսեց պայքարել նրանց դեմ։ Տղամարդիկ ու կանայք դատապարտվում էին որպես հերետիկոս, քանի որ մերժում էին եկեղեցու ուսմունքները։ Եկեղեցին մահվան էր դատապարտում, իսկ պետական իշխանությունները իրականացնում էին մահապատիժը։ Նպատակն էր՝ վախեցնել ժողովրդին, որ Աստվածաշունչը չկարդան և կասկածի տակ չդնեն եկեղեցուն։ Հիմնականում դա նրանց հաջողվեց։ Այնուամենայնիվ, որոշ քաջ անհատներ չվախեցան Մեծ Բաբելոնից։ Նրանք արդեն ճաշակել էին Աստծու Խոսքը և չէին ուզում բավարարվել այդքանով։ w16.11 4։13