Իմաստուն վարված կլինենք, եթե այնպիսի ուղի ընտրենք կյանքում, որը կուրախացնի Եհովային։ Մենք պետք է ճիշտ առաջնահերթություններ դնենք։ Ժամանակը լավագույնս օգտագործելու համար երբեմն գուցե կարիք լինի ընտրություն կատարել երկու բաների միջև, որոնք ինքնին սխալ չեն։ Դա երևում է այն պատմությունից, երբ Հիսուսը այցելել էր Մարիամին ու Մարթային։ Մարթան հյուրասեր էր և շատ էր ուրախացել, որ Հիսուսը իրենց հյուր է եկել, ուստի սկսել էր ընտիր կերակուրներ պատրաստել նրա համար։ Մինչդեռ Մարիամը նստել էր իր «Տիրոջ ոտքերի մոտ» և լսում էր նրան։ Թեև Մարթայի արածը վատ բան չէր, բայց Հիսուսն ասաց, որ «Մարիամը լավ բաժինն ընտրեց» (Ղուկ. 10։38-42)։ Որոշ ժամանակ հետո Մարիամը գուցե չէր էլ հիշում, թե այդ օրը ինչ կերակուրներ էին դրված սեղանին, բայց կարող ենք համոզված լինել, որ նա իր ողջ կյանքի ընթացքում հիշում էր այն, ինչ սովորել էր Հիսուսից։ Մարիամը թանկ գնահատեց Աստծու Որդուց սովորելու հնարավորությունը։ Մենք էլ պետք է թանկ համարենք այն ժամանակը, որ անցկացնում ենք Եհովայի հետ։ w22.01, էջ 27, պրբ. 5-6

Թեև Աքաաբը խոնարհեցրեց իրեն Եհովայի առաջ, սակայն նրա հետագա գործերը ցույց տվեցին, որ նա անկեղծորեն չէր զղջացել։ Աքաաբը չփորձեց իր թագավորությունից վերացնել Բահաղի պաշտամունքը, ոչ էլ նպաստեց ճշմարիտ երկրպագության առաջխաղացմանը։ Աքաաբի մահից հետո Եհովան հայտնեց, թե ինչ կարծիք ուներ նրա մասին։ Աստծու մարգարեն՝ Հեուն, ասաց, որ Աքաաբը «ամբարիշտ էր» (2 Տար. 19։1, 2)։ Հիմա մտածիր. եթե Աքաաբի զղջումը անկեղծ լիներ, մի՞թե մարգարեն նրան «ամբարիշտ» և «Եհովային ատող» կանվաներ։ Մի բան պարզ է. թեև Աքաաբը ինչ-որ չափով ափսոսացել էր իր արածների համար, սակայն այդպես էլ անկեղծորեն չէր զղջացել։ Երբ Աքաաբը իմացավ, որ Եհովան իր ընտանիքի վրա աղետ է բերելու, իրեն խոնարհեցրեց։ Ինչ խոսք, դա լավ սկիզբ էր։ Բայց նրա հետագա արարքները ցույց տվեցին, որ նա սրտանց չէր զղջացել։ Փաստորեն, զղջալը ավելին է, քան պարզապես ասելը, որ ցավում ենք մեր արածի համար։ w21.10, էջ 3, պրբ. 4-5, 7-8

Եսայիան մարգարե էր։ Հավանաբար նրա կինն էլ էր մարգարեանում, քանի որ Աստվածաշնչում նա «մարգարեուհի» է կոչվում (Ես. 8։1-4)։ Ակնհայտ է, որ նրանք միասին կենտրոնացած էին Եհովային երկրպագելու վրա։ Այսօր ամուսնական զույգերը կարող են ընդօրինակել Եսայիային ու նրա կնոջը՝ Եհովային ծառայելը իրենց կյանքում ամենակարևորը դարձնելով։ Եթե նրանք միասին ուսումնասիրեն աստվածաշնչյան մարգարեությունները և տեսնեն, որ դրանք միշտ կատարվում են, նրանց վստահությունը Եհովայի հանդեպ կավելանա (Տիտոս 1։2)։ Բացի այդ՝ լավ կլինի՝ մտածեն, թե ինչպես կարող են մասնակցել աստվածաշնչյան որոշ մարգարեությունների կատարմանը։ Օրինակ՝ Հիսուսի այն մարգարեության կատարմանը, ըստ որի՝ նախքան աշխարհի վերջը բարի լուրը պետք է քարոզվի ամբողջ երկրով մեկ։ Որքան մեծ լինի կողակիցների համոզվածությունը այն բանում, որ աստվածաշնչյան մարգարեությունները իրականանում են, այնքան նրանք ավելի վճռական կլինեն իրենց լավագույնն անելու Եհովայի համար։ w21.11, էջ 16, պրբ. 9-10