1 Սամուել

20 Դավիթը փախավ Ռամայի Նավաթից և գալով Հովնաթանի մոտ՝ հարցրեց. «Ի՞նչ եմ արել,+ ո՞րն է իմ հանցանքը: Ի՞նչ մեղք եմ գործել քո հոր դեմ, որ նա ուզում է սպանել ինձ»: 2 Հովնաթանը պատասխանեց. «Այդպիսի բան չի՛ կարող լինել:+ Ի՞նչ սպանելու մասին է խոսքը: Հայրս ոչինչ չի անի՝ առանց ինձ հայտնելու՝ լինի դա մեծ, թե փոքր բան: Նա ինչո՞ւ պետք է այդ բանը թաքցնի ինձնից: Նման բան չի՛ պատահի»: 3 Սակայն Դավիթն ասաց. «Հայրդ հաստատ գիտի, որ ես քո բարեհաճությունն ունեմ,+ դրա համար էլ մտածում է. «Թող Հովնաթանը չիմանա այդ մասին, որ չվշտանա»»: Ապա ավելացրեց. «Բայց երդվում եմ Եհովայի գոյությամբ և քո կյանքով. ընդամենը մի քայլ է բաժանում ինձ մահից»:+

4 Հովնաթանն ասաց Դավթին. «Ինչ որ ասես, կանեմ քեզ համար»: 5 Դավիթն էլ ասաց Հովնաթանին. «Լսիր, վաղը նորալուսնի տոնն է,+ և թագավորն անշուշտ կակնկալի, որ իր հետ սեղան նստեմ: Թող որ գնամ ու մինչև երրորդ օրվա երեկոն դաշտում թաքնված մնամ: 6 Եթե հայրդ նկատի բացակայությունս, նրան կասես. «Դավիթն ինձ շատ խնդրեց, որ թույլ տամ՝ շտապ գնա իր քաղաք՝ Բեթլեհեմ,+ որովհետև այնտեղ ամբողջ ընտանիքով տարեկան զոհը պետք է մատուցեն»:+ 7 Եթե նա պատասխանի՝ լա՛վ, կնշանակի, որ ծառադ վախենալու պատճառ չունի, իսկ եթե զայրանա, հաստատ իմացիր, որ նա վճռել է վնասել ինձ: 8 Քո ծառայի հանդեպ հավատարիմ սեր ցույց տուր,+ քանի որ ուխտ ես կապել ծառայիդ հետ Եհովայի առաջ:+ Բայց եթե մեղավոր եմ,+ ապա ինքդ սպանիր ինձ: Էլ ինչո՞ւ ինձ հանձնես հորդ ձեռքը»:

9 Այդ ժամանակ Հովնաթանն ասաց. «Նման բան նույնիսկ մտքովդ թող չանցնի: Եթե իմանամ, որ հայրս վճռել է վնասել քեզ, մի՞թե չեմ ասի քեզ այդ մասին»:+ 10 Դավիթը հարցրեց Հովնաթանին. «Ո՞վ ինձ իմաց կտա, եթե հայրդ խստությամբ պատասխանի քեզ»: 11 Հովնաթանն էլ ասաց Դավթին. «Արի դաշտ գնանք»: Եվ երկուսով գնացին դաշտ: 12 Հետո Հովնաթանն ասաց. «Վկա՛ է Եհովան՝ Իսրայելի Աստվածը, վաղը կամ մյուս օրը ես կփորձեմ իմանալ, թե հայրս ինչ մտադրություն ունի: Եթե նա լավ է տրամադրված քո հանդեպ, Դավի՛թ, ապա մարդ կուղարկեմ, որ տեղեկացնի քեզ: 13 Բայց եթե հայրս մտադիր է վնասել քեզ, թող Եհովան խստորեն պատժի ինձ, եթե չզգուշացնեմ քեզ ու չթողնեմ, որ գնաս խաղաղությամբ: Թող Եհովան քեզ հետ լինի,+ ինչպես որ հորս հետ է եղել:+ 14 Քանի դեռ ողջ եմ և նույնիսկ երբ մահանամ, իմ հանդեպ հավատարիմ սեր ցույց տուր,+ ինչպիսին որ Եհովան է ցույց տալիս: 15 Երբեք չդադարես հավատարիմ սեր դրսևորել իմ տան հանդեպ,+ անգամ երբ Եհովան երկրի երեսից բնաջինջ անի քո* բոլոր թշնամիներին»: 16 Այսպիսով՝ Հովնաթանը ուխտ կապեց Դավթի տան հետ, նաև ասաց. «Եհովան Դավթի թշնամիներից հաշիվ կպահանջի»: 17 Եվ Հովնաթանը Դավթին կրկին երդվել տվեց իր հանդեպ նրա ունեցած սիրով, քանի որ նա իր անձի պես սիրում էր նրան:+

18 Ապա Հովնաթանն ասաց Դավթին. «Վաղը նորալուսնի տոնն է,+ և քո բացակայությունը կնկատվի, որովհետև տեղդ դատարկ կլինի: 19 Իսկ վաղը չէ մյուս օրը քո բացակայությունը ավելի շատ կնկատվի: Կգաս այս վայրը, որտեղ թաքնվել էիր այն օրը,* ու կմնաս այստեղ՝ այս քարի մոտ: 20 Ես դրա ուղղությամբ երեք նետ կարձակեմ, իբր նշանակետի եմ խփում: 21 Հետո, երբ սպասավորին ուղարկեմ, կասեմ. «Գնա նետերը գտիր»: Եթե նրան ասեմ՝ «Տես, քեզնից այս կողմ են նետերը, վերցրու դրանք», այդ ժամանակ կարող ես վերադառնալ, որովհետև երդվում եմ Եհովայի գոյությամբ՝ դա կնշանակի, որ վախենալու բան չկա, և քեզ ոչ մի վտանգ չի սպառնում: 22 Բայց եթե տղային ասեմ՝ «Տես, նետերը քեզնից հեռու են՝ առջևում», այդ ժամանակ գնա, քանի որ Եհովան ուզում է, որ հեռանաս: 23 Իսկ ինչ վերաբերում է այն խոստմանը,+ որ տվեցինք իրար, թող Եհովան հավիտյան վկա լինի մեր միջև»:+

24 Եվ այսպես՝ Դավիթը թաքնվեց դաշտում: Նորալուսնի տոնին թագավորը սեղան նստեց:+ 25 Նա, ըստ սովորության, նստած էր պատի մոտ՝ իր աթոռին: Հովնաթանը նրա դիմացն էր նստած, Աբեները՝+ կողքին, իսկ Դավթի տեղը դատարկ էր: 26 Այդ օրը Սավուղը ոչինչ չասաց, քանի որ մտածեց. «Երևի ինչ-որ բան է պատահել, և նա մաքուր չէ:+ Այո՛, հաստատ անմաքուր է»: 27 Նորալուսնի տոնի երկրորդ օրը Դավթի տեղը կրկին դատարկ էր: Ուստի Սավուղը հարցրեց իր որդուն՝ Հովնաթանին. «Ինչո՞ւ Հեսսեի որդին+ երեկ և այսօր չեկավ ճաշելու»: 28 Հովնաթանը պատասխանեց. «Դավիթը շատ խնդրեց, որ թույլ տամ՝ գնա Բեթլեհեմ:+ 29 Նա ասաց ինձ. «Խնդրում եմ, թույլ տուր՝ գնամ, քանի որ մեր ընտանիքը քաղաքում զոհ է մատուցելու, ու եղբայրս կանչել է ինձ: Եթե քո բարեհաճությունն ունեմ, թույլ տուր՝ աննկատ գնամ և տեսնեմ եղբայրներիս»: Ահա թե ինչու նա չի եկել թագավորական սեղան նստելու»: 30 Սավուղը խիստ զայրացավ Հովնաթանի վրա ու ասաց. «Դո՛ւ, ապստա՛մբ կնոջ որդի, ի՞նչ է, չգիտե՞մ, որ Հեսսեի որդու կողմն ես բռնել՝ խայտառակելով քեզ ու քո մորը:* 31 Քանի դեռ Հեսսեի որդին ողջ է այս երկրի վրա, ո՛չ դու հաստատուն կլինես, ո՛չ էլ քո թագավորությունը:+ Հիմա մարդ ուղարկիր և նրան բերել տուր, որովհետև նա պետք է մեռնի»:+

32 Բայց Հովնաթանն ասաց իր հորը. «Ինչո՞ւ նա պետք է մեռնի:+ Ի՞նչ է արել»: 33 Այդ պահին Սավուղը նիզակը նետեց, որ խոցի Հովնաթանին,+ և նա հասկացավ, որ հայրը վճռել է սպանել Դավթին:+ 34 Հովնաթանը, խիստ բարկացած, անմիջապես վեր կացավ սեղանից: Այդ օրը՝ նորալուսնի երկրորդ օրը, նա հաց չկերավ, քանի որ վշտացած էր Դավթի համար,+ և քանի որ իր հայրը ստորացրել էր իրեն:

35 Առավոտյան Հովնաթանը գնաց դաշտ, ինչպես որ Դավթի հետ պայմանավորվել էր, և նրա հետ մի պատանի սպասավոր կար:+ 36 Նա ասաց սպասավորին. «Վազի՛ր, գտի՛ր այն նետերը, որոնք արձակելու եմ»: Սպասավորը վազեց, իսկ նա նետը արձակեց այնպես, որ նրանից անցնի և հեռու ընկնի: 37 Եվ երբ սպասավորը հասավ այն տեղը, ուր ընկել էր Հովնաթանի արձակած նետը, Հովնաթանը ձայն տվեց նրան. «Նետը քեզնից հեռու է՝ առջևում»: 38 Հովնաթանը նորից ձայն տվեց սպասավորին. «Շո՛ւտ արա: Շտապի՛ր: Մի՛ հապաղիր»: Հովնաթանի սպասավորը հավաքեց նետերն ու վերադարձավ իր տիրոջ մոտ: 39 Սպասավորը չհասկացավ՝ ինչ է կատարվում. միայն Հովնաթանն ու Դավիթը գիտեին, թե այդ ամենն ինչ է նշանակում: 40 Դրանից հետո Հովնաթանն իր զենքերը տվեց սպասավորին ու ասաց. «Սրանք քաղա՛ք տար»:

41 Երբ սպասավորը հեռացավ, Դավիթը դուրս եկավ իր թաքստոցից, որը մոտակայքում էր՝ հարավային կողմում: Նա ծնկի եկավ ու երեք անգամ մինչև գետին խոնարհվեց: Նրանք համբուրեցին իրար և միմյանց համար լաց եղան: Բայց Դավիթն ավելի շատ լաց եղավ: 42 Հովնաթանն ասաց Դավթին. «Գնա խաղաղությամբ, քանի որ երկուսս էլ Եհովայի անունով ենք երդվել՝+ ասելով. «Թող Եհովան հավիտյան վկա լինի իմ ու քո միջև, իմ սերնդի ու քո սերնդի միջև»»:+

Դրանից հետո Դավիթը գնաց, իսկ Հովնաթանը վերադարձավ քաղաք: