‘Լիբանանի մայրու պես մեծ’
ԼԻԲԱՆԱՆԻ լեռներում աճում են մշտադալար մայրիների անտառները։ Արց–Արուբ («Տիրոջ մայրիներ») անունով հայտնի այս ծառերը, որոնք մի ժամանակ ծածկում էին այդ լեռները, մյուս բույսերից ավելի շատ են հիշատակվում Աստվածաշնչում՝ մոտ յոթանասուն անգամ։
Հարականաչ մայրիները նկարագրելիս՝ Գրություններում օգտագործված են «ընտիր» և «ազնիվ» բառերը (Երգ Երգոց 5։15; Եզեկիէլ 17։23)։ Եղևնու չափսը ու նրա փայտի դիմացկունությունը երկար ժամանակ տարածված են եղել տներ կառուցելու և նավաշինության, ինչպես նաև կահույքի պատրաստման մեջ։ Փայտի անուշ հոտն ու կարմրավուն, ջերմ երանգը բավականին գրավիչ են, իսկ խեժի բարձր պարունակությունը պահպանում է նրան քայքայումից և մակաբույծներով վարակվելուց։ Ծառերը հսկայական մեծության՝ մոտ երեսունյոթ մետր բարձրության են հասնում և տասներկու մետր տրամագիծ են ունենում, իսկ արմատները խորն են ու ամուր։ Զարմանալի չէ, որ որոշ անտառապահներ նրանց անվանում են «բուսական աշխարհի արքաներ»։
Աստվածաշնչի գրողներից մեկը՝ Եզեկիել մարգարեն, Մեսիային նմանեցրեց մայրու ընձյուղի, որն Աստված ինքն էր տնկելու (Եզեկիէլ 17։22)։ Իսկ «մայրի» բառը եբրայերենում «ամուր լինել» իմաստն ունի։ Այսօր էլ Մեսիայի՝ Հիսուս Քրիստոսի հետևորդները պետք է ‘հաստատուն մնան հավատի մեջ.... և զորանան’ ճկուն ու բարձր մայրու պես (Ա Կորնթացիս 16։13)։ Իսկ դա ինչպե՞ս կարող է նրանց հաջողվել։ Վճռականորեն դիմադրելով քրիստոնյային անվայել բարքերի դրդող ազդեցությունների դեմ և հաստատակամորեն շարունակելով անարատ ու աստվածավախ կյանք վարել։ Նման կյանք վարողների մասին Աստվածաշունչն ասում է. «Արդարը արմաւենիի պէս կ’բուսնի. Լիբանանի մայրին պէս կ’մեծանայ» (Սաղմոս 92։12)։