Մի երեկո, երբ Ռեբեկան լցրել էր իր սափորը ջրով, մի տարեց մարդ մոտեցավ նրան։ Այդ մարդն ասաց. «Խնդրում եմ, մի կում ջուր տուր քո սափորից»։ Դա համեստ և շատ սիրալիր կերպով ասված խնդրանք էր։ Ռեբեկան հավանաբար հասկացավ, որ այդ մարդը երկար ճանապարհ է անցել։ Ուստի անմիջապես ուսից իջեցրեց սափորը և խմելու ջուր տվեց, սակայն ոչ թե պարզապես մի կում, այլ այնքան, որ այդ մարդը թարմ սառը ջրով հագեցնի իր ծարավը։ Ռեբեկան տեսավ, որ ջրհորից ոչ հեռու նստած են տասը ուղտեր, իսկ գուռի՝ ջրավազանի մեջ դեռ ոչ ոք ջուր չէր լցրել, որ կենդանիները խմեն։ Նա ակներևաբար նկատել էր, որ այդ մարդը ջերմ ու բարի հայացքով հետևում է իրեն։ Ռեբեկան ցանկանում էր ամեն կերպ բարություն ու հյուրասիրություն դրսևորել նրա հանդեպ, ուստի ասաց. «Քո ուղտերի համար էլ ջուր կհանեմ, մինչև որ հագենան» (Ծննդոց 24։17–19)։

Ուշագրավ է, որ Ռեբեկան առաջարկեց ոչ թե պարզապես մի քիչ ջուր տալ ուղտերին, այլ այնքան, որ կենդանիները հագենան։ Մեկ ուղտը, եթե շատ ծարավ է, կարող է խմել ավելի քան 95 լիտր ջուր։ Եթե բոլոր տասը ուղտերն էլ շատ ծարավ լինեին, դա կնշանակեր, որ Ռեբեկան պետք է ժամեր շարունակ տքնաջան աշխատեր, մինչև որ բոլոր ուղտերը հագեցնեին իրենց ծարավը։ Սակայն, ամենայն հավանականությամբ, ուղտերը շատ ծարավ չէին։a Ռեբեկան ակներևաբար չգիտեր դա, երբ առաջարկեց ջուր տալ կենդանիներին։ Նա պատրաստ էր ամեն ջանք թափել այդ տարեց օտարականի հանդեպ հյուրասիրություն ցուցաբերելու համար։ Այդ մարդը համաձայնեց, որ Ռեբեկան իր ուղտերին ջուր տա։ Նա ուշադիր հետևում էր, թե ինչպես է աղջիկը կրկին ու կրկին վազում ջրհորի մոտ, սափորը ջրով լցնում և վերադառնալով դատարկում գուռի մեջ (Ծննդոց 24։20, 21)։