Արդյո՞ք նույն մղումներն ունենք, ինչպիսին ուներ Հիսուսը
«Մեծ ամբոխ տեսաւ ու գթաց նրանց, որովհետեւ նման էին ոչխարների, որոնք հովիւ չունեն. եւ սկսեց նրանց ուսուցանել» (ՄԱՐԿՈՍ 6։34)։
1. Ինչո՞ւ է լիովին հասկանալի, որ մարդիկ հիանալի հատկություններ կարող են դրսևորել։
ՄԱՐԴԿՈՒԹՅԱՆ պատմության ընթացքում անհաշիվ թվով մարդիկ հիանալի հատկություններ են դրսևորել, և հասկանալի է, թե ինչու։ Եհովա Աստծուն բնորոշ են սերը, բարությունը, մեծահոգությունը և ուրիշ շատ հատկություններ, որոնք մենք մեծապես գնահատում ենք։ Իսկ մարդիկ ստեղծված են Աստծո պատկերով։ Այս իրողությունն էլ հենց բացատրում է, թե ինչու է շատերի մոտ առկա սերը, բարությունը, կարեկցանքը և Աստծուն հատուկ այլ հատկություններ, և թե ինչու է շատերի մեջ խոսում խղճի ձայնը (Ծննդոց 1։26; Հռովմայեցիս 2։14, 15)։ Բայց, թերևս, համաձայնվեք, որ ոմանք ավելի պատրաստակամորեն են դրսևորում այս հատկությունները, քան մյուսները։
2. Ի՞նչ բարի գործեր են մարդիկ կատարում՝ թերևս մտածելով, որ դրանով իսկ ընդօրինակում են Քրիստոսին։
2 Հավանաբար ծանոթ եք այնպիսի մարդկանց, ովքեր այցելում կամ հաճախակի օգնության ձեռք են մեկնում հիվանդներին, կարեկցություն են ցուցաբերում դեպի հաշմանդամները կամ էլ առատաձեռնություն՝ աղքատների նկատմամբ։ Չմոռանանք նաև նրանց, ովքեր, կարեկցանքից մղված, իրենց կյանքի տարիներն անց են կացնում բորոտանոցներում, որբանոցներում, նրանց, ովքեր կամավոր աշխատում են հիվանդանոցներում կամ անբուժելի հիվանդների կլինիկաներում (հոսպիսներում), և այն մարդկանց, որոնք ջանք չեն խնայում օգնելու անօթևաններին ու փախստականներին։ Գուցե նրանցից ոմանք կարծում են, թե քրիստոնյաներին հիանալի օրինակ թողած Հիսուսին են ընդօրինակում։ Ավետարաններում կարդում ենք, որ Քրիստոսը բուժում էր հիվանդներին և կերակրում քաղցածներին (Մարկոս 1։34; 8։1—9; Ղուկաս 4։41)։ Հիսուսի ցուցաբերած սիրո, նրբանկատության և կարեկցության մեջ արտացոլվում է «Քրիստոսի միտքը», իսկ ինքը Քրիստոսն ընդօրինակել է իր երկնային Հորը (Ա Կորնթացիս 2։16, ԱԹ)։
3. Ի՞նչ պետք է նկատի առնենք Հիսուսի կատարած բարի գործերի նկատմամբ հավասարակշռված տեսակետ ունենալու համար։
3 Այնուամենայնիվ, նկատած կլինեք, որ Հիսուսի ցուցաբերած սիրուց ու կարեկցանքից տպավորվածներից շատերը այսօր աչքաթող են անում «Քրիստոսի մտքի» մի շատ կարևոր առանձնահատկություն։ Եթե ուշադիր ենք ուսումնասիրում Մարկոս 6–րդ գլուխը, մեզ համար շատ բան պարզ է դառնում։ Կարդում ենք այն մասին, որ Հիսուսի մոտ հիվանդներ էին բերում, որպեսզի բժշկվեին։ Նույն գլխից իմանում ենք նաև, որ Հիսուսը, տեսնելով իր մոտ եկած հազարավոր մարդկանց, որոնք քաղցել էին, հրաշքով կերակրեց նրանց (Մարկոս 6։35—44, 54—56)։ Հիվանդներին բժշկելն ու անոթիներին կերակրելը նրա կողմից սիրո և կարեկցանքի մեծագույն դրսևորում էր. սակայն կարո՞ղ ենք ասել, որ դա էր մարդկանց օգնելու Հիսուսի հիմնական գործելակերպը։ Եվ ինչպե՞ս կարելի է լավագույն կերպով ընդօրինակել սիրո, բարության և կարեկցության այն օրինակին, որը մեզ թողեց իր հերթին Եհովային ընդօրինակող Հիսուսը։
Արձագանքում է մարդկանց հոգևոր կարիքներին
4. Որտե՞ղ և ի՞նչ պայմաններում է տեղի ունեցել Մարկոս 6։30—34–ում արձանագրված դեպքը։
4 Հիսուսը գթասիրտ էր իրեն շրջապատող մարդկանց հանդեպ և առաջին հերթին մտածում էր նրանց հոգևոր կարիքների մասին։ Այդ կարիքները նրա համար ֆիզիկականից ավելի կարևոր էին։ Մարկոս 6։30—34 համարներում պատմվում է մի դեպք, որը տեղի ունեցավ մ.թ. 32 թ. Պասեքից քիչ առաջ Գալիլիայի ծովի ափերին։ Առաքյալները հասկանալի պատճառով բարձր տրամադրության մեջ էին։ Հենց նոր նրանք ավարտել էին քարոզչական ծավալուն մի շրջագայություն ու վերադարձել Հիսուսի մոտ՝ իրենց հետ կատարվածների մասին շուտով պատմելու բուռն ցանկությամբ լցված։ Սակայն ժողովուրդ էր հավաքվել և այնքան շատ, որ Հիսուսն ու իր աշակերտները չէին կարող ո՛չ ուտել, ո՛չ էլ հանգստանալ, ուստի նա դիմում է առաքյալներին. «Եկէ՛ք դուք առանձին մի ամայի տեղ ու մի քիչ հանգստացէ՛ք» (Մարկոս 6։31)։ Հավանաբար Կափառնայումի մոտակայքում նավակ նստելով՝ նրանք ուղևորվում են Գալիլիայի ծովի մյուս ափը՝ մի ամայի տեղ։ Բայց ամբոխը, ափով մեկ վազելով, հասնում է նրանց։ Ինչպե՞ս արձագանքեց Հիսուսը։ Արդյոք սրտնեղե՞ց, որ իրենց չեն թողնում հանգստանալ։ Ոչ մի դեպքում։
5. Ի՞նչ զգացումներ արթնացան Հիսուսի մեջ, երբ նա տեսավ իր մոտ եկած ժողովրդին, և դա ի՞նչ անելու մղեց նրան։
5 Տեսնելով իրեն անհամբերությամբ սպասող հազարավոր մարդկանց, որոնց մեջ կային շատ հիվանդներ, Հիսուսն ազդվեց (Մատթէոս 14։14; Մարկոս 6։44)։ Մարկոսը ցույց է տալիս, թե ինչը կարեկցանք արթնացրեց Հիսուսի մեջ, և ինչ գործողությունների այն դրդեց նրան. «Մեծ ամբոխ տեսաւ ու գթաց նրանց, որովհետեւ նման էին ոչխարների, որոնք հովիւ չունեն. եւ սկսեց նրանց ուսուցանել շատ բաներ» (Մարկոս 6։34)։ Հիսուսի համար նրանք ընդամենը մարդկային ամբոխ չէին։ Նրանց մեջ նա տեսավ հոգևոր կարիքներ ունեցող առանձին անհատների։ Վերջիններս նման էին մոլորված, անօգնական գառների, որոնք հովիվ չունեին, որ իրենց կանաչ արոտավայրերն առաջնորդեր և հարկ եղած դեպքում պաշտպաներ։ Հիսուսը գիտեր, որ անսիրտ կրոնական առաջնորդները, որոնք իրենց վրա պետք է վերցնեին հոգատար հովիվների դերը, արհամարհում էին հասարակ ժողովրդին ու անտեսում նրա հոգևոր կարիքները (Եզեկիէլ 34։2—4; Յովհաննէս 7։47—49)։ Հիսուսն այդպես չվարվեց. նա արեց իր հնարավորությունների գերագույն չափով. նա սկսեց սովորեցնել նրանց Աստծո Թագավորության մասին։
6, 7. ա) Ըստ Ավետարանների՝ մարդկանց կարիքներին արձագանքելիս առաջին հերթին ինչի՞ մասին էր մտածում Հիսուսը։ բ) Ի՞նչն էր Հիսուսին մղում քարոզելու և սովորեցնելու։
6 Իսկ այժմ տեսնենք, թե զուգահեռ հաղորդագրության մեջ այս դեպքը ինչ հաջորդականությամբ է ներկայացվում, և ո՛ր պահի վրա է ուշադրությունը կենտրոնացվում։ Այդ հաղորդագրությունը գտնվում է Ղուկասի ավետարանում։ Ղուկասը բժիշկ էր, և, հետևաբար, նրան խորապես հետաքրքրում էր մարդկանց ֆիզիկական առողջությունը։ Ահա թե ինչ է նա գրում. «Ժողովուրդը.... գնաց [Հիսուսի] ետեւից. եւ նա ընդունելով նրանց՝ խօսում էր նրանց հետ Աստծու արքայութեան մասին. եւ որոնք որ բժշկուելու կարիք ունէին, բժշկում էր նրանց» (Ղուկաս 9։11; Կողոսացիս 4։14)։ Թեև այս բանը չի կարելի ասել Հիսուսի կատարած բոլոր հրաշքների մասին արձանագրությունների վերաբերյալ, սակայն Ղուկասն այստեղ առաջին հերթին ինչի՞ վրա է կենտրոնանում. այն բանի, որ Հիսուսը սովորեցնում էր ժողովրդին։
7 Սա միանգամայն ներդաշնակ է Մարկոս 6։34–ի հետ, որտեղ նույնպես շեշտվում է տվյալ միտքը։ Այդ համարը երևան է բերում Հիսուսի՝ մարդկանց հանդեպ գութ ցուցաբերելու մղումը։ Որպես արձագանք նրանց հոգևոր կարիքներին՝ Հիսուսը սովորեցնում էր։ Իր ծառայության սկզբում նա ասաց. «Աստծու արքայութիւնը ես ուրիշ քաղաքների էլ պիտի աւետարանեմ, որովհետեւ դրա համար իսկ ուղարկուեցի» (Ղուկաս 4։44)։ Սակայն սխալված կլինենք, եթե մտածենք, որ պարտքի զգացումը կամ քարոզչական գործունեությունը որպես սահմանված կարգ ընդունելն էր ստիպում Հիսուսին հռչակել Թագավորության լուրը։ Բարի լուրը քարոզելու նրան մղում էր նախևառաջ մարդկանց հանդեպ ունեցած սերն ու կարեկցանքը։ Ամենամեծ բարությունը, որը Հիսուսը կարող էր անել հենց նույն հիվանդներին, դիվահարներին, աղքատներին կամ անոթիներին, դա օգնելն էր նրանց իմանալ, ընդունել ու սիրել Աստծո Թագավորության մասին ճշմարտությունը։ Իսկ ճշմարտությունն առաջնահերթ կարևորություն ուներ Եհովայի գերիշխանությունն արդարացնելու և մարդկանց հավիտենական օրհնություններով ապահովելու գործում Թագավորության ունեցած դերի համար։
8. Ինչպե՞ս էր Հիսուսը վերաբերվում քարոզչությանն ու ուսուցանելու գործունեությանը։
8 Թագավորության ակտիվ քարոզչությունը Հիսուսի երկիր գալու հիմնական պատճառն էր։ Իր երկրային ծառայության ավարտին Հիսուսը Պիղատոսին ասաց. «Ես դրա համար իսկ ծնուել եմ եւ դրա համար իսկ եկել եմ աշխարհ, որպէսզի ճշմարտութեան համար վկայեմ։ Ամէն մարդ, որ ճշմարտութիւնից է, իմ ձայնը լսում է» (Յովհաննէս 18։37)։ Նախորդ երկու հոդվածներում մենք ուշադրություն դարձրեցինք այն բանի վրա, որ Հիսուսը ջերմ զգացումների տեր մարդ էր՝ հոգատար, մատչելի, ուշադիր, մարդկանց վստահող և որն ամեն ինչից վեր է՝ սիրող։ Եթե իսկապես ուզում ենք հասկանալ Քրիստոսի մտքի բուն էությունը, մենք պետք է ըմբռնենք նրա անձնավորությանը հատուկ այդ գծերը։ Կարևոր է նաև գիտակցել այն պահը, որ Քրիստոսի միտքը մղում էր նրան առաջնահերթությունը տալ քարոզչական և ուսուցողական գործունեությանը։
Նա քաջալերում էր ուրիշներին քարոզել
9. Ուրիշ էլ ո՞ւմ համար պետք է քարոզչությունն ու ուսուցանելու գործունեությունն առաջնահերթ տեղում լիներ։
9 Որպես սիրո և կարեկցության դրսևորում՝ քարոզչությունն ու ուսուցանելու գործունեությունը առաջնահերթ տեղում դնելը միայն Հիսուսի համար չէր։ Նա քաջալերում էր իր հետևորդներին միևնույն մղումներն ունենալ՝ առաջնահերթ համարել այն, ինչն ինքն էր առաջնահերթ համարում, և ընդօրինակել նրա արարքները։ Օրինակ՝ ի՞նչ պետք է անեին Հիսուսի տասներկու առաքյալները նրա կողմից ընտրվելուց հետո։ Մարկոս 3։14, 15–ն ասում է. «Նա նշանակեց Տասներկուսին, որ իր շուրջը լինեն, եւ նրանց քարոզելու ուղարկի, ու նրանք իշխանութիւն ունենան ցաւեր բուժելու եւ դեւեր հանելու»։ Կարելի՞ է արդյոք ասել, որ առաքյալների համար այդ երկու տարբեր գործերից մեկը մյուսից ավելի կարևոր էր։
10, 11. ա) Նախքան իր առաքյալներին ուղարկելը, ի՞նչ ասաց Հիսուսը նրանց։ բ) Ինչի՞ վրա կենտրոնացավ Հիսուսը առաքյալներին ծառայության ուղարկելիս։
10 Ժամանակի ընթացքում Հիսուսն իր տասներկու առաքյալներին օժտեց հիվանդներին բժշկելու և դևեր հանելու ուժով (Մատթէոս 10։1; Ղուկաս 9։1)։ Ապա նրանց ուղարկեց «Իսրայէլի տան կորած ոչխարների մօտ»։ Ի՞նչ պատճառով։ Հիսուսը նրանց պատվիրեց. «Երբ գնաք, քարոզեցէ՛ք եւ ասացէ՛ք. «Երկնքի արքայութիւնը մօտեցել է»։ Հիւանդներին բժշկեցէ՛ք, բորոտներին մաքրեցէ՛ք, դեւերին հանեցէ՛ք» (Մատթէոս 10։5—8; Ղուկաս 9։2)։ Իսկ վերջիններս ի՞նչ արեցին. «Նրանք ելան ու [1] քարոզում էին, որպէսզի մարդիկ ապաշխարեն։ Եւ [2] բազում դեւեր էին հանում, բազում հիւանդների օծում էին իւղով ու նրանց բժշկում» (Մարկոս 6։12, 13)։
11 Քանի որ ուսուցանելը միշտ չէ, որ առաջին հերթին է նշվում, արդյո՞ք կարելի է ասել, որ առաջնահերթությանն ու մղումներին վերաբերող հարցին մենք չափից դուրս մեծ նշանակություն ենք տալիս (Ղուկաս 10։1—9)։ Անշուշտ, պետք չէ անտեսել այն հանգամանքը, որ ուսուցանելու գործը ավելի հաճախ է հիշատակվում բժշկելուց առաջ։ Եկեք վերոհիշյալ դեպքը քննարկենք՝ ելնելով համատեքստից։ Տասներկու առաքյալներին ուղարկելուց անմիջապես առաջ Հիսուսին արդեն հուզել էր ժողովրդի վիճակը. «Յիսուս շրջում էր բոլոր քաղաքներում եւ գիւղերում, ուսուցանում նրանց ժողովարաններում, քարոզում արքայութեան Աւետարանը եւ բժշկում էր ժողովրդի բոլոր ախտերն ու հիւանդութիւնները։ Եւ տեսնելով ժողովրդի բազմութիւնը՝ Յիսուս գթաց նրանց, որովհետեւ յոգնած էին եւ ցրուած, ինչպէս ոչխարներ, որոնք հովիւ չունեն։ Այն ժամանակ իր աշակերտներին ասաց. «Հունձը առատ է, իսկ մշակները՝ սակաւ։ Արդ, աղաչեցէ՛ք հնձի Տիրոջը, որ մշակներ հանի իր հնձի համար»» (Մատթէոս 9։35—38)։
12. Ի՞նչ հավելյալ նպատակի էին ծառայում Հիսուսի ու առաքյալների հրաշագործությունները։
12 Հիսուսի կողքին գտնվելիս առաքյալները կարող էին որոշ չափով ընկալել Քրիստոսի միտքը։ Նրանք գիտակցում էին, որ մարդկանց հանդեպ իսկական սերն ու կարեկցանքը պահանջում է մնացած բաների հետ մեկտեղ նաև քարոզել ու սովորեցնել նրանց Թագավորության մասին (ի դեպ, դրանում էր կայանում նրանց կատարած ամենակարևոր բարի գործը)։ Բացի այդ, այնպիսի բարի գործերը, ինչպես օրինակ, հիվանդներին բժշկելը իր մեջ ավելին էր ընդգրկում, քան միայն կարիքավորներին օգնելը։ Դժվար չէ պատկերացնել, որ ոմանց գրավում էին հենց հրաշքով բուժումներն ու հրաշքով մատակարարված կերակուրը (Մատթէոս 4։24, 25; 8։16; 9։32, 33; 14։35, 36; Յովհաննէս 6։26)։ Սակայն այդ գործերը ոչ միայն ֆիզիկապես էին օգնում մարդկանց, այլև դրդում էին ականատեսներին Հիսուսին ընդունել որպես Աստծո Որդի և Մովսեսի կողմից գուշակված «մարգարէ» (Յովհաննէս 6։14; Բ Օրինաց 18։15)։
13. Ապագա «մարգարեի» ո՞ր դերն է ընդգծվում Բ Օրինաց 18։18–ում։
13 Ինչո՞ւ է էական այն հանգամանքը, որ Հիսուսը «մարգարէ» էր։ Լավ, իսկ ի՞նչ գլխավոր դեր էր կանխագուշակված այդ «մարգարեի» համար։ Արդյոք նա պետք է հայտնի դառնար հիվանդներին հրաշքով բուժելո՞վ կամ, գթասրտությունից մղված, քաղցածներին կերակրելո՞վ։ Բ Օրինաց 18։18–ում ասվում է. «Քեզ [Մովսեսի] պէս մի մարգարէ վեր կ’կացնեմ նորանց համար իրանց եղբայրների միջիցը, եւ իմ խօսքերը նորա բերանումը կ’դնեմ. եւ նա կ’ասէ նորանց ինչ որ նորան պատուիրեմ»։ Ուրեմն, նրբազգացություն ու բարություն սովորելով հանդերձ՝ առաքյալները կարող էին եզրակացնել, որ Քրիստոսի միտքը պետք է առկա լիներ նաև քարոզելու և ուսուցանելու պրոցեսում։ Դա կլիներ մարդկանց համար կատարած նրանց ամենալավ գործը։ Վերջինիս շնորհիվ հիվանդներն ու աղքատները կարող էին հարատև օգուտներ ստանալ, որոնք չէին սահմանափակվի միայն մարդկային կյանքի կարճ տևողությամբ ու մեկ–երկու ճաշկերույթով (Յովհաննէս 6։26—30)։
Քրիստոսի միտքը զարգացնել մեր մեջ այսօր
14. Ի՞նչ կապ ունի Քրիստոսի միտքը մեր քարոզչական ծառայության հետ։
14 Մեզանից ոչ մեկը չի կարծում, որ Քրիստոսի միտքն ունենալը հատկանշական էր միայն առաջին դարում, և որ այն ունեցել են միայն Հիսուսն ու նրա առաջին աշակերտները, որոնց Պողոսը գրեց, թե՝ «մենք Քրիստոսին միտքը ունինք» (Ա Կորնթացիս 2։16, ԱԹ)։ Մենք պատրաստակամորեն ընդունում ենք, որ պարտավոր ենք քարոզել բարի լուրը և աշակերտներ պատրաստել (Մատթէոս 24։14; 28։19, 20)։ Բայց և այնպես, օգտակար կլիներ խորհել այն մասին, թե ո՛րն է այդ գործը կատարելու մղիչ ուժը։ Ծառայությանը մասնակցում ենք ոչ թե զուտ պարտքի զգացումից ելնելով, այլ՝ սիրուց, քանզի գլխավոր մղիչ ուժը սերն է առ Աստված, և Քրիստոսին իսկապես ընդօրինակել՝ նշանակում է նաև կարեկցանքից դրդված քարոզել ու սովորեցնել (Մատթէոս 22։37—39)։
15. Ինչո՞ւ ծառայությունը կատարելու համար մեզ կարեկցանք է անհրաժեշտ։
15 Իհարկե, միշտ չէ, որ հեշտ է կարեկցել նրանց, ովքեր չեն կիսում մեր կրոնական համոզմունքները, հատկապես, այն անտարբեր մարդկանց, ովքեր չեն ուզում լսել մեզ և շատ ագրեսիվ են տրամադրված մեր հանդեպ։ Սակայն, եթե կորցնենք մարդկանց նկատմամբ սերն ու կարեկցանքը, ապա կկորցնենք նաև քրիստոնեական ծառայությանը մասնակցելու ամենակարևոր մղումը։ Այդ դեպքում ինչպե՞ս մեր սրտերում կարեկցանք զարգացնենք։ Փորձենք մարդկանց նայել Հիսուսի աչքերով, իսկ նրա համար այդ մարդիկ «յոգնած էին եւ ցրուած, ինչպէս ոչխարներ, որոնք հովիւ չունեն» (Մատթէոս 9։36)։ Մի՞թե այս խոսքերը չեն նկարագրում ներկայումս ապրող շատ շատերին։ Կրոնական կեղծ հովիվները մոռացել են նրանց մասին և հոգևոր առումով պարզապես կուրացրել են նրանց։ Այդ իսկ պատճառով էլ մարդիկ չգիտեն ո՛չ Աստվածաշնչում պարունակվող հուսալի առաջնորդության, ո՛չ էլ երկրի վրա Աստծո Թագավորության կողմից շուտով հաստատվելիք Դրախտի մասին։ Նրանք բախվում են առօրյա կյանքի բազում խնդիրների՝ աղքատության, ընտանեկան գժտությունների, հիվանդությունների և մահվան իրողության հետ և չունեն Թագավորության հույսը։ Իսկ մենք ունենք այն, ինչի կարիքը նրանք զգում են, այն է՝ Աստծո այժմ երկնքում իշխող Թագավորության մասին փրկարար լուրը։
16. Ինչո՞ւ պետք է մեր մեջ ցանկություն առաջանա ուրիշներին բարի լուրը պատմելու։
16 Երբ խորհում ենք, թե ինչպիսի հոգևոր կարիքներ ունեն մեզ շրջապատող մարդիկ, մի՞թե մեր մեջ ցանկություն չի առաջանում մեր ուժերից եկածն անելու, որպեսզի նրանց պատմենք Աստծո նպատակների մասին։ Այո՛, կարեկցանքը պետք է լինի մեր մղիչ ուժը։ Երբ մենք Հիսուսի նման կարեկցում ենք մարդկանց, դա երևում է մեր ձայնի երանգից, դեմքի արտահայտությունից և նրանց ուսուցանելու ձևից։ Այդ ամենը կօգնի, որպեսզի մեր բերած լուրն է՛լ ավելի հաճելի լինի նրանց, ովքեր դրականորեն են ‘տրամադրված հավիտենական կյանքի հանդեպ’ (Գործք 13։48, ՆԱ)։
17. ա) Ինչպե՞ս կարելի է մարդկանց հանդեպ սեր ու կարեկցանք ցուցաբերել։ բ) Ինչո՞ւ հարցը բարի գործերի կամ քարոզչության միջև ընտրություն կայացնելը չէ։
17 Սեր և կարեկցանք մենք պետք է դրսևորենք մեր կյանքի ողջ ընթացքում։ Դա նշանակում է բարիք գործել ընչազուրկներին, հիվանդներին ու աղքատներին, և հնարավորության սահմաններում աշխատել թեթևացնել նրանց տառապանքը։ Դա նշանակում է նաև խոսքով կամ գործով փարատել վիշտը նրանց, ովքեր հարազատ են կորցրել (Ղուկաս 7։11—15; Յովհաննէս 11։33—35)։ Այնուհանդերձ, նման բարի գործերը չպետք է դառնան սեր, բարություն և կարեկցանք ցուցաբերելու միակ միջոցը, ինչպես որ բարեգործությամբ զբաղվող շատ մարդկանց համար է։ Որքա՜ն ավելի երկարատև օգուտներ կբերեն միևնույն ջանքերով դրսևորված աստվածահաճ հատկությունները, որոնք ուղղված են քարոզչական և ուսուցանելու գործունեությանը։ Հիշենք, թե ինչ ասաց Հիսուսը հրեա կրոնական առաջնորդներին. «Տալիս էք անանուխի եւ սամիթի ու չամանի տասանորդը, բայց թողել էք օրէնքի ամենից կարեւորները՝ արդարադատութիւնը, ողորմութիւնը եւ հաւատը. հարկ էր այս անել եւ այն չթողնել» (Մատթէոս 23։23)։ Հիսուսը չէր ընտրում երկուսից մեկը՝ կա՛մ օգնել մարդկանց իրենց հանապազօրյա կարիքները բավարարել, կա՛մ էլ կենարար հոգևոր ճշմարտություններն ուսուցանել։ Հիսուսը անում էր թե՛ մեկը, և թե՛ մյուսը։ Բայց և այնպես, նրա համար ամենակարևորը ճշմարտությունը սովորեցնելն էր, քանզի այդ բարի գործը մարդկանց հարատև օգնություն էր բերելու (Յովհաննէս 20։16)։
18. Ի՞նչ բանի պետք է մեզ մղի Քրիստոսի միտքը արտահայտության իմաստի քննարկումը։
18 Որքա՜ն շնորհակալ ենք Եհովային, որ մեզ համար բաց է արել «Քրիստոսի միտքը» արտահայտության իմաստը։ Ավետարանների շնորհիվ մենք ավելի լավ ենք իմանում, թե երբևիցե ապրած մեծագույն մարդն ինչ է մտածել ու զգացել, ինչ հատկություններ է ունեցել, ինչ է արել և, վերջապես, ինչի՛ն է առաջնահերթությունը տվել։ Իսկ թե կկարդա՞նք Աստվածաշնչում Հիսուսի մասին բացված տեղեկությունները, կխորհե՞նք դրանց շուրջը ու կկիրառե՞նք դրանք կյանքում, դա արդեն կախված է մեզանից։ Հիշենք, որ եթե իսկապես ցանկանում ենք Հիսուսի նման վարվել, նախևառաջ, պետք է մեր անկատարության սահմաններում սովորենք մտածել, զգալ և իրերը գնահատել այնպես, ինչպես նա էր գնահատում։ Ուստի, եկեք վճռական լինենք Քրիստոսի միտքը մեր մեջ զարգացնելու և դրան համապատասխան գործելու հարցում։ Չկա կյանքի մեկ ուրիշ լավ ճանապարհ. դա այն լավագույն միջոցն է, որով կարող ենք վերաբերվել մարդկանց, և, արդյունքում, ինչպես մենք ինքներս, այնպես էլ ուրիշները ավելի կմոտենանք նրան, ում կատարելապես արտացոլել է Հիսուսը՝ մեր նրբանկատ Եհովա Աստծուն (Բ Կորնթացիս 1։3; Եբրայեցիս 1։3)։
Ինչպե՞ս կպատասխանեք
• Համաձայն Աստվածաշնչի՝ Հիսուսն ինչպե՞ս է հաճախակի արձագանքել մարդկանց կարիքներին, և ինչի՞ մասին է դա վկայում։
• Ինչի՞ վրա ուշադրություն հրավիրեց Հիսուսը իր հետևորդներին հրահանգներ տալիս։
• Ինչպե՞ս կարող ենք մեր առօրյա կյանքում «Քրիստոսի միտքը» դրսևորել։
[նկար ամբողջ էջի վրա. էջ 17]
[նկար 18–րդ էջի վրա]
Ինչո՞ւմն է կայանում այն մեծագույն բարիքը, որը քրիստոնյաները կարող են անել մարդկանց։