Որպեսզի Դավիթն անմիջապես չսկսի արդարանալ, Նաթանը մի պատմություն է պատմում, որը, վստահաբար, կհասնի նախկին հովվի սրտին։ Այն երկու մարդու մասին է, որոնցից մեկը հարուստ է, իսկ մյուսն աղքատ։ Հարուստ մարդը «շատ հօտեր եւ արջառներ ունի», իսկ աղքատ մարդը՝ ընդամենը «մի էգ գառնուկ»։ Օրերից մի օր հարուստ մարդու մոտ հյուր է գալիս, և նա ընթրիքի պատրաստություն է տեսնում։ Սակայն իր ոչխարը մորթելու փոխարեն՝ վերցնում է աղքատ մարդու գառնուկը։ Հավանաբար Դավիթը մտածում է, թե այդ պատմությունը իրական է, ուստի շատ է բարկանում և իր բերանով սեփական դատավճիռն է կայացնում. «Այդ բանն անող մարդը մահի որդի է.... որովհետեւ գութ չ’ունեցաւ»,— բացականչում է նաa (համարներ 2–6)։