«Ահա իմ ծառան, որին ես ընտրել եմ, և իմ սիրելին, որին իմ հոգին հավանել է։ Ես իմ ոգին կդնեմ նրա վրա, և նա ազգերին կբացահայտի, թե ինչ է արդարությունը։ Նա չի հակաճառի, չի բղավի, և որևէ մեկը հրապարակներում չի լսի նրա ձայնը։ Վնասված եղեգը չի կոտրի և մարող պատրույգը չի հանգցնի, և արդարությունը նա կհասցնի իր հաղթանակին։ Ազգերը իրենց հույսը նրա անվան վրա կդնեն» (Մատթեոս 12։18–21; Եսայիա 42։1–4)։

Հիսուսը իր մխիթարական լուրը հայտնում է այնպիսի մարդկանց, որոնք փոխաբերական իմաստով կարծես վնասված եղեգ լինեն՝ կռացած ու կոտրված։ Նրանք նման են մարող պատրույգի, որի վերջին կայծը, ասես, ուր որ է կհանգչի։ Հիսուսը «չի կոտրում վնասված եղեգը» և «չի հանգցնում մարող պատրույգը». նա քնքշությամբ ու սիրով զորացնում է հեզերին։ Իսկապես, Հիսուսը այն անձնավորությունն է, ում վրա ազգերը կարող են իրենց հույսը դնել։