Երեք ամիս հետո Ասորիքի հռոմեացի կառավարիչ Կեստիոս Գալլոսը 30 000–անոց զորքով շարժվում է դեպի հարավ՝ ճնշելու հրեաների ապստամբությունը։ Նրա բանակը Երուսաղեմ է հասնում Տաղավարների տոնի ժամանակ և արագորեն ներխուժում քաղաքի արվարձանները։ Զելոտները, որոնք թվով ավելի քիչ են, ապաստան են փնտրում տաճարի պարիսպներից ներս։ Հռոմեական զինվորները շուտով սկսում են տակից փորել տաճարի պարիսպները։ Հրեաները սարսափահար վիճակում են հայտնվում։ Հեթանոս զինվորները ինչպե՞ս են համարձակվում պղծել հուդայականության ամենասուրբ վայրը։ Սակայն քաղաքում գտնվող քրիստոնյաները հիշում են Հիսուսի խոսքերը. «Երբ որ տեսնեք ամայացում բերող պղծությունը.... կանգնած սուրբ վայրում.... այն ժամանակ նրանք, ովքեր Հրեաստանում են, թող սարերը փախչեն» (Մատթեոս 24:15, 16)։ Արդյոք նրանք հավատ կցուցաբերեի՞ն Հիսուսի մարգարեական խոսքերի հանդեպ և դրանց համաձայն կվարվեի՞ն։ Հետագա իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ նրանց կյանքը կախված է այդ խոսքերին հնազանդվելուց։ Բայց ինչպե՞ս է նրանց հաջողվելու փախչել։

Հանկարծակի և առանց որևէ ակնհայտ պատճառի՝ Կեստիոս Գալլոսը իր զորքով հեռանում է և նահանջում դեպի ափամերձ շրջան՝ կատաղի կերպով հետապնդվելով զելոտների կողմից։ Զարմանալի է, բայց քաղաքում տիրող ծանր դրությունը ընդհատվում է։ Հիսուսի մարգարեական նախազգուշացմանը հավատ ընծայելով՝ քրիստոնյաները Երուսաղեմից փախչում են Պելլա՝ մի չեզոք քաղաք, որը Հորդանան գետի մյուս կողմի լեռնային շրջաններում է գտնվում։ Նրանց փախուստը ճիշտ ժամանակին է լինում։ Շուտով զելոտները վերադառնում են Երուսաղեմ և ստիպում մնացած բնակիչներին միանալ իրենց ապստամբությանը։a Իսկ այդ ընթացքում Պելլայում ապահովության մեջ գտնվող քրիստոնյաները սպասում են իրադարձությունների հետագա զարգացմանը։