«Փրկության հույսը» վա՛ռ պահենք
«Փրկութեան յոյսի սաղաւարտը դնենք» (Ա ԹԵՍԱՂՈՆԻԿԵՑԻՍ 5։8)։
1. Ինչպե՞ս է «փրկութեան հույսն» օգնում դիմանալ։
ՓՐԿՈՒԹՅԱՆ հույսը կարող է ուժ տալ նույնիսկ ամենասոսկալի հանգամանքների ներքո ամուր մնալու։ Ծովում նավաբեկության ենթարկված մարդը փրկարար մակույկում ավելի երկար կարող է դիմանալ, եթե վստահ լինի, որ օգնությունն արդեն ճանապարհին է։ Նմանապես, հազարավոր տարիների ընթացքում հույսը դեպի «Եհովայի փրկութիւնը» ծանր ժամանակներում կանգուն է պահել հավատի մարդկանց, և այդ հույսը նրանց երբեք չի հիասթափեցրել (Ելից 14։13; Սաղմոս 3։8; Հռովմայեցիս 5։5; 9։33)։ Պողոս առաքյալը «փրկութեան յոյսը» համեմատեց քրիստոնյայի հոգևոր սպառազինության «սաղաւարտի» հետ (Ա Թեսաղոնիկեցիս 5։8; Եփեսացիս 6։17)։ Այո՛, վստահությունն առ այն, որ Աստված կփրկի մեզ, պաշտպանում է մեր միտքը և օգնում պահպանել մեր զգացումները՝ անկախ մեր հանդեպ դրսևորվող թշնամությունից, հակառակություններից և փորձություններից։
2. Ի՞նչ առումով է «փրկության հույսը» ճշմարիտ երկրպագության հիմնական բաղադրիչներից մեկը։
2 «Հույսն ապագայի նկատմամբ հատուկ չէր հեթանոս աշխարհին՝ աշխարհ, որում գտնվում էին առաջին դարի քրիստոնյաները»,— գրում է «Աստվածաշնչի միջազգային ստանդարտ հանրագիտարանը» (Եփեսացիս 2։12; Ա Թեսաղոնիկեցիս 4։12)։ Մինչդեռ «փրկության հույսը» ճշմարիտ երկրպագության հիմնական բաղադրիչներից է։ Ինչո՞ւ։ Նախ և առաջ այն պատճառով, որ Եհովային ծառայողների փրկությունը անքակտելիորեն կապված է իր անվան հետ։ Սաղմոսերգու Ասափն իր աղոթքում ասաց. «Օգնիր մեզ, ով մեր փրկութեան Աստուած, քո անուան փառքի համար, եւ փրկիր մեզ» (Սաղմոս 79։9; Եզեկիէլ 20։9)։ Բացի այդ, Եհովայի հետ լավ փոխհարաբերություններ ունենալու համար անչափ կարևոր է նրա խոստացած օրհնություններին վստահելը։ Ահա թե դա ինչպես ձևակերպեց Պողոսը. «Առանց հաւատի անհնար է հաճելի լինել Աստծուն, քանի որ նա, ով մօտենում է Աստծուն, պէտք է հաւատայ, որ Աստուած կայ եւ վարձահատոյց է լինում նրանց, ովքեր փնտռում են իրեն» (Եբրայեցիս 11։6)։ Պողոսը բացատրեց նաև, որ ապաշխարողների փրկությունը այն առաջնահերթ պատճառներից մեկն էր, որի համար Հիսուսը եկավ երկիր։ «Վստահելի եւ ամենայն ընդունելութեան արժանի է այս խօսքը, թէ՝ Քրիստոս Յիսուս աշխարհ եկաւ՝ փրկելու մեղաւորներին»,— գրեց նա (Ա Տիմոթէոս 1։15)։ Իսկ Պետրոս առաքյալը փրկությունը կոչեց «հաւատի պսակում» (Ա Պետրոս 1։9)։ Ուստի, տեղին է փրկությանը հուսալը։ Բայց ի՞նչ է իրենից ներկայացնում այդ փրկությունը, և ի՞նչ է հարկավոր այն ստանալու համար։
Ի՞նչ է փրկությունը
3. Ի՞նչ փրկություն են ստացել հնում Եհովայի հավատարիմ ծառաները։
3 Եբրայերեն գրություններում «փրկություն» բառը սովորաբար օգտագործվում է կեղեքումից, բռնությունից կամ էլ անժամանակ մահվանից ազատագրման իմաստով։ Օրինակ՝ Դավիթը, դիմելով Եհովային՝ «փրկչին», ասաց. «Տէրը իմ վէմն է.... իմ ազատիչը. դու անիրաւութիւնից ազատում ես ինձ։ Օրհնեալն եմ կանչում՝ Եհովան, եւ կ’ազատուիմ իմ թշնամիներիցը» (Բ Թագաւորաց 22։2—4)։ Դավիթը գիտեր, որ Եհովան լսում է, երբ իր հավատարիմ ծառաները օգնության համար դիմում են իրեն (Սաղմոս 31։22, 23; 145։19)։
4. Ապագա կյանքի հանդեպ ի՞նչ հույսեր էին տածում Եհովայի նախաքրիստոնեական ժամանակների ծառաները։
4 Եհովայի նախաքրիստոնեական ժամանակների ծառաները նաև ապագա կյանքի հույսն ունեին (Յոբ 14։13—15; Եսայիա 25։8; Դանիէլ 12։13)։ Իրականում, Եբրայերեն գրություններում փրկության մասին շատ խոստումներ մարգարեական նշանակություն էին կրում՝ մի ավելի մեծ փրկության մատնանշում, որը հավիտենական կյանքի է առաջնորդում (Եսայիա 49։6, 8; Գործք 13։47; Բ Կորնթացիս 6։2)։ Հիսուսի օրերում շատ հրեաներ հավիտենական կյանքի հույսն ունեին, սակայն մերժեցին ընդունել, որ Հիսուսն է իրենց հույսն իրականացնողը։ Դիմելով իր օրերի կրոնական առաջնորդներին՝ Հիսուսն ասաց. «Քննեցէ՛ք Գրքերը, քանի որ կարծում էք, թէ նրանցով յաւիտենական կեանք կ’ունենաք։ Բայց այդ Գրքերն իսկ վկայում են իմ մասին» (Յովհաննէս 5։39)։
5. Վերջին հաշվով ի՞նչ է նշանակում փրկությունը։
5 Աստված Հիսուսի միջոցով ամբողջապես բացահայտեց, թե ինչ է նշանակում փրկությունը։ Այն իր մեջ ընդգրկում է ազատագրություն մեղքի իշխանությունից, կեղծ կրոնի կապանքներից, Սատանայի իշխանության տակ գտնվող աշխարհից, մարդավախությունից և նույնիսկ մահվան հանդեպ ունեցած վախից (Յովհաննէս 17։16; Հռովմայեցիս 8։2; Կողոսացիս 1։13; Յայտնութիւն 18։2, 4)։ Ի վերջո, Աստծո հավատարիմ ծառաների համար փրկությունը ոչ միայն հարստահարումից և վշտից ազատագրում է նշանակում, այլև հավիտենական կյանք ունենալու հնարավորություն (Յովհաննէս 6։40; 17։3)։ Հիսուսը սովորեցրեց, որ «փոքր հոտի» համար փրկությունը երկնային կյանքի հարությունն է և Քրիստոսի հետ միասին թագավորական իշխանությանը բաժնեկցելը (Ղուկաս 12։32)։ Իսկ մնացած մարդկության համար փրկությունը նշանակում է վերադարձ դեպի կատարյալ կյանք և դեպի այն փոխհարաբերությունները, որոնք Ադամն ու Եվան Աստծո հետ վայելում էին իրենց մեղանչելուց առաջ՝ Եդեմի պարտեզում (Գործք 3։21, ՆԿ–ի նոր աշխարհաբար թարգմ.; Եփեսացիս 1։10)։ Դրախտային պայմաններում հավիտենական կյանքը մարդկության համար Աստծո նախնական նպատակն է եղել (Ծննդոց 1։28; Մարկոս 10։30)։ Սակայն, ինչպե՞ս է հնարավոր ետ բերել այդ պայմանները։
Փրկանքը որպես փրկության հիմք
6, 7. Ո՞րն է Հիսուսի դերը մեր փրկության հարցում։
6 Հավիտենական փրկությունը հնարավոր է միայն Քրիստոսի քավիչ զոհաբերության միջոցով։ Ինչո՞ւ։ Աստվածաշունչը բացատրում է, որ Ադամը մեղանչելով, ինքն իրեն և իր ապագա սերնդին, այդ թվում և մեզ, «վաճառեց» մեղքին. ուստի առաջ եկավ փրկանքի անհրաժեշտությունը, որը դարձավ մարդկության հույսի միակ հիմքը (Հռովմայեցիս 5։14, 15; 7։14)։ Այն, որ Աստված փրկանք էր տալու մարդկության համար, նախապատկերված էր Մովսիսական օրենքի համաձայն անասուններից արվող զոհաբերություններով (Եբրայեցիս 10։1—10; Ա Յովհաննէս 2։2)։ Հիսուսը հենց նա էր, որի զոհաբերությունը իրականություն դարձրեց այդ մարգարեական պատկերը։ Երբ Հիսուսը պիտի ծնվեր, Եհովայի հրեշտակը հայտարարեց. «Նա պիտի փրկի իր ժողովրդին.... մեղքերից» (Մատթէոս 1։21; Եբրայեցիս 2։10)։
7 Հիսուսը հրաշքով ծնվեց կույս Մարիամից, և որպես Աստծո Որդի, չժառանգեց ադամական մեղքը։ Այս իրողությունը, ինչպես նաև իր կյանքի ընթացքում նրա դրսևորած կատարյալ հավատարմությունը նրա կյանքին այն արժեքը տվեցին, որն էլ հենց պահանջվում էր մարդկությունը մեղքից ու մահից «գնելու» համար (Յովհաննէս 8։36; Ա Կորնթացիս 15։22)։ Ի տարբերություն մյուսների՝ մեղքը չէր պատճառը, որ Հիսուսը մահվան դատապարտվեց։ Նա կանխամտածված երկիր էր եկել «իր անձը տալու որպէս փրկանք շատերի փոխարէն» (Մատթէոս 20։28)։ Այդ ամենից հետո այժմ հարություն առած և գահակալած Հիսուսը իշխանություն ունի փրկություն տալու բոլոր նրանց, ովքեր ողջունում են Աստծո պահանջները (Յայտնութիւն 12։10)։
Ի՞նչ է պահանջվում փրկություն ստանալու համար
8, 9. ա) Հիսուսն ինչպե՞ս պատասխանեց երիտասարդ իշխանի ինչ պետք է անել փրկվելու համար հարցին։ բ) Ինչպե՞ս օգտվեց Հիսուսն այդ դեպքից աշակերտներին դաս տալու համար։
8 Մի առիթով իսրայելացի մի հարուստ երիտասարդ հարցրեց Հիսուսին. «Ի՞նչ պէտք է անեմ, որ յաւիտենական կեանքը ժառանգեմ» (Մարկոս 10։17)։ Թերևս, նրա տված հարցը հետևանքն էր հրեաների մոտ խիստ տարածված մտածելակերպի, համաձայն որի Աստված որոշակի բարի գործեր է պահանջում, և դրանք բավարար չափով կատարելով՝ մարդիկ կարող են Աստծո փրկությանն արժանանալ։ Սակայն նման ձևական նվիրվածությունը բխում էր միայն եսասիրական շարժառիթներից։ Այդ գործերը ցույց չէին տալիս փրկության հանդեպ տածած իրական հույսը, քանի որ անկատար մարդկանցից ոչ ոք չի կարող համապատասխանել Աստծո չափանիշներին։
9 Պատասխանելով այդ մարդու հարցին՝ Հիսուսը պարզապես հիշեցրեց նրան, որ պետք է հնազանդվել Աստծո պատվիրաններին։ Առանց հապաղելու՝ երիտասարդ իշխանը նրան վստահեցրեց, որ մանկուց պահում է այդ պատվիրանները։ Այդ պատասխանը դուր եկավ Հիսուսին և նա ասաց. «Քեզ մէ՛կ բան է պակասում. եթէ կամենում ես կատարեալ լինել, գնա վաճառի՛ր ինչ որ ունես ու աղքատներին տուր եւ երկնքում գանձեր կ’ունենաս... եւ արի՛ իմ ետեւից»։ Այս խոսքերը լսելով՝ երիտասարդը խոժոռված ու տրտմած հեռացավ, «որովհետեւ շատ հարուստ էր»։ Այնուհետև Հիսուսն աշակերտների ուշադրությունը հրավիրեց այն բանի վրա, որ այս աշխարհի բարիքների նկատմամբ չափազանց մեծ կապվածությունը արգելք է հանդիսանում փրկություն ստանալուն։ Նա շեշտեց, որ ոչ ոք չի կարող սեփական ուժերով փրկություն ստանալ։ Սակայն Հիսուսը նրանց հավաստիացրեց, որ «մարդկանց համար այդ անհնար է, բայց ո՛չ Աստծու համար» (Մարկոս 10։18—27; Ղուկաս 18։18—23)։ Ուրեմն, ինչպե՞ս է փրկությունը հնարավոր։
10. Ո՞ր պահանջների բավարարման դեպքում է հնարավոր փրկություն ստանալ։
10 Փրկությունը Աստծո շնորհն է, սակայն այն մեխանիկորեն ստանալ հնարավոր չէ (Հռովմայեցիս 6։23)։ Գոյություն ունեն որոշակի պահանջներ, որոնք պետք է կատարել այդ շնորհին արժանանալու համար։ Հիսուսն ասաց. «Աստուած այնքան սիրեց աշխարհը, որ մինչեւ իսկ իր միածին Որդուն տուեց, որպէսզի, ով նրան հաւատում է, չկորչի, այլ ընդունի յաւիտենական կեանքը»։ Իր հերթին Հովհաննես առաքյալն ավելացրեց. «Ով հաւատում է Որդուն, ընդունում է յաւիտենական կեանքը, իսկ ով չի հնազանդւում Որդուն, կեանք չի տեսնի» (Յովհաննէս 3։16, 36)։ Այսպիսով, Աստված հավատ և հնազանդություն է պահանջում բոլոր նրանցից, ովքեր ցանկանում են ձեռք բերել հավիտենական փրկության հույսը։ Յուրաքանչյուր ոք պետք է փրկանքն ընդունելու և Հիսուսի հետքերով գնալու որոշում կայացնի։
11. Ինչպե՞ս կարող է անկատար մարդն արժանանալ Եհովայի բարեհաճությանը։
11 Քանի որ անկատար ենք, մեզ հատուկ չէ հնազանդվելը, իսկ կատարելապես հնազանդվելն ուղղակի անհնար է։ Այդ իսկ պատճառով էլ Եհովան մեր մեղքերը ծածկելու համար հայթայթել է փրկանքը։ Այնուհանդերձ, մենք պետք է անդադար ձգտենք Աստծո ճանապարհներով քայլել։ Ինչպես Հիսուսն ասաց երիտասարդ հարուստ իշխանին, պետք է պահենք Աստծո պատվիրանները։ Վերջինիս շնորհիվ մենք ոչ միայն Աստծո բարեհաճությանը կարժանանանք, այլ նաև մեծ ուրախություն կգտնենք, քանզի «նրա պատուիրանները ծանր չեն», դրանք «պարարտություն են» (Ա Յովհաննէս 5։4; Առակաց 3։1, 8)։ Բայց և այնպես, փրկության հույսից կառչած մնալն այնքան էլ հեշտ չէ։
«Պայքարէք հաւատի համար»
12. Ինչպե՞ս է փրկության հույսն օգնում քրիստոնյային հակառակվել դեպի անբարոյականություն տանող փորձություններին։
12 Հուդան ցանկացել էր առաջին քրիստոնյաներին գրել իրենց «հասարակաց փրկութեան մասին»։ Սակայն տիրող անբարո մթնոլորտը ստիպել էր նրան եղբայրներին խորհուրդ տալ պայքարել հանուն հավատի։ Այո՛, փրկություն ստանալու համար բավական չէ միայն հավատ ունենալ, հավատարիմ մնալ ճշմարիտ քրիստոնեական հավատին և հնազանդություն դրսևորել, երբ շուրջ բոլորն ամեն ինչ հանդարտ է։ Մեր նվիրվածությունը դեպի Եհովան պետք է այնքան ուժեղ լինի, որ դրա շնորհիվ ի վիճակի լինենք հակառակվելու փորձություններին ու անբարո ազդեցություններին։ Բայց խնդիրն այն էր, որ սեռային հարցերում անզուսպ վարքը, խեղաթյուրումները, իշխանության հանդեպ անհարգալից վերաբերմունքը, երկպառակությունները և կասկածները մեծ վնաս էին հասցնում առաջին դարի ժողովում տիրող մտային և բարոյական ոգուն։ Օգնելու համար հաղթահարել այդ հակումները՝ Հուդան իր հավատակիցներին հորդորեց հստակ պահել մտքում իրենց նպատակակետը. «Սիրելինե՛ր,— գրեց նա,— մեր անձերը կառուցենք հաւատի սրբութեամբ, աղօթենք Սուրբ Հոգով, պահենք մենք մեզ Աստծու սիրով՝ սպասելով մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսի ողորմութեանը յավիտենական կեանքի համար» (Յուդա 3, 4, 8, 19—21)։ Փրկություն ստանալու հույսը կարող էր ուժ տալ նրանց, որպեսզի բարոյապես մաքուր մնային իրենց պայքարում։
13. Ինչպե՞ս կարող ենք ցույց տալ, որ Աստծո շնորհը զուր տեղը չենք ընդունում։
13 Եհովա Աստված ակնկալում է, որ այն անհատները, որոնց նա փրկություն է շնորհելու, օրինակելի վարք ունենան բարոյական հարցերում (Ա Կորնթացիս 6։9, 10)։ Բարոյականությանը վերաբերող Աստծո չափանիշներին կառչելը, սակայն, չի նշանակում դատապարտել ուրիշներին։ Մենք չէ, որ պետք է որոշենք մարդկանց հավիտենական ապագան։ Աստված է, որ անելու է դա, և ինչպես Պողոսը գրեց Աթենքի հույներին, նա «սահմանել է մի օր, երբ աշխարհը արդարութեամբ պիտի դատի այն մարդու ձեռքով, որի միջոցով որոշեց», այն է՝ Հիսուս Քրիստոսի (Գործք 17։31; Յովհաննէս 5։22)։ Եթե Հիսուսի փրկանքի հանդեպ հավատով ենք ապրում, ապա կարիք չունենք վախենալու գալիք դատաստանի օրից (Եբրայեցիս 10։38, 39, ԱԹ)։ Կարևորն այն է, որ «Աստծու շնորհն [փրկանքի միջոցով մեր հաշտությունը նրա հետ] ի զուր ընդունած չլինէնք» և փորձության ժամանակ չտրվենք սխալ մտածելակերպին ու վարքին (Բ Կորնթացիս 6։1)։ Բացի այդ, Աստծո շնորհը զուր տեղը չընդունելը ցույց կտանք նաև նրանով, եթե ուրիշներին ևս օգնենք փրկություն ստանալ։ Իսկ դա ինչպե՞ս կարող ենք անել։
Պատմում ենք փրկության հույսի մասին
14, 15. Հիսուսն ո՞ւմ հանձնարարեց փրկության ավետիսի հռչակումը։
14 Վկայակոչելով Հովել մարգարեի խոսքերը՝ Պողոսը գրեց. «Ամենայն ոք, որ Տիրոջ [«Եհովայի», ՆԱ] անունը կանչի, կը փրկուի»։ Ապա ավելացրեց. «Իսկ ինչպէ՞ս կանչեն նրան, ում չհաւատացին. կամ՝ ինչպէ՞ս հաւատան, ում մասին չլսեցին. կամ՝ ինչպէ՞ս լսեն առանց մէկի քարոզելուն»։ Մի քանի համար հետո Պողոսը ցույց է տալիս, որ հավատն ինքնաբերաբար առաջ չի գալիս, այլ՝ «լսուածից է», այսինքն՝ «Քրիստոսի [մասին] խօսքից» (Հռովմայեցիս 10։13, 14, 17; Յովէլ 2։32)։
15 Ո՞վ պետք է պատմեր մարդկանց Քրիստոսի մասին խոսքը։ Հիսուսն այդ հանձնարարությունը տվեց իր աշակերտներին՝ նրանց, ում արդեն սովորեցրել էր այդ «խոսքը» (Մատթէոս 24։14; 28։19, 20; Յովհաննէս 17։20)։ Մասնակցելով Թագավորության քարոզչությանը և աշակերտներ պատրաստելու գործին՝ անում ենք հենց այն, ինչի մասին գրեց Պողոս առաքյալը՝ մեջբերելով Եսայիայի խոսքերը. «Ի՜նչ գեղեցիկ են ոտքերը խաղաղութեան աւետարանիչների եւ բարի բաների աւետիս տուողների»։ Նույնիսկ եթե մարդիկ չեն ընդունում մեր ավետիսը, մեր ոտքերը, միևնույն է, «գեղեցիկ են» Եհովայի աչքին (Հռովմայեցիս 10։15; Եսայիա 52։7)։
16, 17. Ո՞ր երկու նպատակներին է ծառայում մեր քարոզչական գործունեությունը։
16 Այս հանձնարարությունը կատարելը երկու կարևոր նպատակների է ծառայում։ Առաջին հերթին՝ բարի լուրն այնպես պետք է քարոզվի, որ մեծարվի Աստծո անունը, և փրկվել ցանկացողներն իմանան ո՛ւր դիմել։ Պողոսը դա շատ լավ հասկացել էր, քանի որ գրեց. «Տէրը մեզ այսպէս պատուիրեց. «Քեզ դրեցի որպէս հեթանոսների լոյս, որպէսզի դու փրկութեան միջոց լինես մինչեւ երկրի ծագերը»»։ Ուստի, որպես Քրիստոսի աշակերտներ, մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է մասնակցի փրկության լուրը մարդկանց պատմելու գործին (Գործք 13։47; Եսայիա 49։6)։
17 Երկրորդ՝ բարի լուրի քարոզումը հիմք է դնում Աստծո արդար դատաստանի համար։ Այդ դատաստանի մասին է, որ Հիսուսն ասաց. «Երբ որ մարդու Որդին գայ իր փառքով եւ բոլոր հրեշտակները՝ իր հետ, այն ժամանակ նա պիտի նստի իր փառքի գահի վրայ, ու նրա առաջ պիտի հաւաքուեն բոլոր ազգերը, եւ նա նրանց միմեանցից պիտի զատի, ինչպէս մի հովիւ, որ զատում է ոչխարները այծերից»։ Թեպետև դատաստանն ու զատումը տեղի է ունենալու այն ժամանակ, «երբ որ մարդու Որդին գայ իր փառքով», քարոզչությունը մարդկանց հնարավորություն է տալիս արդեն այսօր ճանաչել Քրիստոսի հոգեվոր եղբայրներին և թիկունք կանգնել նրանց իրենց իսկ հավերժական փրկության համար (Մատթէոս 25։31—46)։
Թող որ «հաստատ մնայ ձեր յոյսը»
18. Ինչպե՞ս կարելի է վառ պահել մեր «փրկության հույսը»։
18 Քարոզչական գործունեությանն ակտիվորեն մասնակցելու շնորհիվ մեր հույսը միշտ վառ կմնա։ Պողոսը գրեց. «Մենք ցանկանում ենք, որ ձեզնից իւրաքանչիւրը նոյն փութաջանութիւնը ցուցաբերի, որպէսզի հաստատ մնայ ձեր յոյսը մինչեւ վերջ» (Եբրայեցիս 6։11)։ Թող որ մեզանից յուրաքանչյուրը հագնի «փրկութեան յոյսի սաղաւարտը»՝ երբեք չմոռանալով, որ «Աստուած մեզ չնախասահմանեց բարկութեան համար, այլ՝ փրկութիւնը ժառանգելու համար՝ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսի միջոցով» (Ա Թեսաղոնիկեցիս 5։8, 9)։ Սրտանց ընդունենք նաև Պետրոսի հորդորը. «Գօտեպնդելով ձեր միտքը, զգաստ, կատարեալ յոյսով սպասեցէ՛ք.... ձեզ հասանելիք շնորհին» (Ա Պետրոս 1։13)։ Այս ամենը պահողները անպայման կտեսնեն իրենց «փրկության հույսն» իրականացված։
19. Ի՞նչ է քննարկվելու հաջորդ հոդվածում։
19 Սակայն, միևնույն ժամանակ, ի՞նչ վերաբերմունք պետք է ունենանք ներկա համակարգի մնացած օրերի հանդեպ։ Ինչպե՞ս կարող ենք օգտվել այդ ժամանակից, որպեսզի փրկություն ստանանք և՛ մենք, և՛ մնացած մարդիկ։ Այս հարցերը կքննարկվեն հաջորդ հոդվածում։
Կարո՞ղ եք բացատրել
• Ինչո՞ւ պետք է «փրկության հույսը» վառ պահենք մեր մտքերում։
• Ի՞նչ է իր մեջ ընդգրկում փրկությունը։
• Ի՞նչ պետք է անենք փրկության շնորհը ստանալու համար։
• Մեր քարոզչական գործունեությունն ինչպե՞ս է նպաստում Աստծո նպատակի իրագործմանը։
[նկարներ 20–րդ էջի վրա]
Փրկությունը չի նշանակում միայն ազատագրվել կործանումից։