Նոր քաղաք մտնելիս Պողոսը սովորաբար ջանում էր բարի լուրը նախ հրեաներին հայտնել, որովհետև նրանք ծանոթ էին Սուրբ Գրքին, ինչը հնարավորություն էր տալիս առաքյալին զրուցելու նրանց հետ և օգնելու նրանց հասկանալու բարի լուրը։ Մի մասնագետի կարծիքով՝ Պողոսի այս սովորությունը վկայում էր այն մասին, որ նա անհանգստացած էր իր հայրենակիցների համար կամ էլ մտածում էր, որ ոչ հրեաներին քարոզելու համար նախ պետք է քարոզել հրեաներին և աստվածավախ ուրիշ մարդկանց (Գործեր 17։2–4)։

Ուստի գալով Թեսաղոնիկե՝ առաքյալը մտավ ժողովարան, որտեղ «Սուրբ Գրքի օգնությամբ տրամաբանում էր [հրեաների] հետ. նա բացատրում էր և վկայակոչումներ անելով՝ ապացուցում, որ անհրաժեշտ էր, որ Քրիստոսը չարչարվեր և հարություն առներ, և ասում էր. «Սա՛ է Քրիստոսը՝ այս Հիսուսը, որին ես քարոզում եմ ձեզ» (Գործեր 17։2, 3, 10)։

Պողոսը խոսում էր Մեսիայի դերի և ինքնության մասին, իսկ սա վիճահարույց հարց էր. տառապող Մեսիայի գաղափարը հակասում էր հրեաների՝ հաղթող Մեսիայի վերաբերյալ ունեցած պատկերացումներին։ Հրեաներին համոզելու համար Պողոսը «տրամաբանում էր», «բացատրում էր» և «վկայակոչումներ էր անում» Սուրբ Գրքից, բաներ, որոնք բնորոշ են լավ ուսուցչինa։ Ինչպե՞ս մարդիկ արձագանքեցին՝ լսելով այդքան մանրամասն տեղեկություններ։