«Մեռելները յարութիւն պիտի առնեն»

«Քանզի փողը պիտի հնչի, եւ մեռելները յարութիւն պիտի առնեն առանց ապականութեան, եւ մենք պիտի նորոգուենք» (Ա Կորնթացիս 15։52)։

 1, 2.ա) Աստված ի՞նչ մխիթարիչ խոստում տվեց իր Ովսէէ մարգարեի միջոցով։ բ) Ինչի՞ց ենք իմանում, որ Աստված մտադիր է կյանքի ետ բերել հանգուցյալներին։

ՍԻՐԵԼԻ, մտերիմ անձնավորության կորուստ երբևէ ունեցե՞լ եք։ Եթե այո, ապա ձեզ ծանոթ է դրա պատճառած վիշտը։ Չնայած այդ հանգամանքին՝ քրիստոնյաները մխիթարվում են այն հույսով, որն Աստված տվեց իր Ովսէէ մարգարեի միջոցով. «Դժոխքի ձեռիցը պիտի ազատեմ նորանց, մահուանից պիտի պրծեցնեմ նորանց. ո՞ւր է ժանտախտդ, մահ, ո՞ւր է աւերմունքդ, դժոխք» (Ովսէէ 13։14)։

² Այն գաղափարը, որ մահացածները նորից կյանքի են ետ բերվելու, թերահավատ մարդկանց կարող է անմիտ թվալ։ Սակայն ամենակարող Եհովա Աստված, անկասկած, ի զորու է այսպիսի հրաշք կատարել։ Իրականում հարցն այն է, թե Եհովան ունի՞ արդյոք մահացած մարդկանց կյանքի ետ բերելու ցանկությունը։ Արդարամիտ Հոբը հարցրեց. «Եթէ մարդս մեռաւ, մի՞թե կ’կենդանանայ»։ Որից հետո նա հետևյալ հուսադրող պատասխանն է տալիս. «Դու մէկ կանչէիր, եւ ես քեզ պատասխան տայի, եւ դու կ’հաճէիր քո ձեռքի գործին» (Յոբ 14։14, 15)։ «Կ’հաճէիր» բառը մատնանշում է Աստծու միանգամայն անկեղծ ցանկությունն ու ձգտումը (համեմատեք Սաղմոս 84։2)։ Այո՛, Եհովան կարոտով է սպասում հարությանը. նա փափագում է կրկին հանդիպել այն հավատարիմ հանգուցյալներին, ովքեր կենդանի են իր հիշողության մեջ (Մատթէոս 22։31, 32)։

Հիսուսը լուսավորում է հարության գաղափարը

 3, 4. ա) Հիսուսն ի՞նչ լույս սփռեց հարության հույսի վրա։ բ) Ինչո՞ւ Հիսուսը հարություն առավ ոչ թե մարմնով, այլ որպես հոգևոր անձ։

³ Անցյալում Հոբի նման հավատարիմ մարդիկ թերի գիտելիքներ ունեին հարության մասին։ Հիսուս Քրիստոսն ամբողջությամբ լուսավորեց այս հոյակապ հույսը։ Նա ցույց տվեց այն հիմնական դերը, որ ուներ այդ հարցում, երբ ասաց. «Ով հաւատում է Որդուն, ընդունում է յաւիտենական կեանքը» (Յովհաննէս 3։36)։ Բայց մարդիկ որտե՞ղ են վայելելու այդ կյանքը։ Հավատ ցուցաբերող մարդկանց մեծամասնության համար այդ վայրը երկիրն է լինելու (Սաղմոս 37։11)։ Սակայն Հիսուսը նաև ասաց իր աշակերտներին. «Մի՛ վախեցիր, փոքրի՛կ հօտ, որովհետեւ ձեր Հայրը հաճեց տալ ձեզ արքայութիւնը» (Ղուկաս 12։32)։ Քանի որ Աստծու Թագավորությունը երկնային է, հետևաբար այս խոստումը նշանակում է, որ «փոքրիկ հօտի» անդամները Հիսուսի հետ երկնքում պիտի լինեն որպես հոգևոր արարածներ (Յովհաննէս 14։2, 3; Ա Պետրոս 1։3, 4)։ Ի՜նչ փառավոր հեռանկար։ Հետագայում Հիսուսը հայտնեց Հովհաննես առաքյալին այս «փոքրիկ հօտի» ստույգ թիվը՝ 144 000 հոգի (Յայտնութիւն 14։1)։

⁴ Սակայն այդ 144 000–ի անդամներն ինչպե՞ս պիտի մտնեին երկնային փառքի մեջ։ Հիսուսը «լուսաւոր դարձրեց կեանքն ու անմահութիւնը աւետարանի միջոցով»։ Իր արյամբ նա հանդիսավոր կերպով «նոր և կենդանի ճանապարհ» բացեց դեպի երկինք (Բ Տիմոթէոս 1։10; Եբրայեցիս 10։19, 20)։ Սկզբում նա մահացավ, ինչպես որ մարգարեացված էր Աստվածաշնչում (Եսայիա 53։12)։ Հետագայում, ինչպես Պետրոս առաքյալը վկայեց, «այս Յիսուսին է, որ Աստուած յարութիւն տուեց» (Գործք 2։32)։ Սակայն նա հարություն չառավ որպես մարդ։ Յովհաննէս 6։52 համարում կարդում ենք. «Այն հացը, որ ես կը տամ, իմ մարմինն է, որը ես կը տամ, որպէսզի աշխարհը կեանք ունենայ»։ Իր մարմինը ետ վերցնելը կնշանակեր անվավեր դարձնել փրկագինը։ Այդ է պատճառը, որ Հիսուսը «թէպէտեւ մարմնով մեռաւ, բայց կենդանի է հոգով» (Ա Պետրոս 3։18)։ Այսպիսով՝ նա ‘յաւիտենական փրկութիւն ապահովեց [«մեզ համար», ՆԱ]’, այսինքն՝ «փոքրիկ հօտի» համար (Եբրայեցիս 9։12)։ Իր մարդկային կատարյալ կյանքի արժեքը նա ներկայացրեց Աստծուն որպես փրկագին մեղավոր մարդկության համար, ինչպես նաև 144 000–ի համար, ովքեր այդ փրկագնից առաջին օգտվողներն էին։

 5. Հիսուսի առաջին դարի աշակերտներն իրենց առջև դրված ի՞նչ հույս ունեին։

⁵ Միայն Հիսուսը չէ, որ երկնային կյանքի հարություն է առել։ Պողոսը Հռոմում գտնվող կորնթացի եղբայրներին հաղորդեց, որ նրանք օծվել են սուրբ հոգով, որպեսզի լինեն Աստծու որդիներ և Հիսուսի հետ միասին Թագավորության ժառանգակիցներ, այն պայմանով, եթե հաստատ պահեն իրենց օծությունը՝ դիմանալով մինչև վերջ (Հռովմայեցիս 8։16, 17)։ Պողոսը նաև բացատրեց. «Եթէ նրա մահուան նմանութեամբ տնկակից եղանք նրան, պիտի լինենք նաեւ նրա յարութեան նմանութեամբ» (Հռովմայեցիս 6։5)։

Ի պաշտպանություն հարության հույսի

 6. Ինչո՞ւ էր հարության հույսի գաղափարը հարձակման տակ գտնվում Կորնթոս քաղաքում, և Պողոս առաքյալն ինչպե՞ս հակազդեց դրան։

⁶ Հարության հույսի գաղափարը քրիստոնեության մեջ գոյություն ունեցող «նախագիտելիքների» մի մասն է կազմում (Եբրայեցիս 6։1, 2)։ Սակայն Կորնթոսում հարության մասին ուսմունքը վտանգի տակ էր գտնվում։ Քրիստոնեական ժողովում ոմանք, իրենց վրա բացահայտորեն կրելով հունական փիլիսոփայության ազդեցությունը, ասում էին. «Մեռելների յարութիւն չկայ» (Ա Կորնթացիս 15։12)։ Երբ այս լուրը հասավ Պողոս առաքյալին, նա պաշտպանեց հարության հույսի գաղափարը, հատկապես՝ օծյալ քրիստոնյաների հարությունը։ Եկեք քննարկենք Պողոս առաքյալի՝ կորնթացիներին գրած առաջին նամակի տասնհինգերորդ գլխի խոսքերը։ Ինչպես հանձնարարվել էր նախորդ հոդվածում, այդ գլուխն ամբողջությամբ կարդալով՝ մեծ օգուտներ կքաղեք։

 7. ա) Պողոսը ո՞ր գլխավոր հարցի վրա կենտրոնացավ։ բ) Ովքե՞ր տեսան հարություն առած Հիսուսին։

⁷ Ա Կորնթացիս 15–ի առաջին երկու համարներում Պողոսը քննարկման նյութը սկսում է հետևյալ խոսքերով. «Եղբայրնե՛ր, յիշեցնեմ ձեզ իմ աւետարանը, որը քարոզեցի ձեզ, որը եւ ընդունեցիք, եւ որի մեջ հաստատ էք մնում. նրանով կը փրկուէք էլ.... այլապէս ի զուր հաւատացած կը լինէք»։ Եթե կորնթացիները բարի լուրը հաստատ չպահեին, կնշանակեր, որ իզուր էին ճշմարտությունն ընդունել։ Պողոսը շարունակեց. «Ես ձեզ աւանդեցի նախ այն, ինչը ես ինքս ընդունեցի. թէ՝ Քրիստոս մեռավ մեր մեղքերի համար՝ ըստ Գրքերի եւ թէ՝ թաղուեց եւ թէ՝ յարութիւն առավ երրորդ օրը՝ ըստ Գրքերի եւ երեւաց Կեփասին եւ ապա՝ Տասներկուսին. ապա երեւաց մի անգամից աւելի քան հինգ հարիւր եղբայրների, որոնցից շատերը կան մինչեւ այժմ. ոմանք էլ՝ ննջեցեալ եղան։ Եւ ապա երեւաց Յակոբոսին, ապա՝ բոլոր առաքեալներին։ Ամենից յետոյ երեւաց եւ ինձ՝ անարգիս» (Ա Կորնթացիս 15։3—8)։

 8, 9. ա) Հարությանը հավատալը որքանո՞վ է կարևոր։ բ) Հավանաբար ո՞ր առիթով Հիսուսը երեվաց «աւելի քան հինգ հարիւր եղբայրների»։

⁸ Նրանց համար, ովքեր ընդունել էին բարի լուրը, Հիսուսի հարությանը հավատալը կամավոր ընտրության հարց չէր։ Բազմաթիվ ականատեսներ կային, ովքեր հաստատում էին, որ «Քրիստոս մեռավ մեր մեղքերի համար» և հարություն առավ։ Նրանցից մեկը Կեփասն էր կամ Պետրոսը, ինչպես որ անվանում էին նրան։ Այն բանից հետո, երբ Հիսուսի մատնության ու ձերբակալման օրը Պետրոսն ուրացավ Հիսուսին, վերջինիս՝ նրան հայտվելը մեծապես մխիթարեց առաքյալին։ Հարություն առած Հիսուսը երևաց նաև «տասներկուսին»՝ առաքյալների խմբին։ Դա մի դեպք էր, որն, անկասկած, օգնեց նրանց, որպեսզի հաղթահարեն վախը և դառնան Հիսուսի հարության մասին պատմող համարձակ վկաներ (Յովհաննէս 20։19—23; Գործք 2։32)։

⁹ Հիսուսը հայտնվեց նաև մարդկանց մի մեծ խմբի՝ «աւելի քան հինգ հարիւր եղբայրների»։ Քանի որ միայն Գալիլիայում էր, որ նա ուներ այդքան մեծ թվով հետևորդներ, դա, հավանաբար, կարող էր տեղի ունենալ այն ժամանակ, երբ Հիսուսը պատվիրեց աշակերտ դարձնել մարդկանց, որի մասին ասվում է Մատթէոս 28։16—20–ում արձանագրված խոսքերում։ Ինչպիսի՜ ազդեցիկ վկայություն այդ անհատների համար։ Մ.թ 55–ին նրանցից շատերը դեռ կենդանի էին, երբ Պողոսը գրեց կորնթացիներին ուղղած իր առաջին նամակը։ Նկատի առեք, որ արդեն մահացածների մասին Պողոսը խոսեց որպես ‘ննջեցեալներ’։ Նշանակում է, որ նրանք դեռ հարություն չէին առել երկնային պարգևը ստանալու համար։

 10. ա) Հիսուսի վերջին հանդիպումն իր աշակերտների հետ ի՞նչ հետևանքներ ունեցավ։ բ) Հիսուսն ինչպե՞ս երևաց Պողոսին՝ «որպես վաղաժամ ծնվածի»։

¹⁰ Հիսուսի հարության գլխավոր վկաներից էին նրա մայրը՝ Մարիամը և Հակոբոսը՝ Հովսեփի որդին։ Նախքան Հիսուսի հարությունը Հակոբոսը դեռ քրիստոնյա չէր (Յովհաննէս 7։5)։ Բայց Հիսուսի՝ նրան հայտնվելուց հետո Հակոբոսը քրիստոնյա դարձավ և, միգուցե, իր մյուս եղբայրներին հավատափոխ անելու գործում ինչ–որ դեր ունեցավ (Գործք 1։13, 14)։ Իր աշակերտների հետ անցկացրած վերջին հանդիպման ժամանակ՝ մինչև երկինք համբարձվելը, Հիսուսը պատվիրեց նրանց ‘վկաներ լինել.... մինչեւ երկրի ծայրերը’ (Գործք 1։6—11)։ Հետագայում նա երևաց քրիստոնյաներին հալածող տարսոնցի Սավուղին (Գործք 22։6—8)։ Հիսուսը հայտնվեց նրան «որպես վիժածի («վաղաժամ ծնվածի», ՆԱ)»։ Տպավորությունն այնպիսին էր, կարծես թե Սավուղը արդեն հարուցվել էր երկնային կյանքի և ի վիճակի էր տեսնելու Տիրոջ փառքը դարեր առաջ այն որոշված ժամանակից, երբ պետք է տեղի ունենար օծյալների հարությունը։ Այս դեպքը կտրուկ փոփոխություններ մտցրեց Սավուղի դաժան գործելակերպի մեջ, որ նա վարում էր քրիստոնեական ժողովի դեմ և ուշագրավ փոփոխություններ առաջ բերեց նրա կյանքում (Գործք 9։3—9, 17—19)։ Դրանից հետո Սավուղը դարձավ Պողոս առաքյալ՝ քրիստոնեական հավատի առաջատար պաշտպաններից մեկը (Ա Կորնթացիս 15։9, 10)։

Անհրաժեշտ է հավատալ հարությանը

 11. Պողոսն ինչպե՞ս մերկացրեց նրանց այն սխալ դատողությունը, «թե մեռելների յարութիւն չկայ»։

¹¹ Հետևաբար, Հիսուսի հարությունը ապացուցված իրողություն էր։ Պողոսը պնդում էր. «Եթե քարոզւում է, թէ Քրիստոս մեռելներից յարութիւն է առել, ձեզնից ոմանք ինչպէ՞ս են ասում, թէ մեռելների յարութիւն չկայ» (Ա Կորնթացիս 15։12)։ Այսպիսի մարդիկ ոչ միայն անձամբ կասկածում էին հարությանը կամ այդ մասին հարցեր էին առաջ քաշում, այլև բացահայտորեն արտահայտում էին հարության նկատմամբ իրենց անհավատությունը։ Այդ պատճառով Պողոսը մերկացրեց նրանց սխալ դատողությունը։ Նա ասաց, որ եթե Հիսուսը հարություն չէր առել, ուրեմն քրիստոնյաների հաղորդած պատգամը սուտ էր, և նրանք, ովքեր վկայում էին Հիսուսի հարության մասին, հետևաբար, «Աստծու սուտ վկաներ» էին։ Եթե Հիսուսը հարություն չէր առել, ապա ոչ մի փրկանք էլ չէր վճարվել Աստծուն. քրիստոնյաներն էլ «տակաւին նոյն մեղքերի մէջ» էին (Ա Կորնթացիս 15։13—19; Հռովմայեցիս 3։23, 24; Եբրայեցիս 9։11—14)։ Ուրեմն նրանք, ովքեր «ննջեցեալ եղան», երբեմն նույնիսկ նահատակվեցին, կորան՝ առանց իրական հույս ունենալու։ Եթե քրիստոնյաները միայն այս կյանքի հույսն ունեին, ապա ի՜նչ թշվառ կացության մեջ էին գտնվում նրանք։ Կնշանակեր, որ նրանց կրած բոլոր տառապանքներն իզուր էին։

 12. ա) Ի՞նչ ենք հասկանում Քրիստոսը «ննջեցեալների առաջին պտուղն» է՝ ասելով։ բ) Հիսուսն ինչպե՞ս հնարավոր դարձրեց հարությունը։

¹² Սակայն իրականում այդպես չէր։ Պողոսը շարունակում է իր խոսքը. ‘Քրիստոսը մեռելներից յարութիւն է առել’։ Բացի այդ, նա «ննջեցեալների առաջին պտուղն» է (Ա Կորնթացիս 15։20)։ Երբ իսրայելացիները հնազանդությամբ Եհովային տալիս էին իրենց բերքի առաջին պտուղները (երախայրիները), Եհովան օրհնում էր նրանց առատ բերքով (Ելից 22։29, 30; 23։19; Առակաց 3։9, 10)։ Երբ Հիսուսին «առաջին պտուղ» անվանեց, Պողոսն ի նկատի ուներ այն մարդկանց հետագա հավաքը, ովքեր մահից հետո երկնային կյանքի պետք է հարուցվեին։ «Մի մարդով մահ եղաւ եւ մի մարդով՝ մեռելների յարութիւն։ Ինչպէս Ադամով բոլորը մեռնում են, նոյնպէս եւ Քրիստոսով ամէնքը պիտի կենդանանան» (Ա Կորնթացիս 15։21—22)։ Իր կատարյալ մարդկային կյանքը որպես փրկանք տալով՝ Հիսուսը հնարավոր դարձրեց հարությունը և մարդկության համար ճանապարհ բացեց, որպեսզի նրանք ազատվեն մեղքի ու մահվան գերությունից (Գաղատացիս 1։4; Ա Պետրոս 1։18, 19)a։

 13. ա) Ե՞րբ է տեղի ունենում երկնային հարությունը։ բ) Որոշ օծյալներ ի՞նչ առումով ‘չեն ննջի’։

¹³ Պողոսը շարունակում է բացատրել. «Իւրաքանչիւրն իր հերթին. նախ՝ Քրիստոս, եւ ապա՝ քրիստոսականները՝ նրա գալստեանը [«ներկայությանը», ՆԱ]» (Ա Կորնթացիս 15։23)։ Քրիստոսը հարություն էր առել մ.թ. 33–ին։ Սակայն իր օծյալ հետևորդները՝ «քրիստոսականները», պիտի սպասեին, մինչև որ կարճ ժամանակ անց սկսվեր Հիսուսի թագավորական ներկայությունը, որն, ինչպես ցույց է տալիս Աստվածաշունչը, տեղի ունեցավ 1914–ին (Ա Թեսաղոնիկեցիս 4։13—15; Յայտնութիւն 11։18)։ Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել նրանց մասին, ովքեր կենդանի են լինելու այդ թագավորական ներկայության ընթացքում։ Պողոսը պատասխանում է այս հարցին. «Ահա մի խորհուրդ եմ ասում ձեզ. Ոչ թէ ամենքս կ’ննջենք, այլ ամենքս կ’փոխուինք։ Յանկարծ՝ մի ակնթարթում յետին փողի ժամանակին. որովհետև փողը կ’փչուի, եւ մեռելները յարութիւն կ’առնեն անապականելի, եւ մենք կ’փոխուինք (Ա Կորնթացիս 15։51, 52, ԱԹ)։ Այսպիսով՝ ոչ բոլոր օծյալ քրիստոնյաներն են գերեզմանում մնում՝ սպասելով հարությանը։ Նրանք, ովքեր մահանում են Քրիստոսի թագավորական ներկայության ընթացքում, ակնթարթորեն վերափոխվում են (Յայտնութիւն 14։13)։

 14. Ինչպե՞ս են օծյալ քրիստոնյաները ‘մկրտւում մեռելների [«մեռնելու», ՆԱ] համար’։

¹⁴ «Ապա թէ ոչ,— հարցնում է Պողոսը,— ի՞նչ պիտի անեն նրանք, որ մկրտուեցին մեռելների [«մեռնելու», ՆԱ] համար, եթէ, արդարեւ, մեռելները յարութիւն չեն առնում. ինչո՞ւ ուրեմն մկրտւում են նրանց համար [«այդ նպատակով», ՆԱ]։ Ինչո՞ւ մենք էլ նեղութիւն ենք կրում ամէն ժամ» (Ա Կորնթացիս 15։29, 30)։ Պողոսն ի նկատի չուներ, որ կենդանի անհատները մկրտվում էին մեռած մարդկանց համար, ինչպես երևում է Աստվածաշնչի մի շարք թարգմանություններից։ Եվ, ի վերջո, մկրտությունն առնչվում է քրիստոնյաներին աշակերտելու հետ, իսկ մեռածները չեն կարող աշակերտներ լինել (Յովհաննէս 4։1)։ Դեռ ավելին, Պողոսը քննարկում էր այն կենդանի քրիստոնյաների հարցը, որոնցից շատերը Պողոսի նման ‘նեղութիւն էին կրում ամէն ժամ’։ Օծյալ քրիստոնյաները ‘մկրտւում էին Յիսուսի մահով’, հետևաբար, կարելի է ասել, որ օծվելուց հետո նրանք, ինչպես և Հիսուսը, մկրտվում էին դեպի մահ տանող մկրտությամբ (Հռովմայեցիս 6։3; Մարկոս 10։35—40)։ Նրանք մահանալու էին երկնային հարության փառավոր հույսով (Ա Կորնթացիս 6։14; Փիլիպպեցիս 3։10, 11)։

 15. Ի՞նչ վտանգներ դիմագրավեց Պողոսը, և հարության հույսն ինչպե՞ս օգնեց նրան դրանք դիմագրավելու։

¹⁵ Այնուհետև Պողոսը մեկնաբանում է, որ ինքն այնպիսի վտանգներ էր դիմագրավել, որ կարող էր ասել. «Ես մեռնում եմ [«մահվան եմ հանդիպում», ՆԱ] ամէն օր»։ Որպեսզի չմեղադրեին իրեն չափազանցության համար, Պողոսը շարունակում է. «Եղբայրնե՛ր, երդւում եմ այն պարծանքով, որ ունեմ ձեր հանդէպ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսով»։ Օրինակ՝ երեսուներկուերորդ խոսքում նա խոսում է իր դիմագրաված վտանգներից մեկի՝ «Եփեսոսում գազանամարտի բռնուած» լինելու մասին։ Հռոմեացիները մահապատժի ենթարկված հանցագործներին հաճախ արենաներում վայրի գազանների առաջ էին նետում։ Միայն Եհովայի օգնությամբ էր, որ Պողոսը կարող էր դիմանալ վայրի գազանների դեմ մղվող պայքարում և ողջ մնալ։ Իրոք որ, առանց հարության հույսի, ընտրել կյանքի այնպիսի ուղի, որը լի է վտանգներով, իրականում անխոհեմություն կլիներ։ Եթե չունենայինք ապագա կյանքի հույսը, ապա անիմաստ կլիներ Աստծուն ծառայելիս զրկանքներին դիմանալն ու զոհաբերություններ անելը։ «Եթէ մեռելները յարութիւն չեն առնում. «ուտենք, խմենք, քանզի վաղը մեռնելու ենք»»,— ասում է Պողոսը (Ա Կորնթացիս 15։31, 32; տեսեք Բ Կորնթացիս 1։8, 9; 11։23—27)։

 16. ա) «Ուտենք, խմենք, քանզի վաղը մեռնելու ենք» թևավոր արտահայտությունը որտեղի՞ց է առաջ եկել։ բ) Որո՞նք էին այս փիլիսոփայությունն ընդունելու վտանգները։

¹⁶ Հավանաբար Պողոսը մեջբերում էր կատարում Եսայիա 22։13 խոսքերից, որտեղ նկարագրվում են Երուսաղեմի անհնազանդ բնակիչները, որոնք ճակատագրին էին հավատում։ Կամ էլ նա ի նկատի ուներ էպիկուրյանների հավատալիքները, ովքեր արհամարհանքով էին վերաբերվում մահից հետո կյանքի հույսին և կյանքում կարևորագույն նշանակությունը տալիս էին մարմնական հաճույքներին։ Ինչևիցե, «ուտենք եւ խմենք» փիլիսոփայությունը աստվածապաշտական չէր։ Հետևաբար Պողոսը զգուշացնում է. «Մի խաբուիք. չար ընկերակցութիւններն ապականում են բարի վարքերը» (Ա Կորնթացիս 15։33, ԱԹ)։ Միանալ հարության գաղափարը մերժողներին կարող էր վտանգավոր լինել։ Ըստ երևույթին, նման ընկերակցությունները ինչ–որ չափով նպաստել էին Կորնթոսի ժողովում այն պրոբլեմների առաջացմանը, որոնք քննարկեց Պողոս առաքյալը. դրանցից էին սեռային անբարոյությունը, տարաձայնությունները, դատական հարցերը և Տիրոջ Հիշատակի երեկոյի նկատմամբ անհարգալից վերաբերմունքը (Ա Կորնթացիս 1։11; 5։1; 6։1; 11։20—22)։

 17. ա) Պողոսը կորնթացիներին ի՞նչ հորդոր տվեց։ բ) Ո՞ր հարցերն են մնում անպատասխան։

¹⁷ Այդ պատճառով Պողոսը կորնթացիներին հորդորում է. «Սթափուեցէ՛ք արդար մարդկանց նման եւ մեղք մի՛ գործէք. որովհետեւ ոմանք չունեն Աստծու ճանաչումը։ Յամօթ ձեզ եմ ասում այս» (Ա Կորնթացիս 15։34)։ Հարության նկատմամբ ունեցած բացասական կարծիքը ոմանց համար հոգևոր թմրության, կարծես արբածության պատճառ դարձավ, բայց անհրաժեշտ էր արթնանալ, զգաստ մնալ։ Նմանապես այսօր օծյալ քրիստոնյաներին անհրաժեշտ է հոգևորապես արթուն լինել և չազդվել աշխարհի կասկածամիտ տեսակետներից։ Նրանք պիտի ամուր կառչեն իրենց երկնային հարության հույսից։ Բայց այն օրերի քրիստոնյաների և այսօր մեզ հետ կապված հարության հարցերն անպատասխան են մնում։ Օրինակ՝ ինչպե՞ս են 144 000–ի անդամները համբարձվում երկինք, ի՞նչ կարելի է ասել մնացած այն միլիոնավոր մարդկանց մասին, ովքեր դեռ գերեզմաններում են և երկնային հարության հույսը չունեն, ի՞նչ է նշանակելու հարությունը այդ մարդկանց համար։ Հաջորդ հոդվածում կքննարկենք հարության վերաբերյալ Պողոսի պարզաբանման շարունակությունը։

[ծանոթագրություն]

Հիշո՞ւմ եք

◻ Հիսուսն ինչպե՞ս լուսավորեց հարության հույսը

◻ Ովքե՞ր էին Հիսուսի հարության ականատեսները

◻ Ինչո՞ւ էր հարության ուսմունքը մերժվում, և ո՞րն էր այդ հարցի վերաբերյալ Պողոսի պատասխանը

◻ Օծյալ քրիստոնյաների համար ինչո՞ւ էր անհրաժեշտ հավատալ հարությանը

[նկար 23–րդ էջի վրա]

Հայրոսի աղջկան կյանքի ետ բերելն ապացուցեց, որ հարությունը հնարավոր է

[նկարներ 24–րդ և 25–րդ էջերի վրա]

Առանց հարության հույսի՝ հավատարիմ քրիստոնյաների նահատակությունն անիմաստ կլիներ