Դուք կարող եք հաղթահարել միայնության զգացումը

Ո՞Վ ԿԱՐՈՂ է ասել, թե երբևէ չի զգացել այն ցավը, որ բազում պատճառներով առաջ է բերում միայնությունը։ Սակայն, այդ զգացումը հատկապես ուժեղ է երբեք չամուսնացած, այրի կամ էլ՝ ամուսնալուծված կանանց մեջ։

Ֆրենսիս անունով մի երիտասարդ քրիստոնյա կին ասում է. «Երբ 23 տարեկան դարձա, թվում էր, թե բոլոր ընկերներս ամուսնացել են, իսկ ես մենակ եմ մնացել»։a Միայնությունը տարեցտարի կարող է ուժեղանալ, քանի որ ամուսնանալու հույսը գնալով մարում է։ «Երբեք ամուրի մնալու մտադրություն չեմ ունեցել և հիմա էլ հնարավորության դեպքում կամուսնանայի»,— ասում է Սանդրան, որն արդեն մոտ 50 տարեկան է։ Իսկ Անժելան, որը նույնպես 50 տարեկան է, նշում է. «Ես հատուկ չեմ վճռել ամուրի մնալ, կյանքս է այդպես դասավորվել։ Այնտեղ, ուր ուղարկվել էի որպես հատուկ ռահվիրա, քիչ կային ամուրի եղբայրներ»։

Գովելի է, որ շատ քրիստոնյա կանայք վճռել են հավատարիմ մնալ Եհովայի խորհրդին և ամուսնանալ «միայն Տիրոջով» (Ա Կորնթացիս 7։39)։ Սակայն, ոմանք հեշտությամբ են հարմարվում ամուրիությանը, մինչդեռ ոմանց մեջ ամուսնանալու և երեխաներ ունենալու ցանկությունը տարեցտարի ուժեղանում է։ «Դատարկությունը, որ զգում եմ ամուսին չունենալու պատճառով, իմ մշտական ուղեկիցն է դարձել»,— խոստովանում է Սանդրան։

Միայնության զգացումը կարող է ուժեղանալ նաև այլ պատճառներով, որոնցից է, օրինակ, տարեց ծնողների մասին հոգ տանելու պատասխանատվությունը։ «Քանի որ ամուսնացած չեմ, ընտանիքի մյուս անդամների կարծիքով՝ ես պետք է խնամեմ մեր տարեց ծնողներին»,— ասում է Սանդրան։ «Արդեն 20 տարի է, ինչ կրում եմ այս պատասխանատվությունը, թեև բացի ինձանից ծնողներս ունեն հինգ զավակ։ Շատ ավելի հեշտ կլիներ ինձ համար, եթե ամուսին ունենայի, որը կօգներ ինձ»։

Միայնության զգացումը ուժեղացնող մեկ ուրիշ գործոնի մասին էլ խոսում է Ֆրենսիսը։ Նա ասում է. «Երբեմն մարդիկ ինձ անկեղծորեն հարցնում են. «Բա ինչո՞ւ չես ամուսնացել»։ Նման դիտողությունները իմ մեջ մեղավորության զգացում են առաջացնում. կարծես թե ես եմ դրանում մեղավոր։ Երբ որևէ հարսանիքի եմ ներկա լինում, անպայման լսում եմ հետևյալ տհաճ հարցը. «Իսկ դո՞ւ երբ ես ամուսնանալու», և սկսում եմ մտածել. «Եթե հոգևորապես հասուն եղբայրները հետաքրքրություն չեն ցուցաբերում իմ հանդեպ, գուցե անհրաժեշտ քրիստոնեական հատկություններ չունեմ կամ էլ, պարզապես, անհրապույր եմ»»։

Ինչպե՞ս կարելի է հաղթահարել մենակության զգացումը։ Կարո՞ղ են ուրիշները իսկապես որևէ օգնություն ցույց տալ։

Վստահիր Եհովային

Սաղմոսերգուն ասել է. «Քո հոգսն Աստուծոյ վերայ գցիր, եւ նա խնամք կ’անէ քեզ. նա թող չի տալ որ արդարը յաւիտեան շարժուի տեղիցը» (Սաղմոս 55։22)։ «Հոգս» բառը եբրայերեն տեքստում բառացի նշանակում է «վիճակ» և վերաբերում է կյանքում մեզ վիճակված այն հոգսերին ու անհանգստություններին, որոնք տառապանք են պատճառում մեզ։ Եհովան, որ շատ ավելի քաջատեղյակ է մեր վիճակի մասին, քան որևէ մեկը, կարող է այդ հոգսերը տանելու համար անհրաժեշտ զորություն տալ մեզ։ Եհովայի հանդեպ վստահությունը օգնել է Անժելային հաղթահարել միայնության զգացումը։ Հիշատակելով իր լիաժամ ծառայությունը՝ նա ասում է. «Երբ սկսեցի ծառայել որպես ռահվիրա, ծառայակցիս հետ մոտակա ժողովից հեռու էի ապրում։ Ուստի սովորեցինք լիովին վստահել Եհովային. դա օգնել է ինձ ողջ կյանքիս ընթացքում։ Երբ բացասական զգացումներ եմ ունենում, զրուցում եմ Եհովայի հետ, և նա օգնում է ինձ։ Հաճախակի եմ կարդում 23–րդ սաղմոսը, որից մեծ մխիթարություն եմ ստանում»։

Պողոս առաքյալը նույնպես մեծ հոգս ուներ։ Առնվազն երեք անգամ նա ‘աղաչել էր Տիրոջը, որ մարմնի այդ խայթն իրենից հեռացնի’։ Թեև ոչ մի հրաշք տեղի չունեցավ, Պողոսը խոստում ստացավ, որ Աստծո շնորհը նեցուկ կլինի նրան (Բ Կորնթացիս 12։7–9)։ Նա գտավ նաև բավարարվածության զգացում ունենալու գաղտնիքը։ Հետագայում նա գրեց. «Ամէն ինչում, բոլոր պայմանների տակ, սովորել եմ թէ՛ կուշտ լինել, թէ՛ քաղցած մնալ, թէ առատութեան մէջ լինել, թէ զրկանք կրել։ Ամէն ինչի կարող եմ նրա՛ շնորհիւ, ով ինձ զօրացրեց» (Փիլիպպեցիս 4։12, 13)։

Իսկ վհատության ու մենության պահին ինչպե՞ս կարող եք զորություն ստանալ Աստծուց։ Պողոսը գրեց. «Հոգ մի արէ՛ք, այլ [«ամեն բանում», ԱԹ] աղօթքներով եւ աղաչանքներով ձեր խնդրանքները գոհաբանութեամբ յայտնի թող լինեն Աստծուն։ Եւ Աստծու խաղաղութիւնը, որ վեր է, քան ամենայն միտք, պիտի պահի ձեր սրտերը եւ մտածումները Քրիստոս Յիսուսով» (Փիլիպպեցիս 4։6, 7)։ Սանդրան կիրառում է այդ խորհուրդը։ Նա ասում է. «Քանի որ ամուրի եմ, հիմնականում մենակ եմ լինում։ Դա Եհովային աղոթելու մեծ հնարավորություն է տալիս ինձ։ Ես զգում եմ, որ շատ մտերիմ եմ նրա հետ և ազատորեն կարող եմ խոսել իմ խնդիրների և ուրախությունների մասին»։ Իսկ Ֆրենսիսը ասում է. «Բացասական զգացումների դեմ անդադար պայքար մղելիս Եհովային իմ զգացմունքների մասին անկեղծորեն պատմելը անչափ օգնում է ինձ։ Ես վստահ եմ, որ Եհովան հետաքրքրվում է այն ամենով, ինչը կարող է ազդել իմ հոգևոր և ֆիզիկական բարօրության վրա» (Ա Տիմոթէոս 5։5)։

«Միմեանց բեռը կրեցէ՛ք»

Քրիստոնեական եղբայրության անդամ լինելով՝ ստիպված չենք մեր «բեռը» մենակ կրելու։ «Միմեանց բեռը կրեցէ՛ք եւ այդպիսով կատարեցէ՛ք Քրիստոսի օրէնքը»,— հորդորեց Պողոս առաքյալը (Գաղատացիս 6։2)։ Շփվելով մեր հավատակիցների հետ՝ կարող ենք «բարի խօսք» լսել, ինչը կոգևորի մեզ և կթեթևացնի միայնության զգացումը (Առակաց 12։25)։

Քննենք նաև այն, թե Գրությունները ինչ են ասում Իսրայելի դատավոր Հեփթայեի աղջկա մասին։ Թշնամի ամմոնացիների զորքերի նկատմամբ հաղթանակ տանելուց առաջ Հեփթայեն երդվել էր, որ Եհովային կտա իր տան այն անդամին, ով առաջինը դուրս կգա իր առջև՝ նրան շնորհավորելու։ Առաջինը դուրս եկավ նրա աղջիկը (Դատաւորաց 11։30, 31, 34–36)։ Գիտակցելով, որ պետք է ամուրի մնա և հրաժարվի ընտանիք ունենալու իր բնական ցանկությունից՝ Հեփթայեի աղջիկը այնուամենայնիվ իր կամքով հնազանդվեց այդ երդման համաձայն գործել և իր կյանքի մնացած մասն անցկացրեց Սելովում գտնվող սրբարանում ծառայելով։ Արդյո՞ք նրա զոհաբերությունը աննկատ մնաց։ Ընդհակառակը՝ ‘ժամանակ առ ժամանակ Իսրայելի աղջիկները գնում էին և գաղաադցի Յեփթայեի աղջկա համար տարին չորս օր լաց լինում [«գովաբանում», ՆԱ]’ (Դատաւորաց 11։40)։ Այո՛, գովասանքը կարող է ոգևորել մարդուն։ Ուստի՝ եկեք չմոռանանք գովել նրանց, ովքեր արժանի են դրան։

Լավ կլինի քննել նաև Հիսուսի օրինակը։ Թեև հրեաների մեջ ընդունված չէր, որ տղամարդը շփվի կնոջ հետ, Հիսուսը անում էր այդ։ Օրինակ՝ նա շփվում էր Մարիամի և Մարթայի հետ, որոնք, ըստ երևույթին, այրի էին կամ էլ չէին ամուսնացել։ Հիսուսն ուզում էր, որ նրանք հոգևոր օգուտներ ստանան իր հետ ընկերակցելուց (Ղուկաս 10։38–42)։ Մենք կարող ենք ընդօրինակել նրան՝ մեր հոգևոր քույրերին ընկերական հանդիպումների հրավիրելով կամ նրանց հետ քարոզչական գործին մասնակցելով (Հռովմայեցիս 12։13)։ Կգնահատե՞ն արդյոք նրանք նման ուշադրությունը։ Մի քույր ասում է. «Ես գիտեմ, որ եղբայրները սիրում ու գնահատում են ինձ, բայց երբ նրանք իմ հանդեպ անձնական հետաքրքրություն են ցուցաբերում, սիրտս լցվում է երախտագիտությամբ»։

«Քանի որ մեր կողքին ոչ ոք չունենք,— ասում է Սանդրան,— ավելի շատ ենք զգում սիրո, ինչպես նաև եղբայրներից ու քույրերից բաղկացած հոգևոր ընտանիքի անդամ լինելու կարիքը»։ Անշուշտ, Եհովան հոգ է տանում նման մարդկանց, և եթե մենք նույնպես ցույց տանք, որ նրանք ցանկալի ու սիրելի են մեզ համար, ապա կարելի է ասել, որ համագործակցում ենք Եհովայի հետ (Ա Պետրոս 5։6, 7)։ Նման հոգատարությունը աննկատ չի մնա, քանի որ «աղքատին ողորմողը Տիրոջն է փոխ տալիս, եւ նա [Եհովա Աստված] կ’հատուցանէ նորա վարձը» (Առակաց 19։17)։

«Իւրաքանչիւր ոք իր բեռն է կրելու»

Թեև ուրիշները կարող են օգնություն ցույց տալ, և դա կարող է ոգևորության աղբյուր լինել, սակայն «իւրաքանչիւր ոք իր բեռն է կրելու» (Գաղատացիս 6։5)։ Միայնության «բեռը» տանելիս պետք է զգուշանանք որոշ վտանգներից։ Կարիք չկա, որ ինքներս մեր մեջ ամփոփվենք, քանի որ այդ դեպքում միայնության զգացումը կիշխի մեզ վրա։ Եվ ընդհակառակը՝ սեր ցուցաբերելով՝ կարող ենք հաղթահարել միայնությունը (Ա Կորնթացիս 13։7, 8)։ Անկախ մեր հանգամանքներից՝ տալը կամ ուրիշների հետ կիսվելը երջանկության հասնելու լավագույն ճանապարհն է (Գործք 20։35)։ Մի ջանասեր ռահվիրա քույր ասում է. «Մենակության մասին չեմ հասցնում մտածել, քանի որ զբաղված եմ և զգում եմ, որ օգտակար եմ ուրիշների համար»։

Նաև պետք է զգույշ լինենք, որ միայնության զգացումը մեզ անմիտ քայլերի չդրդի։ Որքա՜ն տխուր կլիներ, օրինակ, եթե թույլ տայինք, որ ամուսնանալու ցանկությունը մեզ այնքան կուրացներ, որ անտեսեինք անհավատի հետ ամուսնանալու հետևանքով ծագող խնդիրները, և, որ ավելի կարևոր է՝ նման լծից խուսափելու մասին Աստվածաշնչի խորհուրդը (Բ Կորնթացիս 6։14)։ Մի ամուսնալուծված քրիստոնյա կին ասում է. «Մենակ լինելուց ավելի վատ բան կա՝ ամուսնացած լինել այնպիսի մեկի հետ, որի հետ պետք չէր ամուսնանալ»։

Եթե մի խնդիր հնարավոր չէ լուծել, պետք է, ուրեմն, դրան դիմանալ, համենայնդեպս՝ հիմա։ Աստծո օգնությամբ կարելի է դիմանալ միայնության զգացումին։ Շարունակելով ծառայել Եհովային՝ եկեք համոզված լինենք, որ մի օր մեր բոլոր խնդիրները կլուծվեն հնարավոր լավագույն եղանակով (Սաղմոս 145։16)։

[ծանոթագրություն]

[նկարներ 28–րդ էջի վրա]

Տալը և կիսվելը օգնում են հաղթահարել միայնության զգացումը