Փառաբանության զոհեր, որոնք հաճելի են Եհովային
«Պատրաստէք ձեր մարմինները որպէս զոհ կենդանի, սուրբ, աստուածահաճոյ» (Հռովմայեցիս 12։1)։
1. Ի՞նչ է Աստվածաշունչը ասում Մովսիսական օրենքի տակ մատուցվող զոհաբերությունների հարաբերական արժեքի մասին։
«ԱՐԴԱՐԵՎ, գալիք բարիքների ստուերն էր օրէնքը և ոչ թէ իրողութիւնների բուն կերպարանքը. այն նոյն պատարագները, որ մատուցում էին տարեցտարի, չէին կարող կատարեալ դարձնել մատուցողներին» (Եբրայեցիս 10։1)։ Այս պարզ ու համարձակ խոսքերով Պողոս առաքյալը հաստատում է, որ Մովսիսական օրենքի տակ մատուցվող զոհաբերությունները մարդկության փրկության հարցում չէին ներկայացնում մնայուն արժեք (Կողոսացիս 2։16, 17)։
2. Աստվածաշնչում գրառված Օրենքի պատարագների և զոհաբերությունների մասին տեղեկությունների մանրամասն ուսումնասիրությունը ինչո՞ւ չի կարելի համարել անօգուտ։
2 Արդյո՞ք դա նշանակում է, որ պատարագների և զոհաբերությունների վերաբերյալ Հնգամատյանում պարունակվող տեղեկություններն այսօր ոչ մի արժեք չունեն քրիստոնյաների համար։ Իրականում, վերջերս Եհովայի վկաների համայն աշխարհի ժողովներում անցկացվող Աստվածապետական ծառայության դպրոցին ներկա անհատները ավարտեցին Աստվածաշնչի առաջին հինգ գրքերի ընթերցանությունը, որ սկսել էին ավելի քան մեկ տարի առաջ։ Ոմանք նույնիսկ աշխատել են կարդալ ու բոլոր մանրամասնություններով հասկանալ իրենց կարդացածը։ Արդյո՞ք դա անելով նրանք ապարդյուն ջանքեր են ներդրել... ոչ, քանի որ «ինչ որ գրուեց, գրուեց, որ մենք սովորենք, որպէսզի համբերութեամբ եւ գրքերի պարգեւած մխիթարութեամբ յոյսը ընդունենք» (Հռովմայեցիս 15։4)։ Հետևաբար, հարց է ծագում, թե ի՞նչ կարող ենք «սովորել» և ի՞նչ «մխիթարություն» կարող ենք ստանալ պատարագների և զոհաբերությունների մասին Օրենքում ամփոփված տեղեկությունից։
Որպեսզի սովորենք և մխիթարվենք
3. Ինչի՞ կարիքն ունենք։
3 Թեև մենք ազատ ենք Օրենքի պահանջած զոհաբերությունները մատուցելուց, սակայն այժմ էլ անչափ կարիք ունենք այն բանի, ինչ նպատակով որ ժամանակին կատարվում էին իսրայելացիների զոհաբերությունները, այն է՝ մեղքերի թողություն ստանալ և Աստծո բարեհաճությունը վայելել։ Իսկ ինչպե՞ս կարող ենք այդ օրհնությունները ստանալ, եթե այլևս կարիք չկա մատուցել զոհաբերություն՝ բառի ուղղակի իմաստով։ Կենդանական զոհերի սահմանափակ օգուտները նշելուց հետո Պողոս առաքյալը գրեց. «Քրիստոս, երբ աշխարհ մըտաւ, ասաց. «Զոհեր և պատարագներ չցանկացար, այլ մի մարմին պատրաստեցիր ինձ համար։ Ողջակէզներ և մեղքերի համար արուած զոհեր քեզ հաճելի չեղան։ Այն ժամանակ ասացի, թէ՝ ահա՛ւասիկ եկայ՝ քո կամքը կատարելու, ո՜վ Աստուած (ինչպէս իմ մասին գրուած է օրէնքի գրքում)»» (Եբրայեցիս 10։5–7)։
4. Ինչպե՞ս Պողոսը Սաղմոս 40։6–8 խոսքերը կիրառեց Հիսուս Քրիստոսի առնչությամբ։
4 Վկայակոչելով Սաղմոս 40։6–8 խոսքերը՝ Պողոսը նշեց, որ Հիսուսը չեկավ ընդմիշտ պահպանելու «զոհերն ու պատարագները», «ողջակեզներն ու մեղքերի համար արված զոհերը», որոնք Պողոսի կողմից այս խոսքերը գրի առնվելու ժամանակ այլևս ընդունելի չէին Աստծուն։ Հիսուսը եկավ մի մարմնով, որը պատրաստել էր նրա Երկնային Հայրը, և այդ մարմինը բոլոր առումներով համարժեք էր այն մարմնին, որը Աստված պատրաստել էր Ադամին ստեղծելիս (Ծննդոց 2։7; Ղուկաս 1։35; Ա Կորնթացիս 15։22, 45)։ Լինելով Աստծո կատարյալ Որդին՝ Հիսուսը կնոջ այն «սերունդն» էր, որի մասին նախապես գրված էր Ծննդոց 3։15–ում։ Նա քայլեր պիտի ձեռնարկեր Սատանայի գլուխը ջախջախելու նպատակով, թեև ինքն էլ պիտի խայթոց ստանար իր գարշապարին։ Այդպիսով Հիսուսը եղավ նա, ում միջոցով Եհովան փրկություն էր պատրաստել մարդկության համար, ինչին և Աբելի օրերից ի վեր սպասում էին հավատի մարդիկ։
5, 6. Աստծուն մոտենալու ի՞նչ ավելի ամուր հիմք ունեն քրիստոնյաները։
5 Խոսելով Հիսուսի առանձնահատուկ դերի մասին՝ Պողոսը գրեց. «Նրան, ով մեղքը չէր ճանաչել, Աստուած մեզ համար մեղաւոր արեց, որպէսզի մենք նրանո՛վ Աստծու արդարները լինենք» (Բ Կորնթացիս 5։21)։ «Մեղավոր անել» արտահայտությունը թարգմանվում է նաև «մեղքի պատարագ» անել արտահայտությամբ։ Հովհաննես առաքյալը գրում է. «Նա՛ է քաւութիւնը մեր մեղքերի, եւ ոչ միայն մեր մեղքերի, այլեւ՝ ամբողջ աշխարհի» (Ա Յովհաննէս 2։2)։ Ուստի, մինչ իսրայելացիներն իրենց զոհաբերությունների միջոցով միայն ժամանակավորապես կարող էին մոտենալ Աստծուն, քրիստոնյաներն այսօր Աստծուն մոտենալու ավելի մեծ հիմք ունեն՝ Հիսուս Քրիստոսի զոհաբերությունը (Յովհաննէս 14։6; Ա Պետրոս 3։18)։ Աստծո մատուցած քավիչ զոհաբերությանը հավատ ընծայելու և Նրան հնազանդվելու դեպքում մենք ևս կարող ենք թողություն ստանալ մեր մեղքերին և զգալ, որ Աստված ընդունում է մեզ և իսկապես օրհնում (Յովհաննէս 3։17, 18)։ Մի՞թե դա մխիթարական չէ։ Ինչպե՞ս է սակայն դրսևորվում մեր հավատը այդ քավիչ զոհաբերության հանդեպ։
6 Բացատրելուց հետո, որ քրիստոնյաները Աստծուն մոտենալու ավելի ամուր հիմք ունեն, Պողոս առաքյալը Եբրայեցիս 10։22–25-ում ընդգծել է երեք միջոցներ, որոնցով մենք կարող ենք ցույց տալ մեր հավատը և երախտագիտությունը Աստծո այդ սիրասուն նախաձեռնության համար։ Թեև Պողոսի հորդորը ուղղված էր հիմնականում նրանց, ովքեր հնարավորություն ունեին «մտնելու սրբարանից ներս», այսինքն՝ երկնային հույս ունեցող օծյալ քրիստոնյաներին, սակայն բոլոր այն մարդիկ, ովքեր ցանկանում են օգուտ քաղել Հիսուսի մատուցած քավիչ զոհաբերությունից, պետք է ուշադրություն դարձնեն Պողոսի խոսքերին, որոնք նա գրի է առել Աստծո ներշնչմամբ (Եբրայեցիս 10։19)։
Մաքուր ու անարատ զոհեր մատուցենք
7. ա) Ինչպե՞ս է Եբրայեցիս 10։22–ում ցույց տրված, թե ինչ էր արվում զոհաբերության ժամանակ։ բ) Ի՞նչ էր հարկավոր անել, որպեսզի զոհն ընդունելի լիներ Աստծուն։
7 Պողոսը քրիստոնյաներին նախ դիմեց հետևյալ խոսքերով. «Մօտենանք ճշմարիտ սրտով, հաւատի լիութեամբ՝ սրտներս մաքրած չար խղճմտանքից և մեր մարմինը լուացած մաքուր ջրով» (Եբրայեցիս 10։22)։ Այս խոսքերը ճիշտ և ճիշտ արտացոլում են այն սկզբունքը, որ դեր էր խաղում Օրենքի ներքո զոհաբերություն մատուցելիս։ Այստեղից հետևում է, որ զոհաբերությունն ընդունելի լինելու համար այն պետք է մատուցվեր, ելնելով ճիշտ մղումներից, և լիներ մաքուր ու անարատ։ Զոհաբերության կենդանին ընտրվում էր «արջառներից» կամ «հօտերից», այսինքն՝ մաքուր կենդանիներից և առանց որևէ վնասվածքի՝ «անարատ»։ Թռչուններից մատուցվող զոհը պետք է կամ տատրակ լիներ կամ էլ աղավնու ձագ։ Այս պայմանները պահելու դեպքում՝ զոհն «ընդունելի [էր] իրան քաւութիւն լինելու համար» (Ղեւտացոց 1։2–4, 10, 14; 22։19–25)։ Ընծա բերվող հացը չէր պարունակում ոչ թթխմոր, որը ապականության նշան է, և ոչ էլ մեղր՝ որի տակ այստեղ հավանաբար նկատի է առնվում մրգից պատրաստված և խմորվելու հակում ունեցող որևէ հյութ։ Կենդանիներից կամ ցորենից մատուցվող զոհը սեղանի վրա դնելուց հետո վրան աղ էին շաղ տալիս, որը պահպանող հատկություն ունի (Ղեւտացոց 2։11–13)։
8. ա) Ի՞նչ էր պահանջվում զոհ մատուցողից։ բ) Ինչպե՞ս կարող ենք հոգ տանել, որ մեր երկրպագությունն ընդունելի լինի Աստծուն։
8 Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել զոհ մատուցող մարդու մասին։ Օրենքն ասում էր, որ Եհովայի առջև ներկայացողները պետք է գտնվեին ֆիզիկապես և բարոյապես մաքուր վիճակում։ Եթե որևէ մեկը ինչ–որ պատճառով բարոյապես «անմաքուր» էր դարձել, պետք է նախևառաջ մեղքի կամ հանցանքի պատարագ մատուցեր իր մաքուր դիրքը Եհովայի առջև վերականգնելու համար, որպեսզի իր ողջակեզը կամ խաղաղության զոհը ընդունելի լիներ նրան (Ղեւտացոց 5։1–6, 15, 17)։ Իսկ մենք գիտակցո՞ւմ ենք Եհովայի առջև միշտ մաքուր դիրք ունենալու կարևորությունը։ Եթե ուզում ենք, որ մեր երկրպագությունն ընդունելի լինի Աստծուն, ապա պետք է անմիջապես միջոցներ ձեռնարկենք ուղղելու մեր սխալները, երբ զգում ենք, որ ինչ–որ հարցում խախտել ենք Աստծո օրենքը։ Պետք է անմիջապես օգտվենք Աստծո կողմից մեզ տրված օգնության միջոցներից, որոնք են՝ «մեր մեղքերի քավություն» Հիսուսի Քրիստոսը և ժողովի երեցները (Յակոբոս 5։14; Ա Յովհաննէս 2։1, 2)։
9. Ինչո՞ւմն էր կայանում հիմնական տարբերությունը՝ Եհովային և կեղծ աստվածներին մատուցված պատարագների միջև։
9 Ապականությունից զերծ լինելու պահանջը Եհովային մատուցվող պատարագների և Իսրայելի հարևանությամբ ապրող մարդկանց կողմից իրենց կեղծ աստվածներին մատուցվող պատարագների միջև եղած հիմնական տարբերությունն էր։ Մովսիսական օրենքի ներքո կատարվող զոհաբերությունների առանձնահատկությունները բնութագրող մի աշխատության մեջ նշվում է հետևյալը. «Պետք է ասել, որ դրանք ոչ մի կերպ կապված չէին կախարդության կամ գուշակության, կրոնական մոլեգնության, անդամախեղման կամ «սրբազան» պոռնկության հետ, իսկ պտղաբերության զգայական ու սանձարձակ ծեսերն ընդհանրապես արգելված էին։ Մարդկային զոհեր չէին մատուցվում։ Հանգուցյալների համար ևս զոհեր չէին մատուցվում»։ Այս ամենը ուշադրությունը կենտրոնացնում է մի բանի վրա. Եհովան սուրբ է և չի արդարացնում ու հավանություն չի տալիս ոչ մի մեղքի կամ ապականության (Ամբակում 1։13)։ Նրան մատուցված երկրպագությունն ու զոհաբերությունները պետք է լինեն մաքուր ու անարատ՝ ֆիզիկապես, բարոյապես ու հոգևորապես (Ղեւտացոց 19։2; Ա Պետրոս 1։14–16)։
10. Համաձայն Հռովմայեցիս 12։1, 2–ում Պողոսի արձանագրած խոսքերի՝ ինչպիսի՞ ինքնաքննություն պետք է կատարենք։
10 Նկատի առնելով այս ամենը՝ լավ կլինի կյանքի բոլոր ասպարեզներում ինքներս մեզ քննության ենթարկենք և տեսնենք, թե մեր ծառայությունն ընդունելի՞ է Եհովային։ Չպետք է կարծել, թե քրիստոնեական ժողովներին մասնակցելն ու ծառայության դուրս գալը բավարար են, որպեսզի այլևս նշանակություն չունենա, թե ինչ անձնական կյանք ենք վարում։ Նաև չպետք է մտածել, թե քրիստոնեական գործունեության մեջ մեր մասնակցությունը որոշ չափով մեզ ազատում է կյանքի մնացած ասպարեզներում Աստծո օրենքներին սերտորեն կառչած մնալու պատասխանատվությունից (Հռովմայեցիս 2։21, 22)։ Չենք կարող հուսալ Աստծո օրհնությանը և բարեհաճությանը, եթե թույլ տանք, որ նրա կողմից անմաքուր կամ արատավոր համարվող բաները բացասաբար անդրադառնան մեր մտածելակերպի և գործելակերպի վրա։ Հիշենք Պողոսի խոսքերը. «Աղաչում եմ ձեզ, եղբայրնե՛ր, ողորմութեամբ Աստծու, որ պատրաստէք ձեր մարմինները որպէս զոհ կենդանի, սուրբ, աստուածահաճոյ. ա՛յդ է ձեր բանական պաշտամունքը։ Եւ այս աշխարհի կերպարանքով մի՛ կերպարանուէք, այլ նորոգուեցէ՛ք ձեր մտքի նորոգութեամբ, որպէսզի դուք քննէք լաւը եւ թէ ի՛նչ է Աստծու կամքը՝ բարին եւ հաճելին եւ կատարեալը» (Հռովմայեցիս 12։1, 2)։
Փառաբանության զոհեր բերենք անկեղծ սրտով
11. Ի՞նչ է իր մեջ բովանդակում Եբրայեցիս 10։23–ում հիշատակված «դաւանություն» արտահայտությունը։
11 Եբրայեցիներին ուղղված իր նամակում Պողոսը նրանց ուշադրությունը հրավիրեց ճշմարիտ երկրպագության մեկ այլ կարևոր կողմի վրա. «Ամուր պահենք անխախտ յոյսի դաւանութիւնը, քանի որ հաւատարիմ է նա, ով խոստացաւ» (Եբրայեցիս 10։23)։ «Դաւանություն» բառն իր մեջ բովանդակում է հրապարակավ հռչակելու իմաստը, և Պողոսը խոսում էր նաև «օրհնության պատարագի» կամ փառաբանության զոհերի մասին (Եբրայեցիս 13։15)։ Այս պատարագը մեզ հիշեցնում է Աբելի, Նոյի ու Աբրահամի մատուցած զոհաբերությունները։
12, 13. Ի՞նչ էր ճանաչում իսրայելացին ողջակեզ մատուցելիս, և ի՞նչ կարող ենք անել մենք միևնույն ոգին արտացոլելու համար։
12 Իսրայելացին իր ողջակեզը պետք է «հոժարակամորեն» մատուցեր Եհովային (Ղեւտացոց 1։3, ՆԱ)։ Այդպիսի զոհով նա հրապարակավ հռչակում էր կամ ճանաչում էր Եհովայի առատ օրհնություններն ու բարությունը դեպի իր ժողովուրդը։ Հիշենք, որ ողջակեզի առանձնահատկությունը կայանում էր նրանում, որ զոհն ամբողջությամբ այրվում էր զոհասեղանի վրա, ինչն ամբողջական հավատարմության ու նվիրման խորհրդանիշ էր։ Նմանապես մենք՝ քավիչ զոհի հանդեպ մեր հավատն ու երախտագիտությունն ենք դրսևորում՝ հոժարակամորեն և անկեղծ սրտով Աստծուն «օրհնութեան պատարագ, այսինքն... մեր շրթների պտուղը» մատուցելով։
13 Թեև քրիստոնյաները բառի ուղղակի իմաստով կենդանիների կամ բույսեր–բանջարեղենի զոհաբերություններ չեն մատուցում, սակայն նրանք Թագավորության բարի լուրի մասին պատմելու և Հիսուսի Քրիստոսի համար աշակերտներ պատրաստելու պատասխանատվությունն են կրում (Մատթէոս 24։14; 28։19, 20)։ Օգտվո՞ւմ ենք արդյոք ցանկացած հնարավորությունից, որպեսզի է՛լ ավելի շատ մարդիկ տեղեկանան Աստծո Թագավորության մասին և իմանան, թե Աստված ի՜նչ հրաշալի օրհնություններ է պատրաստել հնազանդ մարդկանց համար։ Հոժարակամորեն տրամադրո՞ւմ ենք ջանքեր ու ժամանակ, որպեսզի սովորեցնենք հետաքրքրվող մարդկանց և օգնենք դառնալ Հիսուս Քրիստոսի աշակերտները։ Ծառայության մեջ մեր եռանդուն մասնակցությունը ողջակեզի անուշ բուրմունքի նման հաճելի է Աստծուն (Ա Կորնթացիս 15։58)։
Վայելենք Աստծո և մարդկանց ընկերակցությունը
14. Ի՞նչ զուգահեռ է անցկացվում Եբրայեցիս 10։24, 25–ում արձանագրված Պողոսի խոսքերի և խաղաղության զոհի գաղափարի միջև։
14 Վերջում Պողոսը անդրադարձավ Աստծուն երկրպագող մեր քրիստոնյա հավատակիցների հետ ունեցած մեր փոխհարաբերություններին. «Հոգ տանենք միմեանց՝ սիրոյ և բարի գործերի յորդորելով և զանց չառնենք մէկտեղ հաւաքուելը, ինչպէս որ սովոր են անել ոմանք, այլ խրախուսենք միմեանց, և այդ այնքան աւելի, որքան տեսնում էք Տիրոջ օրուայ մօտենալը» (Եբրայեցիս 10։24, 25)։ «Սիրոյ և բարի գործերի յորդորելով», «մէկտեղ հաւաքուել» և «խրախուսենք միմեանց» արտահայտությունները հիշեցնում են այն, ինչն անում էր խաղաղության զոհը Իսրայելում Աստծո ժողովրդի համար։
15. Ինչպիսի՞ նմանություն ենք տեսնում խաղաղության զոհերի և քրիստոնեական հանդիպումների միջև։
15 «Խաղաղություն» բառի եբրայերենն այստեղ հոգնակի թվով է, ինչը միգուցե նպատակ ունի մատնանշել այն փաստը, որ այդ զոհաբերություններին մասնակցելու շնորհիվ խաղաղություն էր հաստատվում մի կողմից Աստծո և իր երկրպագուների, իսկ մյուս կողմից՝ հենց հավատակիցների միջև։ Մի հետազոտող «խաղաղության զոհերի» վերաբերյալ տալիս է հետևյալ մեկնաբանությունը. «Դա Ուխտի Աստծո հետ ընկերակցման մի ուրախ ժամանակահատված էր, երբ Նա զոհաբերական ճաշկերույթի ընթացքում հաճում էր դառնալ Իսրայելի Հյուրը, թեև միշտ էլ նրանց Տերն էր»։ Սա մեզ հիշեցնում է Հիսուսի խոստումը, թե՝ «ուր երկու կամ երեք հոգի հաւաքուած լինեն իմ անունով, այնտեղ եմ ես, նրանց մէջ» (Մատթէոս 18։20)։ Ամեն անգամ քրիստոնեական հանդիպումներին հաճախելիս մենք օգուտներ ենք քաղում կազդուրիչ ընկերակցությունից, այնտեղ տրվող հրահանգներից և անգամ այն մտքից, որ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսը մեզ հետ միասին ներկա է այնտեղ։ Դրա շնորհիվ էլ հենց քրիստոնեական հանդիպումները ուրախ ու հավատ ամրապնդող իրադարձություն են դառնում մեզ համար։
16. Նկատի ունենալով խաղաղության զոհերը՝ ի՞նչն է, որ հատկապես ուրախացնում է մեզ քրիստոնեական հանդիպումներին։
16 Խաղաղության զոհը մատուցելիս՝ փորոտիքը ծածկող ճարպը, երիկամները, լյարդի թաղանթը, մսի վրա եղած ճարպը, ինչպես նաև դմակը զոհասեղանի վրա այրվում էին Եհովայի համար (Ղեւտացոց 3։3–16)։ Ճարպը ամենասննդարար ու ամենալավ մասն էր համարվում։ Այն զոհասեղանի վրա մատուցելը խորհրդանշում էր, որ լավագույնը տրվում է Եհովային։ Քրիստոնեական հանդիպումների պատճառած ուրախությունը պայմանավորված է ոչ միայն նրանով, որ մենք այնտեղ խրատներ ու խորհուրդներ ենք ստանում, այլ նաև նրանով, որ փառաբանություն ենք մատուցում Եհովային։ Դա անում ենք մեր համեստ, բայց ջանադիր մասնակցությունը բերելով այդ հանդիպումներին՝ սրտանց երգելով, ուշադրությամբ լսելով և հնարավորության դեպքում՝ մեկնաբանություններ տալով։ «Տիրոջը նոր երգ երգեցէք,— ասել է սաղմոսերգուն,— նորա օրհնութիւնը սրբերի ժողովքումը» (Սաղմոս 149։1)։
Եհովայից առատ օրհնություններ են սպասվում
17, 18. ա) Ի՞նչ զոհաբերություններ կատարեց Սողոմոնը Երուսաղեմի տաճարի հանդիսավոր բացման առիթով։ բ) Ի՞նչ օրհնություններ թափվեցին ժողովրդի վրա այդ տոնակատարությունից հետո։
17 Մ.թ.ա. 1026 թ. յոթերորդ ամսին Երուսաղեմի տաճարի հանդիսավոր բացմանը Սողոմոն թագավորը մեծ զոհեր մատուցեց Եհովային՝ «ողջակէզներ, հացի նուէր, եւ խաղաղութեան զոհերի ճարպ»։ Հացի նվերներից բացի, այդ առիթով 22 000 արջառ և 120 000 ոչխար մատուցվեց (Գ Թագաւորաց 8։62–65)։
18 Պատկերացնո՞ւմ եք, թե այդ հսկայական արարողության համար ինչ մեծ ծախսեր ու աշխատանք էր ներդրվել։ Սակայն օրհնությունները՝ որ թափվեցին Իսրայելի վրա, իրոք արժեին այդ ամենին։ Տոնից հետո Սողոմոնը «ժողովրդին արձակեց եւ նորանք օրհնեցին թագաւորին եւ գնացին իրանց վրանները ուրախանալով ու զուարթ սրտով այն բոլոր բարիքների համար որ Տէրն արել էր իր Դավիթ ծառային եւ իր Իսրայէլ ժողովրդին» (Գ Թագաւորաց 8։66)։ Իսկապես, ինչպես ասել է Սողոմոնը՝ «Տէրոջ օրհնութիւնն է, որ հարստութիւն կու տայ ու անոր հետ տրտմութիւն չի խառներ» (Առակաց 10։22, Արևմտ. Աստ.)։
19. Ի՞նչ պետք է անել՝ այսօր և ապագայում Եհովայի մեծ օրհնություններին արժանանալու համար։
19 Այսօր ապրում ենք այն ժամանակներում, երբ «գալիք բարիքների ստուերը» փոխարինվել է «իրողութիւնների բուն կերպարանքով» (Եբրայեցիս 10։1)։ Հիսուս Քրիստոսը որպես Քահանայապետ արդեն ոտք է դրել երկինք ու ներկայացրել սեփական արյան գինը՝ քավելու համար նրանց մեղքերը, ովքեր հավատում են նրա մատուցած զոհաբերությանը (Եբրայեցիս 9։9բ, 10, 11, 24–26)։ Այդ մեծ զոհաբերության շնորհիվ և, Աստծուն փառաբանության մաքուր և անարատ զոհեր սրտանց մատուցելով, մենք նույնպես կարող ենք «զուարթ սրտով» ուրախանալ և սպասել Եհովայի առատ օրհնություններին (Մաղաքիա 3։10)։
Ինչպե՞ս կպատասխանեիք
• Զոհաբերությունների և պատարագների մասին Օրենքում պարունակվող տեղեկությունից ի՞նչ ենք սովորում և ի՞նչ մխիթարություն ենք ստանում։
• Ի՞նչ էր առաջին հերթին հարկավոր, որպեսզի զոհաբերությունն ընդունելի լիներ Եհովայի կողմից, և ի՞նչ է դա նշանակում մեզ համար։
• Հոժարակամորեն արվող ողջակեզին համարժեք ի՞նչ կարող ենք տալ մենք այսօր։
• Քրիստոնեական ժողովները ի՞նչ առումով կարելի է համեմատել խաղաղության զոհի հետ։
[նկար 18–րդ էջի վրա]
Հիսուսի քավիչ զոհաբերությունը Եհովան տվել է մարդկության փրկության համար։
[նկար 20–րդ էջի վրա]
Որպեսզի մեր ծառայությունն ընդունելի լինի Եհովային, մենք պետք է զերծ լինենք ամեն տեսակի ապականություններից։
[նկար 21–րդ էջի վրա]
Մեր ծառայությամբ մենք հրապարակավ ճանաչում ենք, որ Եհովան բարի է։