«Մի՛ կարծրացրէք ձեր սրտերը»

 13. Ի՞նչ բան նախազգուշացրեց Պողոսը և ինչպե՞ս օգտագործեց 95–րդ Սաղմոսը։

¹³ Եբրայեցի քրիստոնյաների գերադասելի դիրքը քննարկելուց հետո Պողոսը նախազգուշացրեց. «Սուրբ Հոգին այսպէս է ասում. «Այսօր, եթէ նրա ձայնը լսէք, մի՛ կարծրացրէք ձեր սրտերը ձեր հայրերի պէս, որոնք Աստծուն բարկացրին փորձութեան օրը անապատում» » (Եբրայեցիս 3։7, 8)։ Քանի որ Պողոսը մեջբերում էր անում 95–րդ Սաղմոսից, հետևաբար կարող էր ասել, որ ‘Սուրբ Հոգին ասում է’b (Սաղմոս 95։7, 8; Ելից 17։1—7)։ Սուրբ գրությունները ներշնչված են Աստծու կողմից, այսինքն՝ իր սուրբ հոգով են գրված (Բ Տիմոթէոս 3։16)։

 14. Իսրայելացիներն ինչպե՞ս արձագանքեցին իրենց համար Եհովայի արածներին և ինչո՞ւ։

¹⁴ Ազատագրվելով Եգիպտոսի գերությունից՝ իսրայելացիները Եհովայի հետ ուխտյալ հարաբերության մեջ մտնելու մեծ առանձնաշնորհում ստացան (Ելից 19։4, 5; 24։7, 8)։ Սակայն, փոխանակ գնահատելու իրենց համար Աստծո արածները՝ շուտով ապստամբություն ծրագրեցին (Թուոց 13։26—14։10)։ Դեպքերն ինչո՞ւ այսպիսի ընթացք ստացան։ Պողոսը նշեց, որ դա տեղի ունեցավ նրանց սրտերի կարծրության պատճառով։ Բայց ինչպե՞ս կարող են կարծրանալ մարդկանց այն սրտերը, որոնք մի ժամանակ Աստծու Խոսքի հանդեպ զգայուն էին և հեշտությամբ արձագանքում էին նրան։ Իսկ ի՞նչ պիտի անենք մենք նման ընթացքը կանխելու համար։

 15. ա) Ինչպե՞ս էր ‘Աստծու ձայնը’ հասնում անցյալում և ներկայումս։ բ) Ի՞նչ հարցեր պիտի տանք ինքներս մեզ ‘Աստծու ձայնը լսելու’ վերաբերյալ։

¹⁵ Պողոսն իր նախազգուշացումը սկսում է հետևյալ պայմանով. «Եթէ նրա ձայնը լսէք»։ Աստված մի ժամանակ իր ժողովրդի հետ խոսում էր Մովսեսի և մյուս մարգարեների միջոցով։ Հետո նա խոսեց իր Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի միջոցով (Եբրայեցիս 1։1, 2)։ Իսկ մենք այսօր ունենք Աստծու ամբողջական, ներշնչյալ Խոսքը՝ Սուրբ գրությունները։ Ունենք նաև Հիսուսի կողմից նշանակված «հաւատարիմ եւ իմաստուն ծառան», որպեսզի «իր ժամին կերակուր» մատակարարի (Մատթէոս 24։45—47)։ Ուրեմն, Աստված դեռ շարունակում է խոսել, իսկ մենք լսո՞ւմ ենք նրա ձայնը։ Օրինակ՝ ինչպե՞ս ենք արձագանքում հագուստի, սանրվածքի, զվարճությունների կամ երաժշտության ընտրության հարցում տրվող խրատներին։ Արդյոք մենք «լսո՞ւմ» ենք, այսինքն՝ ուշադրություն դարձնո՞ւմ և հնազանդվո՞ւմ ենք հայթայթված խրատներին։ Եթե մեր արարքները արդարացնելու կամ խրատին հակառակվելու սովորություն ունենք, ապա հնարավորություն ենք ստեղծում, որպեսզի աննկատ վտանգը կարծրացնի մեր սրտերը։

 16. Մեր սրտերն ինչպե՞ս կարող են կարծրանալ։

¹⁶ Մեր սրտերը կարող են կարծրանալ նաև այն դեպքում, երբ հրաժարվում ենք անել այն, ինչը որ ի վիճակի ենք անելու և ինչը որ պիտի անենք (Յակոբոս 4։17)։ Չնայած Եհովայի արած բոլոր գործերին՝ իսրայելացիները հավատ չցուցաբերեցին. ապստամբեցին Մովսեսի դեմ, նախընտրեցին հավատալ Քանան երկրի մասին բացասական լուրին և մերժեցին մտնել Խոստացյալ երկիրը (Թուոց 14։1—4)։ Ուստի Եհովան վճռեց, որ նրանք 40 տարի՝ բավականին երկար տարիներ, պիտի անցկացնեին անապատում մինչև այդ սերնդի անհավատարիմ ներկայացուցիչների մահանալը։ Աստված տհաճությամբ ասաց. «Միշտ մոլորվում են սրտով. եւ նորանք չ’ճանաչեցին իմ ճանապարհները։ Այնպէս որ ես երդում արի իմ բարկութիւնումը, թէ պիտի չ’մտնեն իմ հանգստի մէջ» (Եբրայեցիս 3։9—11, ԱԹ)։ Ի՞նչ դաս կարող ենք քաղել այս դեպքից։

 19. Ինչպե՞ս կարող է հայթայթված խորհուրդն անտեսելը վտանգավոր հետևանքների առաջնորդել։ Բացատրեք օրինակով։

¹⁹ Հետևաբար, հետևյալ դասն ենք քաղում. եթե մենք ընկնում ենք ‘նրա ձայնը չլսելու’ սովորության մեջ՝ անտեսելով Եհովայի խորհուրդը, որ նա տալիս է իր Խոսքի և հավատարիմ ծառա դասակարգի միջոցով, ապա կարճ ժամանակ անց մեր սրտերը կդառնան անզգա և կարծր։ Եթե պատահի այնպես, որ դեռ չամուսնացած զույգը փոքր–ինչ ինտիմ հարաբերություններ ունենա, ի՞նչ կպատահի, եթե նրանք շարունակեն անտեսել վերոհիշյալ խորհուրդը։ Արդյոք այս խրատը կպաշտպանի՞ նրանց նույնը կրկնելուց, թե՞ իմիջիայլոց կվերաբերվեն դրան։ Նմանապես, երբ ծառա դասակարգը անհրաժեշտ խորհուրդ է տալիս զվարճությունների, երաժշտության ընտրության և ուրիշ հարցերի մասին, երախտապարտորեն ընդունո՞ւմ ենք այն և հարկ եղած դեպքում վերաճշտումներ անո՞ւմ ենք։ Պողոսը հորդորում էր մեզ ‘զանց չառնել մեկտեղ հավաքվելը’ (Եբրայեցիս 10։24, 25)։ Չնայած այս խորհրդին՝ շատերը թեթևամտորեն են վերաբերվում քրիստոնեական ժողովներին։ Նրանց կարող է թվալ, որ այնքան էլ էական չէ, եթե ժողովներից բացակայեն և նույնիսկ որոշ հանդիպումներ բաց թողնեն։