Եհովայի սիրառատ հոգատարությունը վառ կերպով երևում է քրիստոնեական ժողովում։ Որպես ժողովի գլուխ՝ Հիսուս Քրիստոսը պատվիրում է երեցներին, որ հոգ տանեն իր հոտին (Հովհաննես 21։15–17)։ «Վերակացու» թարգմանված հունարեն բառը կապ ունի մի բայի հետ, որը նշանակում է «ուշադիր հսկել»։ Բացատրելով, թե ինչպես պետք է դա անել՝ Պետրոսը երեցներին ասում է. «Հովվե՛ք Աստծու հոտը, որ ձեր հոգածության տակ է, ոչ թե հարկադրաբար, այլ հոժարակամորեն, ոչ թե անազնիվ շահասիրությունից դրդված, այլ ջանասիրությամբ, ոչ թե տիրապետելով նրանց վրա, ովքեր Աստծու ժառանգությունն են, այլ հոտին օրինակ լինելով» (1 Պետրոս 5։2, 3)։

Սակայն Պետրոսի վերոհիշյալ խոսքերը մեր ուշադրությունը հրավիրում են նաև մի վտանգի վրա. երեցները գուցե «տիրապետեն» ժողովի վրա։ Օրինակ՝ դա կարող է արտահայտվել այն բանով, որ նրանք ոչ անհրաժեշտ կանոններ սահմանեն։ Պարտավորված զգալով պաշտպանելու հոտը՝ երեցները գուցե ծայրահեղության մեջ ընկնեն։ Արևելյան երկրների ժողովներից մեկում երեցները կանոններ էին սահմանել, թե ինչպես միմյանց բարևել Թագավորության սրահում, օրինակ՝ թե ով պետք է առաջինը բարևի. նրանք մտածում էին, որ այդ կանոնները կնպաստեն ժողովի խաղաղությանը։ Իհարկե, այդ երեցները լավ մղումներ ունեին, բայց արդյո՞ք դրանով ընդօրինակում էին Եհովային՝ նրա հոտին հոգ տանելու մեջ։ Հատկանշական է Պողոսի մտածելակերպը, որը երևում է նրա հետևյալ խոսքերից. «Բանն այն չէ, որ մենք տիրապետում ենք ձեր հավատի վրա, այլ մենք համագործակիցներ ենք ձեր ուրախության համար, քանի որ ձեր հավատի շնորհիվ է, որ դուք կանգնած եք» (2 Կորնթացիներ 1։24)։ Եհովան վստահում է իր ժողովրդին։