Եհովայի Խոսքը կենդանի է
Ուշագրավ մտքեր «Հակոբոս» և «Պետրոս» նամակներից
ՄԵՐ ԹՎԱՐԿՈՒԹՅԱՆ 33 թ. Պենտեկոստեից մոտ 30 տարի անց Հիսուսի եղբայրը՝ Հակոբոս աշակերտը, նամակ է գրում հոգևոր Իսրայելի «տասներկու ցեղերին» (Հակ. 1։1)։ Նրա նպատակն է քաջալերել նրանց, որ փորձությունների ժամանակ ամուր հավատ և տոկունություն դրսևորեն։ Հակոբոսը նաև խորհուրդներ է տալիս, թե ինչպես հարթել ժողովներում առաջացած խնդիրները։
Պետրոս առաքյալը իր առաջին նամակում քրիստոնյաներին խրախուսում է անսասան մնալ հավատի մեջ։ Դրանից կարճ ժամանակ անց Հռոմի կայսր Ներոնը հալածանքի ալիք է բարձրացնում քրիստոնյաների դեմ (մ.թ. 64)։ Շուտով Պետրոսը գրում է երկրորդ նամակը, որում իր հավատակիցներին հորդորում է ուշադրություն դարձնել Աստծու խոսքին և հիշեցնում է Եհովայի գալիք օրվա մասին։ Մենք օգուտներ կքաղենք Հակոբոսի և Պետրոսի նամակներից՝ դրանք ուշադիր քննելով (Եբր. 4։12)։
ԱՍՏՎԱԾ ԻՄԱՍՏՈՒԹՅՈՒՆ Է ՏԱԼԻՍ «ՀԱՎԱՏՈՎ ԽՆԴՐՈՂՆԵՐԻՆ»
Հակոբոսը գրում է. «Երջանիկ է այն մարդը, որը շարունակում է տոկալ փորձությանը, որովհետև հավանության արժանանալով՝ նա կստանա կյանքի պսակը»։ Եհովան «հավատով խնդրողներին» տալիս է իմաստություն, որը կօգնի նրանց դիմանալու փորձություններին (Հակ. 1։5–8, 12)։
Հավատ և իմաստություն է անհրաժեշտ նաև նրանց, ովքեր «ուսուցիչներ են դառնում» ժողովում։ Հակոբոսն ասում է, որ լեզուն՝ այդ «փոքր անդամը», կարող է «արատավորել ամբողջ մարմինը»։ Նա զգուշացնում է աշխարհային հակումներից, որոնք կարող են վնասել Աստծու հետ ունեցած փոխհարաբերությունները։ Բացի այդ, նշում է, թե հոգևորապես հիվանդ մարդը ինչ քայլեր պիտի անի ապաքինվելու համար (Հակ. 3։1, 5, 6; 5։14, 15)։
Սուրբգրային հարցեր և պատասխաններ
2։13 — Ինչպե՞ս է «ողորմությունը հաղթանակած ցնծում դատաստանի վրա»։ Մենք բոլորս հաշվետու ենք Աստծուն։ Մեզ դատելիս Եհովան հաշվի է առնում ուրիշների նկատմամբ մեր ցուցաբերած ողորմությունը և ներում է իր Որդու տված փրկանքի հիման վրա (Հռոմ. 14։12)։ Մի՞թե սա հիմնավոր պատճառ չէ, որ ամեն ժամանակ ողորմած լինենք մարդկանց հանդեպ։
4։5 — Ո՞ր համարն է Հակոբոսը մեջբերում այստեղ։ Հակոբոսը ոչ մի կոնկրետ համար չի մեջբերում։ Այդուհանդերձ, այս ներշնչյալ խոսքերը, հավանաբար, հիմնված են հետևյալ համարների վրա՝ Ծննդոց 6։5, 8։21, Առակաց 21։10, Գաղատացիներ 5։17։
5։20 — «Մեղավորին իր մոլորության ճանապարհից ետ դարձնողը» ո՞ւմ հոգին կփրկի մահից։ Քրիստոնյան, ով սխալ գործած մարդուն հետ է դարձնում մեղավոր ընթացքից, փրկում է զղջացող անհատի հոգին հոգևոր մահից և միգուցե հավիտենական ոչնչացումից։ Այդպես օգնելով նրան՝ նա նաև «կծածկի [մեղավորի] մեղքերի բազմությունը»։
Դասեր մեզ համար
1։14, 15. Մեղքը սկիզբ է առնում անպատշաճ, սխալ ցանկությունից։ Ուստի մեր սրտում նման ցանկություններ չպետք է փայփայենք։ Դրա փոխարեն պետք է «շարունակ մտածենք» կերտիչ բաների մասին և մեր սիրտն ու միտքը լցնենք այս բաներով (Փիլիպ. 4։8)։
2։8, 9. «Խտրականություն դնելը» հակառակ է սիրո «թագավորական օրենքին»։ Ուստի ճշմարիտ քրիստոնյաները նման բան չեն անում։
2։14–26. Մենք «փրկվում ենք հավատի միջոցով» և ոչ թե այն «գործերի շնորհիվ», որ պահանջվում էին Մովսիսական օրենքով, կամ այն գործերի, որ անում ենք որպես քրիստոնյաներ։ Մեր հավատը պետք է ավելին լինի, քան պարզապես ասելը, որ հավատում ենք Աստծուն (Եփես. 2։8, 9; Հովհ. 3։16)։ Հավատը պետք է մղի մեզ գործելու նրա կամքին ներդաշնակ։
3։13–17. «Վերին իմաստությունը», անկասկած, գերազանցում է «երկրային, մարմնավոր, դիվական» իմաստությանը։ Մենք պետք է որոնենք Աստծու իմաստությունը ինչպես թաքնված գանձեր (Առակ. 2։1–5)։
3։18. Թագավորության բարի լուրի սերմը խաղաղությամբ է ցանվում նրանց կողմից, ովքեր խաղաղություն են անում։ Շատ կարևոր է լինել խաղաղարար և ոչ թե ամբարտավան, կռվարար կամ աղմկարար։
«ԿԱՆԳՆԵՔ.... ՀԱՎԱՏՈՒՄ ԱՄՐԱՑԱԾ»
Պետրոսը հավատակիցներին հիշեցնում է երկնքում իրենց համար պահված «կենդանի հույսի» մասին։ «Դուք «ընտրյալ ցեղ եք, թագավորական քահանայություն, սուրբ ազգ»»,— ասում է առաքյալը նրանց։ Խորհուրդ տալով հնազանդության մասին՝ նա այնուհետև բոլորին հորդորում է լինել «մեկ մտքի.... ցավակից, եղբայրասեր, խորապես կարեկցող, մտքով խոնարհ» (1 Պետ. 1։3, 4; 2։9; 3։8)։
Քանի որ «[հրեա կրոնական համակարգի] վերջը մոտեցել է», Պետրոսը եղբայրներին խորհուրդ է տալիս լինել «ողջամիտ և աղոթքների հարցում՝ զգոն»։ Նա ասում է. «Պահպանե՛ք ձեր զգոնությունը, արթո՛ւն եղեք.... Դե՛մ կանգնեք [Սատանային]՝ հավատում ամրացած» (1 Պետ. 4։7; 5։8, 9)։
Սուրբգրային հարցեր և պատասխաններ
3։20–22 — Ինչպե՞ս է մկրտությունը փրկում մեզ։ Ովքեր ուզում են փրկվել, պետք է մկրտվեն։ Սակայն ինքնին մկրտությունը չի փրկում մեզ։ Փրկությունը հնարավոր է «Հիսուս Քրիստոսի հարության միջոցով»։ Մկրտության թեկնածուն պետք է հավատա, որ փրկությունը հնարավոր է դառնում միայն շնորհիվ այն բանի, որ Հիսուսը զոհաբերել է իր կյանքը, հարություն է առել և «Աստծու աջ կողմում է»՝ ունենալով իշխանություն բոլոր կենդանիների և մահացածների վրա։ Այդպիսի հավատի վրա հիմնված մկրտությունն է, որ համապատասխանում է «ութ հոգու՝ ջրերի միջով ապահով անցնելուն»։
4։6 — Ովքե՞ր էին «մահացածները», ում «բարի լուրը հռչակվեց»։ Դրանք այն մարդիկ էին, ովքեր «մեռած էին իրենց հանցանքների ու մեղքերի մեջ», այսինքն՝ ովքեր հոգևորապես մահացած էին նախքան բարի լուրը լսելը (Եփես. 2։1)։ Հավատալով բարի լուրին՝ նրանք սկսեցին «ապրել» հոգևորապես։
Դասեր մեզ համար
1։7. Որպեսզի մեր հավատը գերազանց որակ ունենա, այն պետք է փորձվի, ստուգվի։ Ամուր հավատը իրոք կարող է «հոգին կենդանի պահել» (Եբր. 10։39)։ Մենք չպետք է հետ քաշվենք հավատի փորձություններից։
1։10–12. Հրեշտակները ցանկանում էին իրենց հայացքով թափանցել Աստծուց տրված խոր ճշմարտությունների մեջ և հասկանալ դրանք, ճշմարտություններ, որոնք Աստծու մարգարեները գրեցին օծյալ քրիստոնյաների ժողովի մասին։ Սակայն դրանք պարզ դարձան միայն այն բանից հետո, երբ Եհովան սկսեց գործել ժողովի միջոցով (Եփես. 3։10)։ Չպե՞տք է մենք էլ հրեշտակների պես ձգտենք քննել «Աստծու խորունկ բաները» (1 Կորնթ. 2։10)։
2։21. Ընդօրինակելով Հիսուս Քրիստոսին՝ մենք պետք է պատրաստ լինենք չարչարվելու և նույնիսկ մահանալու հանուն Եհովայի գերիշխանության։
5։6, 7. Երբ մեր հոգսը գցում ենք Եհովայի վրա, նա օգնում է մեզ, որ շարունակենք մաքուր երկրպագությունը դնել առաջին տեղում՝ վաղվա օրով անտեղի մտահոգվելու փոխարեն (Մատթ. 6։33, 34)։
«ԵՀՈՎԱՅԻ ՕՐԸ.... ԿԳԱ»
«Մարգարեությունը երբեք մարդկանց կամքով չտրվեց,— գրում է Պետրոսը,— այլ մարդիկ Աստծու կողմից խոսեցին, քանի որ սուրբ ոգուց էին մղված»։ Մարգարեական խոսքին ուշադրություն դարձնելը կարող է պաշտպանել մեզ «սուտ ուսուցիչներից» և ապականված մարդկանցից (2 Պետ. 1։21; 2։1–3)։
Պետրոսը զգուշացնում է. «Վերջին օրերում ծաղրողներ կգան իրենց ծաղրանքներով»։ Բայց «Եհովայի օրը գողի պես կգա»։ Առաքյալը եզրափակում է նամակը տեղին խորհուրդներով՝ ուղղված նրանց, ովքեր «սպասում և իրենց մտքում ամուր պահում են այդ օրվա ներկայությունը» (2 Պետ. 3։3, 10–12)։
Սուրբգրային հարցեր և պատասխաններ
1։19 — Ո՞վ է «լուսաստղը», ե՞րբ է նա ծագում, և որտեղի՞ց գիտենք, որ դա տեղի է ունեցել։ «Լուսաստղը» Հիսուս Քրիստոսն է՝ իր Թագավորական իշխանությամբ (Հայտն. 22։16)։ 1914 թ.–ին Հիսուսը ծագեց ամբողջ ստեղծագործության առջև որպես Մեսիական Թագավոր՝ ազդարարելով նոր օրվա լուսաբացը։ Այլակերպությունը նախապես ցույց տվեց Հիսուսի փառքը և Թագավորական իշխանությունը՝ դրանով իսկ շեշտելով Աստծու մարգարեական խոսքի արժանահավատությունը։ Այդ խոսքին ուշադրություն դարձնելը լուսավորում է մեր սրտերը, և այդպիսով մենք հասկանում ենք, որ Լուսաստղը ծագել է։
2։4 — Ի՞նչ է «տարտարոսը», և ե՞րբ են ապստամբ հրեշտակները գցվել այնտեղ։ Տարտարոսը բանտանման վիճակ է, որը ոգեղեն էակների և ոչ թե մարդկանց համար է։ Այսպիսի թանձր մտավոր խավարում գտնվողները չեն կարող տեսնել Աստծու հոգևոր լույսը և չեն հասկանում նրա նպատակները։ Նրանք ապագայի ոչ մի հույս չունեն։ Եհովան Նոյի օրերում անհնազանդ հրեշտակներին գցեց տարտարոսը, և նրանք այդ ստորացված վիճակում կմնան մինչև իրենց բնաջնջումը։
3։17 — Ի՞նչ նկատի ուներ Պետրոսը՝ ասելով «նախապես այս գիտությունն ունենալով»։ Պետրոսը նկատի ուներ ապագա դեպքերի մասին նախապես իմանալը։ Այդ տեղեկությունները նրան և Աստվածաշնչի մյուս գրողներին տրվել էին Աստծու կողմից։ Քանի որ նրանց տրվել էր սահմանափակ տեղեկություն, վաղ քրիստոնյաները չէին կարող իմանալ ապագա դեպքերի բոլոր մանրամասները։ Նրանք միայն ընդհանուր առմամբ գիտեին, թե ինչ է սպասվում։
Դասեր մեզ համար
1։2, 5–7. Եթե ջանք անենք մեր մեջ մշակելու հավատ, տոկունություն և Աստծու հանդեպ նվիրվածություն, ապա Աստծու և Հիսուսի մասին մեր գիտելիքները կավելանան, բացի այդ, «ճշգրիտ գիտության հարցում անգործունյա կամ անպտուղ» չենք լինի (2 Պետ. 1։8)։
1։12–15. «Ճշմարտության մեջ ամուր հաստատված» մնալու համար մենք մշտական հիշեցումների կարիք ունենք։ Դրանք, օրինակ, ստանում ենք ժողովի հանդիպումների, անձնական ուսումնասիրության և Աստվածաշնչի ընթերցանության միջոցով։
2։2. Մենք պետք է զգույշ լինենք, որ մեր վարքով նախատինք չբերենք Եհովայի և նրա կազմակերպության վրա (Հռոմ. 2։24)։
2։4–9. Իմանալով, թե ինչ է արել Եհովան անցյալում՝ մենք կարող ենք վստահ լինել, որ նա «գիտի, թե ինչպես աստվածանվեր մարդկանց ազատի փորձությունից, իսկ անարդարներին պահի դատաստանի օրվա համար, որպեսզի կործանվեն»։
2։10–13. Թեև «փառավորները», այսինքն՝ ժողովի երեցները, ունեն թերություններ և երբեմն սխալվում են, մենք չպետք է վիրավորական խոսքեր ասենք նրանց հասցեին (Եբր. 13։7, 17)։
3։2–4, 12. Եթե մեծ ուշադրություն դարձնենք «այն խոսքերին, որոնք նախապես ասվեցին սուրբ մարգարեների կողմից, [ինչպես] նաև Տիրոջ ու Փրկչի պատվիրանին», ապա միշտ կհիշենք, որ Եհովայի օրը մոտ է։
3։11–14. Մենք, որ «սպասում ենք և մտքում ամուր ենք պահում Եհովայի օրվա ներկայությունը», պետք է՝ 1) «սուրբ վարք ունենանք»՝ պահպանելով ֆիզիկական, մտային, բարոյական և հոգևոր մաքրություն, 2) անենք շատ գործեր, որոնք արտահայտում են Աստծու հանդեպ նվիրվածություն, օրինակ՝ Թագավորության քարոզչության և աշակերտներ պատրաստելու գործը, 3) մեր վարքը և անձնավորությունը «անբիծ» պահենք աշխարհից, 4) լինենք «անարատ» և ամեն ինչ անենք՝ ելնելով մաքուր մղումներից, 5) լինենք «խաղաղության մեջ» Աստծու, մեր քրիստոնյա եղբայրների և մյուսների հետ։