Fyrri Samúelsbók

1 Í Ramataím Sófím+ í Efraímsfjöllum+ bjó maður nokkur* sem hét Elkana.+ Hann var Efraímíti og var sonur Jeróhams, sonar Elíhú, sonar Tóhú, sonar Súfs. 2 Hann átti tvær konur, önnur hét Hanna og hin Peninna. Peninna átti börn en Hanna átti engin börn. 3 Á hverju ári fór hann úr borg sinni til að tilbiðja* Jehóva hersveitanna í Síló og færa honum sláturfórn,+ en þar voru báðir synir Elí, þeir Hofní og Pínehas,+ prestar Jehóva.+

4 Dag einn þegar Elkana færði sláturfórn gaf hann Peninnu konu sinni og öllum sonum hennar og dætrum hluta af kjötinu.+ 5 Hönnu gaf hann hins vegar sérvalinn hluta því að hann elskaði hana, en Jehóva hafði ekki gefið henni nein börn.* 6 Hin konan hæddist stöðugt að henni og reyndi að særa hana af því að Jehóva hafði ekki gefið henni börn. 7 Þannig lét hún ár eftir ár. Í hvert skipti sem Hanna fór upp til húss Jehóva+ gerði hin konan gys að henni svo að hún fór að gráta og vildi ekki borða. 8 En Elkana maðurinn hennar sagði við hana: „Hanna, af hverju græturðu og hvers vegna borðarðu ekkert? Af hverju ertu svona döpur?* Er ég þér ekki betri en tíu synir?“

9 Eftir að þau höfðu lokið við að borða og drekka í Síló stóð Hanna upp og fór. Elí prestur sat þá á stól sínum við dyrastafinn á musteri Jehóva.*+ 10 Hanna var í miklu uppnámi. Hún bað til Jehóva+ og hágrét. 11 Hún vann svohljóðandi heit: „Jehóva hersveitanna, ef þú lítur á eymd ambáttar þinnar og gleymir mér ekki heldur minnist mín og gefur ambátt þinni son+ þá skal ég gefa hann þér, Jehóva, alla ævi hans og rakhnífur skal ekki snerta höfuð hans.“+

12 Hanna bað lengi til Jehóva og á meðan fylgdist Elí með munni hennar. 13 Hún baðst fyrir í hljóði. Aðeins varirnar bærðust en röddin heyrðist ekki og þess vegna hélt Elí að hún væri drukkin. 14 „Hversu lengi ætlarðu að vera drukkin? Hættu þessari víndrykkju,“ sagði Elí. 15 „Nei, herra minn,“ svaraði Hanna. „Ég hef hvorki drukkið vín né annan áfengan drykk heldur úthelli ég hjarta mínu fyrir Jehóva því að ég er að þrotum komin.+ 16 Líttu ekki á ambátt þína sem slæma manneskju. Ég hef talað svona lengi af því að ég er buguð af sorg og örvæntingu.“ 17 Elí svaraði: „Farðu í friði. Megi Guð Ísraels veita þér það sem þú baðst hann um.“+ 18 Hún svaraði: „Ég bið þig að hugsa til ambáttar þinnar með hlýju.“ Síðan fór hún leiðar sinnar, byrjaði aftur að borða og var ekki lengur döpur í bragði.

19 Morguninn eftir fóru þau snemma á fætur, krupu fyrir Jehóva og sneru síðan aftur heim til Rama.+ Elkana lagðist með Hönnu konu sinni og Jehóva bænheyrði hana.*+ 20 Áður en ár var liðið* varð Hanna barnshafandi og eignaðist son. Hún nefndi+ hann Samúel* því að „ég hef beðið Jehóva um hann,“ sagði hún.

21 Elkana fór nú ásamt allri fjölskyldu sinni til að færa Jehóva hina árlegu sláturfórn+ og heitfórn sína. 22 En Hanna fór ekki með.+ Hún sagði við manninn sinn: „Ég kem með drenginn um leið og hann er vaninn af brjósti. Þá skal hann birtast frammi fyrir Jehóva og vera þar upp frá því.“+ 23 Elkana maðurinn hennar sagði við hana: „Gerðu eins og þér þykir best.* Vertu kyrr heima þar til þú hefur vanið hann af brjósti. Megi Jehóva láta orð þín rætast.“ Hanna var því um kyrrt heima og hafði soninn á brjósti þar til hún hafði vanið hann af því.

24 Um leið og hún hafði vanið hann af brjósti tók hún hann með sér upp til Síló. Hún hafði einnig með sér þriggja vetra naut, eina efu* af mjöli og stóra vínkrukku.+ Hún kom til húss Jehóva í Síló+ ásamt barnungum syni sínum. 25 Nautinu var slátrað og síðan færðu þau Elí drenginn. 26 Hanna sagði: „Svo sannarlega sem þú lifir, herra minn, er ég konan sem stóð hérna hjá þér og bað til Jehóva.+ 27 Þetta er drengurinn sem ég bað um. Jehóva veitti mér það sem ég bað hann um.+ 28 Nú gef* ég hann Jehóva og hann skal tilheyra Jehóva alla ævi.“

Síðan kraup hann* þar frammi fyrir Jehóva.