Verum aldrei undanskotsmenn til glötunar

„Vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar.“ — HEBREABRÉFIÐ 10:39, Biblían 1912.

1. Við hvaða kringumstæður lét Pétur postuli ótta ná tökum á sér?

POSTULUNUM hlýtur að hafa verið brugðið þegar elskaður meistari þeirra, Jesús, sagði að þeir myndu allir tvístrast og yfirgefa hann. Hvernig gat það gerst þegar hann þurfti mest á þeim að halda? Pétur var einbeittur: „Þótt allir hneykslist, geri ég það aldrei.“ Pétur var djarfhuga maður. En þegar Jesús var svikinn og handtekinn tvístruðust postularnir, þeirra á meðal Pétur. Þegar Jesús var yfirheyrður síðar í húsi Kaífasar æðstaprests dokaði Pétur við í forgarðinum. En kvíðinn var hann. Er leið á nóttina hefur hann sennilega farið að óttast að Jesús og allir sem með honum voru yrðu líflátnir. Þegar einhverjir nærstaddir báru kennsl á hann og sögðu að hann hefði verið með Jesú varð hann skelfingu lostinn og afneitaði því þrívegis að hafa haft nokkur tengsl við hann. Hann þóttist ekki einu sinni þekkja hann! — Markús 14:27-31, 66-72.

2. (a) Af hverju var Pétur ekki ‚undanskotsmaður‘ þótt hann hafi orðið óttasleginn nóttina sem Jesús var handtekinn? (b) Hverju ættum við að vera staðráðin í?

² Þetta var dapurleg stund í lífi Péturs sem hann iðraðist eflaust það sem eftir var ævinnar. En var hann hugleysingi fyrst honum varð þetta á þarna um nóttina? Var hann þess konar maður sem Páll postuli hafði í huga síðar er hann skrifaði: „Vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar“? (Hebreabréfið 10:39, Biblían 1912) Flestir eru sennilega á því að Pétur hafi ekki verið þess konar maður sem Páll var að tala um. Hvers vegna? Vegna þess að Pétur varð aðeins óttasleginn um stundar sakir. Þetta var einungis skammvinn hrösun manns sem var að öllu jöfnu afburðamaður að hugrekki og trú. Mörg okkar hafa eflaust átt stundir sem við minnumst með nokkurri skömm, þegar óttinn kom aftan að okkur og varð þess valdandi að við vorum ekki eins djarfir málsvarar sannleikans og við hefðum viljað. (Samanber Rómverjabréfið 7:21-23.) Við megum vera viss um að slíkur augnabliksveikleiki gerir okkur ekki að undanskotsmönnum til glötunar. Við þurfum samt að vera staðráðin í að verða aldrei þess konar menn. Hvers vegna? Og hvernig getum við forðast það?

Hvað er það að vera undanskotsmaður til glötunar?

3. Hvernig létu spámennirnir Elía og Jónas óttann ná tökum á sér?

³ Þegar Páll postuli skrifaði um ‚undanskotsmenn‘ var hann ekki að tala um þá sem brestur hugrekki um skamma hríð. Hann þekkti eflaust til reynslu Péturs og annarra áþekkra dæma. Elía var djarfur og berorður spámaður, en þegar hin illa Jesebel drottning ógnaði lífi hans lét hann óttann ná tökum á sér og flúði sem fætur toguðu. (1. Konungabók 19:1-4) Spámaðurinn Jónas fékk alvarlegra hræðslukast. Jehóva fól honum það verkefni að fara til borgarinnar Níníve sem var alræmd fyrir ofbeldi og illsku. Jónas tók í flýti skip sem var á leið í öfuga átt til Tarsis — 3500 kílómetra í burtu! (Jónas 1:1-3) En hvorki þessir trúföstu spámenn né Pétur postuli verða réttilega kallaðir undanskotsmenn. Hvers vegna?

4, 5. (a) Hvernig getum við ráðið af samhenginu hvað Páll átti við með ‚glötun‘ í Hebreabréfinu 10:39? (b) Hvað átti Páll við með orðunum: „Vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar“?

⁴ Lítum á orð Páls í heild: „En vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar.“ Hvað átti hann við með ‚glötun‘? Gríska orðið er stundum notað um eilífa tortímingu og sú skilgreining hæfir samhenginu. Páll var nýbúinn að segja í viðvörunarskyni: „Ef vér syndgum af ásettu ráði, eftir að vér höfum öðlast þekkingu sannleikans, þá er úr því enga fórn að fá fyrir syndirnar, heldur er það óttaleg bið eftir dómi og grimmilegur eldur, sem eyða mun andstæðingum Guðs.“ — Hebreabréfið 10:26, 27.

⁵ Þegar Páll sagði trúbræðrum sínum: „Vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar“ átti hann við að hann og trúfastir kristnir lesendur bréfsins væru staðráðnir í að snúa aldrei baki við Jehóva og hætta aldrei að þjóna honum. Það væri ekkert annað en ávísun á eilífa tortímingu. Júdas Ískaríot var undanskotsmaður til glötunar og sama er að segja um aðra óvini sannleikans sem unnu af ásettu ráði gegn anda Jehóva. (Jóhannes 17:12; 2. Þessaloníkubréf 2:3) Slíkir menn eru í hópi ‚hugdeigra‘ sem tortímast eilíflega í hinu táknræna eldsdíki. (Opinberunarbókin 21:8) Við viljum aldrei vera þess konar menn.

6. Hvað vill Satan djöfullinn að við gerum?

⁶ Satan djöfullinn vill að við skjótum okkur undan til glötunar. Hann er meistari í alls konar ‚vélabrögðum‘ og veit að fyrstu skrefin í glötunarátt eru oft smá. (Efesusbréfið 6:11) Ef hann nær ekki markmiði sínu með beinum ofsóknum beitir hann lúmskari aðferðum til að reyna að grafa undan trú sannkristinna manna. Hann vill þagga niður í djörfum og kappsömum vottum Jehóva. Könnum nánar hvaða aðferðir hann notaði gegn kristnum Hebreum sem Páll skrifaði bréf sitt.

Hvernig var reynt að þvinga kristna menn til að skjóta sér undan?

7. (a) Hvernig var saga kristna safnaðarins í Jerúsalem? (b) Hvernig voru sumir lesendur Hebreabréfsins á vegi staddir andlega?

⁷ Páll mun hafa skrifað bréf sitt til Hebrea um árið 61. Saga safnaðarins í Jerúsalem var átakasaga. Eftir dauða Jesú skall á grimmileg ofsóknaralda og margir kristnir menn neyddust til að yfirgefa borgina og dreifa sér. En friður komst á eftir það svo að það fjölgaði í söfnuðinum. (Postulasagan 8:4; 9:31) Árin liðu og ofsóknar- og þrengingatímar komu og fóru. Þegar Páll skrifaði Hebreabréfið virðist hafa verið þokkalega friðsamlegt hjá söfnuðinum. Þó var þrýst á úr ýmsum áttum. Nærri þrír áratugir voru liðnir síðan Jesús boðaði eyðingu Jerúsalem. Sumum hefur trúlega þótt sem endirinn hafi dregist úr hömlu og kæmi sennilega ekki meðan þeir lifðu. Aðrir, einkum nýir í trúnni, höfðu enn ekki reynt harðar ofsóknir og vissu lítið um þörfina á þolgæði í prófraunum. (Hebreabréfið 12:4) Satan reyndi eflaust að notfæra sér aðstæðurnar. Hvaða ‚vélabrögðum‘ beitti hann?

8. Hvernig litu Gyðingar gjarnan á hinn nýstofnaða kristna söfnuð?

⁸ Samfélag Gyðinga í Jerúsalem og Júdeu fyrirleit hinn nýstofnaða kristna söfnuð. Af bréfi Páls má fá nokkra hugmynd um háðsglósurnar sem hrokafullir trúarleiðtogar Gyðinga og fylgismenn þeirra sendu kristnum mönnum. Efnislega sögðu þeir kannski: ‚Við eigum stórfenglegt, aldagamalt musteri í Jerúsalem! Við eigum göfugan æðstaprest sem gegnir þar embætti ásamt undirprestum. Við færum fórnir daglega. Við höfum lögmálið sem Móse fékk fyrir milligöngu engla og var staðfest með miklum táknum á Sínaífjalli. Þessi montni sértrúarflokkur, þessir kristnu menn eru fráhvarfsmenn frá gyðingdómnum og eiga ekkert af þessu!‘ Hafði þessi fyrirlitning tilætluð áhrif? Það er greinilegt að sumir kristnir Hebrear létu þessar árásir angra sig. Bréf Páls kom þeim til hjálpar á réttum tíma.

Þeir skyldu aldrei verða undanskotsmenn til glötunar

9. (a) Hvað gengur eins og rauður þráður gegnum Hebreabréfið? (b) Í hvaða skilningi þjónuðu kristnir menn í betra musteri en því sem var í Jerúsalem?

⁹ Lítum á tvær ástæður sem Páll gaf bræðrum sínum og systrum í Júdeu fyrir því að vera ekki undanskotsmenn til glötunar. Fyrri ástæðan er yfirburðir hins kristna tilbeiðslufyrirkomulags sem gengur eins og rauður þráður gegnum Hebreabréfið. Musterið í Jerúsalem var einungis eftirmynd einhvers miklu meira — hins andlega musteris Jehóva sem ‚ekki var með höndum gert.‘ (Hebreabréfið 9:11) Kristnir menn nutu þeirra sérréttinda að þjóna í þessu andlega tilbeiðslufyrirkomulagi. Þeir þjónuðu betri sáttmála, hinum löngu fyrirheitna nýja sáttmála sem átti sér meðalgangara meiri en Móse, það er að segja Jesú Krist. — Jeremía 31:31-34.

10, 11. (a) Hvers vegna var Jesús ekki óhæfur til að þjóna sem æðstiprestur í hinu andlega musteri sökum ætternis? (b) Á hvaða hátt var Jesús betri æðstiprestur en sá sem þjónaði í musterinu í Jerúsalem?

¹⁰ Kristnir menn áttu sér miklu betri æðstaprest, Jesú Krist. Hann var ekki afkomandi Arons heldur æðstiprestur „að hætti Melkísedeks.“ (Sálmur 110:4) Melkísedek var konungur og æðstiprestur í Salem fortíðar en ætterni hans er á huldu. Hann var því viðeigandi spádómleg táknmynd um Jesú, enda var prestdómur Jesú ekki háður ófullkomnu, mennsku ætterni heldur byggður á miklu æðri forsendum — eiði Jehóva Guðs. Líkt og Melkísedek þjónar Jesús ekki aðeins sem æðstiprestur heldur einnig sem konungur, og hann deyr aldrei. — Hebreabréfið 7:11-21.

¹¹ Ólíkt æðstaprestinum í musterinu í Jerúsalem þurfti Jesús ekki að færa fórnir ár eftir ár. Hann fórnaði fullkomnu lífi sínu í eitt skipti fyrir öll. (Hebreabréfið 7:27) Allar fórnirnar, sem færðar voru í musterinu, voru aðeins skuggi eða tákn þeirrar sem Jesús færði. Fullkomin fórn hans veitti raunverulega syndafyrirgefningu öllum sem iðkuðu trú. Páll segir að þessi æðstiprestur sé hinn sami, óbreytanlegi Jesús og kristnir menn í Jerúsalem höfðu þekkt — auðmjúkur, góður og getur „séð aumur á veikleika vorum“ — og það var líka uppörvandi. (Hebreabréfið 4:15; 13:8) Þessir smurðu kristnu menn áttu í vændum að þjóna sem undirprestar Krists. Hvernig gat þá hvarflað að þeim að snúa aftur til ‚hins veika, fátæklega‘ og spillta gyðingdóms? — Galatabréfið 4:9.

12, 13. (a) Hvaða önnur ástæða var fyrir því að skjóta sér ekki undan, að sögn Páls? (b) Hvernig var þolgæði kristinna Hebrea þeim hvatning til að vera ekki undanskotsmenn til glötunar?

¹² Rétt eins og þessi rök nægðu ekki bendir Páll Hebreunum á aðra ástæðu fyrir því að skjóta sér aldrei undan til glötunar, en það var þolgæðið sem þeir sjálfir höfðu sýnt. Hann skrifaði: „Minnist fyrri daga, er þér höfðuð tekið á móti ljósinu, hvernig þér urðuð að þola mikla raun þjáninga.“ Hann minnir þá á að þeir hafi verið „hafðir að augnagamni,“ smánaðir og aðþrengdir. Sumir höfðu setið í fangelsi en aðrir þjáðst með bandingjunum og stutt þá. Já, þeir höfðu sýnt aðdáunarverða trú og þolgæði. (Hebreabréfið 10:32-34) En af hverju bað Páll þá að ‚minnast‘ þessara þjáninga? Var það ekki frekar letjandi en hitt?

¹³ Það var öðru nær. Að ‚minnast fyrri daga‘ minnti Hebreana á hvernig Jehóva hafði haldið þeim uppi í prófraunum. Með hjálp hans höfðu þeir staðist margar af árásum Satans. Páll skrifaði: „Guð er ekki ranglátur. Hann gleymir ekki verki yðar og kærleikanum, sem þér auðsýnduð nafni hans.“ (Hebreabréfið 6:10) Já, Jehóva mundi eftir öllum trúarverkum þeirra og geymdi þau í takmarkalausu minni sínu. Við erum minnt á hvatningu Jesú um að safna fjársjóðum á himni sem þjófar geta ekki stolið og mölur og ryð fá ekki eytt. (Matteus 6:19-21) Það eina sem getur eytt þessum fjársjóðum er að við skjótum okkur undan til glötunar. Þá væri þeim fjársjóðum kastað á glæ sem við höfum safnað á himni. Það var sannarlega ærin ástæða fyrir kristna Hebrea til að fara aldrei út á þá braut. Hvers vegna að sóa áralangri trúfastri þjónustu? Það var bæði rétt og miklu betra að halda þolgóður áfram.

Við ættum aldrei að vera undanskotsmenn til glötunar

14. Hvaða þrautir blasa við okkur líkt og kristnum mönnum á fyrstu öld?

¹⁴ Sannkristnir menn nú á tímum hafa jafnríka ástæðu til að vera ekki undanskotsmenn. Við skulum fyrst hafa hugfast hvílík blessun hreina tilbeiðslan er sem Jehóva hefur gefið okkur. Líkt og kristnir menn á fyrstu öld megum við þola það að áhangendur hinna vinsælli trúarbragða gera gys að okkur og benda hróðugir á trúarlegar glæsibyggingar og ævafornar hefðir. En Jehóva fullvissar okkur um að hann hafi velþóknun á tilbeiðslu okkar. Raunar njótum við blessunar núna sem frumkristnir menn nutu ekki. ‚Hvernig getur það verið?‘ spyrðu kannski. Þegar allt kemur til alls varð hið andlega musteri til á þeirra tímum. Kristur varð æðstiprestur þess við skírn sína árið 29. Sumir þeirra höfðu séð son Guðs og kraftaverkin sem hann gerði. Jafnvel eftir dauða hans voru unnin kraftaverk. En eins og spáð var liðu þessar gáfur undir lok um síðir. — 1. Korintubréf 13:8.

15. Hvaða spádóm sjá sannkristnir menn uppfyllast núna og hvað þýðir það fyrir okkur?

¹⁵ Við lifum aftur á móti þýðingarmikla uppfyllingu hins víðtæka musterisspádóms í 40.-48. kafla Esekíelsbókar.a Við höfum því séð hið hreina tilbeiðslufyrirkomulag Guðs endurreist. Þetta andlega musteri hefur verið hreinsað af allri trúarlegri mengun og skurðgoðadýrkun. (Esekíel 43:9; Malakí 3:1-5) Hugsaðu þér hvílíka yfirburði þessi hreinsun hefur gefið okkur.

16. Hvaða dapurlega framvindu horfðu kristnir menn á fyrstu öld upp á?

¹⁶ Kristni söfnuðurinn virtist ekki eiga bjarta framtíð fyrir sér á fyrstu öldinni. Jesús sagði að hann væri eins og nýsáður hveitiakur sem illgresi væri sáð í svo að hveitið yrði næstum óþekkjanlegt frá illgresinu. (Matteus 13:24-30) Og svo fór. Fráhvarfið var byrjað að dafna undir lok fyrstu aldar og hinn aldurhnigni Jóhannes postuli var sá síðasti sem hélt aftur af spillingunni. (2. Þessaloníkubréf 2:6; 1. Jóhannesarbréf 2:18) Skömmu eftir dauða postulanna kom fram aðgreind klerkastétt sem gekk í einkennisklæðum og kúgaði hjörðina. Fráhvarfið breiddist út eins og drep í holdi. Þetta var dapurlegt fyrir trúfasta kristna menn. Þeir sáu spillta guðsdýrkun yfirbuga hið hreina tilbeiðslufyrirkomulag — innan við öld eftir að Kristur stofnaði söfnuðinn.

17. Í hvaða skilningi hefur kristni söfnuðurinn staðið lengur nú á dögum en á fyrstu öldinni?

¹⁷ Líttu nú á andstæðu. Hrein tilbeiðsla hefur staðið lengur núna en tímann fram að dauða postulanna. Frá því að fyrsta tölublað þessa tímarits kom út árið 1879 hefur Jehóva hreinsað tilbeiðsluna jafnt og þétt og það hefur reynst mikil blessun. Jehóva og Kristur Jesús gengu í hið andlega musteri árið 1918 til að hreinsa það. (Malakí 3:1-5) Frá árinu 1919 hefur tilbeiðslufyrirkomulag Jehóva Guðs verið fágað stig af stigi. Skilningur okkar á spádómum og meginreglum Biblíunnar er orðinn skýrari. (Orðskviðirnir 4:18) Hverjum er það að þakka? Ekki ófullkomnum mönnum. Enginn nema Jehóva og sonur hans, sem er höfuð safnaðarins, hafa getað verndað fólk sitt gegn spillingu á þessum spillingartímum. Við skulum því aldrei láta undir höfuð leggjast að þakka Jehóva fyrir að leyfa okkur að eiga þátt í hreinni tilbeiðslu nú á tímum. Og verum staðráðin í að vera aldrei undanskotsmenn til glötunar.

18. Hvaða ástæðu höfum við til að vera aldrei undanskotsmenn til glötunar?

¹⁸ Við höfum aðra ástæðu til að hafna hugleysi og undanskoti líkt og þessir kristnu Hebrear, en það er þolgæðið sem við höfum sjálf sýnt. Hvort sem við erum nýlega byrjuð að þjóna Jehóva eða höfum þjónað honum trúföst um áratuga skeið höfum við borið sjálfum okkur vitni með kristilegum verkum. Margir hafa sætt ofsóknum sem birst hafa í fangavist, bönnum, grimmdarverkum eða eignamissi. Mörg okkar hafa mátt þola andstöðu frá fjölskyldunni, fyrirlitningu, háð og skeytingarleysi. Öll höfum við verið þolgóð og haldið áfram að þjóna Jehóva í trúfesti, þrátt fyrir þrautir og prófraunir lífsins. Með þrautseigju okkar höfum við safnað okkur fjársjóði á himni. Jehóva gleymir því ekki. Þetta er ekki rétti tíminn til að skjóta sér undan og snúa aftur til hins spillta heimskerfis sem við kvöddum. Af hverju að láta allt erfiði okkar verða til einskis núna þegar ‚harla skammur tími‘ er til endalokanna? — Hebreabréfið 10:37.

19. Hvað er fjallað um í greininni á eftir?

¹⁹ Já, verum staðráðin í að vera „ekki undanskotsmenn til glötunar, heldur menn trúarinnar til sáluhjálpar.“ (Hebreabréfið 10:39, Biblían 1912) Hvernig getum við tryggt að við séum þess konar menn og hvernig getum við hjálpað trúsystkinum okkar að vera það líka? Um það er fjallað í greininni á eftir.

Verum menn trúarinnar

„Vér erum . . . menn trúarinnar til sáluhjálpar.“ — HEBREABRÉFIÐ 10:39, Biblían 1912.

1. Hvers vegna má segja að trú allra hollra þjóna Jehóva sé dýrmæt?

NÆST þegar þú kemur í ríkissal, sem er fullur af dýrkendum Jehóva, skaltu doka við og líta í kringum þig. Veltu fyrir þér hvernig trú þeirra sýnir sig á marga ólíka vegu. Þú sérð aldraða sem hafa þjónað Jehóva um áratuga skeið, unglinga sem standast daglega hópþrýsting og foreldra sem leggja hart að sér við að ala börnin upp í guðsótta. Þarna eru öldungar og safnaðarþjónar sem gegna ýmiss konar ábyrgðarstörfum. Já, þú sérð andlega bræður og systur á öllum aldri sem yfirstíga alls konar hindranir til að þjóna Jehóva. Trú þeirra allra er dýrmæt. — 1. Pétursbréf 1:7.

2. Af hverju eru ráð Páls í 10. og 11. kafla Hebreabréfsins gagnleg fyrir okkur núna?

² Fáir ófullkomnir menn, ef nokkur, hafa skilið gildi trúarinnar betur en Páll postuli. Hann benti á að sönn trú leiði til „sáluhjálpar.“ (Hebreabréfið 10:39, Biblían 1912) En hann vissi að trúin sætir árásum í þessum trúlausa heimi og reynt er að grafa undan henni. Hann hafði verulegar áhyggur af kristnum Hebreum í Jerúsalem og Júdeu sem þurftu að berjast fyrir trú sinni. Þegar við lítum á brot úr 10. og 11. kafla Hebreabréfsins skulum við taka eftir hvernig Páll fer að því að byggja upp trú þeirra. Jafnframt skulum við veita athygli hvernig við getum byggt upp sterkari trú hjá sjálfum okkur og þeim sem standa okkur nærri.

Sýnum að við treystum hver öðrum

3. Hvernig sýna orð Páls í Hebreabréfinu 10:39 að hann treysti bræðrum sínum og systrum í trúnni?

³ Það fyrsta, sem við tökum kannski eftir, er jákvæð afstaða Páls til lesenda sinna. Hann skrifar: „En vér erum ekki undanskotsmenn til glötunar, heldur menn trúarinnar til sáluhjálpar.“ (Hebreabréfið 10:39, Biblían 1912) Páll væntir hins besta af trúbræðrum sínum, ekki hins versta. Við tökum líka eftir að hann segir „vér.“ Hann var réttlátur maður. En hann talar ekki með yfirlæti til lesenda eins og hann sé miklu réttlátari en þeir. (Samanber Prédikarann 7:16.) Hann telur sjálfan sig með þeim. Hann lætur í ljós það traust að hann og trúfastir kristnir lesendur hans muni allir yfirstíga þær stóru hindranir sem við þeim blasa, að þeir verði hugrakkir og skjóti sér ekki undan til glötunar, og að þeir reynist menn trúarinnar.

4. Af hverju treysti Páll trúsystkinum sínum?

⁴ Hvernig gat Páll haft þetta traust? Var hann blindur á galla hinna kristnu Hebrea? Nei, hann gaf þeim markviss ráð til að auðvelda þeim að sigrast á andlegum göllum sínum. (Hebreabréfið 3:12; 5:12-14; 6:4-6; 10:26, 27; 12:5) Páll hafði að minnsta kosti tvær góðar ástæður til að treysta bræðrum sínum. (1) Hann líkti eftir Jehóva og leitaðist við að sjá fólk sömu augum og hann, það er að segja að horfa minna á gallana en meira á góðu eiginleikana og getu manna að gera rétt eftirleiðis. (Sálmur 130:3; Efesusbréfið 5:1) (2) Hann treysti skilyrðislaust á kraft heilags anda. Hann vissi að engir tálmar og enginn mannlegur veikleiki gæti komið í veg fyrir að Jehóva veitti „ofurmagn kraftarins“ hverjum kristnum manni sem leitaðist við að þjóna honum í trúfesti. (2. Korintubréf 4:7; Filippíbréfið 4:13) Páll var því ekki að treysta bræðrum sínum og systrum óverðugum, af óraunsæi eða í blindri bjartsýni. Traust hans byggðist á sterkum og biblíulegum grunni.

5. Hvernig getum við líkt eftir trausti Páls og hver verður líklega árangurinn?

⁵ Traust Páls var tvímælalaust smitandi. Það hlýtur að hafa verið mjög mikils virði fyrir söfnuðina í Jerúsalem og Júdeu að hann skyldi vera svona uppörvandi við þá í bréfinu. Hvatning hans hjálpaði kristnum Hebreum að vera staðráðnir í hjarta sér að vera menn trúarinnar, þrátt fyrir nístandi fyrirlitningu og hrokafullt skeytingarleysi andstæðinganna af hópi Gyðinga. Getum við gert það sama hvert fyrir annað? Það er afskaplega auðvelt að sjá ekkert í fari bræðra okkar annað en ótal galla og duttlunga. (Matteus 7:1-5) En við hjálpum hvert öðru miklu meira með því að taka eftir einstakri trú hvers og eins og meta hana að verðleikum. Það eru meiri líkur á að trúin vaxi við slíka hvatningu. — Rómverjabréfið 1:11, 12.

Viðeigandi notkun á orði Guðs

6. Hvað var Páll að vitna í þegar hann skrifaði orðin í Hebreabréfinu 10:38?

⁶ Páll beitti Ritningunni líka fagmannlega til að byggja upp trú samþjóna sinna. Hann skrifaði til dæmis: „Minn réttláti mun lifa fyrir trúna, en skjóti hann sér undan, þá hefur sála mín ekki velþóknun á honum.“ (Hebreabréfið 10:38) Hann vitnar hér í Habakkuk spámann.a Lesendur bréfsins, kristnir Hebrear, voru gagnkunnugir spádómsbókunum, svo að þeir hafa að öllum líkindum kannast við þessi orð. Markmið Páls var að styrkja trú kristinna manna í Jerúsalem og nágrenni um árið 61 svo að það var vel til fundið að skírskota til Habakkuks. Af hverju?

7. Hvenær skrifaði Habakkuk spádóm sinn og hvernig var ástandið í Júda á þeim tíma?

⁷ Habakkuk skrifaði bók sína að öllum líkindum rétt ríflega tveim áratugum fyrir eyðingu Jerúsalem árið 607 f.o.t. Í sýn sá spámaðurinn „hina harðgjöru og ofsafullu“ Kaldea (Babýloníumenn) steypa sér yfir Júda, eyða Jerúsalem og gleypa þjóðir í leiðinni. (Habakkuk 1:5-11) En slík ógæfa hafði verið boðuð frá dögum Jesaja meira en öld áður. Á dögum Habakkuks lauk góðri stjórn Jósía konungs, Jójakím tók við konungdómi og illskan tók að blómstra í Júda á nýjan leik. Jójakím ofsótti og myrti jafnvel þá sem töluðu í nafni Jehóva. (2. Kroníkubók 36:5; Jeremía 22:17; 26:20-24) Er nokkur furða að Habakkuk skyldi hrópa í angist: „Hversu lengi . . . [Jehóva].“ — Habakkuk 1:2.

8. Hvers vegna var fordæmi Habakkuks gagnlegt fyrir kristna menn á fyrstu öld og fyrir okkur núna?

⁸ Habakkuk vissi ekki hve nærri eyðing Jerúsalem var. Kristnir menn á fyrstu öld vissu ekki heldur hvenær gyðingakerfið liði undir lok. Og við vitum ekki ‚daginn eða stundina‘ þegar dómi Jehóva verður fullnægt yfir þessu illa heimskerfi. (Matteus 24:36) Við skulum því taka eftir tvíþættu svari Jehóva til Habakkuks. Í fyrsta lagi fullvissar hann spámanninn um að endirinn komi á tilsettum tíma. Hann mun „ekki undan líða,“ sagði Guð, þótt hann gæti virst dragast frá mannlegum bæjardyrum séð. (Habakkuk 2:3) Í öðru lagi minnir Jehóva Habakkuk á að ‚hinn réttláti muni lifa fyrir trúfesti sína.‘ (Habakkuk 2:4) Þetta eru fögur og einföld sannindi. Meginmálið er ekki hvenær endirinn kemur heldur hvort við höldum áfram að lifa í trúnni.

9. Hvernig lifðu hlýðnir þjónar Jehóva vegna trúfesti sinnar (a) árið 607 f.o.t.? (b) árið 66 e.o.t.? (c) Af hverju er mikilvægt að styrkja trúna?

⁹ Jerúsalem var eytt árið 607 f.o.t. og Jeremía, Barúk ritari hans, Ebed-Melek og hinir dyggu Rekabítar sáu loforð Jehóva við Habakkuk rætast. Þeir ‚lifðu‘ þegar þeir komust undan hræðilegri tortímingu Jerúsalem. Hvers vegna? Jehóva umbunaði þeim trúfesti þeirra. (Jeremía 35:1-19; 39:15-18; 43:4-7; 45:1-5) Kristnir Hebrear á fyrstu öld hljóta einnig að hafa brugðist vel við ráðleggingum Páls því að þeir hlýddu trúfastlega viðvörun Jesú og flúðu eftir að rómverskar hersveitir réðust á Jerúsalem árið 66 en hörfuðu svo án sýnilegs tilefnis. (Lúkas 21:20, 21) Þeir lifðu vegna trúfesti sinnar. Við lifum líka áfram ef við reynumst trúföst þegar endirinn kemur. Það er þýðingarmikil ástæða til að styrkja trú okkar núna.

Ljóslifandi fordæmi um trú

10. Hvernig lýsir Páll trú Móse og hvernig getum við líkt eftir henni?

¹⁰ Páll benti líka á áhrifamikil dæmi til að byggja upp trú lesendanna. Þegar þú lest 11. kafla Hebreabréfsins skaltu taka eftir hvernig hann dregur fram ljóslifandi dæmi úr Biblíunni. Hann segir til dæmis að Móse hafi verið „öruggur eins og hann sæi hinn ósýnilega.“ (Hebreabréfið 11:27) Með öðrum orðum var Jehóva svo raunverulegur í huga Móse að það var eins og hann sæi hinn ósýnilega Guð. Er hægt að segja hið sama um okkur? Það er hægðarleikur að segjast eiga samband við Jehóva en það kostar vinnu að styrkja það og byggja upp. Og þá vinnu verðum við að leggja á okkur. Er Jehóva okkur svo raunverulegur að við höfum hann með í ráðum þegar við tökum ákvarðanir, þar á meðal þær sem virðast smávægilegar? Þess konar trú hjálpar okkur að standast hvaða andstöðu sem er.

11, 12. (a) Undir hvaða kringumstæðum kann trú Enoks að hafa verið reynd? (b) Hvaða hvetjandi umbun fékk Enok?

¹¹ Og lítum á trú Enoks. Það er erfitt að gera sér í hugarlund þá andstöðu sem mætti honum. Hann þurfti að flytja harðan dómsboðskap gegn óguðlegum mönnum á þeim tíma. (Júdasarbréfið 14, 15) Ofsóknirnar, sem ógnuðu lífi þessa trúfasta manns, virðast hafa verið svo grimmilegar og ofsalegar að Jehóva „nam hann burt“ með því að svæfa hann dauðasvefni áður en óvinirnir gátu lagt hendur á hann. Enok sá því ekki uppfyllingu spádómsins sem hann bar fram. En honum var gefin gjöf sem var að sumu leyti betri. — Hebreabréfið 11:5; 1. Mósebók 5:22-24.

¹² Páll segir: „Áður en [Enok] var burt numinn, hafði hann fengið þann vitnisburð, ‚að hann hefði verið Guði þóknanlegur.‘“ (Hebreabréfið 11:5) Hvað þýðir þetta? Áður en Enok sofnaði dauðasvefni kann hann að hafa séð einhvers konar sýn, kannski um jarðneska paradís þar sem hann vaknar í náinni framtíð. Að minnsta kosti lét Jehóva hann vita að hann hefði velþóknun á trúfesti hans. Enok hafði glatt hjarta Jehóva. (Samanber Orðskviðina 27:11.) Finnst þér ekki hrífandi að hugsa um Enok? Langar þig til að lifa í trúnni eins og hann? Veltu þá fyrir þér raunsönnum dæmum um reynslu fólks. Vertu staðráðinn í að lifa í trú dag frá degi. Og mundu að menn trúarinnar þjóna ekki Jehóva með dagsetningu í huga eða ákveðinn eindaga þegar hann á að vera búinn að uppfylla öll fyrirheit sín fyrir. Við erum staðráðin í að þjóna Jehóva að eilífu! Það er allra besti lífsvegurinn í þessu heimskerfi og í því næsta.

Að verða sterkari í trúnni

13, 14. (a) Hvernig geta orð Páls í Hebreabréfinu 10:24, 25 stuðlað að ánægjulegum samkomum? (b) Til hvers eru kristnar samkomur fyrst og fremst haldnar?

¹³ Páll benti kristnum Hebreum á margar raunhæfar leiðir til að styrkja trúna. Lítum á tvær. Við þekkjum trúlega hvatningu hans í Hebreabréfinu 10:24, 25 um að sækja kristnar samkomur reglulega. En munum að innblásin orð Páls þarna gefa ekki í skyn að við eigum að vera óvirkir áhorfendur á þessum samkomum. Hann lýsir samkomunum sem tækifæri til að kynnast hvert öðru, hvetja hvert annað til að þjóna Guði enn betur og uppörva hvert annað. Við eigum að gefa, ekki aðeins þiggja. Það á drjúgan þátt í því að gera samkomurnar ánægjulegar. — Postulasagan 20:35.

¹⁴ En fyrst og fremst sækjum við kristnar samkomur til að tilbiðja Jehóva Guð. Við gerum það með því að sameinast í bæn og söng, með því að hlusta vel og með því að bera fram „ávöxt vara“ honum til lofs þegar við svörum á samkomunum og erum með verkefni á dagskránni. (Hebreabréfið 13:15) Ef við höfum þessi markmið í huga og vinnum að þeim á öllum samkomum, þá fer ekki hjá því að trúin byggist upp í hvert sinn.

15. Af hverju hvatti Páll kristna Hebrea til að halda fast við boðunarstarfið og af hverju á sama hvatning við núna?

¹⁵ Boðunarstarfið er önnur leið til að byggja upp trúna. Páll skrifaði: „Höldum fast við játningu vonar vorrar án þess að hvika, því að trúr er sá, sem fyrirheitið hefur gefið.“ (Hebreabréfið 10:23) Maður hvetur aðra til að halda fast við eitthvað ef hætta virðist á að þeir séu að sleppa því. Satan reyndi vissulega að þvinga þessa kristnu Hebrea til að sleppa boðunarstarfinu, og hann reynir líka að þvinga fólk Guðs til þess núna. Hvað eigum við að gera andspænis þessum þvingunum? Athugum hvað Páll gerði.

16, 17. (a) Hvernig fékk Páll djörfung í boðunarstarfinu? (b) Hvaða ráðstafanir ættum við að gera ef einhver þáttur boðunarstarfsins vex okkur í augum?

¹⁶ Hann skrifaði kristnum mönnum í Þessaloníku: „Yður er kunnugt, að vér höfðum áður þolað illt og verið misþyrmt í Filippí, en Guð gaf oss djörfung til að tala til yðar fagnaðarerindi Guðs, þótt baráttan væri mikil.“ (1. Þessaloníkubréf 2:2) Hvernig var Páli og félögum hans „misþyrmt“ í Filippí? Sumir fræðimenn segja að gríska orðið, sem Páll notar hér, lýsi móðgandi, svívirðilegri og hryllilegri meðferð. Ráðamenn í Filippí höfðu húðstrýkt þá, varpað þeim í fangelsi og fellt stokk á fætur þeim. (Postulasagan 16:16-24) Hvaða áhrif hafði þessi illa meðferð á Pál? Var hann hræddur og hnípinn í Þessaloníku sem var næsta borg á trúboðsferð hans? Nei, hann sýndi „djörfung.“ Hann sigraðist á óttanum og hélt áfram að prédika djarflega.

¹⁷ Hvaðan kom Páli þessi djörfung? Kom hún innan frá? Nei, hann sagði að ‚Guð hefði gefið‘ sér djörfungina. Handbók fyrir biblíuþýðendur segir að það megi þýða þessi orð: „Guð tók óttann úr hjörtum okkar.“ Ef þú ert ekki sérlega djarfmannlegur í boðunarstarfinu eða ef einhver þáttur boðunarstarfsins vex þér sérstaklega í augum, gætirðu beðið Jehóva að gera það sama fyrir þig og hann gerði fyrir Pál. Biddu hann að taka óttann úr hjarta þér. Biddu hann að hjálpa þér að taka í þig kjark til starfsins. Og gerðu eitthvað fleira raunhæft í málinu. Til dæmis geturðu beðið um samstarf við einhvern sem er fær í þeirri grein boðunarstarfsins sem þér finnst erfið. Þetta getur verið boðunarstarf á viðskiptasvæðum, götum, í síma eða óformleg prédikun. Kannski er félagi þinn fús til að eiga frumkvæðið fyrst í stað. Fylgstu þá með og lærðu. En hertu svo upp hugann og reyndu.

18. Hvaða blessunar getum við notið ef við sýnum af okkur djörfung í boðunarstarfinu?

¹⁸ Ef þú sýnir af þér djörfung skaltu leiða hugann að árangrinum sem þú getur séð af því. Ef þú þraukar og missir ekki kjarkinn er líklegt að þú upplifir margt ánægjulegt í boðunarstarfinu sem þú færir ella á mis við. (Sjá rammagrein á bls. 31.) Þú veist að þú hefur glatt Jehóva með því að gera það sem þú átt erfitt með. Þú finnur fyrir blessun hans og hjálp til að sigrast á óttanum. Trúin styrkist. Í rauninni geturðu ekki byggt upp trú annarra án þess að styrkja þína eigin trú í leiðinni. — Júdasarbréfið 20, 21.

19. Hvaða dýrmæt laun eiga „menn trúarinnar“ í vændum?

¹⁹ Megir þú halda áfram að styrkja trú þína og þeirra sem þú umgengst. Þú getur uppbyggt sjálfan þig og aðra með því að nota orð Guðs fagmannlega, með því að kynna þér ljóslifandi trúarfordæmi í Biblíunni, með því að búa þig undir kristnar samkomur og taka þátt í þeim og með því að halda fast í hin dýrmætu sérréttindi að boða trúna meðal almennings. Ef þú gerir það máttu vera viss um að þú sért ‚maður trúarinnar.‘ Og mundu að þess konar menn eiga dýrmæt laun í vændum. Þeir eru „menn trúarinnar til sáluhjálpar.“b Megi trú þín halda áfram að vaxa og megi Jehóva Guð varðveita líf þitt að eilífu!

[Neðanmáls]