Ayub

3 Sakwisé kuwi, Ayub mulai ngomong lan nyumpahi dina lairé.+ 2 Ayub kandha,

 3 ”Kuduné ora ana dina pas aku lair,+

Lan ora ana bengi pas ana sing ngomong, ’Ana bayi lanang sing wis lair.’

Kuduné ora ana sing ngrasa seneng ing dina kuwi,

Kuduné dina kuwi ora ana ing tanggalan.

 8 Kuduné dina kuwi disumpahi karo wong-wong sing nyumpahi,

Yaiku wong-wong sing isa nggugah baya.*+

Kuduné bengi ngentèni padhang sing ora bakal teka

Lan ora ndelok sinar wektu ésuk.

10 Ibuku nglairké aku ing dina kuwi,+

Lan saiki uripku susah banget.

12 Ngapa kok ibuku mangku aku

Lan nyusoni aku?

13 Nèk wektu kuwi aku mati, mesthi aku wis turu pénak banget,+

Turu angler lan ngrasa tenang+

14 Bareng karo para raja ing bumi lan para penaséhaté,

Sing mbangun panggonan-panggonan sing saiki dadi reruntuhan,

15 Utawa karo para pangéran* sing nduwé emas,

Sing omahé kebak pérak.

16 Ngapa kok aku ora kaya bayi sing gugur waé,

Kaya bocah sing ora tau ndelok padhang?

17 Wektu mati, wong jahat ora bakal ngrasa kuwatir manèh,

Lan wong sing kesel isa istirahat.+

19 Wektu mati, wong mlarat utawa sugih ora ana bédané,+

Lan budhak dibébaské saka majikané.

20 Ngapa Gusti Allah nggawé wong sing susah tetep urip*

Lan mènèhi urip marang wong sing sengsara?+

22 Wong-wong kuwi bahagia

Lan seneng banget nèk isa mati.

23 Ngapa Gusti Allah nggawé wong sing ora nduwé harapan tetep urip,*

Sing ora diwènèhi jalan keluar karo Gusti Allah?+

24 Sambatku wis dadi pangananku,+

Lan tangisanku+ kaya banyu sing mili ing kali.

25 Apa sing tak kuwatirké akhiré tak alami,

Lan apa sing nggawé aku wedi akhiré kelakon.

26 Aku ora ayem, ora tentrem, lan ora tenang,

Lan kesusahanku ora ana entèké.”