ოთხშაბათი, 13 ივნისი
იეჰოვას ხელი არ დამოკლებულა ისე, რომ ვერ იხსნას (ეს. 59:1).
მალევე მას შემდეგ, რაც ისრაელები ეგვიპტის მონობიდან სასწაულებრივად გათავისუფლდნენ, ამალეკელები თავს დაესხნენ მათ. მოსეს მითითებისამებრ იესო ნავეს ძე გაბედულად გაუძღვა ისრაელებს ბრძოლაში, მოსე, აარონი და ხური კი ახლომდებარე გორაზე ავიდნენ, საიდანაც კარგად მოჩანდა ბრძოლის ველი. მოსეს მოქმედებამ ისრაელებს გამარჯვება მოუტანა. მას ხელში ჭეშმარიტი ღვთის ჯოხი ეჭირა და ცისკენ ჰქონდა აწვდილი. ვიდრე ხელები აპყრობილი ჰქონდა, იეჰოვა ამარჯვებინებდა ისრაელებს, მაგრამ როგორც კი დაუმძიმდებოდა ხელები და ჩამოუშვებდა მათ, ამალეკელები სძლევდნენ ისრაელებს. მაშინ აარონმა და ხურმა დაუყოვნებლივ „აიღეს . . . ქვა, დადეს და ზედ დაჯდა [მოსე]. აარონსა და ხურს კი მისი ხელები ეჭირათ, ერთს — ერთი მხრიდან, მეორეს — მეორე მხრიდან. აწვდილი ჰქონდა მას ხელები მზის ჩასვლამდე“. ამგვარად, ისრაელებმა ღვთის ძლევამოსილი ხელის წყალობით გაიმარჯვეს (გამ. 17:8—13). w16.09 1:5—7
ხუთშაბათი, 14 ივნისი
მინდა ვაკეთო, რაც სწორია, მაგრამ თან მდევს ცუდი (რომ. 7:21).
პავლე სრულად იყო დარწმუნებული, რომ გაიმარჯვებდა საკუთარ თავზე, თუ ლოცვით მიენდობოდა იეჰოვას და რწმენას გამოავლენდა ქრისტეს გამოსასყიდის მიმართ. ჩვენც შევძლებთ ხორციელ სისუსტეებზე გამარჯვებას, თუ მივბაძავთ პავლეს, რწმენას გამოვავლენთ გამოსასყიდის მიმართ და საკუთარ ძალაზე დანდობის ნაცვლად, ბოლომდე მივენდობით იეჰოვას. ზოგჯერ შეიძლება იეჰოვამ საჭიროდ ჩათვალოს, დავანახვოთ, რამდენად გვაღელვებს ესა თუ ის საკითხი. დავუშვათ, ჩვენ (ან ჩვენი ოჯახის წევრი) სერიოზული დაავადებით ვიტანჯებით ან უსამართლოდ გვექცევიან. ამ დროს იეჰოვასადმი სრულ ნდობას ვაჩვენებთ, თუ მხურვალედ ვლოცულობთ და ვთხოვთ ძალას ერთგულების, სიხარულისა და სულიერი წონასწორობის შესანარჩუნებლად (ფილ. 4:13). როგორც პავლეს დროს, ისე ჩვენს დღეებში მცხოვრები ბევრი ქრისტიანის მაგალითიდან ჩანს, რომ ლოცვას შეუძლია, ძალა განგვიახლოს და დაგვარწმუნოს, რომ ბრძოლის გაგრძელება ღირს. w16.09 2:14, 15
პარასკევი, 15 ივნისი
ბერძნულენოვანმა იუდეველებმა დრტვინვა დაიწყეს . . . [ებრაულენოვანი იუდეველების] გამო (საქ. 6:1).
ადრინდელი ქრისტიანული კრების ზრდასთან ერთად დისკრიმინაციამ იჩინა თავი. ბერძნულენოვანმა იუდეველებმა უკმაყოფილება გამოთქვეს, რომ მათ ქვრივებს უსამართლოდ ექცეოდნენ. ამ პრობლემის მოსაგვარებლად მოციქულებმა შვიდი კაცი აირჩიეს, რათა დარწმუნებულიყვნენ, რომ უყურადღებოდ არავინ რჩებოდა. შვიდივე მამაკაცს ბერძნული სახელი ერქვა, რაც სავარაუდოდ იმაზე მიანიშნებდა, რომ მოციქულებს უნდოდათ, განემუხტათ წარმოშობასთან დაკავშირებული ნებისმიერი დაძაბულობა, რომელიც შეიძლებოდა პირველი საუკუნის ქრისტიანებს შორის ისევ ყოფილიყო (საქ. 6:2—6). თითოეულ ჩვენგანზე დიდ გავლენას ახდენს ჩვენი კულტურა, მიუხედავად იმისა, ვაცნობიერებთ თუ არა ამას (რომ. 12:2). ამასთანავე, ალბათ, ვისმენთ იმ დამამცირებელ სიტყვებს, რომლებითაც მეზობლები, თანამშრომლები ან თანაკლასელები მოიხსენიებენ სხვა წარმოშობის, ეროვნების ან რასის ადამიანებს. ახდენს ასეთი უარყოფითი დამოკიდებულება ჩვენზე გავლენას? როგორ ვრეაგირებთ, როცა ვინმე ჩვენს ერს დასცინის და ჩვენი ერისთვის დამახასიათებელ რომელიმე თვისებას აზვიადებს? w16.10 1:7, 8