გონებაში გააცოცხლეთ რამდენიმე ეპიზოდი ელიას ცხოვრებიდან, საიდანაც დაინახავთ, რომ იგი ბოლომდე ენდობოდა ღმერთს. მაგალითად, როდესაც ელიამ მეფე ახაბი გააფრთხილა, რომ ღვთის ნებით ისრაელში გვალვა დაიჭერდა, მან მეფეს სავსებით დარწმუნებულმა განუცხადა: „ცოცხალია იეჰოვა . . . არ იქნება . . . არც ნამი და არც წვიმა, სანამ მე არ ვიტყვი“ (1 მეფ. 17:1). წინასწარმეტყველს იოტისოდენა ეჭვიც არ ეპარებოდა, რომ გვალვის პერიოდში ღმერთი იზრუნებდა როგორც მასზე, ისე სხვებზე (1 მეფ. 17:4, 5, 13, 14). ელია დარწმუნებული იყო, რომ იეჰოვას გარდაცვლილი ბიჭუნას მკვდრეთით აღდგენა შეეძლო (1 მეფ. 17:21). მას არც იმაში შეჰპარვია ეჭვი, რომ ღმერთი ცეცხლს მოავლენდა ქარმელის მთაზე აღვლენილი მსხვერპლის შთასანთქმელად (1 მეფ. 18:24, 37). როდესაც დადგა დრო, რომ იეჰოვას გვალვა უნდა შეეწყვიტა ისრაელში, მიუხედავად იმისა, რომ წვიმის მოსვლაზე არაფერი მოასწავებდა, ელიამ ახაბს უთხრა: „წადი, ჭამე და დალიე, რადგან წვიმის ხმაური ისმის“ (1 მეფ. 18:41). ნუთუ არ აღგვძრავს ბიბლიის ასეთი მონაკვეთების განხილვა, შევამოწმოთ საკუთარი თავი და გავიგოთ, გვაქვს თუ არა ელიას მსგავსად ძლიერი რწმენა?! w15 10/15 2:4, 5

მეტყველება ღვთისგან ბოძებული შეუფასებელი ძღვენია (ფსალმ. 139:14; გამოცხ. 4:11). ღვთის მიერ შექმნილი ადამიანის ტვინი სხვა მხრივაც უნიკალურია. ჩვენ, ცხოველებისგან განსხვავებით, ღმერთმა თავის ანარეკლად შეგვქმნა — გვაქვს ნების თავისუფლება, რის წყალობითაც შეგვიძლია მეტყველების უნარი მის განსადიდებლად გამოვიყენოთ (დაბ. 1:27). ყველას, ვისაც ენების შემქმნელი ღვთის განდიდების სურვილი აქვს, ღმერთმა შესანიშნავი საჩუქარი, ბიბლია, უბოძა. ის, მთლიანად ან ნაწილობრივ, 2 800-ზე მეტ ენაზეა ხელმისაწვდომი. თუ გულდასმით იკვლევთ წმინდა წერილებს, გონებას ღვთიური აზრებით ივსებთ (ფსალმ. 40:5; 92:5; 139:17). ამგვარად, შეძლებთ, იფიქროთ საკითხებზე, რომელთაც „შეუძლია . . . [თქვენი] დაბრძენება გადასარჩენად“ (2 ტიმ. 3:14—17). ფიქრი რაიმე საკითხის ირგვლივ გონების კონცენტრირება და სიღრმისეული ანალიზია; ფიქრის საგნად შესაძლოა იქცეს როგორც დადებითი, ისე უარყოფითი საკითხები (ფსალმ. 77:12; იგავ. 24:1, 2). ჩვენი მხრიდან ყველაზე ბრძნული საქციელი იქნება, თუ ვიფიქრებთ იეჰოვასა და მის ძეზე (იოან. 17:3). w15 10/15 4:2—4

იესომ მოწაფეებს სიტყვითა და საქმით უჩვენა, რომ გამოევლინათ თავმდაბლობა და მომსახურებოდნენ სხვებს (ლუკ. 22:27). მან მოციქულებს ასწავლა, რომ ყოფილიყვნენ თავგანწირულნი როგორც იეჰოვას მსახურებაში, ისე და-ძმებთან ურთიერთობისას. თუ გამოავლენთ თავმდაბლობასა და თავგანწირვის სულს, ამით საუკეთესო მაგალითს მისცემთ შვილებს. დები, რომელსაც ქალ-ვაჟი ჰყავს, გვიყვება: „არასოდეს ვღიზიანდებოდი, როცა ჩემი მეუღლე, რომელიც უხუცესად მსახურობს, დროს სხვებს უთმობდა. ეჭვი არ მეპარებოდა, რომ საჭიროების შემთხვევაში იგი ყურადღებას ჩვენც დაგვითმობდა“. დების მეუღლე, პრანასი, დასძენს: „ჩვენი შემხედვარე ბავშვები ხალისით მონაწილეობდნენ კონგრესებსა თუ სხვა თეოკრატიულ ღონისძიებებში. ისინი ხარობდნენ, შეიძინეს მეგობრები და იპოვეს თავიანთი ადგილი ორგანიზაციაში“. დღეს მთელი ოჯახი სრული დროით ემსახურება იეჰოვას. ისწავლიან თუ არა თქვენი შვილები სხვების მომსახურებას, ეს მნიშვნელოვანწილად დამოკიდებულია იმაზე, თუ თქვენ რამდენად ავლენთ თავმდაბლობასა და თავგანწირვის სულს. w15 11/15 1:9