რწმენას განგვიმტკიცებს ბიბლიის დამწერების გაბედულებასა და პატიოსნებაზე ფიქრი. ძველ მწერალთაგან ბევრი თავიანთი მმართველების ღირსებებს აზვიადებდა და მათ სამეფოებს განადიდებდა. ამის საპირისპიროდ, იეჰოვას წინასწარმეტყველები ყოველთვის სიმართლეს ამბობდნენ. ისინი გულახდილად აღიარებდნენ საკუთარი ხალხისა თუ მეფეების შეცდომებს (2 მატ. 16:9, 10; 24:18—22). ისინი არც საკუთარ და არც ღვთის სხვა მსახურების დანაშაულს მალავდნენ (2 სამ. 12:1—14). ბევრი დარწმუნდა, რომ ბიბლია ღვთის შთაგონებით დაიწერა, რადგან კარგ სახელმძღვანელო პრინციპებს შეიცავს (ფსალმ. 19:7—11). ბიბლიური პრინციპები გვეხმარება, მოვერიდოთ ცრუთაყვანისმცემლობისა და ცრურწმენის მახეს, რომელშიც ბევრი გაება (ფსალმ. 115:3—8). ევოლუციის თეორიის მსგავსი მოძღვრებები ბუნებას აღმერთებს და მას მიაწერს იმას, რაც მხოლოდ იეჰოვას ეკუთვნის. ვინც უარყოფს ღვთის არსებობას, ამტკიცებს, რომ ჩვენი მომავალი მთლიანად ჩვენს ხელთაა. თუმცა უკეთესი მომავლის გარანტიას ისინი არ იძლევიან (ფსალმ. 146:3, 4). w16.09 4:10, 11

ბოაზი გულწრფელ ინტერესს ავლენდა რუთის მიმართ და მისი, როგორც უცხოელის, არასახარბიელო მდგომარეობა აღელვებდა. მან უთხრა რუთს, რომ შეეძლო მის მოახლეებთან დარჩენილიყო, რათა ყანაში მომუშავე კაცებს არ შეეწუხებინათ. მან იმაზეც იზრუნა, რომ მოჯამაგირეების მსგავსად რუთსაც საკმარისი საჭმელ-სასმელი ჰქონოდა. გარდა ამისა, ბოაზმა დამამცირებლად კი არ მიმართა ამ საწყალ უცხოელ ქალს, არამედ დაამშვიდა და გაამხნევა ის (რუთ. 2:8—10, 13, 14). ბოაზზე მხოლოდ იმან კი არ იმოქმედა, რომ რუთს უანგაროდ უყვარდა თავისი დედამთილი ნაომი, არამედ იმანაც, რომ ის იეჰოვას თაყვანისმცემელი გახდა. ბოაზის სიკეთე, ფაქტობრივად, რუთის მიმართ ისრაელის ღვთის, იეჰოვას სიკეთის გამოხატულება იყო, რომლის ფრთებქვეშაც ის თავშესაფარს ეძებდა (რუთ. 2:12, 20; იგავ. 19:17). მსგავსად, კეთილი საქციელით ჩვენც შეგვიძლია დავეხმაროთ „ყველანაირ ადამიანს“, დაინახოს, სად არის ჭეშმარიტება და იგრძნოს, რა ძალიან უყვარს ის იეჰოვას (1 ტიმ. 2:3, 4). w16.10 1:10—12

ჩვენც შეგვიძლია ლოცვაში მივანდოთ ჩვენი საზრუნავი იეჰოვას და დარწმუნებულები ვიყოთ, რომ მოგვისმენს და ძალას მოგვცემს, სიხარულით მოვითმინოთ ყველაფერი. როცა ვიღებთ პასუხს ჩვენს ლოცვაზე, რწმენა გვიძლიერდება (1 იოან. 5:14, 15). რწმენა სულის ნაყოფის შემადგენელი ნაწილია, ამიტომ, როგორც იესომ მოგვიწოდა, უნდა ვითხოვოთ ღვთის წმინდა სული (ლუკ. 11:9, 13). აღსანიშნავია, რომ ლოცვის დროს მხოლოდ პირადი საკითხებით არ უნდა შემოვიფარგლოთ. ჩვენ ვერც კი დავითვლით იმ „საოცარ საქმეებს“, რისთვისაც შეგვიძლია იეჰოვას ყოველდღე ვუთხრათ მადლობა და ვადიდოთ ის! (ფსალმ. 40:5). ამასთანავე, ჩვენი ლოცვებიდან უნდა ჩანდეს, რომ გვახსოვს „საპყრობილეში ბორკილებში მყოფნი“, თითქოს ჩვენც მათთან ერთად ვიყოთ შებორკილნი. ჩვენ მსოფლიო საძმოსთვისაც უნდა ვილოცოთ, განსაკუთრებით მათთვის, ვისაც ჩვენ შორის „ხელმძღვანელობა აკისრია“. გულს გვიხარებს იმის დანახვა, რომ იეჰოვა პასუხობს ასეთ ლოცვებს! (ებრ. 13:3, 7). w16.10 3:8, 9