ᲡᲐᲙᲕᲘᲠᲕᲔᲚᲔᲑᲐ

საკვირველებად ნათარგმნი ებრაული სიტყვა მოფეთ, ძირითადად, სასწაულის აზრს ატარებს. მაგალითად, ეს სიტყვა გამოიყენება იმ სასწაულების აღსანიშნავად, რომლებიც მოსემ და აარონმა ეგვიპტეში მოახდინეს. მაგრამ ზოგ შემთხვევაში ის გამოიყენება იმ საკვირველებების აღსანიშნავად, რომლებიც რაღაცას მოასწავებდა. მაგალითად, წინასწარმეტყველი ან სიზმრის მხილველი თავისი წინასწარმეტყველების მხარდასაჭერად აცხადებდა ნიშანს ან საკვირველებას, რომელიც მომავალში შესრულდებოდა (კნ. 13:1—3).

სიტყვა მოფეთში შეიძლება იგულისხმებოდეს ღვთის ძალის გამოვლინება, მაგალითად, ღვთის მიერ იერობოამის სამსხვერპლოს დაშლა, რაც მოასწავებდა ღვთის განაჩენის უფრო ფართომასშტაბიან აღსრულებას ამ სამსხვერპლოსა და მის მსახურებზე (1მფ. 13:1—5 შდრ. 2მფ. 23:16—20-ს, სადაც ჩაწერილია, როგორ შესრულდა ეს წინასწარმეტყველება დაახლ. 300 წლის შემდეგ). ეს სიტყვა შეიძლება უცნაურ ქმედებაზეც მიუთითებდეს, მაგალითად, როგორც ეს ესაიას შემთხვევაში იყო, რომელიც ტანშიშველი და ფეხშიშველი დადიოდა იმის საჩვენებლად, თუ რას დამართებდა ასურეთის მეფე ეგვიპტესა და ეთიოპიას (ეს. 20:3—6), ან ეზეკიელის ქმედებაზე, რომელმაც კედელი გამოთხარა (სავარაუდოდ, თავისი სახლის კედელი) და იქიდან გაიტანა თავისი ბარგი იმის ნიშნად, რომ იუდას გადასახლება გარდაუვალი იყო (ეზკ. 12:5—11; შდრ. 24:18—17).

ვინაიდან მოფეთში იგულისხმება ნიშანი, რომელიც მომავალ მოვლენაზე ან მდგომარეობაზე მიუთითებს, ერთი და იმავე მოვლენის აღსანიშნავად ბიბლიის ერთი დამწერი იყენებს სიტყვა მოფეთს (საკვირველება ან სასწაული), მეორე კი — ʼოთს (ნიშანი) (2მტ. 32:24 შდრ. 2მფ. 20:8, 9-ს, სსგ). „ნიშნად“ ნათარგმნი ებრაული სიტყვა შეიძლება მიუთითებდეს ახლანდელ ან მომავალ დროზე, „საკვირველებად“ ნათარგმნი სიტყვა კი — მომავალ დროზე. რაიმესთვის ნიშნის წოდებით ხაზი ესმება იმას, რომ ის მნიშვნელოვანია ახლა ან მომავალში, საკვირველების წოდებით კი ხაზი ესმება მის მომავალ მნიშვნელობას.

ამგვარად, იოელის 2:30-ის ციტირებისას, სადაც საუბარია „საკვირველებებზე [ებრ. მოფეთ, მრ. რ-ში] ცაში და დედამიწაზე“, მოციქული პეტრე ამბობს: „მაღლა ცაში მოვახდენ საკვირველებებს [ბერძ. ტერას, მრ. რ-ში] და დაბლა დედამიწაზე მოვავლენ ნიშნებს [ბერძ. სემეიონ, მრ. რ-ში]“ (სქ. 2:14, 19). ქრისტიანულ-ბერძნულ წერილებში ტერას ყოველთვის გამოიყენება სიტყვასთან სემეიონ (ნიშანი) და ორივე მრავლობით რიცხვში დგას (სქ. 7:36; 14:3; 15:12; 2კრ. 12:12).

სიტყვა ტერას, ძირითადად, მიუთითებს რაიმე ქმედებაზე ან მოვლენაზე, რომელიც გაოცებას ან აღტაცებას იწვევს, ამიტომ ზოგ თარგმანში ეს სიტყვა რამდენიმე ადგილას „სასწაულად“ ითარგმნა (მთ. 24:24; ინ. 4:48, შდრ. აფ, კს). „სასწაულები, საკვირველებები და ნიშნები, რომლებსაც ღმერთი მისი [იესოს] მეშვეობით ახდენდა“, ადასტურებდა, რომ იესო ღმერთმა გამოგზავნა (სქ. 2:22). ის, რომ იესო სასწაულებრივად კურნავდა და მკვდრეთით აღადგენდა ხალხს, მხოლოდ გაოცებას კი არ იწვევდა, არამედ მიანიშნებდა, რას გააკეთებდა ის მომავალში უფრო დიდი მასშტაბით (ინ. 6:54; შდრ. ინ. 1:50, 51; 5:20, 28). მისი ზოგიერთი საქმე ცხადყოფდა, რომ ის, როგორც ღვთის მღვდელმთავარი, მომავალში ხალხს ცოდვებს მიუტევებდა და გაასამართლებდა (მთ. 9:2—8; ინ. 5:1—24). სხვა საქმეებიდან ჩანდა, რომ მომავალში ის თავისი ძალაუფლებითა და ძალით სატანასა და მის დემონებს უფსკრულში ჩაყრიდა (მთ. 12:22—29; ლკ. 8:27—33; შდრ. გმც. 20:1—3). ეს ყველაფერი მის, როგორც ღვთის სამეფოს ცხებული მეფის მმართველობაზე მიანიშნებდა.

მსგავსად, იესოს მოწაფეები, რომლებმაც მოისმინეს იესოს სწავლებები და მისი მკვდრეთით აღდგომის შესახებ დაამოწმეს, ღვთის დახმარებით ახდენდნენ ნიშნებს, საკვირველებებსა და სასწაულებს (ებ. 2:3, 4; სქ. 2:43; 5:12). ეს საქმეები ადასტურებდა, რომ ღმერთი იწონებდა ახლად ჩამოყალიბებულ ქრისტიანულ კრებას და მიანიშნებდა, როგორ გამოიყენებდა მომავალში ამ კრებას თავისი ნებისა და განზრახვის შესასრულებლად (შდრ. ინ. 14:12).

როგორც ისრაელში ჩნდებოდნენ ცრუწინასწარმეტყველები, ისე ქრისტიანულ კრებაში განდგომილების შედეგად გამოჩნდებოდა „უკანონობის კაცი“, რომლის მოსვლაზეც მოწმობდა „სატანის მოქმედება ყოველგვარი სასწაულით, ცრუ ნიშნით, საკვირველებით“ (2თს. 2:3—12). ამგვარად, განდგომილების მხარდამჭერი მტკიცებები სატანის სიძლიერეზე მიანიშნებდა. მაგრამ ეს საკვირველებები პირდაპირი გაგებით სიცრუე ან შეცდომაში შემყვანი იქნებოდა. ისინი თითქოს ღვთის კეთილგანწყობასა და კურთხევაზე იმეტყველებდა, სინამდვილეში კი ხალხს სიცოცხლის წყაროს ჩამოაშორებდა და სიცოცხლის გზას ააცდენდა (შდრ. 2კრ. 11:3, 12—15; იხ. ᲡᲐᲡᲬᲐᲣᲚᲔᲑᲘ; ᲫᲐᲚᲐ, ᲡᲐᲡᲬᲐᲣᲚᲔᲑᲘᲜᲘᲨᲐᲜᲘ).