თავი 31

როგორ აირჩია ღმერთმა თავისი ხალხი და როგორ ხელმძღვანელობს მათ?

«სავსებით ლოგიკურია, რომ უნდა არსებობდეს მხოლოდ ერთი ჭეშმარიტი რელიგია. ეს შეესაბამება იმ ფაქტს, რომ ჭეშმარიტი „ღმერთი უწესრიგობის კი არა, მშვიდობის ღმერთია“ (1 კორინთელები 14:33). ბიბლია ამბობს, რომ სინამდვილეში არსებობს მხოლოდ „ერთი რწმენა“ (ეფესოელები 4:5). მაშ, ვინ წარმოადგენს დღეს ჭეშმარიტ თაყვანისმცემელთა საზოგადოებას? უყოყმანოდ ვამბობთ, რომ ესენი იეჰოვას მოწმეები არიან», — ნათქვამია წიგნში „შენ შეგიძლია მარადიული ცხოვრება სამოთხეში დედამიწაზე“.a

ზოგმა შეიძლება გვკითხოს: „რატომ ხართ ასე დარწმუნებული, რომ თქვენი რელიგია ჭეშმარიტია? თქვენ ხომ არა გაქვთ ზებუნებრივი მტკიცებები, მაგალითად სასწაულებრივი ნიჭი? განა წლების მანძილზე არ გიწევდათ თქვენს შეხედულებებსა და სწავლებებში შესწორებების შეტანა?! მაშ, რატომ ხართ ასე დარწმუნებულები, რომ ღმერთი გხელმძღვანელობთ?!“.

ამ კითხვებზე პასუხების გაცემამდე განვიხილოთ, როგორ აირჩია იეჰოვამ თავისი ხალხი ძველად და როგორ ხელმძღვანელობდა მათ.

ღვთის რჩეულები ბიბლიურ დროში

ძვ. წ. მე-16 საუკუნეში იეჰოვამ სინას მთასთან შეკრიბა ისრაელები და შესთავაზა, მისი რჩეული ხალხი გამხდარიყვნენ. თუმცა იეჰოვამ თავიდანვე გააფრთხილა ისინი, რომ გარკვეული მოთხოვნების შესრულება მოუწევდათ. მან უთხრა ისრაელებს: „თუ გულისყურით მოუსმენთ ჩემს ხმას . . . ყველა ხალხისგან გამორჩეული საკუთრება იქნებით ჩემთვის“ (გამ. 19:5). მოსეს მეშვეობით იეჰოვამ ნათელი მითითებები მისცა ხალხს, რომელთა მოსმენის შემდეგაც მათ თქვეს: „იეჰოვას ყველა სიტყვას შევასრულებთ“. ამის შემდეგ იეჰოვამ შეთანხმება დაუდო ისრაელებს და თავისი კანონი მისცა მათ (გამ. 24:3—8, 12).

ღვთის რჩეულად ყოფნა მართლაც დიდი პატივია! მაგრამ ეს ისრაელს პასუხისმგებლობასაც აკისრებდა, რომ ღვთის კანონს დამორჩილებოდნენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში ღმერთი უარყოფდა მათ, როგორც ერს. მათში ღვთისმოშიშების ჩასანერგად, იეჰოვამ შთამბეჭდავი ზებუნებრივი მოვლენები გამოიწვია — „დაიწყო ქუხილი და ელვა“ და „მთელი მთა ზანზარებდა“ (გამ. 19:9, 16—18; 20:18, 20). მომდევნო ათას ხუთასი წლის განმავლობაში ისრაელებს გამორჩეული მდგომარეობა ეკავათ — ისინი ღვთის რჩეულები იყვნენ.

თუმცა ახ. წ. პირველ საუკუნეში სიტუაცია რადიკალურად შეიცვალა. ისრაელმა დაკარგა თავისი მდგომარეობა. მათ უარყვეს ღვთის ძე და იეჰოვამაც უარყო ისინი (მათ. 21:43; 23:37, 38; საქ. 4:24—28). შემდეგ იეჰოვამ პირველი ქრისტიანული კრება დააფუძნა, რომლის საძირკველიც ქრისტე იყო. ახ. წ. 33 წლის ორმოცდამეათე დღის დღესასწაულზე იერუსალიმში იეჰოვამ თავისი წმინდა სული მოჰფინა იესოს მიმდევრებს და გამოარჩია ისინი როგორც „რჩეული მოდგმა . . . წმინდა ერი, ღვთისთვის გამორჩეული საკუთრება“ (1 პეტ. 2:9; საქ. 2:1—4; ეფეს. 2:19, 20). ამგვარად, ისინი „ღვთის რჩეულები“ გახდნენ (კოლ. 3:12).

რჩეული ერის წევრობისთვის საჭირო იყო ზნეობასა და სულიერ საკითხებთან დაკავშირებით იეჰოვას მიერ დადგენილი მოთხოვნების შესრულება (გალ. 5:19—24). ისინი, ვინც ამ მოთხოვნებს აკმაყოფილებდნენ, ღვთის რჩეულები ხდებოდნენ. თუმცა მისი კანონების დაცვა ამის შემდეგაც მნიშვნელოვანი იყო. ღვთის წმინდა სულს მხოლოდ ისინი მიიღებდნენ, ვინც ღმერთს მმართველად მიიჩნევდა და ემორჩილებოდა (საქ. 5:32). ვინც მას არ დაემორჩილებოდა, კრებიდან გარიცხვისა და ღვთის სამეფოში მემკვიდრეობის დაკარგვის საშიშროების წინაშე იდგა (1 კორ. 5:11—13; 6:9, 10).

მაგრამ როგორ გაიგებდნენ სხვები, რომ ღმერთმა პირველ საუკუნეში ისრაელის ნაცვლად, ქრისტიანული კრება აირჩია? (საქ. 20:28). ღვთის არჩევანი ცხადი იყო. იესოს სიკვდილის შემდეგ მან პირველი ქრისტიანული კრების წევრები სასწაულებრივი ნიჭით დააჯილდოვა, რაც იმას ადასტურებდა, რომ ღვთის რჩეულები ახლა ისინი იყვნენ (ებრ. 2:3, 4).

ყოველთვის აუცილებელი იყო ზებუნებრივი ნიშნები ან სასწაულები იმის გასაგებად, თუ ვის ირჩევდა და ხელმძღვანელობდა ღმერთი ბიბლიურ დროში? სრულებითაც არა. ბიბლიური ისტორიის განმავლობაში სასწაულები არცთუ ისე ხშირად ხდებოდა. იმ დროში მცხოვრებ ბევრ ადამიანს არასდროს უნახავს სასწაული. ბიბლიაში ჩაწერილი სასწაულების უმეტესობა მოხდა იმ პერიოდში, როცა ცხოვრობდნენ მოსე და იესო ნავეს ძე (ძვ. წ. XVI—XV საუკუნეები), ელია და ელისე (ძვ. წ. X—IX საუკუნეები) და იესო და მისი მოციქულები (ახ. წ. პირველი საუკუნე). ღვთის მიერ განსაკუთრებული მიზნით არჩეულმა სხვა ერთგულმა მსახურებმა, მაგალითად აბრაამმა და დავითმა, საკუთარი თვალით ნახეს ან თავად განიცადეს ღვთის ძალის გამოვლინება, მაგრამ არაფერი მიუთითებს იმაზე, რომ ისინი თავად ახდენდნენ სასწაულებს (დაბ. 18:14; 19:27—29; 21:1—3; შეადარეთ 2 სამუელის 6:21; ნეემიას 9:7). რაც შეეხება პირველ საუკუნეში მიცემულ სასწაულებრივ ძღვენს, ბიბლიაში ნაწინასწარმეტყველებია, რომ ის გაუქმდებოდა (1 კორ. 13:8). ეს ასეც მოხდა 12-დან უკანასკნელი მოციქულისა და იმ მოწაფეების სიკვდილის შემდეგ, ვინც მოციქულებისგან ეს სასწაულებრივი ძღვენი მიიღო (შეადარეთ საქმეების 8:14—20).

ვინ არის დღეს ღვთის რჩეული?

პირველი საუკუნის შემდეგ ნაწინასწარმეტყველებმა განდგომილებამ დაუბრკოლებლად დაიწყო გავრცელება (საქ. 20:29, 30; 2 თეს. 2:7—12). ჭეშმარიტი ქრისტიანობის ლამპარი საუკუნეების მანძილზე ბჟუტავდა (შეადარეთ მათეს 5:14—16). მიუხედავად ამისა, იესომ თავის ერთ-ერთ თვალსაჩინო მაგალითში თქვა, რომ „ქვეყნიერების წყობის აღსასრულის დროს“ „ხორბალსა“ (ჭეშმარიტი ქრისტიანები) და „სარეველას“ (ცრუ ქრისტიანები) შორის აშკარა განსხვავება იქნებოდა. ხორბალს, ანუ რჩეულებს, შეაგროვებდნენ ერთადერთ ჭეშმარიტ ქრისტიანულ კრებაში, როგორც პირველ საუკუნეში იყო (მათ. 13:24—30, 36—43). გარდა ამისა, იესომ ამ კრების ცხებული წევრები „ერთგულ და გონიერ მონად“ მოიხსენია და თქვა, რომ აღსასრულის დროს ისინი სულიერ საზრდოს გაანაწილებდნენ (მათ. 24:3, 45—47). ამ ერთგულ მონას შეუერთდებოდა ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლებისგან შემდგარი „უამრავი ხალხი“ ყველა ერიდან (გამოცხ. 7:9, 10; შეადარეთ მიქას 4:1—4).

როგორ იქნებოდა შესაძლებელი აღსასრულის დროს მცხოვრები ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლების ამოცნობა? ყოველთვის სწორ გადაწყვეტილებებს მიიღებდნენ და არასდროს დაუშვებდნენ შეცდომებს? თვალსაზრისის შესწორება იესოს მოციქულებსაც კი სჭირდებოდათ (ლუკ. 22:24—27; გალ. 2:11—14). მოციქულების მსგავსად, ქრისტეს ჭეშმარიტი მიმდევრები ჩვენს დროშიც თავმდაბლები უნდა იყვნენ, მზად უნდა იყვნენ შეგონების მისაღებად და საჭიროების შემთხვევაში შეიცვალონ, რათა მათი აზროვნება ღვთის აზროვნებას შეესაბამებოდეს (1 პეტ. 5:5, 6).

როცა მსოფლიოში 1914 წელს ბოლო დღეები დაიწყო, რომელმა ჯგუფმა დაამტკიცა, რომ ჭეშმარიტი ქრისტიანული ორგანიზაცია იყო? ქრისტიანული სამყარო, თავისი უამრავი მიმდინარეობით აცხადებდა, რომ ქრისტეს წარმომადგენელი იყო. მაგრამ ისმის კითხვა: რომელი მათგანი, თუკი მათ შორის იყო ასეთი, შეესაბამებოდა ბიბლიურ მოთხოვნებს?

ჭეშმარიტი ქრისტიანული კრება უნდა ყოფილიყო ორგანიზაცია, რომლისთვისაც ბიბლია უდიდესი ავტორიტეტი იქნებოდა. ის ბიბლიიდან მხოლოდ იმ მუხლებს კი არ გამოიყენებდა, რომლებიც მის სწავლებებს დაუჭერდა მხარს, არამედ ყველა მუხლს (იოან. 17:17; 2 ტიმ. 3:16, 17). ეს უნდა ყოფილიყო ორგანიზაცია, რომლის წევრებიც — მხოლოდ ზოგიერთი კი არა, ყველა — ქრისტეს მსგავსად, არ იქნებოდნენ ქვეყნიერების ნაწილი. ასე რომ, ქრისტიანული სამყაროს ეკლესიებისგან განსხვავებით, ისინი არ უნდა ჩარეულიყვნენ პოლიტიკაში (იოან. 15:19; 17:16). ჭეშმარიტ ქრისტიანულ ორგანიზაციას უნდა დაემოწმებინა ღვთის სახელის, იეჰოვას შესახებ და შეესრულებინა იესოს მითითება, ექადაგა ღვთის სამეფოს შესახებ სასიხარულო ცნობა. პირველი საუკუნის ქრისტიანული კრების მსგავსად, მხოლოდ ზოგიერთს კი არა, ორგანიზაციის ყველა წევრს სულითა და გულით უნდა ექადაგა სახარება (ეს. 43:10—12; მათ. 24:14; 28:19, 20; კოლ. 3:23). ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლები აგრეთვე ცნობილნი უნდა ყოფილიყვნენ ერთმანეთისადმი თავგანწირული სიყვარულით, რომლისთვისაც არ იარსებებდა რასობრივი თუ ეროვნული ბარიერები და მათ მსოფლიო საძმოში გააერთიანებდა. ასეთი სიყვარული მათ იშვიათად კი არ უნდა გამოევლინათ, არამედ ყოველთვის, რაც ორგანიზაციის განმასხვავებელი ნიშანი იქნებოდა (იოან. 13:34, 35).

ცხადია, როცა 1914 წელს ბოლო დღეები დაიწყო, ქრისტიანული სამყაროს ვერც ერთი მიმდინარეობა ვერ აკმაყოფილებდა ჭეშმარიტი ქრისტიანული კრებისთვის საჭირო ამ ბიბლიურ მოთხოვნებს. მაგრამ რის თქმა შეიძლებოდა ბიბლიის მკვლევარებზე, რომელი სახელითაც იმ დროს იეჰოვას მოწმეები იყვნენ ცნობილნი?

ჭეშმარიტების ძიებამ ნაყოფი გამოიღო

ჩარლზ ტეიზ რასელი ჯერ კიდევ ახალგაზრდობაში მივიდა იმ დასკვნამდე, რომ ქრისტიანული სამყარო არასწორ შუქში წარადგენდა ბიბლიას. მას აგრეთვე სწამდა, რომ დადგა ღვთის სიტყვის სწორად გაგების დრო და ისინი, ვინც გულწრფელად ისწავლიდნენ ბიბლიას და ნასწავლს ცხოვრებაში გამოიყენებდნენ, ჩასწვდებოდნენ მას.

რასელის ბიოგრაფიაში, რომელიც მისი სიკვდილის შემდეგ მალევე გამოქვეყნდა, ეწერა: «მას არ დაუარსებია ახალი რელიგია და არც არასდროს ამტკიცებდა ამას. მან გააცოცხლა დიდებული ჭეშმარიტება, რომელსაც იესო და მისი მოციქულები ასწავლიდნენ, და მეოცე საუკუნეში დღის სინათლეზე გამოიტანა. ის არ ამტკიცებდა, რომ ღვთისგან განსაკუთრებული ხილვა ჰქონდა, მაგრამ თვლიდა, რომ დადგა ბიბლიის გასაგებად ღვთისგან დანიშნული დრო და მას, როგორც უფალზე და მის მსახურებაზე სრულად მიძღვნილს, მიეცა მისი გაგების უფლება. ვინაიდან ის მთელი ძალით ცდილობდა წმინდა სულის ნაყოფისა და გულმოწყალების განვითარებას, მასზე შესრულდა უფლის დაპირება: „თუ ეს ყველაფერი გაქვთ და თანაც უხვად, აღარ იქნებით უმოქმედო ან უნაყოფო ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს შესახებ საფუძვლიან ცოდნაში“ (2 პეტ. 1:5—8)» (1916 წლის 1 დეკემბრის „საგუშაგო კოშკი“, გვ. 356).

ჩარლზ ტეიზ რასელისა და მისი თანამოაზრეების სწრაფვა, გაეგოთ წმინდა წერილები, ნაყოფიერი აღმოჩნდა. მათ უყვარდათ ჭეშმარიტება და სწამდათ, რომ ბიბლია ღვთის შთაგონებული სიტყვა იყო (2 ტიმ. 3:16, 17). მათ უარყვეს დარვინის ევოლუციური იდეები და ბიბლიის კრიტიკოსების რწმენის დამანგრეველი შეხედულებები. წმინდა წერილებს ისინი ავტორიტეტად თვლიდნენ და უარყოფდნენ სამების, სულის უკვდავებისა და მარადიული სატანჯველის შესახებ არაბიბლიურ სწავლებებს, რომლებიც სათავეს წარმართული რელიგიებიდან იღებს. მათ გაიგეს ისეთი ჭეშმარიტება, როგორიცაა ის, რომ იეჰოვა ღმერთი ყოველივეს შემოქმედია, იესო ქრისტე ღვთის ძეა, რომელმაც საკუთარი სიცოცხლე სხვების გამოსასყიდად გაიღო და იესო უხილავად დაბრუნდებოდა სულიერ ქმნილებად (მათ. 20:28; იოან. 3:16; 14:19; გამოცხ. 4:11). მათ აგრეთვე გაიგეს, რომ ადამიანს არა აქვს უკვდავი სული (დაბ. 2:7; ეზეკ. 18:20).

თუმცა ყველა ეს ჭეშმარიტება რასელის თანამოაზრე ბიბლიის მკვლევარებს არ აღმოუჩენიათ. ბევრი მათგანი ჯერ კიდევ მანამდე გაიგეს გულწრფელმა ადამიანებმა, რომლებიც თავს ქრისტიანებად აცხადებდნენ; ზოგი მათგანი მაშინაც კი უჭერდა მხარს ამ სწავლებებს, როცა ისინი პოპულარული არ იყო. მაგრამ შეესაბამებოდნენ ეს ადამიანები იმ ბიბლიურ მოთხოვნებს, რომლებიც ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლობისთვის იყო საჭირო? მაგალითად, მართლა არ იყვნენ ისინი ქვეყნიერების ნაწილი, როგორც იესომ თქვა თავის ჭეშმარიტ მიმდევრებზე?

ბიბლიისადმი თავიანთი დამოკიდებულების გარდა, კიდევ რით გამოირჩეოდნენ რასელის თანამოაზრე პირველი ბიბლიის მკვლევარები? ისინი, ძირითადად, იმ გულმოდგინებით გამოირჩეოდნენ, რომლითაც თავიანთ რწმენას სხვებს უზიარებდნენ და განსაკუთრებულ ყურადღებას ღვთის სახელსა და მის სამეფოზე ამახვილებდნენ. თუმცა ისინი შედარებით ცოტანი იყვნენ, მათ სწრაფად დაიწყეს სასიხარულო ცნობის ქადაგება ბევრ ქვეყანაში. ისინიც ისევე არ იყვნენ ქვეყნიერების ნაწილი, როგორც ქრისტეს მიმდევრები? გარკვეულწილად, კი. მაგრამ პირველი მსოფლიო ომის პერიოდიდან მოყოლებული მათ უკეთესად დაინახეს თავიანთი პასუხისმგებლობა ამ საკითხში და დღეს ეს იეჰოვას მოწმეების განმასხვავებელი ნიშანი გახდა. არ უნდა დაგვავიწყდეს ისიც, რომ იმ დროს, როცა სხვა რელიგიური ჯგუფები ერთა ლიგას, მოგვიანებით კი გაერთიანებული ერების ორგანიზაციას ესალმებოდნენ, იეჰოვას მოწმეები ღვთის სამეფოს, როგორც კაცობრიობის ხსნის ერთადერთი იმედის შესახებ აცხადებდნენ, რომელიც ადამიანური ორგანიზაცია არ იყო.

მაგრამ განა არ განიცადა იეჰოვას მოწმეთა ზოგიერთმა სწავლებამ წლების მანძილზე ცვლილებები? თუ ისინი მართლა ღმერთმა აირჩია და ის ხელმძღვანელობდა მათ, და თუ მათი სწავლებები წმინდა წერილებზე იყო დაფუძნებული, რატომღა გახდა საჭირო ასეთი ცვლილებების მოხდენა?

როგორ ხელმძღვანელობს იეჰოვა თავის ხალხს

მათ, ვინც დღეს ჭეშმარიტ ქრისტიანულ ორგანიზაციას მიეკუთვნება, არც ანგელოზების მეშვეობით აქვთ გამოცხადებები და არც ღვთის შთაგონებით იღებენ ინფორმაციას. მაგრამ ამ ადამიანებს აქვთ ღვთის შთაგონებით დაწერილი წმინდა წერილები, რომლებიც შეიცავს ღვთის აზრებისა და ნების შესახებ არაერთ გამოცხადებას. მათ, როგორც თითოეულმა, ისე მთლიანად ორგანიზაციამ, უნდა მიიღონ ბიბლია, როგორც ღვთიური ჭეშმარიტება, გულმოდგინედ შეისწავლონ ის და საკუთარ თავზე მოქმედების საშუალება მისცენ (1 თეს. 2:13). მაგრამ, როგორ მიდიან ისინი ღვთის სიტყვის სწორ გაგებამდე?

ბიბლიაში ნათქვამია: „განა ღვთისგან არ არის ახსნა?“ (დაბ. 40:8). თუ მოწმეებს წმინდა წერილების შესწავლის დროს უჭირთ რომელიმე მონაკვეთის გაგება, მათ ღვთის შთაგონებულ სიტყვაში უნდა მოძებნონ სხვა ადგილები, რომლებიც ნათელს მოჰფენს ამ საკითხს. ამგვარად, ისინი საშუალებას აძლევენ ბიბლიას, თავად ახსნას მასში ჩაწერილი ესა თუ ის მონაკვეთი და ცდილობენ, ჩასწვდნენ ჭეშმარიტების ნიმუშს, რომელიც ღვთის სიტყვაშია ჩაწერილი (2 ტიმ. 1:13). ასეთ გაგებამდე იეჰოვას ისინი თავისი წმინდა სულის მეშვეობით მიჰყავს. მაგრამ იმისთვის, რომ ამ სულის ხელმძღვანელობა მიიღონ, მათ უნდა განივითარონ მისი ნაყოფი და დაემორჩილონ მის მითითებებს, არ უნდა დაანაღვლიანონ ის და მის წინააღმდეგ არ უნდა წავიდნენ (გალ. 5:22, 23, 25; ეფეს. 4:30). უფრო მეტიც, ნასწავლის გულმოდგინედ გამოყენებით ისინი რწმენას იძლიერებენ და უკეთ იგებენ, როგორ შეასრულონ ღვთის ნება ქვეყნიერებაში, რომლის ნაწილიც არ არიან (ლუკ. 17:5; ფილ. 1:9, 10).

იეჰოვა ყოველთვის ხელმძღვანელობდა თავის ხალხს, რათა მათ ნათლად გაეგოთ მისი ნება (ფსალმ. 43:3). თუ როგორ აკეთებდა ის ამას, კარგად ჩანს შემდეგი მაგალითიდან: თუ ადამიანი დიდი ხნის მანძილზე ბნელ ოთახში იმყოფება, განა მისთვის უკეთესი არ იქნება, რომ სინათლეს ნელ-ნელა შეეჩვიოს? იეჰოვაც მსგავსად აჩვევს თავის ხალხს ჭეშმარიტების სინათლეს; ის ამას თანდათანობით აკეთებს (შეადარეთ იოანეს 16:12, 13). ამის შესახებ იგავში ნათქვამია: „მართალთა ბილიკი დილის ნათელს ჰგავს, რომელიც უფრო და უფრო კაშკაშა ხდება შუადღის დადგომამდე“ (იგავ. 4:18).

ბიბლიურ დროში თავისი რჩეული მსახურებისადმი იეჰოვას დამოკიდებულება ადასტურებს იმას, რომ მისი ნებისა და მიზნების შესახებ ცოდნას ხშირად თანდათანობით ეფინება ნათელი. ამგვარად, აბრაამს სრულად არ ესმოდა, თუ როგორ შესრულდებოდა იეჰოვას დანაპირები შთამომავალთან დაკავშირებით (დაბ. 12:1—3, 7; 15:2—4; შეადარეთ ებრაელების 11:8). დანიელს არ ესმოდა, რა შედეგს გამოიღებდა საბოლოოდ მის მიერ ჩაწერილი წინასწარმეტყველებები (დან. 12:8, 9). დედამიწაზე ყოფნისას იესომ აღიარა, რომ არ იცოდა ქვეყნიერების აღსასრულის დღე და საათი (მათ. 24:36). მოციქულებმა თავიდან არ იცოდნენ, რომ იესოს სამეფო ზეცაში იქნებოდა, ის პირველ საუკუნეში არ დამყარდებოდა და მას უცხოტომელებიც კი დაიმკვიდრებდნენ (ლუკ. 19:11; საქ. 1:6, 7; 10:9—16, 34, 35; 2 ტიმ. 4:18; გამოცხ. 5:9, 10).

გასაკვირი არ არის, რომ იეჰოვა დღესაც ხელმძღვანელობს თავის ხალხს, როგორც ორგანიზაციას, და თანდათანობით ნათელს ჰფენს ბიბლიურ ჭეშმარიტებას. ჭეშმარიტება არ იცვლება. ჭეშმარიტება ყოველთვის ჭეშმარიტებად რჩება. ბიბლიაში ჩაწერილი იეჰოვას ნება და განზრახვა უცვლელია (ეს. 46:10). მაგრამ ისინი ამ ჭეშმარიტებას იგებენ თანდათანობით, დროულად, იეჰოვას მიერ დანიშნულ დროს (მათ. 24:45; შეადარეთ დანიელის 12:4, 9). ზოგჯერ ადამიანური შეცდომებისა და უადგილო გულმოდგინების გამო ღვთის მსახურების თვალსაზრისი შესწორებებს საჭიროებს.

მაგალითად, იეჰოვას მოწმეების თანამედროვე ისტორიის სხვადასხვა პერიოდში მოწმეები მთელი გულმოდგინებითა და ენთუზიაზმით ცდილობდნენ იეჰოვას უზენაესობის გამართლებას, ამიტომ ისინი ნაადრევად ასკვნიდნენ, თუ როდის დადგებოდა სატანის ბოროტი ქვეყნიერების აღსასრული (ეზეკ. 38:21—23). მაგრამ იეჰოვას წინასწარ არ გაუმჟღავნებია ზუსტი დრო (საქ. 1:7). ამიტომ იეჰოვას მსახურებს ამ საკითხთან დაკავშირებით თავიანთი შეხედულებების შეცვლა უწევდათ.

შეხედულებების ასეთი ცვლილება იმას არ ნიშნავს, რომ ღვთის განზრახვები შეიცვალა. მოწმეები არც იმას ამტკიცებენ, რომ ამ სისტემის აღსასრული ჯერ კიდევ შორს არის. პირიქით, „ქვეყნიერების აღსასრულთან“ დაკავშირებული ბიბლიური წინასწარმეტყველებების შესრულება მის სიახლოვეს ადასტურებს (მათ. 24:3). ხომ არ მიანიშნებს იეჰოვას მოწმეების მიერ გაკეთებული ნაადრევი დასკვნები იმაზე, რომ ღმერთი არ ხელმძღვანელობს მათ? თუ ეს ასეა, მაშინ მოწაფეებიც არ იქნებოდნენ ღვთის რჩეულები და ღმერთი არ უხელმძღვანელებდა მათ, რადგან ისინიც სვამდნენ კითხვებს, მათ დროში ხომ არ დამყარდებოდა ღვთის სამეფო! (საქ. 1:6; შეადარეთ საქმეების 2:47; 6:7).

რატომ არიან იეჰოვას მოწმეები ასე დარწმუნებულნი, რომ მათი რელიგია ჭეშმარიტია? იმიტომ, რომ მათ სწამთ ის, რასაც ბიბლია ამბობს ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლების განმასხვავებელი ნიშნების შესახებ, და ამ ნიშნების თანახმად იქცევიან. მათი თანამედროვე ისტორია, რომელიც ამ წიგნის წინა თავებშია მოთხრობილი, მიუთითებს იმაზე, რომ ისინი, არა მხოლოდ ცალ-ცალკე, არამედ როგორც ორგანიზაცია, აკმაყოფილებენ შემდეგ მოთხოვნებს: ერთგულად აცხადებენ, რომ ბიბლია ღვთის წმინდა და ჭეშმარიტი სიტყვაა (იოან. 17:17); საერთოდ არ მონაწილეობენ ქვეყნიერების საქმეებში (იაკ. 1:27; 4:4); ქადაგებენ ღვთის სახელის, იეჰოვას შესახებ და აცხადებენ, რომ ღვთის სამეფო კაცობრიობის ერთადერთი იმედია (მათ. 6:9; 24:14; იოან. 17:26) და გულწრფელად უყვართ ერთმანეთი (იოან. 13:34, 35).

რატომ არის სიყვარული ჭეშმარიტი ღვთის თაყვანისმცემლების განმასხვავებელი ნიშანი? როგორი სიყვარულით შეიძლება ჭეშმარიტი ქრისტიანების გამორჩევა?

[სქოლიო]

[ჩანართი 705 გვერდზე]

მას შემდეგ, რაც ღვთის რჩეულები ხდებოდნენ, მათ კვლავაც მოეთხოვებოდათ მისი კანონების დაცვა

[ჩანართი 706 გვერდზე]

როგორ იქნებოდა შესაძლებელი აღსასრულის დროს მცხოვრები ჭეშმარიტი თაყვანისმცემლების ამოცნობა?

[ჩანართი 707 გვერდზე]

„ის არ ამტკიცებდა, რომ ღვთისგან განსაკუთრებული ხილვა ჰქონდა“

[ჩანართი 708 გვერდზე]

ისინი საშუალებას აძლევენ ბიბლიას, თავად ახსნას მასში ჩაწერილი ესა თუ ის მონაკვეთი

[ჩანართი 709 გვერდზე]

იეჰოვა ხელმძღვანელობს თავის ხალხს, როგორც ორგანიზაციას, და თანდათანობით ნათელს ჰფენს ბიბლიურ ჭეშმარიტებას