ქრისტეს გასცემენ და აპატიმრებენ

შუაღამე უკვე გადასულია. მღვდლები იუდას 30 ვერცხლად მოურიგდნენ, იესო რომ გაეცა. ახლა სწორედ იგი მიუძღვება უფროს მღვდლებსა და ფარისევლებს იესოს შესაპყრობად. მათ თან ახლავთ რომაელთა რაზმი თავის ათასისთავთან ერთად.

როცა იესომ პასექის აღნიშვნის შემდეგ იუდას უთხრა, რომ გაეკეთებინა, რაც გულში ჰქონდა, ეს უკანასკნელი, როგორც ჩანს, პირდაპირ უფროს მღვდლებთან წავიდა (იოანე 13:27). მღვდლებმა კი შეკრიბეს თავიანთი მცველები და ჯარისკაცთა რაზმი, რომლებსაც იუდა შესაძლოა თავდაპირველად ზემოთა ოთახისკენ გაუძღვა ანუ იქ, სადაც იესომ მოციქულებთან ერთად პასექი აღნიშნა. მაგრამ ახლა იესოს მოკვლის სურვილით შეპყრობილი ეს შეიარაღებული ბრბო, ჩირაღდნებითა და ლამპრებით ხელში, კედრონის ხევს კვეთს და გეთსემანეს ბაღისკენ მიემართება.

იუდამ იცის, სად იპოვოს იესო, ამიტომ ბრბოს ზეთისხილის მთაზე მიუძღვის. გასულ კვირას, როდესაც იესო და მისი მოციქულები ყოველდღე დადიოდნენ ბეთანიიდან იერუსალიმში, გზად ხშირად ჩერდებოდნენ გეთსემანეს ბაღში. მაგრამ როგორ იცნობენ ჯარისკაცები ღამის წყვდიადში, ზეთისხილის ხეებს შორის, იესოს, რომელიც შესაძლოა არც არასდროს უნახავთ? იუდა ეუბნება, რომ ნიშანს მისცემს: „ვისაც ვაკოცებ, ის არის, შეიპყარით და დაცვით წაიყვანეთ“ (მარკოზი 14:44).

როდესაც იუდას ბრბო ბაღში შეჰყავს, იქ მოციქულებთან ერთად მყოფ იესოს ხედავს და პირდაპირ მისკენ მიემართება. იგი ეუბნება: „გამარჯობა, რაბი!“. ამის მერე კოცნის. იესო ეკითხება: „მეგობარო, რისთვის მოსულხარ?“ (მათე 26:49, 50). შემდეგ კი თავადვე პასუხობს დასმულ კითხვას: „იუდა, კოცნით გასცემ კაცის ძეს?“ (ლუკა 22:48). იესო ამით ასრულებს თავის გამცემთან, იუდასთან საუბარს.

შემდეგ იესო ჩირაღდნებისა და ლამპრების სინათლეზე გამოდის და იქ შეკრებილთ ეკითხება: „ვის ეძებთ?“. ერთი პასუხობს: „იესო ნაზარეთელს“. იგი გაბედულად აცხადებს: „მე ვარ“ (იოანე 18:4, 5). ამაზე ხალხი მიწაზე ეცემა, რადგან არ იციან, რა შეიძლება მოხდეს.

ნაცვლად იმისა, რომ ისარგებლოს ამ მომენტით და ღამის სიბნელეში მიიმალოს, იესო უმეორებს კითხვას მის შესაპყრობად მისულთ, რაზეც ისინი კიდევ ერთხელ პასუხობენ: „იესო ნაზარეთელს“. ის კვლავ აუღელვებლად ამბობს: „გითხარით, მე ვარ-მეთქი. თუ მე მეძებთ, ესენი გაუშვით“. ასეთ მძიმე წუთებშიც კი იესოს არ ავიწყდება თავისი დანაპირები, რომ მათგან, ვინც მამამ მისცა, არავის დაკარგავდა (იოანე 6:39; 17:12). მან მართლაც დაიცვა თავისი ერთგული მოციქულები და „არავინ დაღუპულა დაღუპვის ძის“ ანუ იუდას გარდა (იოანე 18:7—9). ახლა იესო სთხოვს გახელებულ ბრბოს, რომ გაუშვან მისი ერთგული მიმდევრები.

როცა ჯარიკაცები იესოსკენ მიდიან, მოციქულები მაშინღა ხვდებიან, რა ხდება. ისინი ეკითხებიან იესოს: „უფალო, დავკრათ მახვილი?“ (ლუკა 22:49). იესოს ჯერ სიტყვაც არა აქვს ნათქვამი, რომ პეტრე იმ ორი მახვილიდან, რომელიც თან აქვთ, ერთს იღებს და მღვდელმთავრის მონას, მალქეს, მარჯვენა ყურს ათლის.

იესო მალქეს ჭრილობაზე ეხება და ყურს უმთელებს, რის შემდეგაც მეტად მნიშვნელოვან გაკვეთილს ასწავლის მოციქულებს. ის პეტრეს მიმართავს: „ჩააბრუნე მახვილი თავის ადგილას, რადგან ყველა, ვინც მახვილს აიღებს, მახვილით დაიღუპება“. იესოს შემდეგი სიტყვებიდან ჩანს, რომ მზად არის იმისთვის, რაც წინ ელის: „როგორღა შესრულდება წმინდა წერილები, რომ ასე უნდა მოხდეს?“ (მათე 26:52, 54). იგი აგრძელებს: „განა არ უნდა შევსვა სასმისი, რომელიც მამამ მომცა?“ (იოანე 18:11). ის არ ეწინააღმდეგება მამის ნებას და სიკვდილისთვისაც კი მზადაა.

იესო ეკითხება ბრბოს: „ყაჩაღი ვარ, მახვილებითა და ხელკეტებით რომ გამოხვედით ჩემ შესაპყრობად? ყოველდღე ტაძარში ვიჯექი და ვასწავლიდი და არ შეგიპყრივართ, მაგრამ ეს ყველაფერი წინასწარმეტყველთა მიერ დაწერილის შესასრულებლად მოხდა“ (მათე 26:55, 56).

ჯარისკაცთა რაზმი, ათასისთავი და იუდეველთა მცველები იპყრობენ იესოს და ბოჭავენ. ამის დანახვაზე მოციქულები გარბიან. ერთი ახალგაზრდა კი, როგორც ჩანს, მარკოზი, იქ რჩება, რომ გაჰყვეს თავის მოძღვარს (მარკოზი 14:51). იქ მყოფნი ცნობენ ამ ახალგაზრდას და მის შეპყრობას ცდილობენ. მაგრამ ამ დროს ის სელის ტანსაცმელს შეატოვებს მათ ხელში და გარბის.